Jimmy Edgar is nog maar 20, maar is toch al aan z'n derde release toe op het prestigieuze Warplabel. Twee jaar geleden debuteerde hij met de ep 'Access Rhythm', vorig jaar was er 'Bounce, Make, Model', eveneens een ep. Een eerste langspeler kon dan ook niet lang op zich laten wachten, en op 20 februari liet de man uit Detroit dan ook 'Color Strip' op de mensheid los. 's Mans debuut is een futuristische mix geworden van house, elektro, breakbeat, en vooral heel veel Warp.
Je bent geboren en getogen in Detroit, de bakermat van techno. Hoe belangrijk was die stad en haar bruisende muziekscene voor jou?
Muziek in het algemeen is altijd al belangrijk geweest in mijn leven. Het hielp me om nieuwe emoties op te roepen, wat vooral interessant was omdat niets anders daarvoor kon zorgen. En in Detroit was het natuurlijk moeilijk om niet met muziek in contact te komen. Ik ben vrij vroeg naar techno beginnen luisteren, de radio was hier toen echt geweldig. En zoals altijd ga je eerst zitten luisteren, en begin je later zelf te experimenteren. Ik weet er niet echt het fijne van, ik doe gewoon mijn ding, zonder er veel over na te denken.
Wat zijn, naast die techno uit je jeugd, je belangrijkste (muzikale) invloeden?
Drugs of pijnstillers, soms allebei. Ik laat de songs er gewoon uitkomen, als ik er te veel over nadenk neemt mn realiteitszin het over, en dan is het omzeep. Ik leef echt in een muzikale wereld, en laat dan mondjesmaat iets los. Soms heb ik geluk en weet k met mn inspiratie geen blijf, en als dat niet zo is haal ik wel ideeën uit mijn andere projecten: mode, design en fotografie. Ik zit in een periode waarin ik veel put uit fotografie, en ik werk ook op dezelfde manier aan mijn muziek als wanneer ik fotografeer.
Op 'Color Strip' komt ook vaak een eighties-sound naar voren. Toevallig?
Niet helemaal, door het eenvoudige feit dat ik in de jaren '80 ben opgegroeid. Maar ik doe het niet echt bewust, om eerlijk te zijn. In zekere zin keer ik terug naar mijn roots, en doe ik wat ik toen zou hebben gedaan als het nu was. Het is niet echt mijn visie op de jaren '80 die ik uitdraag, eerder de geluiden verwerken die ik toen hoorde. Ik hoor trouwens soms dat ik een soort mix maak van eighties en die typische futuristische Warp-sound, maar ik ben niet echt wild van die beschrijving. Het is me iets te simpel, ik ben niet zo'n hokjesdenker.
Kan je eigenlijk nog spreken van een echte Warp-sound? Want de laatste jaren lijkt Warp alsmaar vaker nieuwe richtingen in te slaan. Vroeger was Warp hét label voor abstracte, 'moeilijke' elektronica (Aphex Twin, Squarepusher, Autechre, ...), maar recent hebben ze zowel 'rockers' onder contract gelegd (Battles, Maxima Park) als dancegerichte artiesten als Jackson en jijzelf. Wat vind je van die evolutie?
Jackson vind ik fantastisch. En wat Warp betreft, ik kan me wel vinden in hun beleid. Het laat me echt koud dat ze minder goede elektronica uitbrengen dan vroeger. Ik kan ze wel begrijpen, ik heb gewoon weinig interessante elektronische muziek gehoord de laatste tijd. Dat de technologie alsmaar verbetert vind ik allesbehalve een zegen voor de elektronische muziek. Door software die voor jou de songs maakt, zoals Reaktor en consorten, kan gelijk wie een elektronisch artiest worden. Dus denk ik dat we stilaan terugkeren naar 'songmuziek', waardoor mensen alle rommel opzij kunnen schuiven en plaats maken voor goede muziek, niet de willekeurige bliepjesrommel die we de laatste 7 jaren te horen kregen.
