---

In 2004 kon deze heerlijk geschifte groep rond de al even prettig gestoorde Alain Louie doorstoten tot de halve finales van Humo's Rockrally. Een jaar later scoorde Les Talons Gitans ook nog eens een culthit met het nummer 'Anni Versaire' en werd er meteen een videoclip van opgenomen. Daarna werd het opvallend stil rond de groep. De media hielden de boot af en het duurde nog anderhalf jaar eer hun debuutplaat, 'L'Amour Sans Pédales' uitkwam. Een gesprek met Alain Louie over België, de vergelijking met Arno, de mediastilte en –uiteraard- het album.

De cover van het album, de afwisselende muziekstijlen en de variatie in taal, ieder aspect van Les Talons Gitans bleek eerder al een verrassing. De woning van Alain Louie doet daar nog een schepje bovenop. Zijn tuin staat vol friet- en hotdogkramen, van zijn ouders, die marktkramers zijn. Terwijl de fotografe buiten geïntrigeerd naar de achtergrond van de fotoshoot blijft staren, leidt Alain Louie me zijn gezellige woning binnen die volgestouwd staat met gitaren. Nog voor ik mijn opnameapparatuur heb aangezet, is Alain Louie al vertrokken: Ik heb het gevoel dat we qua media en qua radio ergens tussen de mazen van het net vallen. Hoe dat komt weet ik niet. Misschien komt het omdat ze onze muziek niet aux sérieux nemen of omdat ze het te veel een ratatouille, te gevarieerd vinden. Misschien denken ze: die mens heeft zijn stijl nog niet gevonden, terwijl dat net mijn stijl is. Ik speel alles, zowel qua taal als qua manier van. Er zijn dagen dat ik een Spaanse gitaar vastpak en dan maak ik een heel ander nummer dan wanneer ik op een akoestische gitaar aan het spelen ben. Maar ik heb al wel het gevoel gehad dat er iets tegen ons inspeelt. Wat het is, weet ik niet. Als ik sommige shit hoor die ze op de radio draaien, dan vind ik –en zo zelfzeker zijn we dan nog wel- dat wij stukken beter zijn. Je moet het eigenlijk een beetje zien als een loterij en wij zijn dan precies niet zo goed in spelletjes winnen, zeker?

Na jullie halve finaleplaats in Humo's Rockrally en jullie videoclip van het nummer 'Anni Versaire' was het een hele tijd stil rond Les Talons. Hoe komt dat?

Het is misschien wel een beetje stil geweest, maar eigenlijk is er redelijk veel gebeurd. In 2005 hebben we bijvoorbeeld redelijk veel opgetreden. Maar die clip, die hebben ze op TMF één keer gedraaid, op 'Puur Belgisch', bij Jimtv vonden ze hem te traag. Toen kregen we kritiek als: "Dat is geen clip, dat is eigenlijk een filmpje." En dan denk ik van: so what? Nu er is wel zo één factor, en vraag me niet hoe dat komt, en dat is dat er een lange rode draad in mijn leven, Les Talons Gitans én met Arno zit. Bijvoorbeeld: ten tijde van de clip van 'Anni Versaire' had Arno ook net een clip uit (van 'La vie de ROGER, chanteur de charme', nvdr). In die clip kwam ook een brommertje en hij was ook opgenomen in zo'n stijl als films van de gebroeders d'Ardenne, zowat Waals en vuil. Op dat moment brengen wij dan ook net iets met een brommertje dat ook een beetje Waals is van filmstijl. Het zijn soms zo van die toevallen die bijeenvallen. Ik kan dat niet uitleggen, dat is niet normaal.

Jij wordt wel vaker met Arno vergeleken, waarom?

Ik weet dat echt niet. Ik denk ergens dat ze je in een vakje willen steken en als je dan een Vlaming bent die dingen in het Frans doet... Ik heb in mijn leven veel naar Bob Dylan en Captain Beefhaert geluisterd en ik denk wel dat dát iets is wat je soms in mijn muziek kan terughoren. (Ik ben er trouwens zeker van dat Arno dat ook gedaan heeft.) Maar ik heb bijvoorbeeld nooit veel naar Jacques Brel geluisterd. Ik vind Brel wel heel goed, maar hij heeft mij nooit zo diep geraakt. Ik vind er gewoon niet genoeg humor in terug.

Ik vind dat je Franse nummers trouwens meer als Jacques Dutronc klinken, dan als Arno.

Ja voilà, daar luisterde ik bijvoorbeeld ook veel naar toen ik jong was.

Met Arno vergeleken worden moet heel frustrerend zijn.

