---

Heel soms gebeurt het dat een rockgroep de perfectie nadert. Jammer genoeg komt het dan ook zeer vaak voor dat die groepen niet de verdiende aandacht krijgen en zo moeilijk de obscuriteit kunnen overstijgen. Het verpletterende trio Medications (bestaande uit ex-leden van Faraquet) uit Washington D.C. is zo'n groep. De muziek van deze heren heeft werkelijk àlles in zich om hoge toppen te scheren: overweldigende gitaarpartijen, strelende bassen, emotieve zang, monsterachtige drums, inspirerende teksten, krachtige subtiliteit, waanzinnige ritmiek en dit alles in een volstrekt uniek geheel. Sinds dit drietal in 2003 op hoogstaande muzikale wandel ging, brachten ze een titelloos mini-album uit dat menige rockbende feilloos het nakijken gaf en brachten ze in 2005 met 'Your Favorite People All in One Place' een vlekkeloze langspeel-tour de force uit zoals die tegenwoordig nauwelijks nog gemaakt worden. In afwachting van hun nieuweling die binnenkort zal ingeblikt worden, zijn de drie momenteel op tournee met het Spaanse Lavodrama. Hoog tijd dus om deze jongens wat rechtvaardigheid te schenken en de spots eens even in hun richting te doen draaien. De erg amicale gitarist-zanger Devin Ocampo blijkt een maar al te praatgrage frontman, kloek drumbeest Andrew Becker een bijna fluisterende dromer en de boomlange bassist-zanger Chad Molter verstopt zich regelmatig achter zijn dikke bril en wild woekerende baard. Heren...

Hoe is de tournee tot hiertoe verlopen?

OCAMPO: Goed! (lacht) Nee serieus, we hebben zowel onze beste als onze slechtste ervaringen in Trieste in Italië meegemaakt. We rijden momenteel namelijk rond met een GPS-systeem en toen dat ding besloot ons naar een zeer steil kronkelwegje te leiden, ging het allemaal even mis. MOLTER: We waren zo'n vijf minuten aan het rijden en toen zat de auto plots volledig klem in de modder. Het regende buiten en toen we probeerden eruit te geraken hebben we de motor zowat opgebrand. (lacht) Uiteindelijk zijn we na lang geknoei toch nog op tijd op locatie geraakt en hebben we één van onze beste optredens tot hier toe gegeven. BECKER: (gortdroog) Zo zie je maar waar promotors zoal goed voor kunnen zijn.

Er is niet bijster veel informatie te vinden omtrent jullie exacte ontstaansgeschiedenis. Bij deze...?

OCAMPO: Chad en ik hebben in 1997 samen de groep Faraquet opgericht toen we afstudeerden aan de West Coast. Nadat die groep in 2001 splitte, wilde ik direct iets nieuws beginnen: zo heb ik met enkele redelijke bassisten en tien vreselijke drummers samen gejamd, tot ik via een krantenadvertentie Andy tegen het lijf liep en meteen een geweldige drummer te pakken had. Na zo'n drie à vier maanden heeft onze eerste bassist dan in 2003 het hazenpad gekozen en besloot ik na een lange stilte mijn oude vriend Chad nog eens op te bellen. Hij had er zin in en... zo geschiedde!

Jullie spelen allemaal ook nog regelmatig in andere groepen: hoe zit de vork daar juist in de steel?

OCAMPO: Chad is eveneens de bassist van The Mary Timony Band, de groep waarvan ik de drummer ben. Verder spelen wij allebei ook in het project Beauty Pill, maar daar treden we voorlopig nog niet mee op, dus veel tijd steken we daar niet echt in. Ik heb het altijd al belangrijk gevonden voor mezelf om in verschillende groepen actief te zijn, maar dat is een persoonlijke kwestie. MOLTER: Devin is ook producer in zijn vrije tijd, onder andere van Mary Timony. OCAMPO: Medications is in elk geval voor ons alledrie de hoofdbezigheid. Dit is trouwens de enige groep waarin ik zing en gitaar speel, dus ik bekijk het als iets erg aparts. In al de andere groepen die ik heb vernoemd ben ik de drummer, wat een heel andere manier van muziek maken inhoudt. Die afwisseling is wat me levendig houdt, op beide instrumenten én als songschrijver.

