Het zuiderse Lusitanië is niet louter een plaats waar de zon schijnt op witgekalkte huisjes of waar oude vrouwtjes gehuld in zwart over straat schuifelen in de richting van de markt. Portugal herbergt immers ook een duistergetinte metalband van absolute wereldklasse: Moonspell. Sedert hun voorzichtige eerste stappen op het werelddomein met de mini 'Under the Moonspell' wisten deze heren zich te onderscheiden van de grijze massa door hun zuiderse invloeden flink te incorporeren in de muziek. Dat leverde hen het ene klasse-album na het andere op. Wanneer de kans zich dan ook voordeed om de heren te spreken naar aanleiding van hun laatste klepper 'Memorial', moest die uiteraard met beide handen gegrepen worden. Gesprekspartner van dienst was een bijzonder opgewekte Pedro Paixao, gitarist/toetsenist van het viertal.
Een tijd terug waren er enorme bosbranden in Portugal. Hebben jullie daar veel problemen door ondervonden?
We hadden alvast de ecologische, sociale en economische problemen waar ons land mee te maken kreeg, dat kan je jezelf vast voorstellen. Als individuen hebben we vooral moeilijkheden gehad met gevoelens en morele kwesties. Uiteraard heb ik het over Portugal en Portugezen in het algemeen. Iedereen binnen Moonspell woont in Lissabon en daardoor hadden de branden weinig directe invloed op ons leven, buiten dan pogingen om water op te sparen. Ik houd echter altijd een oogje in het zeil wanneer dit soort situaties zich voordoet. Als gevolg daarvan weet ik heel goed hoe erg de gevolgen zijn of zullen zijn. Al sinds ik een kleine jongen was is het elk jaar hetzelfde liedje, alleen wordt de schade steeds erger. Een mens snapt niet waarom regeringen geen oplossing kunnen vinden. Kan je je voorstellen dat er vorig jaar een grotere oppervlakte afgebrand was dan in Spanje en Frankrijk samen? Ik was in ieder geval behoorlijk woedend door deze situatie. Dan wijs ik niet alleen woedend op de regering, maar ook op de gewone mensen die hun gezond verstand niet gebruiken. Het is een schande! Het is een haast Dante-eske belevenis om door het Portugese landschap te rijden op een zomeravond. Volgens mij heeft het ons alvast beïnvloed, zowel emotioneel als esthetisch. Maar om kort samen te vatten wat ik denk over zo'n misdaden gebruik ik altijd de wijze woorden die Tiamat-frontman Johan Edlund sprak in hun nummer 'Gaia': When Nature calls we all shall drown.
Zelfonderzoek
De nieuwe plaat heet 'Memorial', maar waar is het een herdenking van?
'Memorial' is een onderzoek naar onszelf, naar wie we zijn. Natuurlijk moesten we daarvoor in onszelf graven en naar toekomst en verleden blikken. Het is een monument van herinneringen die altijd moeten blijven en nooit mogen worden vergeten. Stel je voor dat het leven voor een tijd gewoon stopt en je op bezoek kan gaan bij alle momenten die je zelf hebt meegemaakt en daar voorbij! Muzikaal gesproken hebben we onze hele evolutie onder de loep genomen. We hebben een poging gedaan om progressie te vergeten, zodanig dat we spontane creativiteit kregen in plaats van beheerst songschrijven. We wilden opzettelijk naïef zijn, om dan onze maturiteit in onze muziek te stoppen én in onszelf. 'Memorial' heeft dus niets te maken met iets wat gestorven is! Het is een soort markering voor iedereen dat we alles steeds moeten proberen te onthouden.
Op het album 'The Antidote' werkten jullie samen met de Portugese auteur José Luis Peixoto. Zouden jullie ooit nog zoiets overwegen?
Dat was toen niet gepland. José en wij zijn toen heel toevallig samengekomen. Het zou best eens opnieuw kunnen gebeuren, maar wij plannen zo'n dingen nooit. Er zijn enkel dromen.
Nieuwe gerechten uitproberen
Met het album 'Darkness and Hope' keerde Moonspell terug naar de duistere kant van emoties. Betekent dit dan ook dat het experimentele van 'The Butterfly Effect' volledig verdwenen is?
Wij zijn altijd experimenteel! (lacht) De ene keer al wat meer dan de andere, dat geef ik toe. Maar ik denk dat ik wel snap wat deze vraag inhoudt. Ik wil gewoon niet pretentieus overkomen. We blijven altijd binnen de lijntjes van Moonspell, al zijn die héél ruim. (lacht) Toegegeven, 'Butterfly' was ons meest experimentele album tot hiertoe, maar het is evenzeer een resultaat van onze ingesteldheid toen als 'Memorial' een product is van onze ingesteldheid nu. Sinds 'Darkness and Hope' hebben we onszelf gevonden, maar wie weet wanneer we nog eens verloren lopen? We dagen onszelf altijd uit, maar we weten gewoon veel beter wie we zijn en waar we voor staan.
De laatste tijd gebruikten jullie veel minder keyboards. Hoe komt dat?
Nu zijn ze weer helemaal terug! 'Sin/Pecado' en 'The Butterfly Effect' dreven meer op geprogrammeerde samples en dat soort dingen; 'Darkness and Hope' was over de hele lijn een pak eenvoudiger en tijdens 'The Antidote' gingen we voluit voor de gitaar, vooral omdat ik meer op dit instrument begon te componeren. We zijn wel altijd heel kieskeurig in welke dingen we gebruiken voor de uiteindelijke nummers.
Jullie hebben ooit een nummer van Madredeus gecoverd. Hebben jullie er nooit aan gedacht een geheel eigen fado te schrijven?
Tja, fado is natuurlijk in onze Portugese ziel gesneden. We hoeven er zelfs niet aan te denken, het zit onbewust al in een pak melodieën of nummers die we schrijven. Alleen is het niet overal even duidelijk aanwezig. Het verlangen naar het onbereikbare en de geweldige droefheid die daaruit voortvloeit zijn een deel van ons. De zee is gegroeid uit de tranen van Portugal: dàt is fado!
Ambitie anders bekeken
Frontman Fernando Ribeiro heeft ooit een zijproject gehad: Daemonarch. Komt daar ooit een vervolg op?
Het was een uitdagend stuk kunst, maar voor zover Fernando zegt komt er geen gevolg op.
Heb je nog enige ambities?
Nee, ik ben geen erg ambitieus iemand. Ik wil enkel meer en betere muziek schrijven en meer live spelen. Dat zal het zowat zijn. Al het overige is niet essentieel. Voor mij toch niet althans.
Veel mensen zien Fernando's teksten als een soort filosofische traktaten. Zou hij zijn overpeinzingen nooit in boekvorm willen gieten?
Volgens mij hebben de teksten apart dezelfde impact als de muziek op zich. Ze zijn bestemd om samen te horen. Het zou een interessant experiment kunnen vormen om ze eens in een boek te bundelen, maar ze werken nog altijd het best waar ze nu staan. Ik wil trouwens herinnerd worden als een belangrijk onderdeel van Moonspell en de band wil het liefst zelf een groep zijn die beelden, emoties en vragen kan overbrengen bij de luisteraar. 'Memorial' is deel van het geheel. Het is geen overzicht van onze carrière, maar het is er zeker door beïnvloed.
