Soms zit een verrassing in een klein hoekje: waar veel vaderlandsche bands blijven aanmodderen, duikt er soms een act op met een heuse bom van een plaat, eentje die kwalitatief zo verheven is boven het gros dat het haast beschamend wordt. Voor dat gros, natuurlijk. Saille is zo'n band die met 'Irreversible Decay' zonder twijfel een van de platen van het jaar heeft afgeleverd. Dat er hier nog eens gewag kan gemaakt worden van de term 'apetrots' is dan ook een heerlijke verrassing en een reden om het brein achter dit alles – Dries Gaerdelen – op de rooster te leggen.
Wanneer speelde je met het idee om Saille op te starten?
Enkele jaren geleden was ik plotseling muzikaal werkeloos, omdat mijn toenmalige band Mortifer verder wilde zonder keyboards. Zodoende bleef ik met een heleboel ideeën zitten. Ik knutselde natuurlijk gewoon verder en zo groeide het idee om al die composities uit te werken voor een persoonlijk project. Ik vond al altijd dat het genre steeds teveel naar het orkestrale neigde en te weinig aandacht besteedde aan de gitaarriffs. Dat wilde ik weer combineren voor mezelf. Zo groeide het idee tot een behoorlijk omvangrijk geheel. Het was echter nooit de intentie om het tot deze proporties te laten groeien, dat gebeurde gewoon zonder dat ik er erg in had.
Je hebt grofweg een jaar geschaafd aan de songs voor dit album. Wat waren je voornaamste criteria waardoor een nummer kon blijven?
Nou ja, er komt natuurlijk wel wat bij kijken als je helemaal alleen werkt. De drumpartijen uitdokteren op de stukken die ik op mijn synth had gemaakt, bijvoorbeeld. Niet alles klopte meteen zoals ik het wilde. Dan een lijntje hier erbij en daar er weer af, de gitaarpartijen liet ik er dan op zetten en zo was ik wel even bezig. Als het niet goed aanvoelde was dat voor mij een teken dat het niet goed genoeg was. Op den duur moet je wel knopen doorhakken natuurlijk, maar toen zat ik al in een stadium waar de nummers een behoorlijk vaste vorm hadden aangenomen. Het moest extreem zijn, maar interessant blijven én het mocht niet te gelikt worden: black metal met een symfonisch kantje en niet andersom.
Saille is een term afkomstig van runen (heb ik vernomen). Heeft het voor jou ook een diepere betekenis?
Nee, geen diepere betekenis. Ik ben niet religieus of mystiek bezig, alsjeblieft zeg… Saille is in feite een letter in het Oud-Iers alfabet, het Ogham. Alle letters van dit alfabet kregen een boomnaam, Saille betekent treurwilg en werd gekerfd in bomen en stenen. Die combinatie, iets beschadigen om iets anders te creëren, sprak me sterk aan. De naam moest ook kort zijn en verder moet je er niets achter zoeken. Het is ook niet gemakkelijk om een passende naam te vinden, die ook nog de lading dekt.
Saille (uiterst links Dries Gaerdelen - foto: saille.be)
De line-up leest bijna als een 'who's who' van de underground. Hoe heb je deze mensen kunnen strikken?
Natuurlijk kennen Jonathan en ik elkaar al jaren van in onze tijd in Mortifer. Drummer Gert had ik al bezig gezien en beter leren kennen toen ik wat bijdragen leverde aan de cd 'Epileptic' van In-Quest. Reinier heb ik voor het eerst ontmoet bij het opnemen van de cd in zijn Shumcot Studio. Zo waren we al met vier. Pas in een later stadium, toen er sprake was van optredens, hebben we de metalen markt afgeschuimd om Didier en Yves te recruteren, respectievelijk als bassist en gitarist. Hun muzikale kwaliteiten waren van groot belang, maar het moesten ook aangename personen zijn.
Tegenwoordig speel je ook live met Saille. Was je verrast door de live-aanvragen, aangezien je eerst deze band als een studio-project wilde houden?
Tja, eigenlijk wel, het was echt de bedoeling niet. Ik had er heus wel eens aan gedacht, maar het kon eigenlijk niet en ik stond eerst niet echt te popelen. Tijdens de opnames groeiden de demo’s echter naar volwaardige songs en toen begonnen Jonathan en Reinier er ook al over om het toch te doen. Het zou inderdaad zonde zijn geweest om het bij een eenmalig project te laten. Toen begon het stilletjes aan te rollen.
Hoe ben je bij het toch wel bekende label Code666 uitgekomen voor de release van 'Irreversible Decay'?
