---

Er zijn altijd muzikanten die van alle markten thuis zijn en blijkbaar tijd over hebben. Neem nu drummer Ed Warby: vooral bekend omwille van zijn werk bij Gorefest en Ayreon, tegenwoordig de vellengeselaar van onder anderen Hail of Bullets en ook bezieler van The 11th Hour, een heuse doomplaat met klasse en finesse! Dat vraagt natuurlijk om meer uitleg, en de vriendelijke trommelaar was meer dan bereid om tekst en uitleg te verschaffen bij de release van 'Burden of Grief'.

Waarom was de tijd rijp om nu een solo-plaat te maken?

Ik zie Burden Of Grief niet zozeer als een solo-plaat, ook al heb ik alles zelf ingespeeld. Bij een solo-plaat van een drummer/muzikant denk je toch eerder aan oeverloze instrumentale krachtpatserij, terwijl het in dit geval voor 100% om de nummers draait. En Rogga's (Johansson - GVC) muzikale bijdrage was weliswaar klein maar hij heeft me wel danig geïnspireerd bij het werken aan de plaat. Maar waarom nu? Ik ben enkele jaren geleden begonnen met gitaarspelen en dat gaat me steeds beter af. Eerst zag ik het meer als hulpmiddel bij het componeren voor Gorefest en Hail Of Bullets, maar gaandeweg kreeg ik er steeds meer plezier in en durfde ik het aan om me ook daadwerkelijk als gitarist te presenteren. Rogga gaf eigenlijk de voorzet door mij te vragen voor een eventueel doom-project waar hij mee rondliep, maar uiteindelijk heb ik het voortouw genomen en kwam dit eruit.

Heb je lang moeten nadenken welke muzikale richting je uit wou?

Nee, helemaal niet eigenlijk. Het idee van een doomalbum was er eigenlijk eerder dan het idee om alles zelf te gaan doen. Hoewel ik eerder bekend sta als death metalmuzikant wilde ik voor dit project de nadruk leggen op logge, majestueuze riffs en treurige melodieen, met andere woorden: dooooooom! (lacht)

Was het moeilijk om zowat alles voor eigen rekening te nemen? Was het een bewuste keuze?

Enorm moeilijk. Ik heb me danig vergist in de hoeveelheid werk die het met zich meebracht. De demo's had ik vrij snel bij elkaar gespeeld, maar als je eenmaal aan een plaat begint gaat er een schakel om in je hoofd die zegt: "Ok, maar nu moet het ECHT goed!" en dan ben je dus dagen bezig met één klein stukje muziek. Het materiaal lag me echter dermate aan het hart dat er wat mij betreft geen andere optie was. Wanneer ik voor een band schrijf hou ik er rekening mee dat een nummer uiteindelijk wel heel anders kan gaan klinken dan ik in m'n hoofd heb, maar deze nummers moesten wat mij betreft exact zo gerealiseerd worden, zonder enig compromis. Over de zang heb ik wel lang na moeten denken. Op de demo's deed ik zowel de cleane zang als de grunts zelf, met het idee dat 2 andere zangers dat uiteindelijk zouden gaan vertolken. Rogga vond m'n zang echter helemaal te gek en hij heeft me overgehaald om het zelf te doen.

Heb je lang moeten werken aan het materiaal?

Uiteindelijk ben ik er ruim een jaar mee bezig geweest. De nummers op zich waren relatief snel geschreven en zijn daarna ook niet wezenlijk meer veranderd, met de opnames zelf ben ik echter behoorlijk lang bezig geweest. Ik heb alles zelf opgenomen zonder technicus dus dat was ook nog eens een heel leerproces. Uiteindelijk denk ik dat ik het niet slecht gedaan heb op dat vlak, maar de volgende keer zal ik bepaalde dingen wel anders aanpakken

Hoe makkelijk heb je Rogga Johansson kunnen overtuigen om zo langzaam te grunten?

Rogga is makkelijk te overtuigen hoor, zeker als hij ergens enthousiast over is. Ik heb de zanglijnen grotendeels uitgewerkt, en hij heeft zo'n enorme grunt dat het hem weinig moeite kost om z'n adem over een lange zin te verdelen. Ik was al fan van z'n zang, maar hij heeft zich hier toch wel weer overtroffen!

Hoe heb je de cleane zanglijnen aangepakt? Was het moeilijk om dat zelf te doen?

Ik ben op zich wel gewend te zingen omdat ik vroeger al vaak de guidevocals voor m'n oude bands Valkyrie en Elegy inzong. Daarnaast heb ik nog een blauwe maandag bij de band Tempter gezongen, dus het is niet zo dat ik nu echt voor het eerst zong. Het is echter wel iets heel anders om ineens voor een hele plaat de vocalen te verzorgen. Ik heb de zang net als de rest van de instrumenten (behalve de drums) alleen in m'n homestudio opgenomen, dus het was soms wel lastig om te bepalen of een take goed genoeg was of niet. Ik ben er dan ook een stuk langer mee bezig geweest dan ik verwacht had, maar uiteindelijk ben ik wel erg tevreden met het resultaat. Het is bepaald geen typische metalzang, maar juist daardoor vind ik het wel mooi bij de muziek passen.

Heeft de bandnaam een diepere betekenis?

