Dat Zweden met zijn bar klimaat en zijn overmatig alcoholgebruik de thuishaven is voor vele groepen die zich met zwaar metaal overladen, is een feit. Toch blijkt het land er ook een bloeiende punkrockscène op na te houden. De voortrekkers hiervan zijn allicht de heren van The Satanic Surfers. Na enkele jaren stilte, wijzigende bezettingen en heroriëntatie is de band nu scherper dan ooit. Een stevige plaat die recht in zijn schoenen staat ('Taste the Poison') is het resultaat. Meer nog, ze zijn net naar het warmere Zuiden afgezakt en gaven ze zelfs in ons Vlaanderenland twee shows ten beste. Het is dus hoog tijd dat gitarist Magnus wat verduidelijking brengt...
(foto: Jens Nordström)
Het heeft even geduurd vooraleer 'Taste the Poison' er geraakt is. Waren die drie jaar stilzwijgen nodig om nieuwe energie op te bouwen? Wat is er juist gebeurd?
We hebben 'Unconsciously Defined' in april 2002 uitgebracht en getoerd tot november van dat jaar. Na die tournee besloot Martin de groep te verlaten, zodat we geen volledige bezetting meer hadden. We zijn begonnen met nummers te schrijven met Rodrigo opnieuw op drums, maar in de zomer van 2003 verliet Mathias op zijn beurt de band. Spreekt voor zich dat we zo'n lange pauze niet wensten tussen twee albums, maar met twee leden die het front verlaten moet je als groep toch even heroriënteren. Wanneer Andy en Robert bij de Satanic Surfers kwamen eind 2003 / begin 2004, begonnen we meteen weer op te treden, wat resulteerde in een tiental losse shows en een klein toertje van twaalf dagen. Dit was een grote stap in de goede richting, zodat we in 2004 bereid waren om aan een nieuwe plaat te beginnen. Omdat iedereen in de groep nog elders aan de bak moest of op de schoolbanken moest plaatsnemen en omdat Robert van Göteborg komt (en de rest van de band van Malmö), heeft het schrijfproces wel enige tijd in beslag genomen. Maar wij vinden deze plaat onze beste ooit, dus die extra ruimte is goed gespendeerd.
In het online studiodagboek, quoteert Andy:"Het voelt tot nog toe erg leuk aan, maar tijd is onze grootste vijand". Dat lijkt in die context wel een beetje vreemd.
Vreemd? Het maakt niet uit hoe lang je bezig bent aan een plaat en liedjes schrijft en afmaakt om opgenomen te worden; eens je in de studio trekt, voel je automatisch een hevige druk op je afkomen. Als de studio geboekt staat, zet de platenfirma een deadline voor de uitgave van de plaat vast en is het aan de groep om die timing te respecteren. De platenfirma (Bad Taste) betaalt wel onze studiotijd, maar het is in ons belang zo snel mogelijk platen te beginnen te verkopen om die kost af te lossen. Verder zijn er altijd onvoorspelbare ongelukken die in studio's gebeuren, zoals het opblazen van versterkers of het knoeien met gitaren die niet wensen gestemd te worden.
Het was ook wat wringen met de titel. 'Shout at the Devil' was de eerste gedachte, ware het niet dat Mötley Crüe daar al mee was afgekomen. Hoe kom je dan bij 'Taste the Poison'? Heeft dat misschien iets te maken met de goede verstandhouding met jullie platenfirma Bad Taste?
Het is niet eenvoudig een goede titel te vinden. We vonden het wel fijn dat we onze vorige plaat, 'Unconsciously Confined' niet naar de titel van een nummer noemden, maar naar een frase eruit. Het maakt de beslissing om een titel te zoeken niet gemakkelijker, maar we wisten wel welke kant uit te denken. Deze titel komt uit het nummer 'False Ambitions'. De tekst luidt "false ambitions taste like poison". Het houdt niet helemaal de titel in, maar het werkt wel min of meer. Met de luidsprekers op de hoes, houdt de boodschap zoiets in als "hier is onze nieuwe muziek, kom en taste the poison". Het klinkt goed en mensen onthouden allicht zoiets, eens ze de link door hebben.
Jullie zijn opnieuw de Berno studio in thuishaven Malmö ingetrokken?
In je thuisstad opnemen is geweldig! We houden er allemaal van huiswaarts te trekken na een dagje opnemen. Het is goed om af en toe een pauze te nemen, het houdt je fris. Verder moet je ook niet elke dag aanwezig zijn in de studio en dat werkt voor ons allen lekker ontspannend.
