Na vele jaren achter de drumkit bij Life Of Agony keert Sal Abruscato met 'A Pale Horse Named Death' terug naar zijn roots: gitzwarte muziek die vaak doet denken aan Type O Negative, waar hij ook nog de drums bemande. Om een zoveelste interview over Peter Steele en diens vroegtijdige dood te vermijden, een gesprek over muziek, ambities en een nieuwe start.
Hoe is A Pale Horse Named Death eigenlijk ontstaan?
Ik begon met het idee te spelen in januari 2009, ik wilde een album maken dat echt van mij was. Ik was ook muzikaal gefrustreerd, ik voelde dat ik iets nieuw moest proberen in mijn carrière om er meer richting aan te geven en er zelf actiever mee bezig te zijn. Vanaf dan ben ik gewoon alle ideeën beginnen neerschrijven en beginnen componeren. Tegelijkertijd vond ik ook de naam voor het project. Ik was naar een programma over het nieuwe testament aan het kijken, waarin het ging over de voorspellingen van het einde der tijden, de dood die op zijn paard komt aangereden, etc. Na een klein beetje sleutelen had ik de naam voor het project gevonden, en sindsdien ben ik eigenlijk non stop aan het werken geweest om dit album klaar te krijgen.
Er zijn niet veel muzikanten die na twintig jaar spelen en toeren nog met een compleet nieuw avontuur beginnen.
Ja, het houdt uiteraard wel het nodige risico in, maar ik voelde de drang om terug echt aan de slag te gaan. Ik wou echt het heft in handen nemen en mezelf ook muzikaal uitdagen. Ik heb nu heel lang gedrumd, maar wou mezelf ook een keer in mijn leven testen om te kijken of ik ook alles zelf kon doen. Ik wist niet wat de reactie zou zijn, misschien zou het goed ontvangen worden of misschien niet, maar ik wou dit proberen als een persoonlijk doel.
Hoe moeilijk was de transformatie van 'een deel van een band' tot 'de band'?
Dat ging eigenlijk heel makkelijk. Ik had heel veel ideeën en beelden in mijn hoofd, en die bleven ook komen. Om die allemaal volledig in muziek te gieten was wel erg veel werk, ik heb er nu al een paar jaar heel hard aan gewerkt. Ondertussen leer ik nog veel over mezelf bij, ik ben terug geïnspireerd en amuseer mezelf hier ook mee. Voor de eerste keer in twintig jaar ben ik ook echt enthousiast over een release, omdat dit de kans geeft om een heel nieuwe groep fans te vinden. Ook het feit dat mensen me minder zullen kennen als 'Sal van die band' maar als 'Sal en zijn muziek'.
Was dit ook echt een creatieve uitlaatklep voor jou, want het ziet er niet naar uit dat Life Of Agony nog bezig is met nieuw materiaal te schrijven.
Dat was een deel van mijn frustratie, het feit dat Life Of Agony heel inactief is geworden de laatste zes jaar. Een paar keer per jaar naar Europa komen was ook gewoon niet genoeg voor mij, ik wou meer spelen en optreden, maar ook beter worden en meer succesvol worden. Ik was het beu om zo lang op hetzelfde niveau te zitten, tegelijkertijd wilde ik ook mijn eigen muziek spelen, de muziek die ik leuk vind. Daar wou ik uit, om het op mijn eigen manier te proberen zonder gestoord te worden, want het is bij momenten erg moeilijk om met vier mensen in een groep op dezelfde lijn te zitten. Niemand is het met elkaar eens en zo wordt het meer een gevecht over wiens muziek er zal worden gebruikt. Als ik dat kon elimineren had ik de kans om een album te maken, van begin tot einde, op de manier dat ik het zelf voor me zag. Zo zou ik het ook echt af krijgen en stoppen met tijd te verspillen want het leven is erg kort, en voor ik de pet aan de haak hang wilde ik graag iets anders, iets nieuws proberen.
Je bent nu ongeveer veertig, maar wanneer je over dit project praat klinkt het alsof je in je laatste levensjaren zit en haast hebt om nog iets betekenisvol achter te laten.