Terug naar Color Strip dan maar. Een heel aantal nummers ('I Wanna Be Your STD, LBLDetroit, ...) klinken alsof er iets onder de muzikale oppervlakte zit dat naar buiten wil. Het album barst van de trage, zwevende ritmes die om de haverklap onderbroken worden door elektronische vervormingen, onverwachte breaks, etc. Hou je van dat spelen met de verwachtingen van je luisteraars, ze in slaap wiegen en dan ineens een versnelling hoger schakelen?
Ja, ik hou er wel van de luisteraar een beetje meer te controleren dan wat ze normaal gewoon zijn, ik probeer hen meer in mijn macht te krijgen dan muziek doorgaans met een luisteraar doet. Ik probeer de aandacht te trekken en emoties los te weken, en dan die emoties te overdrijven en er weer verder op in te gaan. Zo ben ik nu eenmaal.
Machtsspelletjes met de luisteraar, en dat op zo'n jonge leeftijd. Is die leeftijd een voordeel voor het soort muziek dat jij maakt? Veel songs zijn dansbaar en zouden perfect in een club kunnen worden gedraaid, is het dan makkelijker om qua leeftijd dichter bij je publiek te staan?
Ik heb er eigenlijk geen flauw idee van wie mij publiek is. Het is een grote mix, ik heb er nog geen rode draad in teruggevonden. Clubs laten me trouwens volledig koud, ik hou gewoon toevallig van elektronische en synthetische geluiden, en maak ze zo luid en groot en opzwepend als de song nodig heeft. Als ik met nieuwe nummers bezig ben, laat ik me volledig leiden door de muziek, die krijgt dan echt een eigen wil.
Hoe serieus moeten we de songteksten op 'Color Strip' nemen? Op 'I Wanne Be Your STD' zing je bijvoorbeeld 'Gonna strip down you for photograpy', en in 'My Beats zing je met een zwaar vervormde, pseudo-zwoele stem 'Girl, what do you think about my beats / I can give you everything you need.' Je stem lijkt me ook deel uit te maken van de ritmische structuur van de nummers, als een soort extra instrument, eerder dan een echte boodschap over te brengen.
Maak ervan wat je wil. Ik ben er zeker van dat mensen er verschillende meningen over zullen hebben, en zo heb ik het ook het liefst. Als je 'Color Strip' wil beschouwen als een grappige variant van r&b-pop, doe gerust. Als je het ziet als een mysterieuze, duistere, nieuwe stijl, mij niet gelaten. Ik maak muziek voor mezelf, niet voor critici of publiek. Misschien kunnen fans er meer van genieten, misschien ook niet. Het kan me eigenlijk niet echt veel schelen wat de rest ervan vindt, ik maak muziek voor de muziek.
Als je geen muziek maakt voor anderen, hoe gaan je liveshows er dan uitzien?
Ik speel synths en doe de vocals. Mijn live-nummers zijn doorgaans nieuwe arrangementen en remixen van mijn albumsongs. Ik gebruik tegenwoordig ook een programma dat ik zelf geschreven heb, speciaal voor de liveshows. Het neemt de songs als startpunt, en maakt er een ritmisch arrangement van dat varieert volgens mijn lichaamstemperatuur.
Klinkt interessant. Nog even terug naar 'Color Strip'. Waarom meer dan 80 bonus tracks met telkens 5 seconden stilte, en dan een echte bonus track op nummer 99? Het je het idee van Das Pop overgenomen (Das Pops debuut 'I Love' eindigde eveneens met een tachtigtal bonustracks en dan 3 echte bonus tracks op plaatsen 97, 98 en 99, red.), of is het gewoon toeval?
Het is geen toeval nee, maar het is ook niet echt iets nieuws. De cijfers zijn belangrijk voor mij, en de "hidden track" was gewoon nodig voor mijn album. Ik denk dat ik dat gedoe met nummer 99 voor het eerst ben tegengekomen op 'Burn' van Nine Inch Nails. Het is gewoon iets dat ik echt wou doen. Zoals ik al zei, ik denk er niet te veel over na. Nergens goed voor.