Er zijn ergere dingen. Arno heeft veel succes en is serieus Belgisch. Wat de Belgen ervan gemaakt hebben, is Arno geworden en omgekeerd en tegelijkertijd heeft hij zichzelf ook een beetje uitgevonden en dat vind ik chic. Dus als ik met zo iemand als hem vergeleken wordt, is dat natuurlijk wel een compliment, maar aan de andere kant denk je dan van: mensen, zie nu is een beetje verder. Trouwens, hoe veel respect ik ook heb voor Arno, ik vind dat hij de laatste jaren een soort parodie van zichzelf geworden is en dat is jammer. En ik denk ook dat als je naar mijn muziek luistert, je veel meer variatie en durf tegenkomt. Ik houd mij niet vast aan één stijl en voor mij is het heel belangrijk dat je dat durft doen. Het is trouwens ook niet zo abnormaal. Een artiest wordt automatisch in een bepaalde richting geduwd door zijn fans en zijn entourage, maar je moet jezelf daar wel heel hard voor behoeden en dat vind ik de grootste uitdaging. Maar dat Arnoverhaal, het gaat ver. Ik kom dan bijvoorbeeld Jean-Marie Aerts tegen (de producer die samen met Arno in TC Matic speelde, nvdr) en wil die met mij samenwerken. Zelfs onze namen: hij heet Arnaud Charles Ernest, ik heet Alain Charles Angelo. Vrouwen die ik heb gekend die hij ook gekend heeft. Allemaal van die kleine dingen en dan denk ik soms echt: allez jongens, hoe is dat fucking mogelijk?! Maar echt, he! Het houdt niet op, man!

Over jullie album nu. 'L'Amour Sans Pédales' verrast eigenlijk al nog voor de cd opstaat. In tijden van een formatiecrisis tussen noord en zuid en groeiend flamingantisme zetten jullie een Belgische vlag op de cover. Hoe belangrijk is dat Belgische aspect voor jullie?

Dat is heel belangrijk omdat ik lang heb nagedacht over wat voor soort muziek ik speel. Wat is mijn stijl? Ik denk dat je het niet anders kunt omschrijven dan als: surreëel en op en top Belgisch. Met alle invloeden die we hier hebben, van alle streken, alle culturen, alle steden –ook in de kleine gemeentes waar ik soms vertoef, al ga je het daar minder hebben, maar toch! Onze muziek is Belgisch. De hoes is trouwens gemaakt vóór al die Belgische toestanden begonnen, want ons album was eigenlijk echt af sinds eind 2006 en het was halverwege dat jaar zelfs al volledig opgenomen. Ik had gedacht dat de hoes nu wel zou marcheren, gezien onze huidige politieke situatie, maar ik heb weer het gevoel dat het opnieuw tegen onze rapen schieten is. (lacht)

Hoe waren de reacties daarover?

Ik moet eerlijk zijn, af en toe zegt er wel iemand: "Ahja, da's tof", maar meer wordt er eigenlijk niet over gezegd. We hebben bewust geprobeerd een schone cd te maken, een die in het oog sprong. Een maat van me, Douglas Moors, is reclamefotograaf en samen hebben we er iets van gebrouwen: de driekleur en de lekkere Belgische producten. Je moest zien dat het een Belgische vlag was, maar niet direct. Er zijn trouwens mensen die helemaal niet merken dat het vlag is. Ik vind dat je dan al redelijk bezopen moet zijn om dat niet te kunnen zien, maar bon.

Naast het Belgische is er ook het exotische aspect, met nummers als 'Vuurhout', 'Telkens Weer', 'Tessaloniki', enzovoort. Is 'L'Amour Sans Pédales' ook een plaatje dat de multiculturele samenleving in België weerspiegelt?

Zeker niet bewust. Ik zie 'L'Amour Sans Pédales' als een plaat die het begin en het einde van een hoofdstuk is. Het zijn allemaal losse nummers die ik nog had liggen en waar we een geheel van probeerden maken en zo gaan we ook terug naar dat Belgische. Uiteindelijk is België ook zo samengesteld. Ons land is eigenlijk in 1830 op een kunstmatige manier bijeengebracht. Zo is het met dit album ook gegaan. Het is een interessante vraag omdat ik daar nog nooit zo over heb nagedacht, maar de titel, 'L'Amour Sans Pédales', heb ik gekozen omdat hier eigenlijk enorm veel liefde is tussen de Vlamingen en de Walen, maar we zijn letterlijk onze pedalen kwijt. Het is stuurloos geworden. Sans pédales betekent ook: we rijden ergens naartoe, maar we weten niet naar waar.

Je zingt in het Nederlands, Frans, Engels en Spaans, maar op jullie myspacepagina krijgen jullie vooral reactie van Franstaligen. Kunnen jullie de Nederlandstalige nummers daar ook aan de man brengen?