Ik ben absoluut nog erg hongerig, ik wil nog muziek maken. Ik hou er ook van om het te schrijven en de nummers vorm te zien krijgen. De geboorte van een nieuw nummer is altijd een heel spannend moment. Ik was gewoon niet tevreden over waar ik zat en had het gevoel dat ik nog veel meer kon doen wat mensen leuk zullen vinden. Liever dat dan gewoon drummer blijven in een band die eigenlijk ter plaatse trappelt, of zelfs uitdooft. Als ik dit niet had gedaan, was ik ook gewoon compleet uitgedoofd en in de achtergrond verdwenen.
Je klinkt erg kritisch over de manier waarop Life Of Agony op dit moment werkt, is dat een afgesloten hoofdstuk of staan jullie voorlopig op non-actief?
Momenteel staan we alle vier op non-actief. Ik ben ergens nieuw mee begonnen en wil graag muzikaal ook iets nieuw brengen, met mijn eigen materiaal. We komen elke vier of vijf maanden bij elkaar en dat is gewoon niet genoeg. We doen drie shows in Europa en daarna doen we weer een gans jaar niks. Want zo gaat het, de laatste vijf jaar hebben we telkens ongeveer twee weken in Europa getoerd en dan zes maanden later een optreden in New York. Voor de rest zit ik gewoon thuis te wachten tot we misschien nog eens naar Europa trekken. Ik beschouw mezelf als een professioneel muzikant en wil ook full time bezig zijn. Ik wil minstens drie keer per jaar naar Europa komen, muziek spelen en onderweg zijn. In de eerste plaats omdat ik heel graag in Europa kom toeren, in de tweede plaats wil ik gewoon actiever zijn. Want intussen moet ik wel familie onderhouden en brood op de plank brengen. De beslissingen die ik nu neem zijn dus persoonlijk, los van wat er in de toekomst met Life Of Agony zal gebeuren.
Het interview gaat uiteraard over A Pale Horse Named Death, maar om nog één referentie te maken naar de andere bands waar je in gespeeld hebt: het klinkt allemaal een stuk meer 'Type O' dan 'Life Of Agony'. Hoe zou je de muziek zelf omschrijven?
Ik zou zeggen dat het erg rauw, erg vuil en heel donker klinkt, maar tegelijkertijd ook heel melodieus. De muziek vormt een combinatie van melodie en zware, trage partijen. Zo donker mogelijk eigenlijk.
Het woord donker kan niet genoeg worden gebruikt..
Dat lijkt toch de consensus te zijn, de release komt prachtig overeen met de enorme rampen die op dit moment lijken plaats te vinden. Ik laat me wel eens opslokken door dat apocalyptische gevoel trouwens. Ik denk ook dat het een beetje komt doordat er tegenwoordig zo veel bands zijn die allemaal nieuwe genres uitproberen, dat het geluid dat wij brengen bijna verfrissend is, hoewel het evengoed allemaal al eens gespeeld is. Bands springen volop op nieuwe hypes en genres, terwijl ik de scene eigenlijk al tien jaar niet meer volg. Misschien reageren mensen zo enthousiast omdat de muziek hen doet denken aan de vroege jaren negentig.
Is het net doordat je de nieuwe evoluties niet meer echt volgt dat het album zo sterk aan die 'oudere' tijden doet denken?
Ik mijd de nieuwe ontwikkelingen bijna bewust, ik wil eigenlijk niet echt weten waar iedereen naar zit te luisteren. Ik schrijf geen muziek om een bepaalde vraag in te vullen, maar gewoon waar ik op dat ogenblik echt zin in heb. Wat er dan ook uitkomt is gewoon muziek, zonder dat je daar een label op moet plakken.
Je wil geen vraag beantwoorden, maar er lijkt wel een markt voor dit soort muziek te bestaan. Heb je nu per toeval een niche ontdekt die dringend nieuw bloed nodig heeft?
Timing heeft er veel mee te maken. Of het nu toevallig of opzettelijk is, er is inderdaad een publiek voor dit soort muziek en de timing is perfect om daar nu een album mee te maken. Voor mezelf ben ik terug naar mijn roots gegaan, daarom zat ik ook in Type O Negative, omdat dit soort muziek me het meeste aanspreekt. Als het succes heeft, des te beter, maar het doel was niet om een album met commercieel succes te maken. Er zijn echter zo veel gedeprimeerde of kwade mensen op de wereld die misschien echt iets nieuw nodig hebben om naar te luisteren en om zich verbonden mee te voelen.
Denk je dat mensen op zoek gaan naar de muziek die het beste hun angsten en gedachten weergeeft?