Een steeds breder klankenpalet

Jullie muziek klinkt zodanig uniek dat het wel erg moeilijk is om jullie grootste muzikale invloeden te ontcijferen... Progrock? Freejazz? Stoner?

OCAMPO: Qua gitaristen zijn Pete Townshend, Robert Fripp en Steve Howe mijn grootste invloeden. Voor de rest word ik vooral geïnspireerd door jazz, maar zeker geen gitaarjazz. Ik hou het meest van experimentele jazzblazers, zeker als die bijna als een gitaar met distortion klinken. Qua songschrijven durf ik er bijna niet aan te beginnen om al mijn invloeden op te noemen: man, it really runs the gammit... MOLTER: Ik heb eerlijk gezegd maar één grote basinspiratie en dat is Mike Watt. Voor de rest doe ik eigenlijk gewoon mijn eigen zin... BECKER: Qua drummers ben ik vooral gek van Tony Williams, John Bonham en Elvin Jones. Het is eigenlijk zoals Devin zegt: er is zo'n grote variëteit in de muziek waar we naar luisteren, dat gaat echt van jazz over rock tot exotische muziek.

Zit het feit dat jullie muziek opvallend gevuld is met allerlei percussie daar ook voor iets tussen?

BECKER: Dat heeft vooral te maken met mijn gebrek aan muzikale kennis wat andere instrumenten betreft. Hoewel ik dus beperkt ben tot percussie, wil ik wel een zo breed mogelijk klankenpalet gebruiken door hier en daar bijvoorbeeld een tamboerijn of belletjes te gebruiken.

De maracas in 'Surprise!' geeft het nummer alleszins een zeer aparte flow; het lijkt wel iets Ringo Starr-achtigs.

BECKER: Ja, die maracas die steeds op de eerste tel valt was een idee van mij dat geïnspireerd was op Fallah. Je weet wel, Afrikaanse ritmes en dat soort dingen.

Toen jullie vorig jaar in Hof ter Lo speelden als voorprogramma van Omar Rodriguez heb ik trouwens eveneens voor de eerste keer in mijn leven een drummer zijn ridecimbaal zien bespelen met een maracas...

BECKER: (verward) Heb je het nu over mij? OCAMPO: (lacht) Jawel Andy, dat weet ik zelfs nog! MOLTER: Nu je het zegt, dat klopt. BECKER: (lichtjes verrast) Euh... Ja, dat kan wel. Of dat echter ook gepland was...? Ik weet alleen nog dat ik twee minuten te laat op het podium kwam, omdat ik simpelweg niet doorhad dat die andere twee al begonnen waren. OCAMPO: (schatert) Inderdaad, dat herinner ik me ook nog!

Hoe begint een groep als Medications eigenlijk aan een nummer?

OCAMPO: Ons schrijfproces is iets dat de hele tijd verandert: momenteel zijn we weer heel wat nieuwe werkwijzen aan het uitproberen. Toen Andy en ik met Medications begonnen had ik tonnen riffs klaarliggen, maar geen enkel afgewerkt nummer, want een volledig lied presenteren doe ik nagenoeg nooit. Zo hebben we met z'n tweeën enkele nummers uit die berg gitaarmelodieën gestileerd; toen Chad er daarna bij kwam zijn we echt begonnen met op elkanders contributies te bouwen, wat hij en ik overigens steeds al gedaan hadden. Ik bekijk muziek maken als de ultieme conversatie: je geeft iets en je krijgt iets terug doordat je elkaar de nodige ruimte gunt. Aangezien ik tot hier toe vooral de zanger was, heb ik qua melodieën uiteraard steeds de grootste hand gehad in hoe de nummers uiteindelijk klonken. Op ons nieuwe album zal Chad echter ook enkele nummers zingen die eerder vanuit zijn richting komen. Het is een erg nauwe samenwerking; ik ben ervan overtuigd dat een groep op die democratische manier het meest gevarieerd en interessantst kan klinken. Ook Andy is heel wat meer dan gewoon de man die de beat speelt: hij heeft een enorm grote zeggenschap over de songs, de structuren, de klank... Geloof het of niet, heel wat Medications-nummers zijn gebaseerd op een drumgroove.

