---

Het heeft even geduurd, maar gitarist Eric Daniels staat opnieuw aan het metalen front. De man is uiteraard bekend omwille van zijn kenmerkende gitaarsound van bij Asphyx, maar nu bewijst hij met Grand Supreme Blood Court dat hij het riffen nog niet verleerd is! Oer-death metal, geen compromissen en geen genade: daar draait het allemaal om.

Grand Supreme Blood Court: het is een naam die opvalt. Wie heeft er die interesse in alles wat met het gerecht te maken heeft?

De bandnaam is ontstaan door een samenvoeging van de Grand Jury en het Supreme Court. Het concept is afkomstig van de bloedrechtbank, welke echt bestaan heeft en nog bestaat. Gemarteld worden tijdens de uitspraak, bruut en hard was iets dat geregeld gebeurde. Dat was een goed uitgangspunt om met deze bandnaam veel te kunnen doen. Martin heeft de naam bedacht, alsmede het concept van het album. De interesse kwam effectief van Martin, en hij schreef de teksten waarbij het verhaal verteld wordt van de Bloedrechtbank. We vinden de naam super, en ook met de vijf bijnamen die we hebben meegekregen, veroordelen wij iedereen tot de ware traditionele doom/death metal.

De line-up leest natuurlijk als een soort 'best of' van Asphyx. Het is geen geheim dat jullie het goed vinden met elkaar, maar waar zit hem dan het voornaamste verschil tussen Asphyx en GSBC?

GSBC heeft een ander gezicht en een andere inbreng dan de andere bands. Voor ons is het geen vergelijk want alle drie de bands staan op zichzelf. Ze varen een eigen koers en zo ervaren wij dat zelf. De ware death metal-fan weet dit en zal dit ook horen. Kort gezegd is het voor iedereen een win-win situatie. De twee gitaren die wij hebben, de harmonielijnen in de riffs: dat verschilt wel degelijk van Asphyx, evenals onze stemming naar B. Ook is het doom-aspect minder aanwezig, het zijn songs die doorblazen. Natuurlijk hebben we onze typische manier van spelen, dat haal je niet weg. Maar als je de plaat goed onder de loep legt (of juist ook weer niet), zul je horen dat het een band op zichzelf is. Daar zit het grote verschil.

Het is vooral sterk te merken dat grosso modo dezelfde kern van mensen steevast garant staat voor vette en logge death/doom metal. Enig idee waarom jullie slagen waar velen anderen falen, namelijk het oproepen van die sinistere sfeer?

Geen idee eigenlijk, het ontstaat gewoon zo. De riffs komen spontaan, er wordt niet uren en uren gezocht naar de juiste. Het is de stijl van spelen. Ik denk dat de meeste bands geconcentreerd zijn op het technisch spelen, het sneller willen, hun kunstjes laten zien. Dan kan ik je toch wel zeggen dat je daarmee de plank volledig misslaat om de ware traditionele death metal te spelen. Wij vinden onszelf geen steengoede muzikanten. Wat we wel hebben is dat we als band een collectief vormen, er is geen egotripperij of technische shit, gewoon de muziek spelen die we leuk en machtig vinden. Hierin ligt onze grootste kracht.

Het album heeft die rode draad van een vrij extreem gerechtelijk apparaat. Wie bedacht eerst dat concept? Waarom hebben jullie het geheel daarop afgestemd?

Klopt, dat was de bedoeling van dit album. De bandnaam suggereert het ook al. Het concept is afkomstig van de bloedrechtbank. De teksten zijn ook bruut en hard, als je ze leest passen ze perfect bij de muziek. Geen genade, en het is tevens ook alles wat wij persoonlijk haten, dus agressie zit er volop in. “Public Castration” gaat over pedofielen waar we bruut mee afrekenen of waarmee afgerekend wordt, zulke zieke gewoonten worden bij ons afgestraft. Het idee kwam van Martin, hij heeft de bandnaam bedacht en het hele concept. De rechtbank in ons verhaal is fictief weergegeven, met ons als rechters om het uit te voeren. De namen heeft Martin ook bedacht: zeer creatief en aansluitend op de bandnaam en het concept. Het hele idee is origineel, en een perfecte mix van lyrics en muziek. Death metal met een geweldig concept! We sentence you to… Death metal!

Het wordt mijns inziens vaak vergeten, maar Nederlandse death/doom metal heeft een even typisch gezicht als zeg maar de Stockholm-scene. Waarom slagen jullie er zo goed in die karakteristieken te beantwoorden waar zovele anderen genadeloos falen?

Dat is een vraag waar ik het antwoord niet snel voorhanden heb. De Nederlandse doom/death metalscene kwam vrij snel opzetten toen de death metal echt zijn intrede deed begin jaren '90. Sempiternal Deathreign en Asphyx waren de eerste Nederlandse death metalbands. Daarna is de explosie aan bands begonnen, met de ware spirit en met hart en ziel: dat zal de kracht geweest zijn. Een eigen geluid, zoals de Zweedse dat ook was. Nog steeds iets om trots op te zijn, want ik hoop dat er meerdere goede bands zullen komen om dit weer op te pikken en de rotzooi achter ons te laten.

