---

Eén van de grootste revelaties in de Belgische rockscène van de afgelopen maanden is het debuutalbum van The Sedan Vault, 'Mardi Gras of the Sisypha'. Op deze korte maar zeer krachtige plaat laten ze een spannende mix horen van progrock, emocore en een hele resem andere genres en invloeden. De voorbije zomer schuimden ze nog verschillende festivalpodia af en in oktober beginnen ze aan hun clubtour. Johan Buyle en Marius en Frederik Meeuwis doen hun verhaal over broederschap, Thom Yorke en rugbyhelmen vol kwark.

Jullie spelen met drie broers in dezelfde groep. Dat heeft ongetwijfeld veel voordelen. Is The Sedan Vault ontstaan uit musiceersessies thuis?

We komen alledrie uit dezelfde baarmoeder, dat schept een band hé. Nee, serieus: het heeft zijn voordelen maar ik denk dat er in elke muziekgroep wel een 'chemie' moet aanwezig zijn. We hebben thuis ongelooflijk veel met elkaar samengespeeld en zijn dus goed op elkaar ingespeeld. We zijn ook heel eerlijk tegenover elkaar. Als er iets niet goed is zeggen we dat gewoon. Oorspronkelijk speelden we in een bezetting met drie (Mawkish: Marius bas, Rutger Meeuwis gitaar en Johan drums). Marius besloot dat hij iets extra zou kunnen toevoegen door piano en keyboards te gaan spelen en achteraf bleek dat een bijzonder goed idee. Frederik, die ondertussen bas leerde spelen, zag zijn kans en vervolledigde de groep. Toen we nog met drie waren hadden we 'Are Burning Walls a Hologram' al gemaakt en we waren daar zeer tevreden over. Maar wanneer we het voor de eerste keer live speelden viel dat wat tegen bij het publiek. Thuis probeerden we onze ideeën beter vorm te geven met keyboards en dat werkte meteen. De muziek werd er ook interessanter en complexer door. We blijven steeds zoeken naar manieren om onze muziek boeiender te maken, bijvoorbeeld door samplers en elektrische drums.

Jullie muziek is vrij complex van structuur. Hoe verloopt het componeerproces? En schrijven jullie de muziek uit?

Dikwijls vertrekken we van een basisidee dat iemand van thuis meebrengt en dat we op de repetitie verder uitwerken. Tijdens het samenspelen vinden we dan andere dingen. Het gebeurt vaak dat we van een stuk A beginnen dat Rutger meebrengt en dat we daar dan een stuk B aan toevoegen. Later valt dan de A weg en komen er nog andere delen achter. Het duurt ook heel lang voor we een nummer af hebben. Soms is het pas na vier of vijf maanden dat we een liedje beginnen spelen op optredens en dan is het eigenlijk nog niet helemaal 'klaar'. De nummers op de cd bestonden al twee jaar voor we ze opnamen. We hechten ook veel belang aan het in elkaar voortvloeien van de nummers tijdens de live-set. Onze muziek uitschrijven doen we in feite nooit. Dat mag verwonderlijk lijken omdat ze zo ingewikkeld is maar wij repeteren veel samen en zo onthouden we alles. Als iemand ons vraagt om eens een stuk uit te schrijven is dat heel moeilijk: we staan er niet bij stil welke noten we spelen, we spelen ze gewoon.

'Mardi Gras of the Sisypha' is met zijn 36 minuten een vrij korte cd. Is dat een bewuste keuze?

We hebben er enorm lang aan gewerkt. Er was niet meer materiaal op dat moment en we hadden de kans om een cd op te nemen. Het materiaal dat erin zit is wel een full-cd waard. Ik denk niet dat wij een groep zijn die een album van 50 minuten zal opnemen. De cd is misschien kort maar je blijft niet op je honger zitten omdat er genoeg in gebeurt. We vonden ook dat we in dezelfde stijl moesten blijven en we hadden het gevoel dat, als we nog een ander nummer er bij op zouden zetten, dat een tweede 'soort' van nummer zou worden dat er minder goed zou bij passen. Een ander aspect dat heeft meegespeeld, is dat we maar geld hadden voor zes nummers. We wilden liever zes tracks goed opnemen dan acht of tien van mindere kwaliteit.

Zijn jullie al bezig met nieuw materiaal voor een opvolger?

We nemen graag onze tijd om aan nieuwe nummers te werken. Dat geeft ons ook de kans om te experimenteren en andere dingen te zoeken. De volgende cd mag niet 'Mardi Gras 2' worden, het moet echt iets helemaal anders zijn. We hebben voor de opnames van onze cd hulp gekregen van Dee-J, gitarist bij de Brusselse cultgroep La Muerte - die nu vriend aan huis en repetitiekot geworden is – en we betrekken hem zoveel mogelijk bij de creatie van de nieuwe nummers. De nummers zouden dus vrij 'af' moeten zijn als die voor de eerste keer gebracht worden. Ik vraag me af of we ooit met een producer zouden kunnen werken. Als iemand plots komt zeggen: dit moet zus, dat moet zo, lopen wij allemaal gillend weg omdat het details zijn waar we zo lang over nagedacht hebben die dan plots veranderd moeten worden.