Natuurlijk, overal ter wereld gebruiken mensen muziek om zich verbonden te voelen. Als een nummer hen herinnert aan een belangrijke gebeurtenis uit hun leven, zullen ze zich ook erg sterk verbonden voelen met een album en met de muziek. Ze voelen dat ze iets gemeenschappelijk hebben met de nummers.
Over de nummers gesproken, kan je wat licht werpen op de nummers zelf en waar ze over gaan? Druggebruik komt bijvoorbeeld een aantal keren terug, maar is niet autobiografisch.
Nee, die nummers gaan inderdaad niet over mezelf, maar wel over mensen die ik ken en dingen die ik heb zien gebeuren. In 'Heroin Train' gaat het bijvoorbeeld over junks die samen in een park wonen, dat heb ik maar al te vaak gezien in de parken van Manhattan. In Tompkins Square Park zaten mensen samengehokt in kartonnen dozen: kinderen en junkies door mekaar. Ze prostitueerden zich voor een hit, wat voor heroïnegebruikers bijna altijd eindigt in een overdosis. dat heb ik zelf ook meegemaakt, in 2002 speelde ik in een band waarvan de zanger ook het leven liet door een overdosis heroïne. Hun verhaal probeer ik te vertellen.
Veel van de nummers lijken inderdaad geschreven als een soundtrack bij een verhaal, had je telkens een beeld in gedachten dat je wilde vertalen in muziek?
Bij de meeste nummers ben ik gewoon beginnen schrijven, over onderwerpen die me zelf interesseren of waar ik om geef. Tijdens dit proces kreeg elk nummer wel langzaamaan zijn eigen verhaal mee, alsof het telkens een verhaal over iemand was die op een bepaalde manier over de schreef gaat: druggebruik, verraad, zelfmoord etc. Wanneer ze zichzelf niet meer in de hand kunnen houden wacht enkel nog de hel, uiteindelijk sterft iedereen.
Die melancholie, krijg je die live makkelijk vertaald op het podium?
Dat gaat vanzelf eigenlijk, vorige maand hebben we een show gespeeld hier in onze thuisstad waarbij we sommige van die nummers voor de eerste keer brachten. Goed, het materiaal kan deprimerend overkomen maar het publiek was wel enorm enthousiast. Op Youtube en op onze website staan er trouwens een paar opnames van dat optreden, onder andere van 'Die Alone'. Het is ook leuk om dat soort muziek te spelen en iedereen gewoon even te zien kalmeren om rustig naar de muziek te luisteren.
Wat zijn de toerplannen voor deze zomer?
We hebben een aantal shows in Europa gepland, maar het label wil graag een grote Amerikaanse toer op poten zetten. Hoe groot die zal zijn zal mee bepaald worden door de respons die het album genereert.
Er staat geen optreden in België gepland, kan dat nog opgelost worden?
Er waren gesprekken met Pukkelpop maar dat is niet doorgegaan dus ik hoop om nog voor de vakantie terug naar Europa te komen om de gaten in te vullen die er momenteel in de toer zijn. Ik heb me altijd al enorm geamuseerd in België, de fans zijn enorm toegewijd dus ik vind het spijtig om het nu over te slaan maar ik ben er zeker van dat we nog zullen terugkomen.
Je zei eerder al dat je graag naar Europa komt, is daar een specifieke reden voor?
Er is zeker een verschil tussen Europese en Amerikaanse fans. Veel Amerikaanse bands komen niet graag naar hier omdat het te ver is, omdat ze het eten maar niks vinden, maar ik kom zelf uit Europa en ik amuseer me hier rot. Europese fans zijn ook actiever met muziek bezig, ze zijn sterker toegewijd aan de bands die ze goed vinden. In Amerika is er elke week wel een nieuwe naam en een nieuwe band maar de week erop zijn ze weer weg, alles is wat vluchtiger hier.
Waar zie je deze band over pakweg vijf jaar?
Ik heb al massa's nieuwe ideeën, dus als blijkt dat mensen deze muziek goed vinden komt er zeker een tweede album. Ik wil vooral aan de slag blijven, optreden en mensen bereiken. Als alles goed gaat zijn we er over vijf jaar nog steeds en als het misloopt dan weet ik het zelf niet. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat we er nog zullen staan als het zo ver is.
