---

Zestien jaar geleden stampten deze melancholische Britten op eigen houtje de doom metalbeweging uit de grond. Momenteel heeft My Dying Bride -vaak geïmiteerd, zelden geëvenaard- met 'A Line of Deathless Kings' een negende studioplaat klaar, waarop tergend trage depressie-anthems en uitgesponnen romantiek andermaal hoogtij vieren. Boegbeeld Aaron Stainthorpe heeft daar uiteraard genoeg interessants over te vertellen. Overigens: zo emotioneel vertrappeld als hij op cd klinkt, zo verrassend opgewekt blijkt hij aan de lijn. Cheers, mate!

Eerst en vooral: de speciale geluidseffecten op jullie nieuwe album vallen erg op, ze lijken soms wel van jullie experimentele plaat '34,788%...Complete' (1998) geplukt.

Daar zeg je zoiets. We wilden uiteraard de grenzen weer wat aftasten met dit nieuwe werk, zoals we dat trouwens bij elk album proberen te doen. Het is daarentegen niet zo dat we deze keer probeerden om een volledig aparte soort metal te creëren, zoals dat op '34,788%...Complete' wel het geval was. Voor 'A Line of Deathless Kings' wilden we iets meer experimenteren dan op ons vorige album, maar we zijn wel bewust binnen de grenzen van stevige rock gebleven. De zang is iets beter uitgewerkt, de gitaarharmonieën klinken erg strak en het hele album straalt in mijn ogen een zekere frisheid uit. Weet je, als je zestien jaar doom metal speelt, moét je jezelf verplichten om steeds kleine veranderingen door te voeren. Die little injections of interest zijn volgens mij ook de hoofdreden dat niemand ons hartsgrondig beu wordt.

De vraag-antwoordstructuren tussen gitaar en bas op een nummer als 'I Cannot Be Loved' zijn dan weer een old school My Dying Bride-trucje, niet?

Ja, maar grappig genoeg hadden wij dat eerst zelf niet eens door, tot mensen ons erop begonnen te wijzen. Wij schrijven gewoon op een spontane manier muziek, maar als je negen albums hebt, zullen er uiteraard steeds dingen terugkeren die vergelijkbaar zijn met passages op oudere albums. Je hebt als groep bepaalde roots en karakteristieken die je bekend maakten, dus het lijkt me logisch dat die ingrediënten er ook steeds gedeeltelijk moéten inzitten. Ondanks dat alles willen we echter niet zomaar even terugkeren naar wat we al zo vaak hebben gedaan. It's still us, not a copy band.

Het album is duidelijk zeer gitaargeoriënteerd, terwijl de keyboards ver naar achteren gemixt zijn. Is dit om het verschil te maken met jullie vorige album 'Songs of Darkness, Words of Light' (2004) of was het gewoon om de structuur van de nummers direct en compact te houden?

De keyboards komen sowieso steeds helemaal op het einde. We schrijven altijd alle nummers rond de gitaar; het is pas wanneer we in de studio komen dat we de keyboards erbij zetten, in de eerste plaats voor het effect. Jonny Maudling van Bal-Sagoth hielp ons hiermee op onze vorige albums, maar die gast is zo goed dat hij letterlijk overal keyboards wilde spelen. Op zich allesbehalve een probleem, maar synths zijn er bij My Dying Bride enkel om bij te dragen tot de sfeer en de productiekwaliteit, dus daarom hebben we het deze keer allemaal zelf afgehandeld. It's nice to have, but it's not a vital instrument, really.

Ook opvallend zijn de dubbele zanglijnen die frequent aanwezig zijn.

Zeker. Vroeger deed ik ook al double-tracking, maar toen zaten de stemmen steeds erg dicht op elkaar. De zanglijnen waren bijna identiek, waardoor de subtiele verschillen nauwelijks hoorbaar waren. Nu is zowel het bereik als het verschil tussen de hoge en de lage zanglijnen groter, waardoor alles meteen veel duidelijker naar voren komt. We zijn er inderdaad voor het eerst écht in geslaagd om een harmonie te creëren die als twee verschillende zangers klinkt. Live zal onze gitarist Hamish trouwens de hoge partijen voor zijn rekening nemen.

Is dat geen première in jullie carrière, een tweede stem op het podium?

Nou, Andrew en Adrian hebben wel eens death metalzang te horen gebracht, maar dat was definitely not something worth repeating! (schatert) Hamish is daarentegen een erg goeie zanger: hij zit elk weekend in pubs als er jams worden gehouden, en dan staat hij daar meestal achter de micro met zijn gitaar. Misschien gaat zijn vocale aandeel in de toekomst wel nog een stuk groter worden.

