Het bombastische tweetal uit Boston dat onder de naam The Dresden Dolls de punk van Minor Threat vermengt met het cabaret van Bertolt Brecht, de attitude van Patti Smith en de rock-n-roll van Jerry Lee Lewis, heeft zijn tweede langspeler 'Yes, Virginia...' uit bij Roadrunner Records. Hun vorige tournee legde de groep geen windeieren, waardoor hun optreden in de Ancienne Belgique op 13 Mei ook zo goed als uitverkocht was. Om enkele zaken op te helderen, bleek de extravagante drummer-met-bolhoed Brian Viglione een meer dan enthousiaste spraakwaterval.
"Yes, Virginia, there is a Santa Claus"
Brian, voldoet het nieuwe album aan je eisen?
Absoluut, ik denk dat het zeker en vast een vooruitgang is in vergelijking met ons debuut: we klinken nu meer als een echte groep. Amanda en ik zijn vandaag meer een compleet gerealiseerde versie van de band die we ooit voor ogen hadden.
De eerste single 'Sing' is een vrij gewaagde songkeuze: in plaats van een typisch Dresden Dolls-nummer lieten jullie een dramatische ballad op de wereld los. Was dat een stilistisch statement of leek dit nummer jullie gewoon de beste single?
Een beetje een mengeling van allebei. Het was een leuk contrast met de goofy light-heartedness die vele van onze andere nummers hebben. 'Backstabber' was ook een mogelijke singlekeuze, maar omdat de pers ons graag neersabelt alsof we niet meer dan een schattige gimmick zijn, dacht de platenmaatschappij dat 'Sing' wel eens een ander licht op de zaak kon werpen. Uiteraard waren we allemaal ook enorm aangenaam verrast met het resultaat van de opname. Het nummer somt ook onze filosofie als groep op: we zijn nu wat ouder, onze muziek bevat een grotere coherentie en meer mensen kennen ons nu, dus zo willen we voor de dag komen. In die zin zou je het inderdaad als een statement kunnen bekijken.
Het nieuwe album is inderdaad coherenter en meer rockgericht. Was dat een doel dat je had voor je aan de opnames begon of kwam het spontaan doordat je nu een meer ervaren band bent dan ten tijde van het debuut?
We zijn geen groep die voorbepaalde stappen zet of een geplande richting uitgaat. Amanda en ik werken het beste when it's sorta like from the gut. Sean Slade en Paul Kolderie zijn ook echte rockproducers, wat meteen de betere klank verklaart. Vele mensen noemen de productie van 'Yes, Virginia...' te glad, maar that bums me out. De klank is gewoon helderder, we werkten met beter opnamemateriaal, de drums zijn duidelijker aanwezig in de mix en alles klinkt simpelweg echter.
En alleszins organischer...
(veert recht) Thàt was the fucking goal!
Amanda zei dat drie vierde van het nieuwe album bestaat uit jullie back catalogue, nummers die zij de voorbije tien jaar schreef voor ze jou leerde kennen.
Dat klopt niet echt, eigenlijk. Amanda kan nogal goed overdrijven. 'Modern Moonlight' en 'Sex Changes' zijn twee echt oude nummers, maar 'Sing' is bijvoorbeeld geschreven in 2005. Uiteraard zijn nummers als 'Dirty Business', 'Backstabber' en zeker 'Mrs. O' geschreven tussen 2001 en 2004, maar we voelden ons toen nog niet klaar om ze volledig uit te werken. Op ons debuut staan alle nummers die de grootste emotionele diepte hadden voor Amanda, maar hoe beter we werden als muzikanten, hoe meer vertrouwen we kregen om een moeilijker nummer als 'Modern Moonlight' te brengen. We zijn in elk geval zeker niet afhankelijk van die back catalogue. Amanda is echt veel te bescheiden: zelfs in onze drukste periodes, toen we werkelijk àlles zelf deden, schreef ze soms nog enkele nieuwe nummers per maand. Er zijn nog wel een hele hoop songs die we nog aan het afwerken zijn. We hebben nog een derde album klaarliggen dat we zo zouden kunnen opnemen. Maar voor we dat doen, zal er nog een hele hoop nieuw werk ontstaan, wat ook bij dit album het geval was.
Gaat een lied als 'Delilah' over een echte persoon of is het pure fantasie?