Dat gaat wel, ja. Ik zing natuurlijk wel in het dialect, he. 'Vuurhout', waar ik een Zuid-Afrikaans accentje probeer, is eigenlijk een echte gimmick, een grapje. Misschien kunnen we zo terug naar het begin gaan, waarom de platenfirma's onze muziek raar vinden. Misschien is dat omdat ik soms maar gewoon dóe. Ik steek er wel enorm veel energie en ziel in, maar ik probeer er ook niet te veel over na te denken. De factor 'amuseren' moet er inblijven. Maar om op je vraag te antwoorden: dat dialect heeft natuurlijk ook een sound die veel minder hard en veel minder duidelijk afgelijnd is als gewoon Algemeen Nederlands. Zeker als je het dan nog eens in een flamenco giet of een soort zuiders getinte muziek waar normaal niet in het Nederlands op gezongen wordt. Dan krijg je geen gewoon Nederlands meer en daarom dat het in Wallonië wel werkt. Ik denk niet dat ze daar het gevoel hebben dat ik gewoon Nederlandstalige liedjes voor hen aan het zingen ben.

Jullie treden vooral op wereldmuziekfestivals op. Is dat ook hoe jullie de sound van Les Talons Gitans zien, als wereldmuziek?

Ik noem het worldpunkchanson. Punk een beetje omwille van de attitude, chanson door het Franse en world omdat er verschillende eclectische elementen inzitten. Wereldmuziek vind ik eigenlijk zo geitenwollensokken. Ik heb daar niets op tegen, he. Ik bedoel maar: wereldmuziek, wat is dat juist? Dat is zo ruim. Ik denk ook dat we nu meer en meer van stijl aan het evolueren zijn. We gaan tegenwoordig meer in de richting van het Franse en ik denk ook dat het Engelstalige en het flamencogehalte er meer gaan uitgaan, hoewel het er natuurlijk altijd wel een klein beetje zal inblijven omdat het live zo enorm interessant is om te doen. Studiogewijs is flamenco niet de grootste uitdaging -en nu moet ik oppassen want subiet gaan ze zeggen: 'hoort die nu bezig', maar uiteindelijk is dat als blues en folk in drie akkoorden. Het blijft in een omlijnd kader en dat vind ik sneller vervelen dan iets als popmuziek. 'Arlette' is bijvoorbeeld een echt Talonsliedje, 'Anni-Versaire' en 'L'Amour Sans Pédales' ook. Dat zijn echt nummers met zo dat Franse, zoals jij zei een beetje dat Dutroncgehalte. Daar hou ik wel van en dat hoor je ook niet veel, denk ik.

Jullie muziek zit vol verwijzingen naar andere groepen. Arno is een van de meest voorkomende interpretaties, maar bij 'Angel' doet er bijvoorbeeld ook wel een Dylanbelletje rinkelen. Zitten al die invloeden er bewust in?

Nee, echt niet, dat komt er gewoon spontaan uit. Nu ben ik wel een redelijk wisselvallige mens, denk ik –toch zeker volgens sommigen. Ik heb vaak zo een vorm van, niet ADHD, maar ook concentratietoestanden. Momenteel ben ik met zestien nummers tegelijk bezig. Ik heb ook echt opnames nodig om daar orde in te creëren. De discipline ontbreekt mij soms en dan begin ik nogal snel aan een nieuw nummer en als dat dan weer niet snel genoeg naar mijn goesting vooruitgaat, begin ik weer aan een ander, enzovoort.

Maar is 'Mouton' geen duidelijke verwijzing naar Vive La Fête, qua muziek en zelfs qua tekst? De Fêters wonen op een boerderij en het nummer heet 'Mouton', schaap.

(lacht) Het is wel tof hoe je dat zegt, dat vind ik wel grappig, maar ik heb echt niets tegen die mensen. Ik vind Vive La Fête wel een tof koppel. Vooral toen ik Danny Mommen eens in een interview hoorde zeggen: "Ik had mijn vinger in haar gat gestoken en ik rook eraan en dacht: ja, da's die van mij." Ja, het zijn twee zotten, he. Ik heb daar wel sympathie voor. Maar 'Mouton' is eigenlijk anders gekomen, want ik luister echt zelden naar electro. Oorspronkelijk was dat meer akoestisch en zat daar een volledig ander sentiment in, maar waren er in de studio aan bezig en opeens leek het nummer niet echt meer te kloppen. Bernd Adams, de broer van Olivier Adams, van Praga Khan, heeft daar toen eerst een soort loop van een oude orgel opgezet, dan zijn we daarop beginnen spelen en zo heeft dat nummer zijn uiteindelijke vorm gekregen. Live spelen we 'Mouton' trouwens nooit, da's eigenlijk echt een gimmick op het album, alhoewel het tegelijkertijd wel een nummer waar qua tekst meer is over nagedacht. Eigenlijk is het wel grappig. Ik had een boete gekregen voor niets. Ik ben al een paar keer met het gerecht in aanraking geweest voor dingen die ik echt niet kan geloven, echt voor niks. En op dat moment zat het echt tot hier bij mij. Vooral hier in Leuven zijn ze echt geschift qua boetes en parkeerregelingen. Op dat moment dacht ik echt van: ok, laten we daar maar eens een liedje over maken.

