---

Zoals gewoonlij blijft Scandinavië een belangrijke leverancier van metal. Ook Marionette is afkomstig uit Zweden, maar de heren zijn sterk gefascineerd door Japan. Dat uit zich in een explosieve mix van metal, hardcore en de Japanse visual-kei principes. Een bijzonder enthousiaste zanger Axel Widén was dan ook meer dan bereid zijn band voor te stellen.

Attitude en oefenen

Hoi Axel! Kan je even je band voorstellen aan iedereen?

Natuurlijk! Marionette werd gevormd in 2005, net buiten Gothenburg. We hebben eerst twee demo's gemaakt en wat gemorreld aan de line-up. Dan zijn we beginnen spelen tijdens een aantal rockwedstrijden, waar we overigens een flink pak van wonnen. Op die manier kwamen we in de aandacht van Listenable Records, waar we nu dus ons eerste album 'Spite' hebben uitgebracht. Op dit moment krijgen we niets dan lof hiervoor, vooral omdat de meeste mensen zeggen dat we iets nieuws doen met de archetypische Gothenburgsound en omdat we gewoon enorm intens zijn. (lacht

Ook al zijn jullie allemaal nog vrij jong, toch klinkt de band erg volwassen. Hoe vaak zitten jullie te repeteren om dat zo te krijgen?

Oefenen doen we bijzonder vaak, dat is waar. Maar evenzeer speelt onze kijk op muziek een grote rol. We proberen om daadwerkelijk in onverwachte richtingen te gaan en zo nieuwe invloeden op te doen. Heel veel bands zijn tevreden met eenvoudigweg een ander na te apen. Wij dus niet. En voor de rest oefenen we een keertje per week, liefst meer. Oefening baart kunst.

Wat zijn volgens jou de grootste invloeden in jullie muziek?

Strikt genomen komen we van de Gothenburg-scène. Maar ook technische bands als Strapping Young Lad of Zweedse hardcorebands als Raised Fist zitten duidelijk in ons hoofd als we nummers schrijven. Gek genoeg halen we ook veel uit muziek van videospelletjes of van films. We houden eigenlijk gewoon van muziek, welke soort dat ook is. Ik zou graag denken dat we invloeden van meer onverwachte hoeken laten doorsijpelen, in tegenstelling tot andere bands. Een heel grote invloed is de visual-kei, maar dat is eerder visueel en niet zozeer muzikaal.

Hoe zijn jullie op de bandnaam gekomen?

In het begin was het niet meer dan een naam. We hadden toch iets nodig. Maar nu heeft iedereen verschillende interpretaties. Voor mij heeft onze naam een eigen leven gekregen tijdens onze shows de laatste maanden. Het wordt nu betekenisvol en een tikje schrikwekkend. Als mensen ons live zien, zien ze eigenlijk marionetten of poppen die groeien naar iets groots, angstaanjagend en ook mooi dat nu zijn hoofd laat zien. Het wil eer en glorie. Je kan het niet tegenhouden. Voor dat wezen zijn de jongens en ik enkel de poppetjes waardoor het zich wil manifesteren. Als we spelen, kan ik het naar het publiek doen voelen, net alsof ik een soort verlengstuk ben. Wanneer ik teksten schrijf, hoor ik het wezen in mijn ruggengraat fluisteren. Marionette is daarom de enige naam voor de band, een weergave van wat je ziet. Het grote, onvoorstelbare ding dat zichzelf uitdrukt door ons heeft geen naam.

Japanse stijl en Westers lawaai

Jullie introduceren dus ook visual-kei in het geheel. Wie van jullie heeft hier een zwak voor?

De meesten van ons, eigenlijk. We zijn nog vrij jong en de meesten van ons waren op die leeftijd waarop je makkelijk onder de indruk raakt toen de grootste Japanse bands in Zweden bekend werden. Wij zijn deel van de eerste generatie van jongeren die opgroeiden met Japanse bands die op hetzelfde niveau staan als de Westerse. Het is dus niet zozeer de hele scene waar we in geïnteresseerd raakten, maar het was er, en we groeiden ermee op. Idem voor de hele punk- en metalscene, trouwens.

Hoe zijn jullie er bij gekomen om dat als inspiratie te gebruiken?

