Na haar album 'Love In The Time Of Science' uit 2000 was het wat rustig rond Emiliana Torrini, maar ze heeft niet stilgezeten. Ze zong nummers voor Thievery Corporations album 'The Richest Man In Babylon', ze nam 'Gollum's Song' voor haar rekening voor de soundtrack van de film 'Lord Of The Rings: The Two Towers' en ze schreef Kylie Minogues hit 'Slow'. Nu is Emiliana weer helemaal terug met haar nieuwe album 'Fisherman's Woman', een verzameling kwetsbare en pakkende songs.
Je bent nu waarschijnlijk wel erg druk bezig met de promotie van je album 'Fisherman's Woman'. Vind je al die interviews geen last?
Ik moet nu elke dag rennen. Ik gaf al interviews in Italië, LA, New York... Over jezelf vertellen is echt niet zo leuk. Maar de mensen die me omringen zijn goed voor me en ze zijn echt aardig. En ik praat wel graag over muziek, al hou ik meer van de concerten. Ik beschouw interviews niet als een last, het is een deel van de job. Als je iets met muziek doet, weet je dat je dit moet doen, dus het is oké om me vragen te stellen.
Mijn favoriete nummer uit 'Fisherman's Woman' is 'Today Has Been OK'. De eenvoud van de melodie en begeleiding, het rustige begin en dan dat klokkenspel... Wat is jouw favoriet?
Ik weet het niet. Ik heb geen favoriet, ik weet dat ik nu als een groot ego klink, maar de nummers zijn allemaal goed. 'Today Has Been OK' is voor mij heel speciaal, omdat het het eerste nummer was dat Dan en ik samen schreven. Het was de eerste stap in onze schrijfrelatie. Ik ben heel erg moeilijk om samen mee te schrijven. Ik moet me echt op mijn gemak voelen bij iemand voor ik er een nummer mee kan schrijven. En Dan is één van mijn beste vrienden. Dit nummer ontstond heel natuurlijk, we hadden een tekst, we begonnen te spelen en alles viel samen. Toen we stopten, vroegen we elkaar: "Schreven wij dat?" - "Ik weet het niet." Het ontstond zo plots.
Bij 'Today Has Been OK' ging het schrijven nogal organisch, zeg je. Maar gaat dat meestal zo als je een song schrijft? Of gebeurt het eerder gescheiden en schrijf je eerst de tekst en dan de melodie?
Voor mijn vorige album ging het zo ja: eerst de tekst en dan de melodie. Ik heb ook met Thievery Corporation gewerkt. Zij zonden me hun muziek en ik luisterde er niet eens naar. We hadden niet veel tijd, ze vroegen me of ik ernaar had geluisterd en ik zei "Ja ja". Ik zong het dan in, dacht "Dat is fijn." en dat was het dan. Het was zeker niet perfect: we hadden helemaal geen schrijfrelatie opgebouwd. Voor 'Fisherman's Woman' deden Dan en ik veel dingen samen: praten, eten... En het schrijven kwam zo vanzelf. We hoorden iets, pikten dat op en gingen ermee aan de slag. Sommige dagen schreven we niets, andere dagen twee songs. Soms kwam de inspiratie zomaar ineens. Ik moet op mijn gemak zijn om te schrijven, anders schrijf ik niet.
Je samenwerking met Dan was heel vruchtbaar, niet alleen voor dit album. Hoe begon die samenwerking?
