In de golf Canadese bands die de laatste tijd door de indiewereld rolt, zitten hier en daar pareltjes die het zonder de persaandacht van Arcade Fire moeten stellen. Picastro uit Toronto is er zo eentje, al mag daar gerust verandering in komen. Met 'Metal Cares' maakte het viertal een knappe tweede plaat en begin deze maand zakken ze af naar België voor maar liefst vier optredens. Redenen te over om eens met Liz Hysen te praten, archiviste overdag en singer-songwriter na haar uren. "Binnenkort ga ik me meer op muziek toeleggen."
"Hoe duidelijker mensen zingen, hoe slechter hun teksten"
Je bent niet bepaald in een muzikale familie opgegroeid: je ouders zijn allebei doof. Wat is de eerste muziek die je je kan herinneren?
Mijn vroegste muzikale herinneringen dateren van trouwpartijen uit mijn familie. Een heleboel Oost-Europese en Griekse trouwmuziek dus. Maar ik herinner me ook The Beatles, muziek die zowat alle kinderen leuk vinden, denk ik. De eerste plaat die ik kocht was Guns N' Roses' 'Appetite For Destruction', niet meteen wat je zou verwachten. En de eerste plaat die iemand me ooit gegeven heeft was het debuut van Whitney Houston. Ik had niet bepaald een idyllische jeugd. Al heel jong ben ik volwassen geworden om voor mijn ouders te zorgen. Maar dat wil niet zeggen dat het één droge boel is thuis: we mogen er grappen over maken. Hoe ouder ik word, hoe meer ik er om kan lachen. Ik bekijk muziek anders omdat mijn familie doof is. Als je muziek niet vanzelfsprekend vindt omdat je het geluk hebt ze te kunnen horen, heb je de neiging er geen grappen over te maken. Ik haat ironische muziek. Ik zie er geen reden toe. Het lijkt zelfs grof voor de muziek zelf.
Voel je je schuldig ten opzichte van je ouders omdat je muziek speelt?
Intense vraag. (gedecideerd) Ja, ik voel me voortdurend schuldig omdat ik muziek maak.
Zou je muziek anders hebben geklonken als je niet uit Canada kwam?
Misschien wel. Ik heb korte tijd in Los Angeles gewoond en ik merkte daar dat ik naar bepaalde genres niet meer luisterde omdat het plaatje niet klopte: het was altijd zonnig en warm buiten. Het klimaat zit er voor een stuk wel tussen.
Canadese muziek is ontzettend hip momenteel. Enig idee waarom?
Misschien omdat Canada zo lang genegeerd is. De muzikanten werden geïsoleerd en begonnen te spelen wat ze zelf graag hoorden. Het is soms makkelijk om goede muziek te maken als je denkt dat niemand anders ze leuk vindt of ernaar zal luisteren.
Pluk je zelf de vruchten van de hype? Is het makkelijker om optredens in het buitenland te vinden nu een band als Arcade Fire de weg heeft "gebaand"?
Onze vorige cellist heeft twee jaar met ons getourd en is daarna bij Arcade Fire gaan spelen. Maar we hebben daar geen voordeel van. De link heeft ons niet vooruit geholpen. We spelen heel andere muziek dan Arcade Fire. Alleen Canadees zijn volstaat niet.
Waarom heeft iedere Canadese band minstens één violist en cellist? Godspeed You! Black Emperor, Arcade Fire, Broken Social Scene: de strijkers zijn nog amper te tellen.
Canadezen houden momenteel van grote groepen met minstens tien leden, dus moeten ze er wel strijkers bijhalen. Picastro is maar met vier, waarvan één of twee strijkers. Maar ik denk dat Picastro strijkers op een aparte manier gebruikt. Ze zijn heel prominent en bapeln de muziek echt: cello is bij ons geen accentje om de muziek bij te kleuren. Ik haat de manier waarop de meeste groepen strijkers gebruiken. De muzikanten van Picastro zijn goed getraind, maar de kunst bestaat erin hen te doen klinken alsof ze amper kunnen spelen. Dat wil niet zeggen dat het slechte muzikanten zijn. Iedereen van de band weet wanneer hij moet luisteren en wanneer hij moet spelen. Ik hou van slordig, ruw spel, zoals in zigeunermuziek. Misschien daarom dat we zo ruw klinken. Nu ja, als ik zelf cello speel, klinkt het sowieso al ruw.