Het visuele aspect zorgde ervoor dat die bands opvielen, waardoor ze op ons een grote indruk maakten. Het theatrale en het dramatische van hun liveshows is dan ook heel belangrijk. Volgens ons missen veel Westerse bands iets fundamenteels in hun liveshows, namelijk dat de ogen even belangrijk zijn als de oren wanneer je een band gaat bekijken. En wij wilden de meest krachtige performance geven. Het was dus niet meer dan normaal dat we de mosterd gingen halen bij bands die dit ook deden. Maar het blijft wel beperkt tot het visuele.

Ja goed, maar waarin uit zich dat dan?

Onze voornaamste inspiratie komt van Westerse metal. Echter, iemand die heel goed luistert kan ook de Japanse toetsen vinden in een aantal melodische passages en ook in onze hang naar dramatische composities. We luisteren veel naar Japanse bands als Dir En Grey en Girugamesh, maar je mag niet vergeten dat deze jongens veel gehaald hebben bij Westerse bands. We maken eigenlijk geen onderscheid tussen onze visuele en onze muzikale kant. Dat komt toch allemaal samen.

Hoe gaan jullie opvallen tussen de hordes andere bands?

Door onze intense liveshow en onze nummers. Dat al zeker. Daarnaast is er nog onze energie en onze eerlijkheid over alles wat we doen. Dit willen we doen en we zijn klaar om over lijken te gaan om ons doel te bereiken.

Je kan de muziek omschrijven als een mix tussen de agressie van Strapping Young Lad, de melodieën van Killswitch Engage en de rauwheid van hardcore, maar hoe krijgen jullie dat allemaal netjes tot een geheel?

We proberen onze muziek op verschillende manieren te schrijven door vaak een andere aanpak te hanteren. Soms heeft iemand een volledig uitgeschreven song klaar en dan maakt de rest hier en daar wat kleine aanpassingen. Maar soms jammen we gewoon rond een leuk idee en dan zien we wel. Hoe dat dan werkt? Goeie vraag... We doen het niet echt bewust. We houden ervan als niet alle songs op dezelfde manier zijn opgebouwd. Dat maakt alles interessanter voor langere tijd.

Was deze mix een idee dat er al van bij het begin inzat, of is dat zo gegroeid?

Eerst was het eenvoudig: we wilden metal spelen. Maar naarmate de tijd vorderde en wij beter op elkaar raakten ingespeeld, groeiden we. Ik betwijfel of we in het begin de know-how of het besef hadden om voor een zekere stijl te kiezen. We hebben ook nu nog veel ruimte om te groeien.

Jullie zijn dus een visuele band. Hebben jullie dan ook plannen voor video's?

Zeker en vast! We hebben al eentje gemaakt voor 'Burn Me'. Het is in orde en als het budget groter wordt hopen we dat we betere video's kunnen maken. Op dit moment hebben we een nieuwe gepland, maar ik kan er verder niets over kwijt. We willen deze keer meer werken met sfeer en verhaal. Ik heb een grote interesse in een verhaal, maar budget en tijd zijn twee dingen die flinke grenzen zetten aan wat we kunnen doen. Nou ja, los daarvan doen we altijd ons best met de middelen die we hebben en die video zou klaar moeten zijn voor de herfsttournee begint.

Mocht je onbeperkt budget hebben, hoe zou je dan je ideale video maken?

Wow! Even denken... Waarschijnlijk zou ik opteren voor 'Release', wat naar mijn mening een van de krachtigere songs is. Middernacht, een neonverlichte stad die zich haast eeuwig uitstrekt, zware regenval, wolkenkrabbers en storm... Veel dramatiek in de lucht wanneer de heldin naar beneden suist, terwijl ze nooit weet of ze nu valt of vliegt... Eigenlijk een combinatie van de laatste scène van Fight Club en The Crow, met de esthetiek van Strapping Young Lad's 'City'. Zoiets. (lacht)

Waar haal je voor je teksten de meeste ideeën?