Het begon heel onromantisch. Hij tekende bij dezelfde platenmaatschappij als ik. Zij zeiden dat ik al een tijdje niets meer geschreven had en vroegen me wat ik ervan dacht eens met Dan samen te komen. Ik was niet zo enthousiast en antwoordde wat ongeïnteresseerd "Ja doe maar". Maar het klikte vlug. We leerden heel veel van elkaar, we beïnvloedden elkaar. Hij zei dikwijls dat hij een bepaalde tekst goed vond en dan dacht ik eerst "Maar nee dat is helemaal niet goed." We wezen elkaar op dingen die we eerst niet zagen. Het samen schrijven ging heel vlot, dit is iets waar je normaal een heel leven op moet wachten. We zagen het ook niet als werken. Het was meer zoals naar school gaan en je samen amuseren. Ik zag het niet als een professionele relatie. We hebben het hele album samen gemaakt, tot op het einde. Het was echt leuk, we maakten heel veel plezier. Op het einde was het echt grappig omdat we de situatie begonnen te misbruiken: voor het minste vonden we een reden om te vieren, zelfs als ik een nieuwe sweater kocht. En als we uitgevierd waren, waren we gelukkig dat we terug konden beginnen aan wat we aan het doen waren.
Samen met Dan schreef je ook Kylie Minogues' hit 'Slow'. Jullie kregen er zelfs een Grammy nominatie voor. Hoe verliep dat?
Ik hoorde van iedereen "Proficiat!" en ik dacht "Waarvoor?". Ik dacht dat het een grap was, een misverstand, dat iemand anders genomineerd was. Het was gewoon niet te geloven en mijn mama zei dan dat het overal op het nieuws was. Ik dacht toen "Shit." en ik wist niet wat ik moest doen. We moesten iedereen vertellen dat het niet waar was, dat het iemand anders was. Dan besefte ik plots dat het echt was en ik dacht "Echt? Dat is echt vreemd." Het volgende moment zat ik bij de dokter in de wachtzaal. Iedereen was er aan het kuchen, je zit daartussen en dan denk je "Is dit nu hoe het is om genomineerd te zijn?". Er gebeurt gewoon niets...
Waarom vond je het vreemd om genomineerd te zijn?
Ik vond het niet zozeer vreemd, ik vond het eerder komisch. Je denkt dat er iets gebeurt als je genomineerd bent. En dan zit je bij de dokter... Ze vroegen me gewoon om het nummer te schrijven, God weet waarom, en ik zei "Ja oké, ik zal het proberen, ik heb zoiets nog nooit gedaan." Daarna maakte ik een demo. Het was echt leuk, we waren aan ons album aan het werken en we hadden wat ontspanning nodig. Toen deden we 'Slow', het was leuk om ons album even opzij te leggen. In de studio maakten we er een feest van: we staken in een half uur iets ineen en we dachten dat ze het nooit zouden nemen. Ze gaven ons volledig vrij spel, wat we helemaal niet verwachtten. We waren een goed productie- en schrijfteam.
De muziek van 'Fisherman's Woman' is heel minimalistisch en emotioneel. Het herinnert me wat aan Nick Drake. Hoe evolueerde je van je triphop album 'Love In The Time Of Science' tot dit album?
Ik wou gewoon iets anders doen. Ik wou geen drumbeats meer en dergelijke. Toen ik 'Fisherman's Woman' aan het maken was, dacht ik soms wel dat ik de nummers complexer kon maken. Dat probeerde ik ook, maar aan het einde van de dag interesseerde me het niet meer. Die ballast moest dan weg.
Je hebt jezelf altijd vooral een zangeres gevoeld en pas het laatste jaar ook een songschrijver. Maar speelde je ooit een instrument?
Ik speelde gitaar toen ik klein was. Ik had niet echt feeling voor een instrument. Ik kon waarschijnlijk wel wat demo's maken of zo, maar daar bleef het bij. En een songschrijver? Dat weet ik ook niet, kan ik dat? Gaan zitten en een nummer schrijven? Dikwijls kan ik dat helemaal niet.
Wat brengt de toekomst je? Zullen we meer intieme en minimalistische songs horen zoals op 'Fisherman's Woman'? Of ben je aan een andere richting aan het denken?
Ik denk niet. Ik ben geen denker. Ik weet het niet, ik heb er nooit een idee van wat ik aan het doen ben als ik aan het schrijven ben. Ik kijk gewoon wat ik leuk vind.
