---

Een mens zou al vreemde ingevingen moeten krijgen om de muzikale evolutie van Yves De Mey (Eavesdropper) te kunnen voorspellen. Na een dancegerichte periode met stormachtige drum'n'bass en later iets toegankelijkere beats met Flash Didact duikt zijn naam meer en meer op in de dans- en theaterwereld. Al snel creëert hij met Knobsounds een eigen label en hierop verschijnt dan als recentste wapenfeit 'Eavesdropper & Waterman'. Eenvoudigweg genoemd naar het duo dat bestaat uit de elektronicabelg en Alex Waterman, de Nederlands/Amerikaanse cellist. Dat 'vlotjes wegslikkende beats' met deze combinatie niet (meer) aan de orde zijn zal wel niemand verbazen.

Je hebt een achtergrond in de dancesector, meerbepaald met drum'n'bass. Waarom heb je de overstap gemaakt van drum'n'bass naar het theater, net toen drum'n'bass wat lucratief werd?

Ik zie het niet echt als een overstap van drum'n'bass naar theater hoor. Toen ik nog helemaal met mijn hoofd in de breakbeats en drum'n'bass zat, kreeg ik plots het voorstel van het Toneelhuis om de muziek bij de voorstelling Aars! te maken. Regisseur Luk Perceval zag wel iets in de Dionysische feestcultuur die toe te passen is op de drum'n'bass en andere feesten, en dit dan gecombineerd met mijn interesse voor andere genres en geluid in het bijzonder. Ik kreeg ook carte blanche voor de muziek bij Aars! en het zou dan nogal bekrompen zijn om alleen maar muziek te maken die binnen het verwachtingspatroon ligt. Ik zag een mooie kans om de muziek en het geluid die in mijn hoofd zaten eindelijk binnen een mooi kader naar buiten te brengen, en achteraf bleek dat daar maar weinig drum'n'bass bij was. Drum'n'bass is naar mijn mening ondertussen een vreselijk saai genre geworden, ik ervaar het dus zeker niet als een gemis. De inzichten die ik heb verworven door muziek voor theater te maken, leveren mij artistiek veel meer op. En ik voel me comfortabel bij de gedachte dat ik vrijuit kan experimenteren met geluid en met de combinaties van genres en instrumenten. Wat de lucratieve kant betreft: muziek is wel mijn dubbele fulltime job geworden, maar dat betekent niet dat ik binnen een bepaald genre zou blijven werken om geld te verdienen. Liever wat minder verdienen dan om den brode proberen hits te scoren. Ik probeer altijd integriteit boven een vette bankrekening te plaatsen.

Hoe ervaar je zelf de muzikale evolutie die je hebt doorgemaakt en de invloeden die je opgedaan hebt?

Stilaan leer je meer en andere muziek kennen, waardoor je venster op de wereld wat breder wordt. En de invloeden die al dan niet te horen zijn in mijn muziek komen uit veel meer hoeken dan alleen maar de feestcultuur. Ik voel me evengoed beïnvloed door hiphop als door minimale elektronica, electro-akoestiek en jazz. Als je mijn eerste plaat en deze cd naast mekaar zet, zou je denken dat ik een bocht van 180 graden heb gemaakt, maar zelf ervaar ik dat niet zo. Zelfs binnen die drum'n'bass was ik op zoek naar nieuwe geluiden en ritmes, en dat is net wat ik met deze cd ook heb gedaan. Het klinkt allemaal geraffineerder, rustiger ook, maar aan de basis blijft toch mijn honger naar experiment liggen, denk ik.

Wat trekt je speciaal aan in dans-, theater- en filmmuziek?

Het fijne aan deze disciplines is dat je binnen een kader werkt. Elk medium heeft zijn grenzen of criteria, en het is keer op keer een uitdaging om binnen die beperkingen toch je ei te kunnen leggen. En je moet uiteraard zoveel mogelijk mee in een verhaal stappen om het te kunnen versterken. Hierin zit eigenlijk de gelijkenis met die andere media en mijn muziek; je vertelt een verhaal, al dan niet lineair, en op het einde moet je het gevoel overhouden dat er iets met je gebeurd is. Dat is mijn ambitie tenminste… En er is ook een groot verschil in denkwijze als je voor één van deze drie takken begint te werkten: aan de basis gaat het mij bij dans om de lichamen en de bewegingen, in theater om de combinatie met tekst en bij film uiteraard om het beeld. En als laatste vind ik het enorm stimulerend om met andere mensen te werken, want er zijn natuurlijk evenveel invalshoeken als er betrokken partijen zijn, en het is ontzettend boeiend om dan samen naar een eindresultaat toe te werken.

Hoe ben je in contact gekomen met Alex Waterman?

Ik heb Alex leren kennen via Iona Kewney, die één van de dansers was bij Wim Vandekeybus toen ik de muziek maakte voor zijn 'Scratching the Inner fields'. Iona en Alex hadden mekaar leren kennen tijdens hun opleiding in Amsterdam. Op een bepaald moment vatten we het plan op om met ons drieën de basis te leggen voor een dansvoorstelling waarin de combinatie van elektronica, cello en 'moving arts' het centrale thema zou zijn. Dit plan is er momenteel niet meer, maar dat heeft Alex en mezelf niet tegengehouden om toch samen aan de slag te gaan. En toen kwam de redactie van Mixtuur bij Klara met het idee om ons hun inzending voor de Prix Italia (Een radio-, televisie- en webcompetitie voor drama, documentaires, podiumkunsten en muziek, KVM) te laten verzorgen, waardoor er ook ineens studiotijd was en we nog weinig argumenten hadden om niet aan een cd te beginnen werken.

