Kevin Moore was van 1986 tot en met 1994 de keyboardspeler bij de progressieve metalreus Dream Theater. Toen hij de groep verliet, ging de vingervlugge toetsenist een radicaal andere richting uit en begon een soloproject genaamd Chroma Key, waarmee hij voornamelijk sferische muziek en soundtracks maakt. Hij werd ook zanger in de rockgroep OSI, waar Fates Warning-snarenplukker Jim Matheos hem aanvult. Vandaag heeft OSI een tweede album klaar: het schijfje werd 'Free' genoemd en staat vol met intelligente en sfeervolle rock die zonder blikken of blozen van ambient naar metal verschuift. Om enkele dingen te weten te komen over deze nogal geheimzinnige groep, bleek de zanger en keyboardspeler een uiterst vriendelijke, bescheiden en rustige gesprekspartner die de zaken graag ontspannen aanpakt.
Kevin, ik weet niet of je akkoord gaat met wat ik ga zeggen, maar als ik het nieuwe album hoor, is het zowel duidelijk experimenteler maar als geheel ook meer recht voor z'n raap. Kan je je daarin vinden en had je dit vooraf gepland of is het spontaan gekomen tijdens het schrijf- en opnameproces?
Jim Matheos en ik hadden dezelfde mening over hoe dit album moest klinken. We wisten duidelijk wat we goed en minder goed vonden aan ons debuut. Wat we zeker wilden houden waren de song-georiënteerde structuren, de sfeer, de elektronische grooves en de progressieve structuren, die we wilden perfectioneren. Achteraf bekeken denk ik dat we gewoon zijn begonnen en op een natuurlijke wijze evolueerden naar hoe het album nu klinkt.
Hoewel jullie inderdaad graag met experimentele klanken en songstructuren spelen, is er toch een duidelijke en compacte popstructuur in de meeste nummers hoorbaar.
Nou, dat was in elk geval niet per sé zo bedoeld. Ook dat is een ontwikkeling die vanzelf kwam. Jim stuurde me zijn ideeën op, zoals hij ook deed bij ons eerste album. Ze waren inderdaad ietwat simpeler dan voorheen, met veel elektronische programmering. Het is mijn taak om die losse ideeën in degelijke songs te gieten, zonder steeds te vervallen in lange uitgesponnen hernemingen van een bepaald thema.
Jouw stem klinkt zeer eigenaardig op het nieuwe album. Hoewel ze een persoonlijke tint heeft, lijkt het alsof je de hele tijd effecten gebruikt. Daardoor klinkt je stem zowel emotioneel als onpersoonlijk.
Ja, absoluut. Ik verdubbel mijn stem pretty much all the time. Het is een nogal sterke manier van verdubbelen, want beide sporen lopen steeds tegen hetzelfde volume. Mijn stem klinkt inderdaad zowel emotioneel als afgezonderd. Het is intiem maar nooit huichelachtig, it's not going overboard. Ik vind dat dit stemgeluid past bij de kalme en suggestieve teksten die ik zing.
Office of Strategic Influence is als groepsnaam toch wel een hele mondvol. Hoe ben je ooit op zo'n onwaarschijnlijke naam gekomen?
Wel, onze groepsnaam is eigenlijk OSI, enkel de afkorting. Office of Strategic Influence is de titel van ons eerste album. Het refereert naar een organisatie van de Amerikaanse regering en de CIA die er een taak van maakte om bij het begin van de oorlog tegen Irak positieve nieuwsberichten te promoten aan bevriende landen. Aangezien dit perfect paste bij de thematiek van ons debuutalbum, hebben we ineens het album zo genoemd.
Wat was er dan eerst, de groepsnaam of de albumtitel?
De groep heette eerst OSI, daarna hebben we die naam voluit gebruikt als albumtitel. Eigenlijk wilden we in het begin per album veranderen waar OSI exact voor stond. Maar na een tijdje vonden we dat idee maar niks, en we hebben er dus ook nooit verder iets mee gedaan.
Jullie debuutalbum was oorspronkelijk bedoeld als een solo-album van Jim Matheos. Hoe zijn jullie eerst samengekomen: contacteerde hij jou of andersom?
Jim contacteerde mij toen ik in Costa Rica zat na het afwerken van mijn eerste Chroma Key-album, terwijl ik... nou ja, while I actually wasn't doing anything at all. Hij vroeg me gewoon of ik geïnteresseerd was om keyboards te spelen bij zijn project.
Ga je in de toekomst van OSI meer in dezelfde muzikale richting verdergaan die je op 'Free' hebt verkend, of is alles mogelijk? Plan je zoiets ooit op voorhand?
Ik weet zelfs niet zeker of er ooit nog een nieuw OSI-album gaat komen. Daar willen we momenteel niet over nadenken, nu zijn we gewoon aan het rusten. We denken eigenlijk niet zo hard na over de toekomst, en zoiets plannen doen we al zeker niet.
De verschillende geluidseffecten en programmeringen die je op het nieuwe album gebruikt, geven de plaat, en vooral de nummers 'Go' en 'Simple Life', een zeer eigenaardige sfeer: zowel lieflijk als angstaanjagend. Was dat je bedoeling?