Amanda steekt steeds een stukje van zichzelf in al haar personages. Dus meestal zijn de teksten geïnspireerd op een element van haarzelf of een thema dat in haar hoofd zat, maar is de invulling ervan gewoon verbeelding. 'Sex Changes' was bijvoorbeeld oorspronkelijk gebaseerd op een transseksueel die zij kende, maar later is het verschillende richtingen uitgegaan. Ze schrijft via een nogal brede denkwijze.
Ze meldde ook op jullie website dat ze niet echt van 'Backstabber' houdt.
Als je je eerste kladversie van een schilderij of een boek afwerkt, zie je steeds elk kleinste detail dat niet helemaal goed zit. Ze was aanvankelijk niet wild van het nummer, maar toen de mensen met studio ears het juist afmixten, klonk het al stukken beter. Zo zijn verschillende nummers ook op verschillende manieren gemixt: de drums in 'Shores of California' staan bijvoorbeeld veel stiller.
Het kan eigenaardig klinken, maar zit er in jullie muziek geen duidelijke invloed van de allereerste Queen-albums?
(springt op) Yes!!! Dat is erg grappig, want de eerste keer dat ik Amanda hoorde spelen, met de grandeur in haar stem en haar bombastische piano, kon ik enkel aan het epische aspect van Queen of Meat Loaf denken. Maar eigenaardig genoeg is Freddie Mercury absoluut geen invloed geweest voor haar.
Amanda zegt dat songs schrijven voor haar meer discipline dan creativiteit vergt, zeker als ze het nummer wil neerschrijven en afwerken. Hoe is dat bij jou het geval?
Weer een combinatie van beide. Je moet als muzikant vrij genoeg zijn om verschillende ideeën bij elkaar te gooien en ermee te experimenteren; verschillende straatjes opzoeken, weet je wel? Ik maak qua drumpartij steeds een ietwat meer conservatieve keuze op het album zelf, zodat het arrangement niet te modderig wordt en je er aangenaam naar kan luisteren. Je gaat natuurlijk steeds op zoek naar de leukst speelbare ritmes, maar je moet de muziek ook analyseren en kijken wat het beste bij het nummer past. Optredens daarentegen zijn voor mij momentane expressies, dus dan improviseer ik rond de vaste partijen die ik in de studio opnam.
Amanda doet soms ook solo-optredens: wat vind jij daar van?
Ik denk dat dat heel gezond is voor ons allebei. Zij heeft die discipline nodig en probeert daarom soms wat dingen uit op soloconcerten. Het is een aangename adempauze: ik speel ook soms graag met andere groepjes als ik thuis zit. Je moet elkaar die vrijheid gunnen.
"Ladies and gentlemen, Mr. Brian Viglione on drums"
Is er een specifieke reden waarom er in jullie nieuwe songboek enkel piano- en zang- en geen drumpartituren staan?
Fans vragen enkel achter de pianoakkoorden en niet achter de drumpartijen. Maar ik zou gerust ooit een drumboek kunnen opstellen. That would be a hell of an undertaking! (lacht) Uiteraard heeft iemand anders alle partituren opgesteld. Ik vind het trouwens wel interessant om te zien hoe anderen jouw stukken herinterpreteren. Maar ik denk niet dat mijn drumpartijen echt moeilijk zijn om neer te schrijven, hoor. Het is niet zoals bij een album van Tool ofzo, waarbij je je afvraagt wat er de hele tijd in godsnaam gebeurt met die drums. Mijn partijen kan je snel doorgronden. Denk ik. Whatever.
Jij geeft jezelf volledig live, dag na dag. Hoe houd je jezelf fysiek in vorm? Is dat de Italian Stallion die ergens in jou schuilt?
Wel, ik houd mijn lichaam gezond door te stretchen en ik rook en drink niet als ik op tour ben. Ik let op mijn voeding, hoewel ik waarschijnlijk te weinig eet voor de calorieën die ik dagelijks verbrand, met veel pointy fingers als gevolg. Natuurlijk houdt een optreden je sowieso fit, zeker als je oefeningen doet op je hotelkamer. Zo blijf je ook mentaal alert, wat zowel voor Amanda als mezelf enorm belangrijk is.
Je speelt ook regelmatig gitaar: hoe beoordeel je jezelf als gitarist?