De sound van Picastro wordt ook bepaald door je herkenbare gemompel. Een trucje om je lyrics te verdoezelen?
Ik mompel vooral op de eerste plaat. Ik dacht dat zingen niet echt belangrijk was. Het was voor mij gewoon een laag in de muziek. Ik noem het zingen in de derde persoon: ik spreek het publiek niet aan. Het is gewoon een extra laag geluid, bedoeld om zacht en onstabiel te klinken. Ik werk hard aan mijn teksten, dus ik probeer ze niet te verbergen. De laatste tijd probeer ik te schrijven vanuit het perspectief van een man. Veel leuker om te doen. Maar over het algemeen denk ik de juiste melodie belangrijker is dan de vraag of het coherent klinkt. Als ik een geluid wil maken in plaats van een woord, doe ik dat gewoon. Mensen snappen emoties wel als ze ze horen: ze moeten niet elk woord verstaan. Meer zelfs: ik vind dat hoe duidelijker mensen zingen, hoe slechter hun lyrics worden.
Je hoezen zijn iedere keer kunstwerkjes. Zit er een filosofie achter?
Ik hou van de eenvoudigheid van mijn hoezen. Ik kan veel enthousiaster worden van één kleur dan van foto's of schilderijen. Ik probeer er ook voor te zorgen dat de hoes de muziek weerspiegelt. Als mijn muziek verandert, zullen mijn hoezen dat ook doen. Ik vind dat de luisteraar meer dan alleen maar een schijfje met muziek moet krijgen. Wie een cd van Picastro koopt, krijgt eigenlijk een geschenkje, het gevoel iets uniek in handen te hebben. Ik ben nogal ouderwets op dat vlak. Ik wil covers kunnen bekijken en aanraken. Al vrees ik dat het de meeste mensen weinig kan schelen. Dat unieke gevoel mis ik wel bij digitale muziek. Ik heb dan ook geen iPod.
Wie naar je platen luistert en je hoezen bekijkt, voelt dat je houdt van het 'analoge'. Klopt dat?
Ja. Ik wist niet dat ik zo makkelijk te doorgronden was. Ik ben gewoon ouderwets. Ik vind dat pellicule er een miljoen keer beter uit ziet dan video, handgemaakt papier leuker is dan een foto en analoog opnemen beter klinkt dan digitaal. Al betekent dat niet dat ik niet in andere geluiden geïnteresseerd ben. Je moet kunnen afwisselen.
Je houdt je ook bezig met Super 8-films, een soort vintage handcamera's uit de jaren '70. Als je een soundtrack bij een film mocht schrijven, welke film zou dat dan zijn?
(enthousiast) Ik hou van stille cinema. Ik weet dat het wat vreemd klinkt. Films met te veel muziek lijken al snel rock video's. Vreselijk.
Dit wordt je eerste optreden op Belgische bodem. Spannend?
Ja, heel spannend. Ik leer landen meestal kennen via hun eten en hun films. De laatste tijd heb ik dus veel Belgische films gezien en ik moet zeggen dat ik ze echt goed vond.
Je speelt er op het Rhaaa Lovely festival, een idealistisch festival dat niks met Clear Channel of Coca Cola te maken wil hebben. Een bewuste keuze?
Al voor de tour hadden ze me gewaarschuwd om geen Clear Channel-optredens te doen. Ik vind het geweldig dat het probleem hier zo serieus genomen wordt. Het is belangrijk om shows te doen op een lokaler niveau, die niks met grote sponsors te maken hebben. Een heel speciaal festival, als je het mij vraagt.
