In de kleedkamers van concertpaleis AB ontmoet Kwadratuur.be Ed Handley en Andy Turner van Plaid (spreek uit: Pled). Die eerste morst bij de tweede vraag zijn koffie op de grond en staat bij de vierde vraag netjes op om dit met een doekje schoon te maken. De tweede verontschuldigt zich beleefd als er tot tweemaal toe een vreemde elektronische kwoenk! door de ruimte zoemt: "Euh… sorry, ik heb een berichtje." De uiterst nette heren uit elektronicaland beginnen een beetje passief ("Over muziek praten is minder leuk dan muziek maken, maar het hoort bij het spel.") maar eindigen vol passie met een pleidooi voor échte muziek, tegen platte commerciële muziek (It is nothing!!").
Zijn er vragen waarvan jullie het zat zijn ze te beantwoorden?
Andy: Euh, ja, alle vragen over de geschiedenis van Plaid. Die informatie wordt al twaalf jaar herhaald en kan je overal op het web vinden.
En toch heb ik er een vraag over. Hoe zien jullie de evolutie van Plaid sinds 1991?
Ed: We hebben geprobeerd om beter te worden als muziekschrijvers. Vooral over compositie, geluiden en soundengineering hebben we een heleboel geleerd. Dat is een oneindig proces. Het is nogal arrogant om te denken dat je perfect kan zijn.
Andy: Bovendien maken we geen muziek met dat doel. We doen dit niet om anderen te imponeren, maar om onszelf te imponeren…
… Ach, dat meen je niet.
Andy: Jawel hoor! Als we muziek voor anderen zouden maken, had die nooit zo geklonken zoals Plaid nu klinkt. Als we echt commercieel succesvolle muziek zouden willen maken, dan hadden we zang en simpele structuren moeten gebruiken. OK, we kunnen nu ook van Plaid leven, maar we zouden nooit geld willen verdienen met de radio-vriendelijke muziek waar we niet van houden. Ed: Je hóórt het ook bij muzikanten die het wel daar voor doen. Het klinkt niet natuurlijk, het klinkt doordacht.
Andy: Er is op zich natuurlijk niets mis met het schrijven van commerciële muziek. Soms doen we het zelf ook een beetje… als we nadenken over wat mensen het leukste zouden vinden. Maar het is niet de hoofdzaak, zeker niet.
Maar jullie gebruiken wel zang! Jullie album Spokes begint zelfs met zang in het nummer 'Even Spring'.
Ed: Ja, maar niet op een conventionele manier. Die stem klinkt zelfs niet als een stem maar is zwaar vervormd. Dat was dus niet een slimme zet om in de Britse lijstjes te geraken of zo.
Andy: Neen, sommige melodieën en lijntjes van Plaid klinken wel echt als pop. Maar we zijn ook opgegroeid met pop en elektro, dus we houden wel van catchy songs.
Ed: Maar verder in het nummer begint de beat…
… en zetten jullie de luisteraar wederom op het verkeerde been.
Ed: Inderdaad, maar dat is vooral om het voor onszelf interessant te maken. Door die veranderingen en de dynamiek is het voor ons een goed nummer. We schrijven geen monotone trance, snap je?
Stel, Plaid krijgt de volgende keuze voorgeschoteld: het ritme of de melodie.
Ed en Andy: De melodie, vast en zeker.
Ed: Daar beginnen we meestal mee. Het ritme komt er daarna wel bij.
Zit de muziek dan al in jullie hoofd of komt ze uit de software opborrelen?
Andy: Het komt niet gewoon uit de software, maar het komt wanneer je ervoor gaat zitten. Niet dat die dingen daarvoor al in mijn hoofd zaten, maar…
Ed: … neen, bij mij ook niet. Je begint gewoon te jammen met software of een keyboard en daarna kies je wat leuk was en wat niet. We filteren de goede ideeën er gewoon uit.
Andy: Een soort trial and error, net als bij alle muziek, of het nu pop of academische muziek is.
Jullie hebben vijf maanden in de studio gezeten om alle materiaal dat tijdens de tour werd opgenomen te bewerken. Kritische geesten?
Ed: Ja! Het is een cliché, maar nummers schrijven is een oneindig proces. Je blijft schrijven en veranderen. En er zijn een paar momenten dat je tevreden bent met een nummer, maar later wordt je het toch weer beu en grijp je weer in. Daarom duurt het zolang tot we allebei relatief tevreden zijn.
Wat zijn jullie favoriete eindproducten van 'Spokes' geworden?
Ed: 'Cedar City' (een barokke galmende trip met stevige beat en smachtende keyboards, SV)
Andy: 'Quick Emix' (enerverende, elektronische krekels en een rafelige baslijn voor hyperkineten, SV)
En 'Zeal'?
Ed: 'Zeal' is ook goed natuurlijk. Het zou raar zijn als we dat niet vonden. Het nummer krijgt een video, dus ik ben blij dat juist deze track besproken wordt op jullie site.
Andy: 'Zeal' heette oorspronkelijk 'Eep'. Het waren de videomakers van Glassworks die de nieuwe naam voorstelden. 'Zeal' begint met geluiden uit de metro van Londen, bij het station onder het Muppets-bedrijf van Jim Henson. De monsters en dinosaurussen die daar staan hoor je terugkomen in het nummer.
Wat is het beste en het slechtste dat jullie de afgelopen dagen gehoord hebben?
Andy: Op de soundtrack van 'Hable con Ella' van de Spaanse regisseur Almodovar staat een mooi modern flamenconummer.
Ed: Ik heb een prachtig klassiek stuk gehoord vanochtend. Iets met langgerekte trage akkoorden waar ik me de naam niet meer van kan herinneren. Het slechtste dat ik ooit gehoord heb is … popmuziek (windt zich op). Geen band in het bijzonder want alles klinkt toch hetzelfde. Steeds weer een vreselijke productie, lekker vrolijk… Ik haat het. Ik kan er niet bij dat mensen dat wíllen kopen (windt zich nog meer op). Het is complete anti-muziek. It is nothing!!… Ik had het niet eens moeten vermelden! Het laatste album van Plaid heet 'Spokes', is uit op Warp en wordt verdeeld door Zomba.
