Op zondag 1 oktober ruilde de Botanique in Brussel zijn reputatie van culturele plantentuin even in voor die van Hof van Lusten. Reden was het concert van de frivole, Canadese seksbom Peaches die, met haar opzwepende mix van rock, hiphop, elektro en seksbeladen teksten, zichzelf gerust de koningin van de rode oortjes mag noemen. Een gesprek over haar nieuwe album, touren met Marilyn Manson, politiek en – natuurlijk – seks.
De tourdata op je website in herinnering: jij bent een bezige bij.
Ja, het is echt druk. Het is moeilijk je elke nacht staande te houden als je begrijpt wat ik bedoel.
Eerst Europa, Japan en dan de VS.
En Singapore, daar ga ik ook naartoe! Ik heb gehoord dat Singapore echt heel streng is. Weet jij daar iets meer van? Dat het zo'n strenge, strikte plaats is?
Ja, ik heb daarover gehoord. Hoe denk je dat de reacties daar zullen zijn?
Echt geen flauw idee! Maar ik heb gehoord dat je er zelfs geen kauwgom mag kauwen...
Dat klinkt stresserend. Het is de eerste keer dat je met een volledige groep speelt. Hoe loopt dat?
Het is fantastisch. Het zijn geweldige muzikanten en ongelofelijke teamspelers. Plus het is ook gewoon leuk enkele fantastische meisjes te hebben om mee rond te hangen.
Jouw band was er ook al bij voor je laatste album, 'Impeach My Bush'. Waarom ben je beginnen spelen met een volledige bezetting?
Het is een beetje net daarom. De eerste twee albums waren meer soloprojecten. Eigen producties en meestal gemaakt met een beetje gitaar, een beetje drumgeluiden en wat overheads zoals een snaartrom, hi-hats en zo van die dingen. Dit is eigenlijk mijn eerste studioalbum. Weet je, eigenlijk kan je ook gewoon niet heel de tijd alleen zijn. Ik wilde mijn sound verder ontwikkelen, wat goed gelukt is. En nu heb ik een co-producer, volledige drumbezetting, Marshall-versterkers voor de gitaren... De meeste geluiden van vroeger werden opnieuw gecreëerd met echte instrumenten en dat maakt wel een verschil.
Over een paar uur sta je hier op het podium in de Botanique. Wat kan het publiek verwachten van een Peachesconcert?
Ze kunnen alles maar dan ook echt alles verwachten wat ze in een liveshow willen zien. Dat gaat van Kraftwerkstijl tot Kiss. Gewoon echt alles geven. We gaan 500%. Wist je dat de laatste keer dat ik hier in België speelde, dat was toen in de AB hier in Brussel, iemand een brandende sigaret naar mijn rug gooide? Hij dacht dat het cool en punk was.
Zo'n rare reacties van het publiek zijn niet nieuw voor jou. Je hebt ook getourd als supporting act voor Marilyn Manson. Dat lijkt op zich nogal een vreemde combinatie?
Ja, maar weet je, zijn fans zijn grappig. Ze spuwen heel graag, dus spuwde ik terug op hen.
Je nieuw album lijkt een pak politieker getint dan je vorige.
Dat hangt ervan af wat verstaan wordt onder politiek. De titel van het album is meer politiek, maar tegelijkertijd ook niet, want de titel van mijn vorige album was 'Fatherfucker'. Dus als onder politiek wordt verstaan dat het gaat over de leiders van landen, met name George Bush, dan is het wel politieker als de vorige albums. Maar als je politiek ziet in termen van seksuele politiek of gewoon het in vraag stellen van autoriteiten en machtsrollen, waar het voor mij eigenlijk altijd om te doen is geweest, is dit album niet meer politiek getint als de vorige twee.
Het is in het verleden al gebleken dat een anti-Bush-standpunt innemen een risico vormt. De Dixie Chicks zijn daar waarschijnlijk het beste voorbeeld van. Hun cd's werden verbrand door fans. Heb jij daar ook al problemen mee gehad?
Nee, mijn fans verbranden gewoon hun bh's in plaats van mijn cd's. Om dan daarna nieuwe bh's te kopen (lacht).