De klanken op de cd bestaan uitsluitend uit cello klanken: live gespeeld of achteraf bewerkt. Hoe is het opnemen en verwerken van dit materiaal precies in z'n werk gegaan?

Normaalgezien ga je bij een opname de muziek die al op voorhand uitgewerkt is zo goed mogelijk registreren, maar wij kozen voor een andere aanpak. Alex werkt niet altijd met een melodie of gestructureerd schema. Het leek dan ook zinvoller om, zeker vanuit de idee dat er nog hevig aan de klanken ging gewerkt worden, de partijen die Alex min of meer in zijn hoofd had zitten, op te delen in frequenties. En dan kom je al gauw uit bij lage tonen, middentonen en hoge tonen. Niet dat we louter monotone dingen hebben opgenomen hoor. Er zat hier en daar al wel een melodie in, maar we hielden voor ogen dat we een massa basismateriaal moesten bekomen om achteraf lagen te kunnen maken en genoeg stof zouden hebben voor de manipulatie van de cello-klanken. We zijn toen met een harde schijf vol geluid naar mijn studio getrokken om alle opgenomen partijen te gaan combineren en uitzuiveren. Een minutieus werk dat serieus wat tijd in beslag nam. Eens we het gevoel hadden dat we een voldoende aantal 'nummers' hadden om verder op te werken, heb ik me meer dan twee maanden bezig gehouden met het zoeken naar de juiste stukken cello-opnames om mijn elektronische klanken op te baseren. Het uitgangspunt was dan ook om elke digitale klank louter van de cello af te leiden, dus ik heb geen samples of klanken van buitenaf gebruikt.

In de begeleidende perstekst ben je duidelijk: er worden op deze cd geen loops gebruikt. Is deze keuze ingegeven door de typische aspecten van de samenwerking of is ze meer een fundamentele kritiek op dancemuziek in het algemeen.

Het was helemaal niet mogelijk om met loops te werken. Alex speelde zijn partijen zonder metronoom of click track (een basisbeat in de hoofdtelefoon waardoor de verschillende opnames voor een zelfde nummer steeds in een gelijk tempo gebeuren, KVM) in, waardoor er onvermijdelijk lichte verschuivingen in timing en tempo ontstonden. Dit zou ik achteraf nog kunnen oplossen door de stukken cello te gaan knippen, en die dan te gaan loopen. Maar ook dat was onmogelijk omdat Alex vaak werkt met minuscule verschuivingen in timbre om tot een bepaald effect te komen, en je zou dit horen indien ik daarin zou knippen. Daarbij komt dat we op voorhand hadden besloten om zoveel mogelijk de authenticiteit van de opname te bewaren, dus ik moest er wel afblijven. Maar ik ben geenszins van plan om voortaan loops links te laten liggen. Mijn andere, meer 'beatgeoriënteerde' muziek zit vol met loops. Maar ik vind wel dat loops alleen maar moeten gebruikt worden als ze van toepassing zijn. Ze zijn voor mij zeker niet de basis van alle hedendaagse muziek.

Verliest een luisteraar niet veel houvast met het wegvallen van die loops?

Hoe de luisteraar reageert op het ontbreken van loops kan ik niet voorspellen, maar ik denk niet dat loops de enige houvast zijn voor een luisteraar. Ik denk dat de evolutie van een klank en een ritme binnen één track minstens evenveel houvast bieden, en met een beetje geluk zelfs boeiender kunnen werken. Loops bewijzen zeker hun nut op de dansvloer, maar als we spreken over luistermuziek denk ik dat er andere manieren zijn om de aandacht erbij te houden.

De keuze voor visuele ondersteuning tijdens de optredens, is die ingegeven door een bezorgdheid om de visuele 'actie'? Of is dit voor jou een essentieel onderdeel van het project?

Ik heb een dubbel gevoel bij de visuele kant van een concert. Het publiek heeft in z'n collectief geheugen nog steeds de idee-fixe zitten dat een concert minstens even visueel als auditief moet zijn en het is moeilijk om daar tegen op te boksen. En ik moet eerlijk zijn, concerten waarbij iemand alleen met een laptop op een podium zit, zullen zolang de mentaliteit bij het publiek niet verandert, een saaie bedoening blijven. Ik ga ervan uit dat een concert een louter auditieve ervaring mag zijn: het luisteren primeert. Maar door de beeldcultuur willen mensen ook visueel bezig gehouden worden. Het is niet zozeer om hierop in te spelen dat ik graag bvb. Visual Kitchen (een Brussels videocollectief, KVM) erbij heb om voor beeld te zorgen. Maar ik koester diep van binnen het verlangen om een volwaardig verhaal te vertellen, en aangezien dat we (Visual Kitchen en ik) besloten hebben om op langere termijn samen te werken, wil ik streven naar een totaalervaring. Zowel op het vlak van muziek als van beeld is er zeker nog werk aan de winkel, maar ik voel me toch al redelijk comfortabel als ik weet dat hun beeld erbij is. We zijn al enige tijd van plan om samen aan software te werken om een maximaal samengaan van geluid en beeld te verkrijgen, maar de tijd ontbreekt om er ons mee bezig te houden. Ik vind beeld op zich dus niet essentieel voor een concert. Maar het klikt geweldig met de mensen van Visual Kitchen, en ik weet ook dat we op termijn met iets naar buiten gaan kunnen komen dat in het beste geval een totaal nieuw gegeven oplevert. In het slechtste geval gaan we het publiek tenminste de keuze tussen kijken en luisteren kunnen aanbieden. En zolang het beeld dat bij de concerten wordt gebracht niet zomaar wat vrijblijvend vj-beeldjes zijn, vind ik dat je al een meerwaarde krijgt.