Laat me raden: 'Twine Time'?

OCAMPO: Wel, dat nou net niet. 'Twine Time' is eigenaardig genoeg ontstaan vanuit een zeer Led Zeppelineske riff: oorspronkelijk was het een nogal traag, direct nummer. Grappig, ik dacht er deze morgen net nog aan. BECKER: 'Twine Time' speelden we zelfs al live voor Chad in de groep zat en toen klonk het inderdaad echt als een rustig Led Zeppelin-nummer. Gelukkig is het uiteindelijk nog sterk veranderd! (lacht) OCAMPO: Nou ja, een wereldgroep als Led Zeppelin kopiëren zou nogal goedkoop geweest zijn, lijkt mij. MOLTER: (buigt zich plechtig over de microfoon en reciteert) There are enough bad Zeppelin-copies out there. BECKER: Onze nummers veranderen echt heel vaak: soms denken we dat een nummer quasi afgewerkt is en spelen we twee maanden later een radicaal andere versie op het podium. Het is echt een constante evolutie. OCAMPO: Om te vermijden dat we bepaalde nummers dus beu zouden worden na verloop van tijd, steken we ook heel wat songs regelmatig in een compleet nieuw jasje. 'Surprise!' spelen we momenteel bijvoorbeeld als een rustig maracas-gericht lied, van 'Occupied' brengen we een instrumentale variatie en in zowat elk nummer hebben we allerlei ritmische wijzigingen aangebracht. Het is echt ongelooflijk hoe een andere groove een lied compleet nieuw leven kan inblazen. Op die manier houden we het vooral leuk en interessant voor onszelf: er zijn zelfs songs waarvan we soms voor de leut de allereerste versie nog eens spelen.

Deadlines zijn er om te bespreken

Over een dikke maand beginnen jullie aan de opnames van jullie tweede langspeler: welke geheimen wil je daar al over kwijt?

OCAMPO: Een eerste groot verschil is dat we alles zelf gaan doen deze keer. Ik werk momenteel in een professionele studio, waardoor ik ondertussen al heel wat weet over opnemen en mixen. We gaan het nieuwe album dus integraal opnemen in mijn nieuwe homestudio. Andy is vorig jaar naar New York verhuisd en wij wonen nog in Washington, dus werken we nu intensiever tijdens kortere en meer verspreide tijdspannes. Bij mij thuis kunnen we nu echter ook jams opnemen en de studio echt als een compositiemiddel benaderen. Een albumtitel hebben we nog niet, maar wel al zo'n zeven à acht nummers waarvan er twee afgewerkt genoeg zijn om op deze tour al te spelen. We zijn dus goed bezig, maar alles kan nog veranderen.

Gaan er qua stijl opvallende verschillen zijn tegenover jullie vorige plaat?

OCAMPO: Toch wel: we gaan hier en daar meer... for lack of a better term "popgericht" werken qua muziek en meer nummers op zangpartijen baseren. I don't know, what would you say?... Help me! MOLTER: Er zal vooral veel meer afwisseling zijn tussen Devins zang en de mijne, aangezien ik dit keer meer eigen composities heb aangebracht. OCAMPO: Dat zorgt ook voor een gezonde competitie. Soms komt Chad met zo'n goed nummer af dat ik denk: verdomme, ik moet iets schrijven dat nog beter is! MOLTER: Daarmee dat hij tegenwoordig ook elke nacht opblijft.

Elkaar naar een hoger niveau tillen, zoals Lennon en McCartney al deden?

OCAMPO: Wel ja, dat is in principe toch het plan.

Wanneer kan de wereld de nieuwe Medications verwachten?

OCAMPO: We gaan in april beginnen opnemen en alle details afwerken tijdens de zomermaanden, dus we hopen het album tegen september of oktober te kunnen uitbrengen. MOLTER: Als we er maar lang genoeg over babbelen, komt het wel goed. OCAMPO: (lacht) Inderdaad: door er de hele tijd over te praten, verplichtten we onszelf wel om een bepaalde deadline na te komen! MOLTER: We wish it into being.