Converge was zeker een grote invloed. Breach en Neurosis ook, maar ik moet zeker vermelden dat onze muziek mijn grootste inspiratiebron vormt. Ik hou van de manier waarop de teksten van Converge, Breach en Neurosis heel levendige beelden maken zonder dat ze de luisteraar echt vertellen wat er aan de hand is. Een goeie tekst werkt naar mijn gevoel zoals The Blair Witch Project, waar je geest eigenlijk het meeste werk doet en de invalshoek voor iedereen anders is. Maar onze muziek blijft het meeste inspireren. Die mix van wie ik ben, wat ik hoor en wat ik zie, zorgt voor het eindresultaat.

Het is nogal logisch dat je het niet hebt over vrolijke dingen, maar kan je toch een tipje van de sluier oplichten?

De grootste hoop van de teksten op 'Spite' gaan over je eigen weg zoeken, dat je zelf alles in hand hebt, in tegenstelling met de wereld die allerlei structuren opwerpt om je te vormen, en in tegenstelling met de pijn die je krijgt wanneer je niet in het gareel loopt. Het gaat over het neerhalen van de bedrieglijke, onzichtbare grenzen die stilletjes rondom je worden opgelegd door de cultuur en de maatschappij waarin je opgroeit. Het gaat over jezelf definiëren, niet volgens die normen, maar volgens je eigen normen. Het draait om het gevoel dat je krijgt wanneer je losbreekt en andere mensen zoals jezelf vindt, over de eenheid die je voelt in je razernij tegenover de oude wereld en de geweldige, geestvernietigende liefde die je voelt voor de nieuwe wereld die je daardoor creëert.

Hoe zijn jullie getekend door Listenable? Want voor een jonge band is dat niet zo evident...

Dankjewel! Dat vinden wij dus ook, en we zijn verheugd om te kunnen samenwerken met een label dat even hard in ons gelooft als wijzelf. We hadden eigenlijk eerst de aandacht getrokken van Pivotal Management uit Amerika, die trouwens in 2003 Sonic Syndicate ontdekten. En zo ging de bal aan het rollen. Laurent van Listenable vond onze demo goed genoeg om ons een tweede kans te geven, waardoor we een preproductie opnamen en hem doorstuurden. Hij hield ervan, en de deal werd gesloten. Het label verstaat en apprecieert wat wij willen doen en dat is voor ons heel belangrijk.

In zee met Grammy's

Jullie kozen ervoor om met verschillende producers samen te werken. Was het niet makkelijker geweest met maar eentje?

Tja, in feite was het eerder een geval van noodzaak en niet van keuze. We hadden een beperkt budget en weinig tijd, dus vertrouwen op mensen die we kenden was beter, sneller en goedkoper dan de moeite doen om een enkele topproducer te zoeken voor de hele plaat. Maar het kan best zijn dat we het anders gaan aanpakken voor het volgende album, wie weet?

Dat jullie in zee gingen met iemand als Christian Silver, een metalmuzikant, is logisch, maar hoe zijn jullie bij popproducer Ake Parmerud terecht gekomen? En was hij makkelijk te overtuigen?

Ake is de vader van Aron, een van onze gitaristen. Een bijzonder toffe mens, even gedreven als getalenteerd. We vroegen hem heel vriendelijk of hij de synths wou opnemen en ik denk dat hij niet echt durfde om zijn zoon af te wijzen. Ik was er niet bij toen alles werd opgenomen, maar ik ben hem een aantal keer tegen het lijf gelopen op onze shows. Hij is waarschijnlijk een van onze eerlijkste critici, waardoor het veel belangrijker is wanneer hij ons een compliment geeft. Hij heeft al verscheidene Grammy's op zijn naam staan en dan nog een zwik andere prijzen, dus... We zullen waarschijnlijk nog samenwerken in de toekomst.

Op dit ogenblik is jullie naam nog niet echt bekend, al ben ik ervan overtuigd dat jullie daar hard aan zullen werken. Maar hoe gaan jullie dat aanpakken?

Vooral via de MySpace eigenlijk, maar je kan uiteraard altijd meer doen. Het internet blijft wel ons voornaamste gereedschap, en we gaan meer op verschillende communities staan en we zijn aan het werken aan een meer interactieve website. Natuurlijk willen we ook zo vaak mogelijk toeren en live spelen. Er zijn plannen voor een paar tournees in de herfst, maar die liggen nog niet vast. Maar wie onze webstek in het oog houdt, zal snel alles weten!