Jullie gitarist, Bruno Fevery, speelt ook bij Stash en Monza, violiste Eva Vermeeren heeft in het voorjaar de groep verlaten omdat ze door haar drukke agenda (met o.a. het Kirke Strijkkwartet) te weinig tijd had voor repetities. Is het nog makkelijk genoeg tijd te maken voor Les Talons?

Ik heb daar lang problemen mee gehad omdat ik niet goed begreep dat het moeilijk was om iedereen bijeen te krijgen, maar ik zie dat nu eigenlijk anders. Les Talons Gitans is eigenlijk een collectief van speciale maten die eenzelfde hart voor muziek hebben. Ondertussen heb ik ook wel wat alternatieven. Ik heb al een paar vervangers voor Bruno –want dat is niet zo evident. Bruno speelt zowel elektrisch, als Spaans, als akoestisch en zo'n gitaristen zijn echt niet dik gezaaid, maar ik heb toch wel een heel goede vervanger gevonden. Ik spreek nu ook gemakkelijk af met de percussionist (Daan Van den Bergh) en met Mathias Moors, de bassist. Dan werken wij met z'n drieën hier thuis met een kop koffie of een glas wijn een liedje uit en daarna proberen wij een repetitie te regelen. Zo gaat dat ook allemaal veel vlotter. Maar toch het zou wel fantastisch zijn moesten we nóg meer bijeen kunnen komen, dan zou het ook nog een pak straffer worden. Want als je ziet wat een hoog niveau we eigenlijk al hebben met zo weinig te kunnen repeteren, dan denk ik dat er eigenlijk nog enorm veel in zit. Anderzijds maakt dat natuurlijk ook de kracht. Als je elkaar heel veel ziet, zoals bij veel groepen, bestaat na een tijd natuurlijk ook de kans dat je elkaar niet meer kunt uitstaan, dat er spanningen komen, enzovoort. Maar dat zijn dingen waar je lang over kan discussiëren denk ik.

Jullie kruipen binnenkort opnieuw de studio in?

Dat zou de bedoeling zijn, ja. We moeten enkel nog agenda's en datums bijeenleggen. Ik weet dat als je het in eigen beheer allemaal doet, het lang kan duren vooraleer een cd af en verspreid is, dus ik wil daar niet te lang meer mee wachten. Ondertussen hebben we wel een distributiekantoor, Lc Music in Leuven.

Hoe gaat het nieuwe album eruitzien?

Ik denk dat er meer nummers als 'Arlette' en 'L'Amour Sans Pédales' gaan opstaan. Misschien nog één flamenco-achtig nummer en nog een country, maar dat valt nog te zien. Eigenlijk weet ik het nog helemaal niet. Dat gaat ook allemaal in de studio weer zijn vorm krijgen. Ik weet welke nummers ik ongeveer wil opnemen, maar hoe die uiteindelijke vorm er gaat uitzien weet ik nog niet. Ik wil het ook voor mezelf een uitdaging houden. Qua apparatuur gebruiken wij ook niet zo veel in de studio. Ik ben muziekaal ook niet bezig met samples en toestanden. Dat is nu niet echt ons ding.

Dus we gaan geen samples krijgen op het nieuwe album?

(lacht) Wie weet! Misschien dat we het ineens in onze kop krijgen. We hebben soms wel van die avondjes gehad dat er opeens een fleske absint werd opengedaan. Zoals 'Mouton', dat nummer is eigenlijk ontstaan toen we een beetje langer als voorzien in de studio bleven hangen. Studiowerk is eigenlijk soms zó frustrerend dat je wel eens moeten zeggen: "foert, nu laten we alle remmen los", want je wordt daar dus echt gek in, in de studio. Je zit daar heel de tijd in kunstmatig licht, je hoort heel de tijd dezelfde melodie, je speelt iets in en voor je het beseft zit je daar veertien uur binnen en dan weet je niet wat er gebeurd is, eigenlijk. Maar qua concept zal het wel terug een beetje Belgisch worden. Ik ben totaal geen chauvinist of patriot, maar ik ben met dat Belgische bezig omdat ik anders niet zou weten hoe ik mijn muziek moet beschrijven. En ergens mogen we ook wel meer fier zijn op ons rare landje. Als ze me zouden vragen wat ik anders zou willen zijn dan een Belg, zou ik niet weten wat erop te antwoorden.

Amen