Niemand had ooit durven vermoeden dat er in België gothic rockbands rondlopen die internationaal de nodige potten kunnen breken. Nochtans is dat precies wat Sengir doet. Omdat de band een zangeres heeft, werd Sengir al snel in het vakje van gothic metalacts als Within Temptation gestopt. Al wie de moeite nam om even het materiaal van Sengir te beluisteren kwam al snel tot de ontdekking dat die vergelijking helemaal niet opgaat. Sfeer met een toets melancholie en wat agressie links en rechts vormen een mooi evenwicht binnen het universum van Sengir. Natuurlijk is een nieuwe plaat van een sterke Belgische band een ideale gelegenheid om een aantal vragen op tafel te gooien. Gesprekspartner van dienst was de bevallige zangeres Ellen Schutyser.
(foto: Rudy De Doncker)
Something old, lots new
De nieuwe plaat 'Sign of Devotion' is ondertussen al even uit. Zijn de eerste reacties al binnen?
Wel ja, en tot hiertoe zijn ze allemaal heel goed. Beter dan we eigenlijk verwacht hadden. Dat is zéér positief! (lacht)
Het verschil met het eerste album 'Guilty Water' is behoorlijk groot.
Ja, dat klopt. We zitten nu natuurlijk met een totaal andere bezetting dan vroeger. Zo hebben we onder andere een nieuwe keyboardspeler, een nieuwe drummer en een nieuwe gitarist: eigenlijk is dus bijna alles gloednieuw. We hebben in feite heel bewust naar sterkere, meer getalenteerde mensen gezocht. We hebben deze keer heel uitgebreid audities gehouden en gewoon de tijd genomen. Maar het was het heus allemaal waard. Volgens mij zitten we met de huidige groep helemaal op het juiste spoor.
Wie is er trouwens verantwoordelijk voor het meeste materiaal op de plaat?
In tegenstelling tot ons eerste album is deze keer door iedereen flink aan de kar getrokken. Ons vorige album was praktisch volledig geschreven door onze toenmalige toetsenist. Ik moet wel zeggen dat onze gitarist Pieter De Lannoy veel materiaal klaargestoomd had, maar we hebben elk ons eigen stukje van de puzzel mogen leggen. Dat is een flink verschil met de vorige keer. Deze keer hebben we om het zo te zeggen allemaal ons eigen ding kunnen doen en dat is een ware verademing. We hebben bijvoorbeeld meer solo's in de nummers gestoken. Voor de opbouw en de structuur van de nummers is er deze keer meer tijd uitgetrokken. Het is altijd leuk om alles eens een keertje grondig uit te spitten. Ik denk dat het wel goed is gekomen. (lacht)
Jullie zijn deze keer ook naar een andere studio getrokken, niet?
Ja, dat klopt. Ons eerste album was opgenomen door Xavier Carion, bij sommigen nog wel bekend als de gitarist van Channel Zero. Wij hadden bij hem onze demo al opgenomen, dus het leek ons logisch dat we ook onze eerste volledige plaat daar gingen opnemen. Dit keer hadden we iets meer budget en wilden we het ook anders laten klinken. Natuurlijk leert een mens uit de foutjes van vroeger, en we wilden de misstapjes van 'Guilty Water' rechtzetten. Dus wat doe je dan? Op zoek gaan naar een andere studio. Een groot budget hadden we natuurlijk niet, dus een goeie prijs/kwaliteit verhouding was het belangrijkste. Zo zijn we uiteindelijk in Lokeren beland, in de Midas Studios. Wij hebben daar een testdag kunnen doen en we waren aangenaam verrast door wat producer Tony De Block allemaal kon. Tja, dan is de keuze snel gemaakt, he? Een pluspunt is dan nog dat hij een aangename mens is om mee samen te werken. In tegenstelling tot Xavier Carion konden we hier meer onze zeg doen. Ik heb deze keer ook bewust minder zanglijnen op elkaar gestapeld, iets wat we de vorige keer compleet anders hebben aangepakt. Daar was het de ene zanglijn op de andere, van begin tot eind. Het probleem was dat de sfeer eraan kapot ging. Dan is het heel de plaat krék hetzelfde en daar hebben we toen flink wat commentaar op gekregen. Ik heb gewoon tegen Tony gezegd dat ik van een normale stem wou vertrekken, zonder al te veel foefjes. Ik vind dat het redelijk goed gelukt is. Een voordeel is dat het totaalgeluid veel voller klinkt. We hebben er ook bewust meer gitaar in gestoken. Op het eerste album hadden we ook al twee gitaristen, maar die speelden de hele tijd quasi hetzelfde. Nu hebben we onze twee gitaristen meer tegenover elkaar uitgespeeld om het geheel feller te krijgen. Ik heb regelmatig te horen gekregen dat 'Sign of Devotion' zachter is dan het eerste. Ik ben het daar compleet niet mee eens. (lacht) Nu zit er veel meer variatie in. Sommige stukken zijn meer uptempo. 't Is te zeggen, je bent er sneller mee weg.
Het klopt wel dat de nummers langer blijven hangen.
Absoluut. Van de vorige plaat steken enkel 'Soul's Alive' en het titelnummer er bovenuit. Het was veel toffer om het nieuwe album te maken. Het bleef bij ons ook veel beter hangen. We beginnen niet bewust makkelijk meezingbare nummers te maken: dat komt gewoon. De structuur en de opbouw van de nummers heeft gewoon meer aandacht gekregen. Misschien hebben we het iets commerciëler gemaakt. Misschien.