Jullie songteksten zijn tot hier toe nergens te vinden: zit daar een filosofie achter?

OCAMPO: Het is zeker niet zo dat we ze willen achterhouden, we moeten ze gewoon eens dringend online zetten. We hebben als groep wel steeds bewust de teksten niet in onze cd-boekjes gezet omwille van verschillende redenen... Nou ja, eigenlijk gewoon omdat Andy dat niet wou! (lacht)

Heb je daar een bepaalde reden voor, Andy?

BECKER: (afwezig grinnikend) Euh... niet echt, nee. Ik weet het niet... Eigenlijk heb ik geen intelligent antwoord op deze vraag...

Het was een gevoelskwestie?

BECKER: (steeds dromeriger) Ik denk het. Ja. MOLTER: Bekijk als een subtiele vorm van mysterie. OCAMPO: Als we Andy kunnen overtuigen, zullen we de teksten wel bij ons volgende album steken. Onze website is trouwens ook bewust zo kaal gehouden dat we simpelweg geen plaats hebben om onze teksten erop te zetten. MOLTER: Klopt. You won't see any flash Medications graphics happening.

Als je er eentje moest uitkiezen, wat is dan voor jullie drie dé ultieme Medications-song die jullie stijl het beste weergeeft?

MOLTER: 'Exercise Your Futility' is één van mijn favorieten. Eigenlijk doen we zo'n uiteenlopende dingen dat het moeilijk is om alles tot één nummer terug te leiden. Elk lied weerspiegelt een bepaald facet van onze groep.

Ja, eigenlijk is het sowieso een stomme vraag...

OCAMPO: Ben je gek, het is een goeie vraag! 'Twine Time' is een nummer dat ik nooit beu geraak, zelfs niet als ik het elke avond opnieuw speel. Meestal als ik iemand onze muziek laat horen, vraag ik eerst wat hij of zij leuk vindt qua genre en dan zet ik gewoon ons meest daarop lijkende nummer op... Ik durf zelfs zeggen dat al onze nummers een aparte sfeer hebben, dus eigenlijk hoop ik dat iedereen bij eender welk Medications-nummer begrijpt waar wij muzikaal zoal voor staan. BECKER: (schiet wakker) 'Occupied'! Dat is waarschijnlijk mijn favoriet.

Schouderklopjes geven en handjes schudden

Jullie zitten bij het label Dischord: hoe zijn jullie oorspronkelijk aan jullie contract geraakt?

OCAMPO: Bij Dischord komen er geen contracten aan te pas, het is gewoon een kwestie van handjes schudden en goed overeen komen. Lang geleden heb ik gedrumd in de groep Smart Went Crazy en zij zaten bij Dischord, dus zo heb ik het label leren kennen. Toen we met Faraquet onze eigen plaat zelf hadden opgenomen en betaald, hebben we ze aan Ian MacKaye van Dischord doorgegeven en heeft hij ze officieel uitgebracht. Met Medications is eigenlijk net hetzelfde gebeurd.

Zoals Andy blijkbaar al bijna vergeten was, hebben jullie anderhalf jaar geleden met Omar Rodriguez opgetreden. Hoe en waarom heeft hij jullie gevraagd?

OCAMPO: Niet. Wij waren die dag toevallig in België en onze promotor heeft ons dus maar als eerste groep van die avond geboekt. BECKER: Onze tourmanager heeft vroeger nog voor At the Drive-in gewerkt, dus hij kende Omar en dacht dat het wel een gepaste combinatie was.

Wat vinden jullie eigenlijk van Omar?

OCAMPO: Ik heb enorm veel respect voor zijn unieke gitaarstijl. Eigenlijk ken ik vooral de ex-Mars Volta drummer Jon Theodore nogal goed, aangezien ik vroeger nog met hem in de jazzy rockgroep HIM heb gespeeld...

Excuseer... HIM?

