---

Wie bloed en ingewanden zegt, zegt Exhumed. Dit Amerikaanse gore metalgezelschap rond meesterbrein Matt Harvey staat al sinds jaar en dag garant voor aanstekelijke death metal die met puike beuksongs menig horrorfilm laat blozen. De laatste jaren wint de band aan subtiliteit en fans en 'Necrocracy' is zonder enige twijfel tot dusver de beste schijf die deze jongens tot dusver maakten. Opperhoofd Matt Harvey werd dan ook onder druk van een roestige scalpel voor de microfoon gehaald.

'Necrocracy' is een beetje trager dan jullie voorgaande albums. Je had dat al aangekondigd, maar waarom voelde je de nood aan wat rustiger songs?

Het was niet zo zeer dat er een nood was aan rustiger songs. Het kwam er meer op aan de energie die we hadden in een andere richting te sturen. We wilden sowieso alles erg intens houden maar wel het tempo wat meer variëren. Naar mijn gevoel was de laatste plaat iets te veel van hetzelfde omdat er zo veel snelle tracks op stonden. Daarbij kwam ook nog eens dat de opbouw van onze live-set in een enkele versnelling vastzat en we wilden echt wat meer afwisseling kunnen brengen.

Verwijst de titel naar het feit dat we pas echt gelijk zijn wanneer we dood zijn?

Ik had eerlijk gezegd nog niet stil gestaan bij die interpretatie van de titel, maar ik vind het wel leuk gevonden. (lacht) Ik dacht eerder aan 'heersen door de doden' als het basisconcept, maar tegelijkertijd aan de dood van democratie. De titel heb ik geplukt van een boek door Christopher Hitchens getiteld 'God Is Niet Groots'. Hij zegt daar letterlijk: “Ik ben naar Noord-Korea geweest, het heeft een dode man als president. Het is een necrocratie. Een thanatocratie.” In elk geval, dat ene woord bleef in mijn geest hangen en ik vond dat het goed vertaalde naar een idee waar een regering gevormd wordt door bedrijven die wettelijk mensen zijn ook al hebben ze nog nooit geleefd.

Jullie hebben gore metal zowat geperfectioneerd, maar toch worden jullie subtieler met de tijd. Doe je dat om te laten zien dat jullie naadloos de grootste smeerlapperij kunnen brengen zonder expres lawaaierig of rommelig te klinken?

We proberen gewoon onszelf niet te vaak te herhalen, ook al blijven we vasthouden aan de originele stijl. We houden van muziek spelen en alles een beetje anders te doen elke keer. Zo blijven we zelf onze interesse houden en – niet onbelangrijk – onze fans. Meestal doen we gewoon onze zin en spelen we dingen die wij leuk vinden en waarvan we denken dat ze goed zijn.

De dubbele zang hebben jullie ondertussen geperfectioneerd, maar hoe beslis je welke delen jij krijst en waar Bud kan brullen?

Zoals de dingen liepen gedurende de jaren, ben ik blijkbaar de voornaamste vocalist geworden, maar ik hou van contrast. Het laat ook ruimte voor veel variatie in onze arrangementen. Dat is een groot pluspunt met twee of drie zangers. Op de nieuwe plaat is het echter Rob die de meeste lage zang doet, al is Bud ook wel te horen. Dat doet me altijd wat aan The Beatles denken, weet je? Iedereen zingt! (lacht) Hoe we dat beslissen hangt af van het nummer. We bekijken wat waar het beste past en we letten gewoon op dat we niet elke keer dezelfde aanpak hanteren.

Je hebt vroeger vaak problemen gehad om een vaste line-up te houden, maar dat lijkt de laatste tijd flink verbeterd. Verandert dat je werkwijze?

Het zal wel zijn! Alles gaat gewoon een pak vlotter en dat vertaalt zich in onze manier van werken. Deze keer konden we de ritmesectie een stuk naar voren trekken, gewoonweg omdat dit de jongens zijn die we al een paar jaar na elkaar hebben. Er is gewoon veel meer chemie tussen ons en een groot vertrouwen. Dat kan je enkel krijgen als je vrij regelmatig met elkaar speelt en op die manier elkaars bijzonderheden leert kennen.

Jullie hebben nu ook meer melodie in de muziek gestopt. Was het nodig om af te wijken van rechttoe-rechtaan blasten?