Metal? Wij zijn nooit metal geweest
Zou jij Sengir nog steeds bij de metal rangschikken?
Eerlijk? We zijn nooit metal geweest. Het is niet omdat je toevallig een gothic metalpubliek voor je neus krijgt wanneer je optreedt dat je plots gothic metal speelt. Wij hebben altijd ons ding gedaan, punt. Het zijn immers de mensen die naar je optredens komen die je in een hokje duwen. Een genre kies je niet zelf, dat wordt je opgedrongen. Ik vind het zelf eerder gothic rock, want gothic metal-dingen als Epica of After Forever, daar kan je ons toch nauwelijks mee vergelijken. Er zullen wel metalinvloeden in onze muziek zitten, maar echt metal zou ik het toch niet noemen.
Zodra je de combinatie stevige gitaren en zangeres maakt, natuurlijk...
Tja... Uiteindelijk is het altijd onze bedoeling geweest om minder bombastisch te zijn dan voorgaande bands. 't Is heel tof om met Epica te spelen, maar op de lange duur is die markt zo verzadigd met bands die koren hebben of bombastische toestanden... Onze muziek is altijd al sober geweest. We hebben die filosofie gewoon behouden. Je kan immers in het genre niets nieuws verkondigen. Iedereen binnen de groep heeft trouwens een eigen stijl of voorkeur. Het is de mix van dat alles die Sengir geeft. Onze bassist is een new wave-fanaat, de nieuwe gitarist is verzot op Dream Theater, onze drummer heeft dan weer iets met Tool, enfin, een hele hutsekluts. Die invloeden, gecombineerd met technisch sterkere muzikanten, zorgen er ook voor dat het album gecompliceerder in elkaar zit.
Tekstueel ben je ook een andere richting ingeslagen, niet?
Mijn probleem is dat ik altijd donker begin, maar licht eindig! (lacht) Ik heb wel geprobeerd om over verschillende dingen te schrijven. In de grond blijven het echter thema's over alledaagse dingen. Een paar nummers refereren wel aan de periode tussen beide albums, dat wel. Er waren toen wat spanningen. Aan het einde van de rit is alles goed gekomen. Daarom is teksten schrijven altijd handig als een vorm van therapie.
Dodelijke hoes
Hoe zijn jullie trouwens bij Sven van Aborted terecht gekomen voor het artwork?
(lacht) Dat ga ik even aan onze manager moeten vragen. (lacht) Die is zelf fotograaf en die heeft al geregeld foto's genomen van Aborted. Terloops laat je even vallen dat je op zoek bent naar iemand voor het artwork enzo. We wisten eigenlijk niet dat Sven daarmee bezig was. Toen hij dat zei, gingen we een kijkje nemen op zijn site en daar stonden echt wel knappe dingen. We hebben hem de titel gegeven en hem laten doen. Al na het tweede ontwerp wisten we: Dit is het! Sven is ook een heel toffe peer en hij was enorm enthousiast. De meeste mensen zeggen trouwens dat er een 'S' in het ontwerp zit. Ik had dat in het begin nog niet eens gezien. Eigenlijk moet ik hem nog eens vragen of hij dat met opzet heeft gedaan.
Speelt de kleur rood nog steeds een grote rol?
We hebben wel iets met rood, da's waar. Ook voor de podiumoutfit, want als je allemaal heel de tijd enkel in zwart gehuld bent, val je aanzienlijk minder op.
Met welke bands zou je graag op toernee gaan?
Momenteel ben ik verzot op Lacuna Coil. Dat zou ik wel zien zitten. (lacht) Flowing Tears uit Duitsland vind ik ook zo'n geweldige band. Die twee passen ook wat meer in ons genre. Binnenkort spelen we met Leaves' Eyes, ik ben eens benieuwd wat dat gaat geven. Met onze eerste plaat hebben we een half jaar met Epica getoerd. Dat was heel tof, maar ik denk dat we deze keer ook eens wat andere bands gaan aanspreken. Na een tijd ben je het immers beu om altijd in hetzelfde hokje te zitten. Hopelijk kunnen we vanaf nu wat ruimer gaan en een breder publiek aanspreken. In België is trouwens alles moeilijk, welk genre je ook speelt. De gothic in België stelt niet veel voor en dat is bijzonder jammer. Je moet altijd naar Nederland, Duitsland of Frankrijk. Ik heb me al vaak afgevraagd hoe het komt dat het hier zo stroef loopt. In België zitten enkel grote labels en die tekenen dingen als K3 of Laura Lynn. Voor metal of rock zijn er gewoon geen labels. Misschien denken ze trouwens in het buitenland dat België te klein is om goeie bands te kunnen hebben. Waren wij Nederlanders, dan zaten we nu bij een groot label met een enorm budget. Je kan dat echt niet vergelijken. In Nederland heb je simpelweg veel meer mogelijkheden. Het clubcircuit krijgt daar subsidies, alles is piekfijn in orde... In België is de kloof tussen de jeugdhuizen die niets krijgen en de zalen gewoon té groot.
Hoe moeilijk heb je het als vrouw in een mannenbastion als rock en metal?
Nou ja, het blijft een mannenwereld natuurlijk, maar in de tien jaar dat ik erin zit heb ik nog niet veel last gehad. Maar ja, waar plaats je ons? Wij doen geen operavocalen, dus dan is het knap lastig. Er zijn gewoon te veel groepen met sopranen en koren en de hele rimram. Ik zou niet nee zeggen tegen een plaats op de playlist van Donna.
