Het moet als Israëlische band verdraaid lastig zijn om te functioneren, vooral dankzij de situatie in het thuisland. Nochtans weet Orphaned Land telkenmale bijzonder sterke albums af te leveren en verenigen ze onder hun fans zowel Joodse als Arabische, christelijke als atheïstische mensen. Hun nieuwste kindje, 'The Never Ending Way of OrwarriOR' is daarenboven een waar meesterwerk dat vraagt om wat meer uitleg van frontman Kobi Farhi.
(foto: Century Media)
Het heeft ongeveer vijf jaar geduurd om dit album te maken. Was het dan zo moeilijk om een waardige opvolger voor 'Mabool' te schrijven?
'Mabool' was een erg ambitieus album. Deze keer wilden we een nog hoger niveau halen, al dacht ik dat het verdraaid lastig ging zijn om die plaat te overtreffen. We hadden dus behoorlijk wat tijd nodig om onszelf klaar te maken voor nieuw materiaal, maar ik ben vrij zeker dat we nu kunnen zeggen dat dit album ons meesterwerk is. Op alle fronten is dit een vooruitgang: muziek, zang, totaalgeluid, ... Maar we moeten ook eerlijk zijn: we kunnen niet elke keer rustig vijf jaar wachten om aan een nieuwe plaat te beginnen. Dat is gekkenwerk, voor iedereen, dus hebben we besloten om elke twee tot drie jaar toch zeker een nieuw werkstuk te maken.
Het is wel vijf jaar goed gespendeerd, want het album klinkt veel voller, in elk opzicht.
Ik ben blij dat je dat zegt, want zo'n dingen zijn natuurlijk leuk om te horen. We beseften maar al te goed dat het geen makkelijke opdracht ging zijn om 'Mabool' te overtreffen. Iedereen heeft natuurlijk graag dat zijn werk geapprecieerd wordt, daar moeten we niet raar over doen, maar zelf heb ik ook een zeer goed gevoel bij deze schijf. Ik denk dat ik zelfmoord zou plegen als we niet beter hadden gepresteerd. (lacht) Het was nog veel zwaarder dan werken aan 'Mabool'.
Gingen jullie daarom ook in zee met producer Steven Wilson?
Dat was alleszins niet de belangrijkste reden om met hem in zee te gaan. We hadden ook niet echt gepland om deze keer meer de epische toer op te gaan. We willen altijd meer bereiken en samenwerken met Steven stond al een tijd op ons verlanglijstje. Daar komt dan nog bij dat hij zo gewaardeerd wordt als muzikant, zowel binnen als buiten de metalscene. We waren dan ook heel blij om met hem samen te werken, ook al omdat er in de studio telkens zoveel beslissingen moeten worden genomen. Het aardige was dat hij zo gefascineerd was door onze muziek. Een mooier compliment kan je jezelf bijna niet voorstellen. Hij is dan ook zelf al bezig met heel afwisselende muziek, en dat is belangrijk aangezien je anders met uiteenlopende muziek snel de pedalen verliest en geen overzicht meer kunt bewaren. Hij had een tijdje nodig om volledig greep te krijgen op onze muziek. Zijn eerste mixen vond ik niet zo geslaagd. Maar zodra hij de knop had gevonden, kreeg ik kippenvel van zijn werk. Ik kan me altijd perfect voorstellen hoe onze muziek moet klinken, maar Steven slaagde erin om onze muziek zowaar nog beter te maken.
Er is ook een waslijst aan gastmuzikanten en zowaar een heus orkest gebruikt. Gaf dat geen extra moeilijkheden?
Al die dingen zitten sowieso in het arrangeren. We gebruiken een Arabisch orkest, die met instrumenten zitten die we allemaal kennen, zoals violen, maar ze spelen op een manier die afwijkt van wat de meeste mensen kennen door de klassieke orkesten. We wisten netjes op voorhand op welke passages we hun talent zouden inzetten. Het was een leuke ervaring, al moesten ook zij een aantal stukken nog uitschrijven omdat we zelf lang niet alles kennen van muziektheorie. Op die manier was het voor hen ook een uitdaging na al die jaren van klassieke Arabische muziek te spelen. En natuurlijk het spelen met een bende langharige rockers met tattoos! Aan het eind van de dag beseften ze ook dat wat ze moesten spelen in feite niet zo ver lag van de muziek die ze kenden. We hebben ze immers niet gevraagd om iets van Cannibal Corpse te spelen. Onze gitaarpartijen zijn immers ook Midden-Oosters, dus dan krijg je die symbiose tussen klassieke instrumenten en elektrische. Er kroop wel wat werk in: verschillende studiosessies, verschillende afspraken, wij gingen naar daar, zij kwamen naar de studio, ... Daarom hebben we een documentaire opgenomen van hoe het album tot stand kwam. Zo krijgt iedereen inzicht in wat er allemaal gebeurde tijdens het maken van de plaat. Dat leek ons een goed idee, want hoe geweldig zou het wel niet zijn als je zelf aanwezig was bij het maken van elke plaat waar je van houdt?
(foto: Century Media)
Je hebt opnieuw een rode draad in de plaat gestopt, maar hoe begin je aan het schrijven van zo'n verhaal?
