Weinigen hadden ooit verwacht dat het Duitse combo Xandria nog zo sterk uit de hoek kon komen als met laatste wapenfeit 'Neverworld's End'. Niet alleen is de muziek beduidend potiger geworden, met nieuwe zangeres Manuela Kraller beschikt de groep eindelijk over een vocaliste die de ambities kan waarmaken en verschillende registers aankan. Bezieler Marco Heubaum is dan ook een tevreden man.
Het vernieuwde Xandria klinkt een stuk heviger dan voorheen. Hadden jullie nood aan een zwaardere sound, of lag het vroeger veeleer aan de productie?
Het zat niet louter in de productie. Onze huidige manier van componeren is een pak veranderd wanneer ik het vergelijk met ouder materiaal. Vroeger waren onze nummers vrij eenvoudige en typische popstructuren waar de gitaren zelden meer waren dan een geluidselement; dus geen basis voor een nummer. Nu hebben we onze schrijfstijl gebaseerd op metal en symfonische muziek, al moet ik eerder denken aan cinematografische structuren. De gitaren spelen nu echt riffs en melodieën. Dat is een fundamenteel verschil tegenover vroeger. We wilden iets anders doen, want de oude aanpak werkte op onze zenuwen. Het werd tijd om iets nieuws te proberen en echt doen wat we zelf het leukst vinden: metal spelen!
Het ziet er naar uit dat jullie steeds meer en meer symfonische elementen in de muziek brachten door de jaren heen. Was dat een kwestie van veel uit te proberen?
Zoiets, ja. Al meteen na 'Ravenheart' dacht ik aan een zwaarder en epischer plaat, maar ik kon dat toen niet uitwerken omdat het label druk op ons uitoefende. Op die maier werden mijn ideeën behoorlijk gefragmenteerd. Een paar hebben het gehaald, zoals het titelnummer van 'India'. Op 'Salome' waren onze ambities zelfs weg. Vervolgens wisten we heel goed wat we wilden met deze plaat. Ik wist al vrij snel hoe alles deze keer moest klinken. Deze keer moesten we alle registers opentrekken: majestueuze, symfonische metal met een grootse cinematografische inslag. Het spreekt vanzelf dat daar veel werk bij kwam kijken.
Jullie klinken in ieder geval meer metal dan ooit voorheen. Waren jullie ontstemd door de vroegere situatie?
Nou nee. Voor mij is metal simpelweg een manier om iets dynamisch en krachtig uit te drukken. Ik hoef daar niet per se kwaad voor te zijn. Ik kan trouwens enkel nummers componeren wanneer ik goed gezind ben. Zoals ik al zei: het zwaardere karakter van de muziek deze keer was een bewuste keuze, geboren uit liefde voor potige metal.
Foto: Stefan Heilemann
Een grote verandering is natuurlijk nieuwe zangeres Manuela. Duurde het lang vooraleer jullie haar vonden?
Behoorlijk: alles bij elkaar twee jaar. Daarvoor dachten we op een bepaald moment effectief iemand te hebben gevonden, maar zij kon helaas niet permanent blijven, dus konden we weer op zoek. Na maanden rondzoeken, honderden kandidaten zien, demo's en audities tot mensen van Spanje en de V.S. toe, bleek Manuela de perfecte keuze. En ze is dan ook nog eens van Duitsland! Als je van geluk spreekt...
Was haar operagetinte stijl van zingen net hetgene wat jullie zochten?
Jazeker! Aangezien het muzikale concept voor de toekomst al uitgezet was en de meeste nummers voor nieuwe plaat al geschreven, wisten we precies wat we zochten. Natuurlijk hadden we iemand anders kunnen kiezen en onze stijl weer moeten aanpassen, maar omdat we een doel hadden, moest het echt iemand zijn die binnen onze ideeën paste.
Probeer je trouwens altijd variatie te waarborgen, gezien de ruime afwisseling op het album?
Dit is een natuurlijke evolutie aangezien we niet in een bepaald type muziek geïnteresseerd zijn. Uiteraard houden we onze ogen open voor variatie, dat heb je nodig om een goede dynamiek te krijgen en een aangenaam album te ontwikkelen. Als songschrijver is een album een groot schilderij, en elk nummer is een penseelstreek. Ze hebben allemaal hun functie, en samen vervolledigen ze het beeld.
Opereren jullie tekstueel in een droomwereld? Vroeger gaf de muziek vaak dat gevoel aan, maar deze voelt meer aards...
De teksten gingen nooit over een droomwereld, ook vroeger niet. Ze waren altijd erg gevarieerd en de meeste waren erg 'echt'. Deze keer gaan ze wel dieper en persoonlijker, met iets meer kwaadheid erin vervat. Ze geven zeker en vast een dieper inzicht in mezelf als persoon, aangezien ik ook de meeste teksten heb gepend. Toen ik eraan bezig was, besefte ik dat de ene muur na de andere werd gesloopt en dat ik plots over zaken kon schrijven waar ik vroeger nog geeneens aan zou begonnen zijn. Heel bevrijdend! In het verleden was ik veel terughoudender en na de split van vier jaar terug ontdekte ik een nieuwe vrijheid om daadwerkelijk te doen wat ik wou.
Foto: Stefan Heilemann
'Valentine' is logisch als eerste single, maar moest je een opvolger kiezen, is dat dan niet moeilijk? Welke songs steken er voor jou bovenuit?
Ik denk niet dat er nog een single gaat volgen. We deden juist deze ene video. Singles zijn sowieso niet noodzakelijk de beste nummers van een album of zelfs degene die de band het leukst vindt. Het blijft promotiemateriaal, en het label heeft het laatste woord wat dat betreft. Maar met 'Valentine' zat iedereen op dezelfde lijn. Het is een catchy nummer, maar het laat ook horen waartoe we in staat zijn. De rest van het album is de extra kruidenmix. Ik ben zelf eerder verzot op de langere en meer complexe nummers, omdat ik daar loos kan gaan. 'The Nomad's Crown' is zelfs opgevat als een soortement mini-film. Maar dat is echter geen singlekeuze, omwille van logische redenen.
Wat doe je het liefst: op toernee gaan of aan nieuwe songs werken?
Mijn persoonlijke favoriet is een nieuw nummer schrijven en het te zien groeien. Op dat punt zijn de ideeën voor mij alleen, en ik kan ze zien opgroeien, bij wijze van spreken. De laatste jaren ben ik echter meer gaan houden van live-spelen, iets wat tot dusver eerder iets voor de andere bandleden het summum was. Hetgeen mij en de anderen drijft, is de wil om te blijven groeien. Niets zou schadelijker zijn voor mijn ambities dan mezelf te herhalen of op hetzelfde niveau te blijven, dus we zien wel weer wat de toekomst brengt.