Het was zeker mijn bedoeling om het album een zekere sfeer mee te geven, maar er was weeral zeer weinig intentie mee gemoeid. Het is allemaal een kwestie van werken en zien wat er gebeurt, niet van plannen. We kijken hoe de klanken en geluiden samenkomen en onze beslissingen en beoordelingen over die processen zijn wat het uiteindelijke eindresultaat bepalen.
Mike Portnoy van Dream Theater drumt op dit album, net zoals Joey Vera van Fates Warning de bas voor zijn rekening nam. Op het eerste album waren Jim, jij en Mike nog een trio; nu lijkt het alsof Jim en jij een duo zijn en Mike slechts de drums inspeelde. Is hij een vast groepslid of gewoon een sessiemuzikant?
Zowel Mike als Joey zijn sessiemuzikanten. Bij het eerste album had Mike een grotere creatieve input dan nu. Ik weet zelfs niet of ik OSI echt een band wil noemen. We gebruiken eigenlijk niet zo graag traditionele termen omtrent de muzikale rol van mensen. Maar zoals het nu is, zijn het Jim en ik die het project op poten houden terwijl andere extra mensen verschillende rollen vervullen.
Mike speelt ook opvallend simpele drums op de plaat, wat niet zijn gewoonte is en dus ook zeer interessant om te beluisteren. Was dat zijn eigen idee of waren het Jim en jij die hem in die richting stuurden?
Toen Mike bij ons kwam om de drums te schrijven en op te nemen, hadden Jim en ik al een veel duidelijker idee omtrent hoe de nummers moesten klinken dan dit het geval was bij ons debuutalbum. De songs waren meer afgewerkt, dus paste Mike zich daaraan aan en hield de drums simpel. Toen we het eerste album opnamen, waren de nummers nog volop aan het ontwikkelen en konden ook de drums nog alle kanten op. Deze keer wist Mike duidelijk op voorhand hoe hij de nummers moest of kon benaderen.
Heb je als tekstschrijver een bepaalde vaste inspiratie als het op het neerpennen van lyrics aankomt?
Simpelweg wat er in m'n hoofd omgaat op het moment zelf. Soms gaat het ook over dingen waarvan ik pas besef dat ze me bezighouden op het moment dat ik ze echt neerschrijf. De muziek komt in elk geval steeds eerst: als ik dan opgenomen dingen terug beluister met een hoofdtelefoon, begin ik steeds wat nonsens en melodieën te mompelen over de muziek heen, tot ik bij een bepaalde formule of tekst kom die werkt. Daarna probeer ik het geheel zinvol te maken door er bijvoorbeeld een verhaal rond te bouwen. Soms is het bijna zoals het analyseren van dromen.
Ben je nog steeds van plan om een heuse OSI-tour te organiseren? En gaat dit dan gebeuren met de line-up van het album of een compleet andere bezetting?
We zijn nog volop aan het praten over hoe we zoiets zouden kunnen organiseren, maar ik kan er momenteel weinig tot niets over zeggen. Ook de line-up zou kunnen bestaan uit de mensen die het album hebben ingespeeld, maar voor het zelfde geld gaan we de baan op met totaal verschillende mensen.
Qua groep zijn jullie zeer obscuur tegenover de pers: jullie hebben geen vaste groepsfoto's en het creatieve geheel van OSI komt steeds zeer abstract en geheimzinnig over. Is dat een bewuste keuze?
Dat is niet echt onze keuze, enkel een resultaat van het feit dat we een low budget-groep zijn, we bij een indie-label zitten en er dus geen grootse marketingcampagnes worden gevoerd. We hebben slechts één fotosessie gedaan tijdens het mixen van het album, en enkel die foto's zijn gebruikt voor promomateriaal en invulling van het cd-boekje.
Hoewel men OSI progrock of progmetal noemt, lijkt het dat jullie absoluut geen typische progrock of iets vergelijkbaars spelen. Een kritiek die dit genre vaak krijgt, is dat het experimenteel of vernieuwend wil zijn, terwijl sommige groepen dikwijls dezelfde trucjes uithalen en elkaar nabootsen, wat dus haaks staat tegenover het idee van progressie.
Als je wil erkend worden als een progmetalband, moét je wel steeds hetzelfde blijven doen, denk ik. Vanaf het ogenblik dat je er andere invloeden in verwerkt, is het eigenlijk geen progrock meer. Er bestaat namelijk niet zoiets als verandering in progrock. Dat is geen kritiek, enkel een vaststelling. Maar om eerlijk te zijn, I don't care what happens to progmetal. (lacht)
Hoe belangrijk is OSI voor jou in vergelijking met je andere soloproject Chroma Key? Zijn beide groepen of projecten even belangrijk of is er een soort van hiërarchie?
Beide zijn zeker even belangrijk, maar geen van beide is een full-on-band. Ik werk ook aan beide dingen zowat even intens en even lang. Maar het zijn ook niet zomaar zijprojecten, dus noem beide gerust a main project. (lacht)