De nieuwe cd is, net als zijn voorganger, gemasterd in de legendarische Abbey Road studios. Geeft dat geen speciaal gevoel?

We namen alles op in de Academy Studios, dan mixten we alles in de Chapel Studios in Lincoln, en vervolgens werd het geheel gemasterd in Abbey Road. Ik ben er in elk geval zelf nog nooit geweest want I'm extremely lazy on the technical side of things. Ik zou nooit honderd keer per dag naar een My Dying Bride-lied kunnen luisteren, dus doen onze geluidsmannen Mags en Calvin alles voor ons, en zij vinden Abbey Road uiteraard meer dan tof. Pas op, ik wil niet laten uitschijnen alsof het me niet zou kunnen schelen hoe onze albums klinken, maar... nou ja, I'm not interested in torture.

Ook de hoes is naar goede gewoonte weer iets erg apart. Wie heeft de cover ditmaal ontworpen en zit er een bepaald verhaal of concept achter?

De cover is ontworpen door Matt Vickerstaff. Ik had zelf ook een ontwerp, maar dat bleek niet te zijn wat we echt zochten. Dus hebben we Matt onze ideeën en titels gestuurd, waarna hij alles persoonlijk kon interpreteren, in samenspraak met wat wij uiteindelijk ongeveer wilden. Zo kwam hij af met drie verschillende covers, waarvan het gebruikte exemplaar absoluut het sterkste was. Ik vind dat de cover een zeker Lord of the Rings-gevoel bezit, maar het lijkt op een bepaalde manier ook bijna een My Dying Bride-evening out met die koppen rond de tafel. (lacht)

The Drummer and the Canoe

Jullie vorige drummer Shaun Steels is uit de groep gestapt nadat hij een serieuze enkelblessure had: wat is er juist gebeurd?

Hij heeft een kano-ongeluk gehad! Toen hij uit zijn boot stapte is hij uitgegleden op de rotsen, waardoor zijn enkel net niet gebroken was. Dubbele basdrums bespelen kon hij dus wel tijdelijk vergeten. Na een lang genezingsproces is hij echter nog eens op zijn rug gevallen - yeah, a typically wild drummer, you know - maar toen konden wij als groep echt niet nog langer blijven wachten. Ondertussen heeft hij al twee jaar niet meer gedrumd en aangezien hij nu getrouwd is en een zoontje heeft, is hij compleet veranderd als mens: hij is een echte familieman geworden. Plus, hij heeft ondertussen een basgitaar gekocht en hij speelt nu in de een of andere Noorse groep. Zijn motivatie was aan het uitdeinen, dus hij vond het geen ramp om de groep te verlaten.

En dus verwarmt John Bennett van The Prophecy nu jullie drumkruk?

John heeft Shaun al sinds zijn ongeluk vervangen en aangezien hij twee jaar lang schitterend werk heeft geleverd, besloten we hem te houden. Hij is echter geen vast groepslid, want hij is nog steeds in de eerste plaats drummer voor The Prophecy. Maar hij gaat mee op tour met ons en zal waarschijnlijk ook op ons volgende album alles inspelen. Hij geniet er blijkbaar van om in twee verschillende bands te kunnen spelen.

Zelfreflectie en de gevolgen ervan

Veel interviewers schrikken ervan dat je zo'n positief ingestelde kerel bent, niet iets wat je meteen verwacht van iemand die zulke suïcidale en deprimerende teksten schrijft. Gebruik je het donkere aspect van jullie muziek misschien als een soort therapie?

Absoluut. Als ik elke dag zo'n donkere gedachten moest hebben, had ik mezelf al lang van kant gemaakt! Ik voel me soms depressief, dan schrijf ik spontaan melancholische teksten om die negatieve energie uit m'n hoofd te zetten, en dan voel ik me weer gelukkig en opgelucht. Onze muziek is inderdaad een soort catharsis voor mij. Ik kan overigens allesbehalve elke dag teksten schrijven, want ik bén meestal helemaal niet depressief, gelukkig maar. Als ik achteraf mijn teksten lees, ben ik vaak wel verbaasd over wat er allemaal uitkwam, maar ik weet dat het eerlijke teksten from the heart zijn en dat ik alles meende, dus ik verander er nooit meer iets aan. Tenzij het natuurlijk gewoon slecht, beschamend of niet minder dan cheesy is, dat begrijp je wel. (lacht)

Je hebt enorm veel last van plankenkoorts. Is het daar na jaren touren al wat beter mee?