Ik kan me behelpen op gitaar, maar ik ken nog steeds te weinig van het fretboard en andere technische dingen om echt te kunnen soleren of improviseren. Ik denk wel dat ik het instrument goed aanvoel; ik heb mezelf ook alles geleerd door op het gehoor mee te spelen met mijn favoriete platen, zowel hardrock en punk als akoestische muziek. Ik speel dolgraag, maar ik ben absoluut geen speciale gitarist.
Je bent enorm beïnvloed door jazzdrummers zoals Elvin Jones of Tony Williams en metaldrummers zoals Vinnie Paul of Steven Adler. Als je een drumpartij schrijft, denk je dan aan een bepaalde groep, drummer of sound, of komen die invloeden enkel onbewust naar boven via jouw eigen stijl?
Allebei, maar het hangt af van de compositie. 'Half Jack' schreef ik bijvoorbeeld nadat ik pas naar vrije improvisaties had geluisterd, maar op het nieuwe album deden veel nummers van Amanda me denken aan bepaalde muziekstukken die ik kende. Bij 'Modern Moonlight' besefte ik bijvoorbeeld pas achteraf dat mijn drumintro gewoon een versnelde versie is van een Black Flag-nummer. In dat nummer speel ik ook ergens een groove met een dubbele bas, waarbij ik dan weer aan Pantera dacht. Ik luisterde voor de opnames ook veel naar 'In Utero' van Nirvana. Dave Grohl is echt één van mijn favoriete drummers, dus zijn invloed zit er zeker in. Er waren ook heel wat nummers die gewoon om een simpele backbeat met een zware snare vroegen. De intro van 'Mrs. O' is bijvoorbeeld gebaseerd op Beatlenummers en vooral 'Mother' van John Lennon. Maar 'Sex Changes' is dan weer compleet mijn eigen ding, aangezien dat het eerste nummer was dat Amanda en ik ooit samen speelden tijdens onze eerste jam.
Je bent een absolute fan van klassieke rock en oude metal, maar volg je de moderne metalscene ook?
Af en toe zijn er albums die ik enorm sterk vind, bijvoorbeeld dingen zoals Lamb of God, Trivium of het laatste Slayer-album, maar hoewel al die gasten beestige muzikanten zijn, vind ik moderne metal of metalcore niet echt zo origineel. Al die dingen zijn vroeger al eens gedaan, maar dan sterker, vind ik. Ik kan me gewoon ook beter vinden in de dingen waar ik tien jaar geleden naar luisterde, Ozzy in de Randy Rhoads-periode of Pantera; echt dingen van mijn generatie. Of een groep als Rage Against the Machine, wat dan later jammer genoeg nu metal à la Korn of Limp Bizkit is geworden. Maar ik geniet daarentegen ook erg van de diepte van klassieke muziek zoals Mozart.
Ga je soms op zoek naar bepaalde drumsounds?
Absoluut, ik spendeer enorm veel aandacht aan het stemmen van mijn drums. Drumkits hebben een melodisch potentieel dat er vaak niet uitkomt omdat veel drummers er te weinig op letten. Als ik iets oefen, speel ik het ook eerst traag en clean, zodat ik mijn snelheid kan opdrijven en de melodie erin kan houden. Ik probeer vaak mijn vellen te stemmen in een toon waarin Amanda speelt, zoals ik bijvoorbeeld deed op 'First Orgasm' en heel wat andere nieuwe nummers.
Tot slot: wat is je favoriete nummer om live te brengen?
De songs met de grootste performatieve kwaliteiten, uiteraard. 'Coin-Operated Boy' en 'Missed Me' zijn erg leuk en ook 'Half Jack' is een piekmoment voor mij; niet per se omwille van de drumsolo, maar omwille van het muzikale karakter ervan. Wat ik enorm jammer vind aan de meeste moderne rockgroepen is dat de muzikanten nooit jammen op het podium. Ik ben opgegroeid door naar groepen als Cream en Mountain te luisteren en mijn vader bracht me in contact met de jazz-mentaliteit: muzikale spontaniteit op het moment zelf. Veel jonge bands klinken in mijn ogen nogal flauw, half their shit is sequenced. Dus de nummers waar Amanda en ik op elkaars creativiteit en jams kunnen bouwen en het publiek erbij kunnen betrekken, zijn steeds het leukste.