Absoluut! Het heeft betrekking op de lijdensweg van de hoofdpersoon, die in z'n laatste levensdagen koortsachtig probeert z'n geweten te reinigen. Het elfde uur is daarnaast een veelgebruikte omschrijving voor een naderend einde, heel vaak de dood. Omdat de dood m'n leven nogal ingrijpend veranderd heeft, is dit een onderwerp dat me erg bezighoudt. Al het materiaal van The 11th Hour zal dan ook op de een of andere wijze hierover handelen. De naam komt overigens voort uit een reeks toevalligheden die allemaal met het nummer elf te maken hadden. Ik werd op een bepaalde dag wakker met de wekker op 11.11, later diezelfde dag completeerde ik de demo van Origins Of Mourning (die toen nog Doom11 heette) en de uiteindelijke versie bleek ruim 11 minuten te zijn, met afstand het langste nummer. En zo waren er nog een paar, reden genoeg om dit in de bandnaam te verwerken.

Je hebt de teksten gebaseerd op persoonlijke gebeurtenissen. Maakte dat het niet moeilijk om het project te verwezenlijken?

In eerste instantie was het helemaal niet de bedoeling om zulke persoonlijke teksten te schrijven, het leek me voldoende om wat stukken van Edgar Allen Poe te 'bewerken'. 'The Raven' was in dat geval een voorbeeld van de richting die ik op wilde. Rogga wilde daar echter niets van weten en hij liet me een aantal enorm zwartgallige, hyper-realistische teksten zien die me erg aanspraken. Ik ben toen gaan zoeken naar een mogelijk concept en kwam uit op een aantal thema's die me erg bezighouden, zoals schuldgevoel, de dood, rouw en verlossing. De terminale ziekte waar de hoofdpersoon aan leidt is dezelfde waar allebei m'n ouders aan overleden zijn, de rest van het verhaal is grotendeels fictief maar doorspekt met eigen ervaringen.

Je gaat ook optreden met The 11th Hour. Zijn er al shows geweest? Hoe zijn die meegevallen? Het is immers de eerste keer dat je zo centraal op een podium staat...

We hebben tot nu toe twee shows gedaan, of eigenlijk anderhalve want de eerste betrof een try-out in het zaaltje bij de oefenruimte. De eerste echte show was meteen op de Dutch Doom Days, dus enige voorbereiding was geen overbodige luxe. Bij de try-out was ik vreselijk zenuwachtig. Ik ben inderdaad gewend veilig achter m'n trommels te zitten en nu waren alle ogen ineens op mij gericht... bij het optreden op DDD begaf m'n versterker het echter al bij het eerste nummer, en verrassend genoeg was ik daardoor meteen de ergste zenuwen kwijt, iets ergers kon me immers niet gebeuren! Toen alles het weer deed hebben we een prima set neergezet en ik heb echt van iedere seconde genoten. De reacties waren ook unaniem positief. Er staan dan ook alweer enkele shows voor dit jaar gepland, o.a. op het vermaarde Doom Shall Rise festival in Göppingen.

Ga je deze band verderzetten of blijft het een project voor wanneer je tijd hebt naast je drukke bezigheden met o.m. Hail of Bullets?

Ik ben zeker van plan ermee door te gaan, zowel in de studio als op het podium. Het zal inderdaad lastig zijn om tijd ervoor vrij te maken, naast Hail Of Bullets ben ik ook nog betrokken bij Rogga's band Demiurg en ga ik later dit jaar ook weer samenwerken met Arjen Lucassen. Vervelen zal ik me niet!

Zou je voor een eventueel volgend album dezelfde werkwijze hanteren of zou je input van anderen gebruiken?

Een volgende plaat zal op exact dezelfde wijze tot stand komen, het is voor mij de enige manier om dit project te benaderen. Ik heb alweer aardig wat materiaal klaar voor een opvolger en Rogga zal zeker weer van de partij zijn om de boel vol te grunten.

De muziek lijkt wel invloeden van Solitude Aeturnus te herbergen. Klopt dat? Wie zijn doomgewijs van invloed geweest op je muziek?

Solitude Aeturnus is inderdaad een doomband die ik te gek vind, maar ook bands als Krux, Funeral, Warning, Virgin Black en Isole hebben hun invloed gehad. De grootste invloed is toch wel Candlemass, naast Trouble de band die me kennis liet maken met deze heerlijke, sombere metalvariant. Paradise Lost vind ik ook nog steeds geweldig.

De bands waaraan je meewerkt, zijn eigenlijk behoorlijk divers (Hail of Bullets, Ayreon, The 11th Hour, ...). Heb je die afwisseling nodig? Ben je een muzikale veelvraat?

Ik vind het inderdaad leuk om me met verschillende dingen bezig te houden. Mijn cd-collectie herbergt dan ook nog veel meer verschillende stijlen dan de genoemde, ik ben bijvoorbeeld een uiterst fanatiek country/americana liefhebber en ook oude soul en blues zijn aan mij wel besteed. Daarnaast hou ik enorm van classic rock en zo'n beetje alle stijlen die binnen de metal bestaan. Nou ja, behalve deathcore en die emo-ellende dan.

Zijn er – buiten het promoten van 'Burden of Grief' – nog zaken waar je momenteel mee bezig bent?

We zijn momenteel bezig met pre-productie voor de nieuwe Hail Of Bullets plaat, deze zal net als 'Burden Of Grief' en de 'Warsaw Rising' EP in m'n homestudio worden opgenomen dus dat wordt weer een hele klus voor me. En dan in maart ga ik de studio in om drums op te nemen voor de derde Demiurg plaat die de merkwaardige titel 'Slakthus Gamleby' mee gaat krijgen.