Van 'fuck or kill', het openingsnummer op het album, krijg ik zo'n soort anti-Vietnam-hippie-gevoel, 'free love' tegenover het bevel om te doden.
Dat nummer moest inderdaad mijn meer hedendaags make-love-not-war-nummer worden, maar wel zonder als een hippie te klinken.
Dus je zou jezelf niet beschrijven als een soort postmoderne hippie?
Eigenlijk is dat misschien wel een goede manier om het te zeggen, een postmoderne hippie. Ik ben er in ieder geval wel van overtuigd dat mensen gewoon individuen moeten zijn. Niet op een paganistische manier als: doe wat je wil, maar gewoon binnenin jezelf kijken en zelf uitvissen wie je bent in plaats van het door andere mensen te laten vertellen en dat gewoon te aanvaarden.
Behalve de politieke toon op je album is er natuurlijk ook nog de seks. Hoe is dat eigenlijk begonnen? Ben je op een dag gewoon opgestaan met het idee: het is tijd dat iemand over seks zingt?
Ik denk dat eigenlijk iedereen over seks zingt. Zeker in de popcultuur, wat uiteindelijk de muziek is die ik maak. Op dat vlak zet ik een markeerpunt in de popcultuur. Omdat ik vind dat popcultuur liegt. Het is altijd: jongen ontmoet meisje, jongen krijgt wat hij wil en meisje is het lustobject. Zelfs vrouwelijke popsterren. Madonna speelde in het verleden al met deze man-vrouw-rollen, maar wel op een andere manier als ik nu doe. Zij deed het meer op een manier die makkelijker geaccepteerd werd door het mainstream publiek.
Jij doet het wel explicieter dan Madonna.
Zeker, maar als ik naar hiphop kijk, is het eigenlijk even expliciet. Het verschil is dat het enkel gericht is naar de mannen en daar zijn we gewend aan geraakt. Dus we denken dat het normaal is. Maar ik vind het noch fair, noch representatief voor wat mainstream zou moeten zijn, omdat ik als vrouw evenveel deel uitmaak van de wereld als jij als man.
Er zijn meer gitaren in dit album dan in de vorige twee albums. Waarom deze ommekeer?
Ik ben een rock 'n' roll-meisje. Er was wel rock 'n' roll op de andere albums, maar die klonken waarschijnlijk minder als rocknummers omdat ze opgenomen waren in een echte studio. Maar op dit album is er meer rock, meer hiphop, meer electro, het is gewoon meer!
Hoe zou je droomtour eruitzien? Met wie zou je echt graag op tour willen?
Die is nu bezig, ik en Herms, mijn band.
Ik zou je echt op tour zien gaan met Electr!c S!x.
Ja, dat zouden we echt eens moeten doen. We hebben elkaars nummers gecoverd. Ik coverde 'Gay Bar' en zij namen 'Rock Show'.
Je bent een Canadese, maar toert veel door de VS en nu woon je in Berlijn. Wat zijn voor jou de grote verschillen tussen Europa en de andere kant van de oceaan?
Ik bekijk het vanuit een artiestenstandpunt. De mensen die ik ken in de VS zijn echt fantastische mensen. Maar het is een groot land. Je kan in dorpen komen die echt wat angstaanjagend en raar zijn. Maar er zijn ook altijd mensen die uit die Amerikaanse mentaliteit willen breken. En ik ben blij dat die mensen Amerika nog niet verlaten hebben, want dan zou het nog een angstaanjagender plaats zijn.
En de Canadezen, neigen die dan meer naar de Europeanen of zitten ze ergens tussenin?
Zij zijn een apart volkje. Maar ik denk dat ze erg opgewonden en trots zijn dat ik een Canadese ben, wat leuk is. En Berlijn is ook trots op mij, dus ik heb twee thuizen.
Wat houdt de toekomst nog in voor Peaches?
Ik weet het niet, heb je enkele ideeën?
Dat concert met Electr!c S!x lijkt me wel wat.
Oké, maar laten we even groter denken dan dat (lacht).
De mannen emanciperen? Want ik heb je ooit horen zeggen dat mannen nooit een emancipatie hebben gekend zoals de vrouwen.
Daar heb je het. Dat is de toekomst!