Zowel Asphyx als Hail of Bullets zijn beiden erg actief en terug in the picture. Is GSBC louter bedoeld als een extra uitlaatklep, of zien jullie het zitten om ook hier een actieve band van te maken?

Sterker nog, het is van begin af aan een actieve band geweest. Dat was de bedoeling, GSBC is geen project maar een band op zichzelf die een eigen koers vaart. We hebben ontzettend veel zin om onze muziek live te verkondigen. Momenteel genieten we van de release van het album en zien we wel wat er allemaal op ons af gaat komen.

Jullie hebben allemaal een soort pseudoniem gekozen dat te maken heeft met het gerechtelijk apparaat. Iets zegt me dat jullie dat alles op de korrel nemen. Is dat vermoeden juist?

Nee, het wordt niet op de korrel genomen, we hebben dit gedaan puur om het concept van het album nog meer vorm te geven. Het is dus serieus bedoeld. Het concept is echter wel fictief zoals ook de bijnamen fictief zijn. We kruipen in de huid van vijf rechters die meedogenloos afrekenen met alles wat de rechters haten in deze maatschappij. Dat zit verpakt in de lyrics en is een goede combinatie tussen de muziek en de teksten.

Eigenlijk kan GSBC bestempeld worden als de glorieuze terugkeer van Eric Daniels aan het metalfront, maar waarom duurde dat zolang?

Ik ben me gaan concentreren op andere zaken in mijn leven. Het maken van muziek heb ik toen helemaal naar achteren geschoven en op een gegeven moment had ik helemaal geen zin of motivatie meer om gitaar te spelen of om te werken aan nieuwe nummers. Ik had op een gegeven moment ook niet meer het gevoel dat ik muzikant was. Ik heb toen depressies gehad, evenals een verslaving aan slaappillen. Die periode was zeer zwart in mijn leven. Ik realiseerde toen niet dat muziek maken bij mij hoort en dat muziek maken me een voldoening geeft die ik gewoonweg nodig heb. Dat is achteraf pas gebleken. Ik hield mij toen vooral met andere dingen bezig zoals mijn familieleven, fietsen en veel bewegen. Ik kreeg eveneens antidepressiva voorgeschreven maar ik heb die nooit gebruikt. Dat heb ik weliswaar geprobeerd maar ik heb gewoonweg alles terug uitgekotst en nadien weggegooid. Die rommel haalt de dynamiek uit je gevoel en je leven, je wordt daar naar mijn mening echt niet beter van. Toen het slecht met mij ging, was Bob de enige persoon uit de metalwereld die begaan met me was. Ik koester dat enorm en ik ben hem daar nog steeds ontzettend dankbaar voor. Net daarom voelt het ook weer zo goed om samen muziek te maken. Het voelt aan als een soort van thuiskomen, ook met de andere kerels in de band trouwens. Ik heb me na die moeilijke jaren er terug bovenop geknokt, realiserend dat het gewoon zo niet langer kon. Achteraf gezien heb ik dit gewoonweg mee moeten maken. In die negen jaar dat ik afwezig was als muzikant, voelde het goed de gitaar weer op te pakken, gewoon voor mijzelf. Ik had nood aan de uitdaging in eerste instantie met mezelf weer aan te gaan. Ik merkte dat ik muziek maken gewoon nodig heb in mijn leven om - naast een drukke baan - de sleur te doorbreken. Zie het als een plant die water nodig heeft: zonder dat gaat het dood, daarom voelde het geweldig en daarom dat ik plannen begon te maken. Uiteindelijk is GSBC het resultaat geworden, en ik ben blij deel uit te maken van deze band. De interesse voor de traditionele death metal is gewoonweg het feit dat ik nog steeds denk (qua componeren) vanuit die tijd dat death metal aan het opkomen was of nog amper bestond. Het zit in mij en is erin blijven zitten.

Het lijkt er al een tijd op dat er een hernieuwde interesse is voor old school death/ doom. Hoe verfrissend is het dat niet iedereen louter kickt op de flashy, over-the-top technische acts en er echt uitgekeken wordt naar ranzige groove?

Zoals ik al eerder zei, het is enorm verfrissend en gaaf weer bands te horen die met hart en ziel spelen en de ware traditionele doom/death metal willen verkondigen. Het kaf wordt hiermee van het koren gescheiden. Daarom hoop ik voor de scene dat er meerder bands zullen volgen. Ik heb in ieder geval al toffe bands gehoord. Cheers naar hun toe!

Valt GSBC nog vlot te combineren met Asphyx en Hail of Bullets? Dat zijn immers ook twee acts die behoorlijk wat te doen hebben...

Als je doelt op toeren: dat gaan we niet doen, daarvoor zijn er teveel verplichtingen. Weekend-shows en festivals gaan we wel doen. Momenteel hebben we drie shows geboekt staan. We kijken gewoon wat er op ons af komt. Ons boekingskantoor TMR doet dat voor ons, geweldig! Het is altijd spannend wat de toekomst gaat brengen betreffende live-shows.

Als er een duidelijk thema/statement is dat de muziek en teksten van GSBC omvat, wat zou dat dan zijn?

Bruut, heavy, doom, death, to the bone, compromisloos, genadeloos… Kortom: het vonnis luidt: veroordeling tot levenslang death metal!