De teksten op 'Mardi Gras' draaien allemaal rond hetzelfde thema. Was dat concept het uitgangspunt of is het meer zo gegroeid tijdens het maken van de nummers?

Eerst hadden we meer echte songteksten maar dat paste precies niet zo goed bij ons. We hebben dan een tekst geschreven bij één nummer maar daar zat nog veel meer in en dat hebben we dan uitgewerkt in de andere nummers. Er is ook een verhaal naast de muziek en in het cd-boekje geven we genoeg hints om dat verhaal te verduidelijken. We hebben het een soort van filmscript-gevoel willen meegeven zodat men wat meer informatie heeft dan alleen de woorden die gezongen worden.

Er staan ook een paar opvallende citaten in: "Eccentric genious chanting slogans from a pavement".

Dat gaat over Frederik. Nee, we wilden bij bepaalde delen van de tekst een personage zetten en elk personage een eigen manier van spreken geven. Die specifieke strofe is heel sloganesk en door middel van zulke duidingen creëren we een bepaalde context.

"Save me from Beckett, save me from Thom Yorke"

Dat gaat over diezelfde persoon als het vorige citaat. Die wil ontsnappen van waar hij zit en om zijn verveling uit te beelden dacht ik aan 'En Attendant Godot' van Beckett, waar de personages zitten te wachten en waar de tijd heel traag voorbij gaat. Thom Yorke past daar ook in omdat hij altijd depressief is. Na de release van 'Kid A' zei hij: "This is 'Kid A' and I never want to hear it again". Iemand die zoiets speciaals maakt en dan nog zo depri is, dat vond ik een heel sterk beeld.

"Read demonologies, get rid of all your papers".

Dat is een commentaar op de berichtgeving zoals die tegenwoordig gebeurt. Eén van de personages (de drugsdealer) neemt allerlei risico's in zijn leven. Hij vindt dat mensen meer behoefte hebben aan spannende dingen te doen in plaats van over spannende, negatieve dingen te lezen.

De kunstwerken die het cd-boekje sieren zijn van de hand van Erik Valenteyn. Kenden jullie hem en zijn werk?

Ik kende hem van in Antwerpen. Hij zat op kot bij leden van Soon en toen we een boekje moesten maken voor 'Mardi Gras' wilden we sowieso al afstappen van het gewone concept van foto's. We wilden iets organisch dat goed de sfeer van de muziek en de teksten uitdrukt. We hebben Erik dan gevraagd of hij daarvoor wilde zorgen en op basis van het album is hij aan het werk gegaan en heeft hij er zijn interpretatie aan gegeven. Die schilderijen zijn dan bewerkt door Enzo (Cloetens, zanger van Soon) en de cover is dus niet hetzelfde als het oorspronkelijke schilderij. Hij heeft ook de rest van het boekje, het lettertype, ... ontwikkeld – uiteraard onder ons kritisch toezicht. Voor de affiche voor de clubtour hebben we trouwens opnieuw door iemand (anders) een tekening laten maken die Enzo dan weer bewerkt heeft. We vinden het plezant om te zien wat andere mensen maken van hetzelfde concept.

Jullie muziek wordt vaak vergeleken met die van The Mars Volta. Kunnen jullie je daarin vinden?

Wat vooral belangrijk is aan The Mars Volta is dat ze op een heel andere manier muziek maken. Ze proberen altijd iets nieuws te doen en daar zijn wij ook sterk mee bezig. Maar bijvoorbeeld Mauro is ook zo iemand: alles wat hij doet trekt aandacht omdat het zo apart is. Wij kijken niet naar één bepaald genre van muziek maar houden van muziek die eruit springt omdat ze origineel is. Ik vind het een heel mooi compliment dat journalisten al vier of vijf termen moeten gebruiken om het genre te omschrijven dat we spelen. Ik denk dat wij veel mensen kunnen aanspreken omdat we ons best doen om veel variatie in onze muziek te steken.

Deze zomer hebben jullie op heel wat festivals gespeeld. Zijn jullie een 'moeilijke' groep? Wat staat er zoal op de rider?

Een rugbyhelm vol kwark, vier leren frakken om ons zweet af te kuisen, verder staat er niet zo veel op. Wij doen graag wat onnozel en zetten er dan heel gedetailleerd op wat we willen in de hoop dat we iets krijgen dat er van ver wat op lijkt. Zolang ons materiaal ergens veilig kan staan zijn we tevreden. Wij zijn veel te braaf om te profiteren. We spelen ook liever in kleinere clubs dan op festivals omdat je daar veel intensiever speelt en omdat je voor mensen speelt in plaats van voor een massa. We hebben onlangs op ZXZW gespeeld in een café, en de cymbalen hingen over de keyboards. In elkaars bek ademen. Yeahhhhhhh! We hebben niet liever. Nu gaan we nog zo veel mogelijk optreden, eerst in België en Nederland daarna in Frankrijk en misschien nog op andere locaties. Ondertussen blijven we ideeën verzamelen en werken aan nieuwe nummers.