(foto: Jens Nordström)
Toch ademt de plaat een zwaarder, steviger geluid uit (kwatongen beweren zelfs 'agressiever'). Is dat omdat jullie een nieuwe energiestoot gekregen hebben door die rustpauzes?
We hebben er nooit over nagedacht wat voor soort plaat we nu zouden maken, maar omdat de vorige twee een beetje meer mid-tempo en zelfs loom waren, hadden we allemaal wel het gevoel om het ritme weer wat op te krikken. Maar die beslissing was dus niet bewust. Zo eindigden de meeste nummers inderdaad een stuk agressiever, maar bevat deze plaat tegelijkertijd de meeste poppy, meezingbare refreinen die we ooit geschreven hebben.
'Taste the Poison' bevat ook een grote muzikale input: oude punk, melodieuze punkrock en zelfs pure rock worden feilloos afgewisseld. Is deze diversiteit nodig om het genre fris te houden, vermits buitenstaanders punkrock bekritiseren als zou het genre te weinig evolueren?
Het is altijd goed om een breed scala aan stijlen na te streven. Rodrigo, die de meeste nummers schrijft, luistert naar alle muziek, van country tot grindcore en death metal. Je vindt die invloeden niet meteen terug in onze muziek, maar niemand van ons kan enkel leven met punkrock en zeker niet met melodieuze skatepunk. Dat genre staat al decennia lang stil. Veel nieuwe bands zien eerst wat voor soort punkrockplaten best verkoopt en gaan dan hun groep naar die formule samenstellen. Als je langer dan een kwartiertje wil overleven, is dat niet de beste techniek.
Nu deze nieuwe plaat de band eindelijk terug op de rails heeft gezet, kunnen The Satanic Surfers terug doen waar ze best in zijn: spetterende liveshows geven. Toch loopt ook dit niet altijd van een leien dakje. Wat is er met de Scandinavische tournee met Me First and the Gimme Gimmes (dé Fat Wreck Chords band met leden van Lagwagon, NOFX en No Use for a Name) gebeurd ?
Een familielid van Fat Mike van Lagwagon is erg ziek en de band heeft heel de tour afgezegd zodat Mike terug naar huis zou kunnen gaan.
Er gaan geruchten de ronde dat de tour uitgesteld is naar april 2006.
Zweden doen we niet veel aan. In november gaan we er nog eens rond.
Zweedse feesten hebben de reputatie van een erg dronken publiek dat zo snel mogelijk zo veel mogelijk alcohol consumeert. Past dat in de sfeer van jullie liveshows?
Dat is zeker de manier waarop Zweden feestvieren. Spijtig genoeg gaat dat ook vaak gepaard met geweld en dat is zeker niet zoals het hoort.
Bad Taste heeft de plannen voor Satanic Surfers bekendgemaakt: toeren, toeren en nog eens toeren. Na een volgeladen Europese ronde, steken jullie de grote plas over richting Amerika?
Zo ver zijn we nog niet. Er is nog niets bevestigd voor de USA. We moeten eerst een goed platenlabel vinden dat onze plaat ginds wilt uitbrengen en ons op tour wil nemen. Vervolgens zullen we allicht ingepland worden in het schema van een grotere Amerikaanse band, dus het is van belang de juiste toer te vinden waar we in passen. Het gaat zwaar werk worden om ginder rond te toeren, maar we zien wel wat gebeurt. We moeten in tussentijd nog zo veel andere plaatsen aandoen, waaronder België dus.
Juist, ééntje is in Broekrock, waar jullie drie jaar geleden al stonden ...
Voor zover ik nog weet, was dat een goede show, alleen nogal koud.
De andere is op het Funtime Festival van het grootste emo-, punkrock- en hardcore label in Vlaanderen. Broekrock heeft een meer vriendelijke affiche voor een jonger en meer commercieel publiek. Funtime Fest zal allicht een stevigere fanbasis bevatten met meer "die hards". Naar welk publiek gaat jullie voorkeur uit?
Zolang er maar Satanic Surfers fans zijn, is het voor ons ok. Ik word altijd een beetje achterdochtig als er gesproken wordt over "serieuze" en "die hard" fans. Het is een uitspraak die mensen enkel maar het gevoel geeft dat zij de uitverkorenen zijn en dat onze muziek enkel maar tot hen toebehoort. Zelfs al heeft MTV hoegenaamd niets te maken met de echte spirit van punkrock, toch kan de kennismaking van een breder publiek met de populaire variant van het genre hen de echte goede punkbands doen ontdekken. Niet iedereen begint immers met het luisteren naar Black Flag of Discharge.
Misschien nog een laatste toevoeging?
We vinden België te gek. Het gaat ambiance worden komende herfst. Tot dan!
Hartelijk dank voor dit interview en veel succes verder.
