Van restaurantbediende tot gevierd elektronica-artieste in één jaar tijd. Of: hoe Tujiko Noriko uit het niets op het gerenommeerde label Mego terecht kwam door eind 2000 in Tokyo een demootje te geven aan labelbaas Peter "Pita" Rehberg. Met haar fijngevoelige, uitgekiende elektronica en sensuele, kwetsbare stem veroverde ze meteen vele harten. Ze verhuisde naar Parijs, de woonplaats van haar vriend, en werkte samen met het hedendaagse, Franse dansgezelschap DACM. Vorig jaar kwam haar collaboratie met Aoki Takamasa uit op Fat-Cat Records en haar derde solo-album zou in de pijplijn zitten. Afgelopen maand stond ze samen met hem in Zaal België en in de Vooruit in Gent stond ze solo. Daar trof ondergetekende een zes maanden zwangere mevrouw Tujiko aan. Haar antwoorden waren vriendelijk, maar kort en soms wat bevreemdend.
Wie is Aoki Takamasa?
Hij is een muzikant. Hij opereert ook nog een andere naam: Silicon. Dat is misschien zijn verleden. Hij is een soort vriend van mij sinds drie, vier jaar.
Hoe heb jij het DACM-project ervaren?
Omdat Peter Rehberg, Pita, met hen samenwerkte en in de eerste show heeft hij een track van mij gebruikt tussen zijn eigen composities. Voor de volgende show hebben den mensen van DACM mij dan gevraagd om enkele exclusieve nummers te schrijven. Die tracks werden dan – weer door Pita – genruikt tijdens de live-opvoeringen. Het was niet zo dat ik bepaalde geluiden maakten waar dan specifieke danspasjes of bewegingen bij hoorden.
Je carrière omspant nu al zeven jaar sinds je in 1999 begon te knutselen in je slaapkamer. Hoe kijk je daar nu zelf op terug?
Ik was helemaal niet zo druk bezig hoor. Sinds '99 heb ik me gewoon toegelegd op muziekjes maken. Net zoals iedereen heb ik mezelf alles geleerd. Ik hoef niet te dirigeren of partituren uit te schrijven dus was en is autodidactiek perfect voor mij.
Ik las dat je muziek begon te maken omdat veel van je vrienden ook aan het musiceren waren. Hoe komt het dan dat enkel jij op Mego staat?
Misschien was hun muziek niet echt toegankelijk. Ik weet zo'n dingen eigenlijk niet. En nog over die ontmoeting met Pita: ik dacht niet dat hij mijn muziek goed zou vinden. Pita doet namelijk noise en andere radicale zaken, maar ik hield van zijn muziek, ging naar het concert en gaf hem mijn tape. En hij vond het goed.
Kan je vertellen over wat je zo allemaal zingt of welke verhaaltjes je vertelt? Want de liedjes zijn allemaal in het Japans.
Het gaat niet over één ding, maar vele dingen. Hihi.Maar bij het album van Tomlab (From Tokyo to Naiagara, nvdr) staat een vertaling van de liedjes.
Je werkt ook nog mee aan een visueel magazine OK FRED?
Ik wandel niet meer met hen. Dat was toen ik in Japan woonde.
Waarom verhuisde je naar Parijs?
Omdat ik er al werkte en omdat mijn vriend er woont. Parijs is wel deprimerend tegenover Tokyo. Ten eerste omwille van het klimaat: veel grijs en regen. Ten tweede omdat er niet zo veel foutjes zijn qua architectuur. In Tokyo is er werkelijk ontzettend veel onzinnigheid en daar voel ik me goed tussen. Ik heb misschien wolkenkrabbers nodig en veel neon, geen elegante zaken. Maar ik heb vrienden in Parijs.
En ken je mensen in België?
Ja, ik heb ook vrienden in België. Het is grappig, want België is ook heel grijs, maar de mensen zijn echt totaal verschillend tegenover Parijs en Frankrijk. De mensen hier zijn echt niet grijs en daar hou ik van.
Wat is je reputatie in Japan? Heb je veel fans daar of vooral in Europa?
Ik denk ongeveer hetzelfde. Misschien zelfs ietsje meer in Japan.
Wat mogen we van je verwachten in de komende maanden?
Er komt een nieuwe solo-CD en ik ben meer en meer bezig met film maken. Eerst wil ik ze op DVD verkopen en later misschien echt in de cinema, maar da's heel moeilijk.
Krijg je veel aanbiedingen voor remixen van je liedjes?
Nee, eigenlijk niet. Er waren wel een paar verzoeken, maar ik was niet echt geïnteresseerd. Ik heb zelf ook nooit een remix gedaan. Onlangs kreeg ik nog een aanbod om een remix te maken, maar ik denk dat het niet echt iets voor mij is.
