Diep in de buik van de Belgische muziekwereld broeit er iets. Muzikanten die houden van agressieve muziek en die met een politiek bewuste kijk de buitenwereld bekijken, willen de wereld deelachtig maken aan hun missie. Het genre heet hardcore en de band in dit geval heet The Setup. Deze leverde met 'The Pretense of Normality' een debuutschijf af die inslaat als een ongenadige fragmentatiebom. Alsof dat nog niet genoeg is, blijkt dat de heren een uitgesproken mening bezitten over een groot aantal zaken. Dieper graven in de ziel van wat het monster The Setup is, drong zich dan ook op.
Het viertal van The Setup zijn geen baarlijke duivels maar vijf heel normale jongens met een voorliefde voor loodzware hardcore. Hardcore is trouwens een muziekgenre dat bij uitstek gepropageerd wordt door bands die veelal iets te zeggen hebben over de wereld. Al lijkt voor een leek er bitter weinig verschil te bestaan tussen het muzikale luik van hardcore en metal, toch neemt The Setup daar een heel duidelijk standpunt in, zoals gitarist Raf duidelijk maakt. "Al zit er misschien een metalen tintje aan, we zijn en blijven een hardcoreband. Géén metalband. We doen er dan ook alles aan om in onze muziek die typische hardcore-vibe te behouden."
Dat uit zich ook zeker in de voorbeelden die The Setup aanhaalt wanneer gepolst wordt naar hun invloeden. "Goh, we zijn beïnvloed door zo veel bands... Als er al een duidelijke verwijzing in zit, dan moeten dat de hardcorebands uit midden jaren negentig zijn. Er zit misschien wat Unbroken in, of Earth Crisis, maar ook nog een rist anderen. Maar we willen zeker niet een kopie worden van een reeds bestaande band, dat zou behoorlijk stom zijn en die val willen we absoluut vermijden. Het is niet bepaald makkelijk om een eigen gezicht en sound te geven aan je muziek, er is immers al zoveel gedaan. We doen gewoon ons best om met een eigen ding naar buiten te komen en al hoor je soms elementen die van andere bands afkomstig zijn, toch denk ik dat we daar behoorlijk in geslaagd zijn."
Dat The Setup in elk geval meer dan overtuigend klinkt, mag duidelijk zijn uit 'The Pretense of Normality'. Het is een volwassen plaat, met een sterke productie en herkenbare nummers.
Death metal of Hardcore?
Wie zich regelmatig onderdompelt in de wondere wereld van de zware metalen, heeft allicht ook al gehoord dat er flink wat hardcorebands zijn die neigen naar death metal. De oerschreeuw wordt steeds dieper en grommender, de gitaren klinken steeds zompiger en de drums rollen als nooit tevoren. Nochtans blijkt dat volgens Raf niet meteen de bedoeling. "Het is wel zo dat veel hardcorebands steeds vaker een heavy sound of een metalproductie krijgen, maar dat is echt het enige dat een overeenkomst kan suggereren. Natuurlijk zit je wel met cross-overgenres als metalcore, wat inderdaad regelmatig nauwer aansluit bij metal dan hardcore. Maar die mensen zoeken die klanken en speltechnieken bewust op. Nochtans denk ik niet dat het een trend is als zou men per se willen klinken als een death metalband."
Het is dan de vraag waar deze overtuiging vandaan komt, maar daar weet Raf gelukkig een antwoord op te formuleren: "Het grootste verschil met vroeger is niet zozeer de speelstijl, maar wel de kwaliteit van de producties. Steeds meer bands hebben door dat er niets mis is met een goeie productie en een goeie klank voor je plaat. Ze steken er dus veel meer tijd in, wat vroeger soms anders was. Hoe meer tijd je spendeert aan een goede klank, hoe zwaarder die wordt en hoe steviger je gaat klinken."
Groepsgevoel versus kuddementaliteit
De albumtitel 'The Pretense of Normality' roept alvast een paar vragen op, in de eerste plaats wat dit zou kunnen betekenen. Meteen wordt duidelijk dat er een soort filosofie achter schuilt. "De titel is een symbool. Het symboliseert het gegeven dat mensen vaak te hard hun best doen om ergens bij te horen of bijna wanhopig geaccepteerd willen worden door hun omgeving. Dat zorgt er voor dat ze zich angstvallig houden aan wat hen gedicteerd wordt door een meerderheid. Dat geeft soms heel vreemde resultaten. De dingen die mensen soms doen om toch maar ergens bij te horen zijn vaak verre van normaal. Vooral het feit dat ze zichzelf dan nog wijsmaken dat ze op een of andere manier juist aan het handelen zijn is behoorlijk zielig. Je ziet dat soort dingen elke dag en jammer genoeg moet ik toegeven dat ook de scene hier niet van gespaard blijft. Nu ja, ik denk dat iedereen zich wel eens schuldig maakt aan vooroordelen of denken in stereotypen. Dat is toch in de menselijke geest ingebakken, dat iets wat afwijkt van de norm aanzien wordt als abnormaal." Raf heeft onrechtstreeks een boodschap voor de wereld in verband met deze overpeinzingen: "We zijn allemaal lang niet zo normaal als we zelf denken."