OCAMPO: Yeah, the other HIM! (schatert) Jon en ik woonden vroeger vlakbij elkaar en daardoor hebben we vaak samen gejamd. Ik had Omar echter nog nooit ontmoet, dus dat was eigenlijk een eigenaardig toeval. Jammer dat het maar bij één avond gebleven is, dat wel: het zou enorm leuk geweest zijn als we meerdere dagen met hen hadden kunnen spelen. Ik vind die eerste Mars Volta-plaat echt geweldig: veel verder kan je die muzieksoort trouwens ook niet echt nemen, denk ik.

Het is alleszins jammer dat Jon Theodore uit de groep is gestapt...

OCAMPO: Yeah, that's... forget it! Ik ben gek van Jons manier van drummen, hij kan echt niets fout doen. He's a bad-ass, really.

Jullie hebben alledrie nog een gewone job en doen dit enkel in jullie vrije tijd: vind je dat frustrerend? Wat willen jullie eigenlijk bereiken met Medications?

OCAMPO: Het doel is uiteraard om ooit van onze muziek te kunnen leven zonder dat we nog iets anders moeten doen. In een groep spelen is nooit de gemakkelijkste weg, dus ja: ik zou wel graag vaker repeteren en optreden dan we nu doen. Niet dat we denken ooit rijk en wereldberoemd te worden, maar hoe meer we kunnen spelen hoe liever. Je moet er gewoon enorm veel tijd en energie in steken en hopen dat je met elk optreden fans bij wint. Uiteraard vallen we ook qua uitzicht of glamourgehalte niet echt op, omdat we allesbehalve stijlvol zijn... (Becker steekt plots een waarschuwende wijsvinger op) ...nou ja, met de uitzondering van Andy dan. Blijven hopen en blijven gaan, zo simpel is het.

En hopen dat de muziekindustrie terug meer oog krijgt voor kwaliteit, misschien?

OCAMPO: Absoluut. Ik hoor ook niet echt veel goeie groepen meer op de radio of elders, dus laten we hopen dat de muziekindustrie zichzelf ooit nog eens heruitvindt en dat mensen terug meer om eerlijke en kwalitatieve muziek gaan geven.

Zoals het spreekwoord zegt: vele kleintjes...

Dischord Records organiseerde die avond van 18 februari een Matinéé in de Utrechtse dBs Oefenstudio's. Naast de hoofdgroepen Medications en Lavodrama mochten ook plaatselijke talenten Black Atlantic en The Walt hun kunstjes komen tonen. Jammer genoeg speelde eerstgenoemde vrij gezichtsloze emorock en bleek de tweede niet meer te zijn dan een seutige versie van At the Drive-in. Het Spaanse trio Lavodrama speelde stevige posthardcore met punkinvloeden: de drums beukten een origineel eind weg en de snaren lieten enkele krachtige en lekker klinkende riffs horen, maar de stem begon na een vijftal nummers toch ietwat te vervelen. Medications speelde op onveilig en startte met het gloednieuwe nummer 'Thickness', een korte popsong waarin Molter de zang voor zijn rekening nam. Vlak daarna liet het drietal met het hondsdolle 'I Am the Harvest' meteen hun hardste nummer door het zaaltje gieren, waarna 'Domestic Animals' voor het nodige swinggehalte zorgde. Een zachtere marcheerversie van '...Or At Least As Bad' vormde een mooie inleiding op de jazzy instrumentale variant van 'Occupied', dat werd samengevoegd met een rustiger gepresenteerd 'Surprise!'. Een vlekkeloze uitvoering van krachtpatser 'Safe and Sorry' zorgde voor een eerste hoogtepunt, dat perfect gebalanceerd werd met het zachtere 'This is the Part We Laugh About'. Nadat Molter nogmaals een nieuw poppy nummer te horen bracht en opvallend vriendelijk alle groepen persoonlijk bedankte, zette een ritmisch aangepaste versie van publieksfavoriet 'Twine Time' de zaal volledig op z'n kop. Het vrij kleine maar dapper joelende publiek kreeg uiteindelijk ook nog de organische toegift 'Exercise Your Futility' mee. Met andere woorden: wereldklasse op kleine schaal.