Tijdens de laatste fase van de mix heb ik me gestort op het contacteren van verscheidene labels en zo kreeg ik ook verschillende aanbiedingen. Code666 is een label dat wij kenden van bands als Rakoth en natuurlijk Negura Bunget, dus erg lang heb ik niet getwijfeld om op hun aanbod in te gaan. Het ging best wel vlotjes uiteindelijk, ook dat had ik niet verwacht.
Hebben de reacties op het album je verrast?
Het is leuk te beseffen dat je niet alleen staat met je mening hoe symfonische black zou mogen klinken. De reacties kun je nooit vooraf inschatten en ik had niet gedacht dat het zo goed zou meevallen. Het zou wel heel erg door de bocht zijn om zeker te zijn dat je cd goed ontvangen zal worden, dat kun je toch niet weten? Dus ja, het was zelfs een hele grote verrassing, maar natuurlijk vooral ook een opluchting. Je kan toch alleen maar blij zijn als het zo goed meevalt?
Het album klinkt als een klok en kan moeiteloos overtuigen. Is de feedback voor jou een extra motivatie om op hetzelfde pad te blijven verdergaan? Ben je overigens alweer bezig met muziek componeren voor een eventuele opvolger?
Eigenlijk wel. Er was nooit sprake geweest van een tweede cd bijvoorbeeld, maar daar ben ik al goed mee begonnen. Het zou zonde zijn om niet nog even door te gaan zolang de gelegenheid zich voordoet. Ik heb nog inspiratie genoeg voorlopig en de band zit ook lekker. Ik denk dat de uitdaging nu iets groter is, omdat de opvolger toch beter moet kunnen dan het debuut én omdat er nu meer mogelijkheden zijn met meer mensen om me heen.
Saille (foto: myspace.com/saillemetal)
Had je op voorhand een idee hoe je het album wilde laten klinken? Wat was je maatstaf?
Ik heb er bewust voor gekozen om de synths niet de overhand te geven, behalve op sommige passages. Het gitaarwerk is bij Saille zeer belangrijk. Ik heb heel veel aandacht besteed aan de klankkleur van de keyboards. Er bestaat zeer goede software die beter klinkt dan het duurste keyboard. Ik wou vooral vermijden dat de klanken nep zouden klinken. Tijdens het hele opnameproces heb ik dan ook besloten om echte instrumenten erbij te nemen, zodat er nu echte akoestische gitaren, violen, cello’s, bugel en trompet op de plaat staan!
In tegenstelling tot sommige andere black metalbands met keyboards, blijft Saille behoorlijk grimmig. Heb je daar bewust naar gestreefd?
Absoluut! Maar vooral op het gevoel. Keys worden teveel als een negatief element beschouwd in de black metal, omdat ze vaak teveel op de voorgrond worden gezet. Natuurlijk is het een belangrijk instrument voor mij en het maakt onderdeel uit van de muziek, maar ik ken mijn plaats. Het is een spel tussen de instrumenten en de gitaren en drums blijven de hoofdingrediënten. De rest wordt opgevuld met keys, maar ook met andere instrumenten en uiteraard ook zang. Jonathan is een fantastische black metal zanger, op alle vlakken.
Tegenwoordig kan een band moeilijk zonder YouTube. Maar hoe selecteerde je 'Plaigh Allais' als single?
'Plaigh' heeft alles in één nummer, dus ideaal om de band voor te stellen. Het was ook een duidelijk gegeven om enigszins uit te beelden. Het nummer beschrijft één van de vele catastrofale gebeurtenissen op de cd. In de clip zie je eerst de pest in de middeleeuwen en dan teruggekeerd in de onze tijd. Het is low budget, maar toch met klasse. Dat hebben we toch geprobeerd…
Tekstueel blijven jullie ver verwijderd van de typische black metal-invalshoek. Maar wat geeft jou inspiratie om teksten te schrijven?
De teksten op ‘Irreversible Decay’ behandelen verschillende aspecten van de vernietiging van de aarde. De boom op de hoes toont de kracht van de natuur na een vernietigingspoging. Niet schrikken, want zoals ik het nou zeg klinkt het veel liever dan de bedoeling is. Jonathan krijst alle ellende aan elkaar, dus het is meer black dan je zou denken. De aarde kan behoorlijk wreed zijn en dat is ook wel eens leuk om over te vertellen.
Wat zou voor jou een droomaffiche zijn om te spelen? Of is elke show met enthousiast publiek een mooie zaak?
Iedere show met het geschikte publiek is uitstekend natuurlijk, maar een echt metalevent of festival zou wel extra gaaf zijn. We zouden ook niet vies zijn van Graspop natuurlijk, maar er zijn nog genoeg coole fests die we willen doen en liefst zo vlug mogelijk. Momenteel komt alles op ons afgestormd, we zijn daar heel blij om en iedere mooie gig pakken we dus met beide handen aan. Laat maar komen, zou ik zeggen.