Wij schrijven op een nogal vreemde manier onze platen. Als eerste zoeken we naar een centraal thema. Eens we dat hebben, verdelen we de plaat in hoofdstukken: waar het begint, het einde,... Wij schrijven ook nooit echt nummers. We vertrekken altijd van een collectie gitaarriffs. Als we in de studio aankomen, hebben we een databank van riffs. Je zorgt er gewoon voor dat je wat van alles hebt: melodie, agressie, akoestisch, treurig, vrolijk en ga zo maar door. We storyboarden het verhaal en we plakken er de juiste gitaarstukken op. Dat is een hoop puzzelwerk. Als we op het storyboard bijvoorbeeld het derde nummer als droef aangeven, dan zoeken we de meest droeve partij op die we hebben liggen. Het allerlaatste is telkens de teksten schrijven. De muziek moet in de eerste plaats het verhaal vertellen, de tekst komt pas achteraf. Dat maakt dat je in feite de muziek alleen nodig hebt om het verhaal te kunnen volgen. Ik zou niet weten of er nog een band is die op die manier muziek schrijft, maar volgens mij is dit dan ook de enige manier om dergelijke afwisselende muziek te schrijven.
Dat lijkt bijna de werkwijze om een film te maken.
Precies! Je hebt al je aparte scènes opgenomen, en die moet je dan in de juiste volgorde stoppen om je film compleet te maken. Daarom denk ik dat iemand bij onze muziek perfect beelden kan passen die in iemands hoofd opkomen. Als we ooit groot genoeg zijn, denk ik dat ik een animatiefilm ga maken die beide platen op het scherm brengt. Het blijft voorlopig bij een droom, maar niets is onmogelijk. We zijn een Israëlische band met duizenden moslimfans, dus dat bewijst die stelling ten volle.
Wat is de betekenis achter de de wat aparte titel?
Eigenlijk is het heel simpel: 'OR' in het Hebreeuws betekent 'licht'. Als ik dat dan aan het woord 'warrior' kleef, dan krijg je een symmetrische naam. We spelen nogal graag met woorden in de Kabbalah en het Judaïsme. Iedere schrijver weet best hoe belangrijk en krachtig een woord kan zijn. Daarom zit er in het artwork ook een boel handgemaakte kalligrafie. De artiest gebruikte zowel Hebreeuwse als Arabische woorden en plaatste alles netjes door elkaar in een kunstwerk.
Als Israëlische band met veel moslimfans, frustreert het je dan niet dat er politiek gezien nog veel misloopt?
Natuurlijk! Ik kom van een plaats waar mensen op de meest idiote manier sterven door een al even idioot conflict. We zitten vast in een soort slechte magische cirkel. Aan de andere kant, als ik kijk naar onze fans vind ik het een mirakel dat wij zoveel Arabische fans kunnen hebben. Dat vind ik nog het meest hoopgevend. Ik voel me dan ook verantwoordelijk voor hen. Zij kunnen vaak niet zomaar met lang haar en een Slayer-shirt over straat lopen. Dus als een Israëlische band, na al de bullshit die er al gebeurd is in deze regio, hen kan bereiken, dan zijn zij voor mij de echte 'OrwarriORs'. Dit zou ook elke metalhead trots moeten maken: dit bewijst dat metal ondanks het extreme karakter, mensen van overal kan samenbrengen.
Je hebt ook een interview gedaan in de film 'Global Metal'. Hoe is dat gebeurd?
Sam Dunn (de regisseur) schreef me gewoon. Ik wist niet waar het over ging, ik had zijn eerste film niet gezien. We hadden elkaar al eens ontmoet op Wacken Open Air, maar voor die nieuwe film besloot hij naar Israël te komen. En het was ook een mooie extra voor metal uit het Midden-Oosten, want zo kwamen veel mensen in contact met onze naam.
Net als Jeruzalem, verenigen jullie ook elementen van de drie grote religies in jullie muziek.
De stad reflecteert onze muziek op een positieve manier. Overal waar je kijkt, zie je delen van de grote religies. Dat brengt ook over wat wij willen dat mensen horen.
Hebben jullie daarom in de promotiefoto's verwijzingen naar die drie gestopt?
Ja, maar daar hebben we het op een kritische manier aangepakt. We zijn het beu dat de drie Abrahamistische religies, die in feite hetzelfde zijn, elkaar afmaken. Dat zou hetzelfde zijn als zouden fans van thrash, black en death metal elkaar uitmoorden. Dat is gewoon flauwekul. En als de mensen het niet kunnen eens worden, dan zal een metalband eens langskomen en hen laten zien hoe idioot hun geschil eigenlijk is. De Joodse mensen op die foto bidden als moslims en de moslims bidden als Joden. Dit is niet om te provoceren, gewoon om hen te laten zien hoe harmonieus het kan zijn. Moesten mensen samenleven zoals wij muziek maken, dan had je de hemel op aarde. Zeker live halen we dit, je hoeft gewoon maar naar de mix van fans te kijken op onze optredens: daar zijn Joden en moslims vrolijk samen aan het zingen, dansen en headbangen. Muziek is een wereldtaal en kan de verzoenende factor zijn tussen jezelf en je vijand.