Ondertussen is dat al een beetje acceptabeler, ja. Vroeger voelde ik me altijd misselijk als ik het podium op moest, ik wilde steeds gewoon naar huis rijden, het kon me allemaal niet meer schelen. Ondertussen ben ik nog steeds wel nerveus voor een optreden, maar ik probeer die energie positief te gebruiken. (grinnikend) Wees gerust: vandaag de dag kan ik probleemloos het podium op without shitting my pants!

Hoe zien de toekomstige tourplannen er uit?

Begin 2007 zullen we op tour vertrekken, waarna we eerst West- en dan Oost-Europa gaan bezoeken. Met ietwat geluk kunnen we deze keer ook naar Hongarije en Rusland afzakken, dat lijkt me wel de moeite. Vervolgens worden dan Noord- en Zuid-Amerika aangedaan. We zeggen altijd tegen onze tourmanager waar we heen willen en dan probeert hij dat te regelen. A tough job, I guess, but that's what we pay him for...

Toen jullie oude gitarist Calvin Robertshaw uit de groep stapte, besloot hij meteen om jullie roadmanager te worden. Op zich een erg eigenaardige beslissing: zit hij soms niet te popelen om terug op het podium te springen en al die oude nummers van jullie nog eens voor een volle zaal te brengen, als hij zo naast de planken alles staat te regelen?

Hij beweert van niet! Ik heb al vaak gezegd: komaan Calvin, leef je nog eens uit! Zowel de fans en de groep als jij zouden dat geweldig vinden! Waarop hij steeds mompelt: nee, dank je. Hij wil simpelweg niet, of hij geeft het gewoon niet toe. Maar hij is ook erg veranderd als mens: vroeger was hij een metalgitarist en nu luistert hij naar dance music shit en dergelijke meer. Nou ja, het is zijn keuze.

Je zingt – zowel live als in de studio – zacht en hard, hoog en laag, en laat zowel grunts als screams horen: gebruik je daar een bepaalde stemtraining voor?

It's completely natural, ik heb nog nooit een zangles of een ademhalingsoefening gevolgd. Als ik iets zing dat goed klinkt, dan ga ik er volledig voor, klinkt het niet goed... nou, dan stop ik gewoon. Ik merk wel dat naarmate ik ouder word, mijn stem steeds losser lijkt te komen: het zingen wordt gewoon steeds makkelijker.

Het schijnt dat je de laatste jaren toch last hebt om het nummer 'Two Winters Only' nog degelijk te zingen?

Inderdaad, ik weet nog steeds niet hoe dat komt! We repeteerden het enkele jaren geleden en het lukte me simpelweg niet om dat nummer deftig te zingen met alle gitaren en keyboards erbij. Ik weet niet wat ik vroeger in de studio voor speciale trucjes heb uitgehaald, maar ik heb moeten zeggen: sorry jongens, maar dit gaat om de een of andere reden echt niet. Mijn stem is momenteel wel een stuk beter dan de voorbije twee jaar, dus we gaan het waarschijnlijk nog eens proberen te repeteren. Ik vind het zo'n sterk nummer dat ik er echt alles voor zou doen om het terug in de set te krijgen.

Over 'Two Winters Only' gesproken: zogenaamde puristen blijven beweren dat 'The Angel and the Dark River' (1995), het album waar dat nummer op prijkt, jullie meest essentiële werk is: begrijp je daar iets van?

Dat is vrij kortzichtig, maar ik kan er best inkomen. De metalscene was in 1995 uiteraard nog een stuk kleiner; groepen als Anathema en Paradise Lost, die samen met ons begonnen zijn, krijgen ook constant te horen dat hun oudere albums beter zouden zijn. Het is volgens mij menselijk om met een nostalgische blik terug te kijken naar de tijd dat de metalscene nog fris en grotendeels onontgonnen was.

Wat is voor jou persoonlijk dan dé My Dying Bride-plaat?

Vroeger was dat 'Like Gods of the Sun' (1997), maar nu opteer ik eerder voor 'The Dreadful Hours' (2001), aangezien dat album voor mij àlles heeft: death metal, trage ambient, emotie en passie, zware doom... En in alle bescheidenheid, ook de cover is erg interessant en opvallend, terwijl ik de hoes van bijvoorbeeld 'Songs of Darkness, Words of Light' nu al gedateerd vind. 'The Dreadful Hours' heeft gewoon een unieke sfeer, nothing's out of place.

Dan zullen we het bij deze positieve eindnoot houden.

Okay, mate!