Er zaten altijd al melodieën op de platen, maar het is een kwestie van zelfvertrouwen om die naar voor te brengen en op een toffe manier uit te voeren. Een betere productie waardoor de luisteraar alles kan horen, scheelt ook een hap op de borrel. We willen ook niet compleet passé worden en plaat na plaat na plaat hetzelfde uitbrengen. Dat heeft geen zin. We luisteren naar verschillende soorten muziek en Bud en ikzelf zijn erg melodieus ingestelde muzikanten, dus het voelt erg natuurlijk aan om dat soort ideeën te injecteren in wat we doen.

Het is inderdaad zo dat je nu alles beter hoort. Heb je daar speciaal op gelet?

Ja, we wilden dat de instrumenten meer uit elkaar klonken in plaats van als een enkele brij. De bas en drums hebben ook plaats nodig en nu zijn alle details en kleinigheden eindelijk hoorbaar. Dat zorgt er ook voor dat het geheel meer in je gezicht beukt. De laatste plaat was echt een muur van geluid en daar gingen we toen ook volop voor, maar deze heeft wat meer de neiging naar een Rick Rubin-mix, waarbij er meer gespeeld wordt met links en rechts en waar alles wat beter verdeeld staat.

Je teksten gaan nog steeds over 'gore', maar het lijkt alsof je iets nieuws probeert. Klopt dat?

Deze keer heb ik me inderdaad meer gericht op het gebruiken van bloed en ingewanden en wat dies meer zij als metafoor voor politiek, hebzucht en socio-politieke thema's. We hebben dat eigenlijk altijd al gedaan. Zo draaide 'Anatomy Is Destiny' rond existentialisme. Het nummer 'Necrotized' op 'All Guts, No Glory' is een allegorie over reality televisie. Er staan dingen op de eerste twee platen over relaties... De bloederige teksten zijn gewoon de lens waarmee we naar de wereld kijken.

Is het trouwens nog makkelijk om nieuwe invalshoeken te vinden op die manier?

Het is behoorlijk lastig om alleen over vetzakkerij te schrijven, maar als je diezelfde vetzakkerij gebruikt om over iets anders te schrijven, gaat het een stuk makkelijker! (lacht)

Jullie hebben altijd al hard gewerkt, maar hoe behoud je je motivatie?

Op dit moment is Exhumed mijn dagtaak en bron van inkomsten. Toegegeven, geen vetpot, maar toch een job. Het houdt me gemotiveerd om te blijven spelen en altijd vooruit te willen gaan. Ik heb nog nooit motivatie nodig gehad om muziek te schrijven en maken. Ik krijg constant verschillende ideeën, zowel op muzikaal vlak als op andere. Dat houdt me geïnteresseerd in het leven en zorgt er voor dat ik 's morgens uit mijn bed kruip.

Het is een publiek geheim dat je ook houdt van thrash metal. Hoe staan de zaken met je thrashband Dekapitator?

We hebben wel wat spul geschreven, maar we repeteren nauwelijks. Col en ik wonen een paar uur van elkaar en hij is veel bezig met Cretin en Repulsion, net zoals ik bezig ben met Exhumed. Het is verdraaid lastig om onze agenda's op elkaar af te stemmen en echt iets gedaan te krijgen. We hebben nochtans veel ideeën voor een nieuwe plaat. Ik zou doodgraag nog eens van leer trekken met Dekapitator, vooral nu de trendy thrash-hype eindelijk voorbij lijkt te zijn.

Ik neem aan dat je al klaar bent voor een nieuwe reeks optredens, mocht je nog niet de hort op zijn op dit moment. Hoe hou je jezelf fris voor elke show?

De makkelijkste manier is om daadwerkelijk te genieten van wat je doet. We amuseren ons te pletter op het podium en we vinden het leuk om tijd met elkaar door te brengen. Soms werkt het op je gemoed na een tijdje, maar de eindbalans is altijd positief. De reacties van het publiek duwen ons altijd verder, zelfs als we moe zijn. Als het publiek in vorm is, zullen wij dat ook zijn, ongeacht hoe de rest van de dag is geweest. We warmen op voor een show en soms sporten we zelfs wat, maar het blijft toch de interactie die elke avond een leuke avond maakt.