Respect als credo
Het openingsnummer op 'The Pretense of Normality' heeft een statement in de vorm van de regel 'I will not bow down'. Maar voor wie of wat dan? Volgens Raf is dat heel eenvoudig: "Voor niets of niemand (lacht). We zijn dan ook een groep met vijf nogal sterke persoonlijkheden en natuurlijk lopen onze visies of meningen al eens uiteen. Het enige wat wél belangrijk is voor ons is respect. Eigenlijk is het systeem eenvoudig: als mensen ons respecteren zullen wij net hetzelfde terugdoen. Daarom vind ik het ook zo belangrijk dat je voor je eigen mening kan opkomen. Of nog beter: moét opkomen. Niets is zo erg als meegaan met de massa. Tuurlijk, dat is behoorlijk makkelijk, maar wat heb je daaraan? Je moet voor jezelf opkomen en geaccepteerd worden om wie of wat je bent en niet op basis van een waanidee of leugen. Als je correct handelt zullen mensen je wel respecteren. We zien vaak in scenes dat er een echte kuddementaliteit heerst. Ik vind dat jammer. Dat is voor mij ook het belangrijkste, de essentie van hardcore: voor jezelf kunnen opkomen en elkaar respecteren." Op de vraag of respect dan de rode draad is die door The Setup loopt kan Raf een kort en krachtig antwoord geven: "Precies."
Wie The Setup voor de eerste keer hoort, zou best eens kunnen schrikken van de agressie die tentoon gespreid wordt. Nochtans is The Setup geen slechtgezinde band. "De band is onze uitlaatklep. Ik kan moeilijk geloven dat wij kwaaie mannen zijn naast het podium, al zijn er genoeg zaken waar je kwaad over kan worden. Maar in plaats van er steeds over te lopen zeuren, steken we al onze agressie en frustratie in de tijd die je op een podium staat. Op die manier vliegt alles er uit. Een zuiveringsritueel, zeg maar. (lacht)"
Het gaat goed met België!
Regelmatig wordt beweerd dat het maar triest gesteld is met Belgische bands. Nochtans gelooft Raf niet in deze depressieve berichtgeving. "Met de Belgische hardcore gaat het in elk geval goed, durf ik wel zeggen. Niet alleen ligt het niveau heel hoog, maar Belgische bands zijn tot ver buiten de landsgrenzen bekend. Eigenlijk is dat ook logisch. België heeft altijd goeie bands afgeleverd. Als we naar het verleden kijken zien we roemruchte namen als Congress, Liar, Facedown. Die hebben dingen gedaan waar wij als Belgen best trots op mogen zijn. De jonge lichting bands is ook heel goed op dreef. Severance, Death Before Disco, Justice of Chimaera en nog een rist anderen brengen goede platen uit en spelen veel shows in het buitenland. We zijn dus goed op dreef." Die verwezenlijkingen roepen de vraag op wat The Setup hoopt te bereiken. Het blijkt dat Raf een behoorlijk tevreden man is. "Goh, de kansen die we nu krijgen zijn al ver boven onze verwachtingen. We verwachten niets, we hopen gewoon te kunnen blijven doorgaan en nog meer buiten België te spelen. Dit najaar staat er een tour op til met het Amerikaanse The Power and The Glory. We zien wel, maar daarna zouden we graag nog tours doen."
Het blijkt dat Belgische bands vaak beschikken over een ware vechtersmentaliteit als het op bereiken van doelen aankomt en daar zit een reden achter. "Er zijn niet bepaald voorzieningen voor beginnende of gevestigde groepen, he? Wij repeteren zelf al zo'n zes jaar in Music City in Antwerpen, maar het is echt niet makkelijk om een goed en goedkoop repetitielokaal te vinden. Meestal zijn bands gedoemd om een vochtige kelder of muffe zolder te nemen. Er wordt bitter weinig geïnvesteerd in repetitielokalen die iets voorstellen en dat is jammer. Ik moet wel zeggen dat er de laatste jaren verbetering is." Naast respect blijkt er trouwens nog wat te zijn dat Raf wil meegeven aan de luisteraars: "Wees cool, wees jezelf en laat je niet op je kop zitten. En meer moshen en diven natuurlijk! (lacht)" Een statement die best in acht mag worden genomen.
