---

Het Belgische In-Quest is een band met vele gezichten. De ene ervaart ze als progressief, de ander hoort enkel de techniciteit terwijl de volgende louter naar de harde stukken luistert. Maar één ding is zeker: alles klopt. Met een nieuw album in het vooruitzicht was het hoogtijd om gitarist Douglas Verhoeven aan de tand te voelen.

2012, het einde van de wereld en het jaar waarin de opvolger van ‘Made Out of Negative Matter’ het licht ziet, of wordt het toch eerder 2013?

Goeie vraag. De plaat is sowieso voorzien voor eind 2012 en daar hebben we ook naartoe gewerkt. Maar, perfectionistisch als we zijn, waren er een aantal onverwachte omstandigheden die enige vertraging met zich mee brachten. Het wordt hopen dat het allemaal meezit tijdens de finale afwerking van de opnames, het artwork en de persing van de platen. Maar erg uitlopen zal het wel niet doen; bij de vorige release hebben we een jaar in het slop gezeten met de labeljacht, maar die laten we nu bewust achterwege. Zelf uitbrengen en live spelen is de boodschap.

Dus, jullie nemen eerder een wait and see mentaliteit aan voor de zoektocht naar een label?

Wij zijn daar eigenlijk niet meer actief mee bezig. Wij hebben doorheen de jaren genoeg van de industrie gezien om te weten hoe het reilt en zeilt, en we voelen ons perfect gelukkig met hoe we de zaken nu aanpakken. Vooral in het buitenland hebben we een cult following waardoor we boven water kunnen blijven als band en de kosten zelf kunnen aflossen, al blijft het soms knokken.
Op zich heb ik niets tegen platenfirma’s en duid hen of het (illegaal) downloaden zeker niet aan als schuldigen van de hele muzikale recessie. We evolueren gewoon naar een ander marktmodel denk ik, en muziek wordt misschien terug meer kunst dan kunde. Of dat goed of slecht is, laat ik in het midden.

Bij elke cd klinkt In-Quest technischer, gewaagder en progressiever; mogen we dit van jullie nieuwe worp ook verwachten? De plaats op het gerenommeerde Euroblast festival in Duitsland doet vermoeden van wel, zit er een beetje meer Djent metal in het nieuwe In-Quest?

Onze verschijning op Euroblast is een gevolg van de website Got-Djent die ons verleden jaar erkende als medegrondlegger van het genre, iets wat ons als band uiteraard wel charmeert. De heren in Vildhjarta hebben ook wel hun rol gespeeld vermoed ik, 2 jaar terug deden we er een minitourtje mee en het klikte erg goed.
Waar we mee bezig zijn, wordt sowieso een verrassing denk ik. Ik denk dat we qua speltechniek en songwriting op onze limiet zaten met de vorige plaat. De boodschap die we toen wilden brengen is naar ons gevoel succesvol gebracht. We kozen dan ook heel bewust voor een andere aanpak. Om te zeggen dat we nu djent spelen vind ik wat ver gezocht, aangezien we eigenlijk niet bezig zijn met trends laat staan met djent als genre of fenomeen. Ik denk wel dat we progressievere, gedurfdere nummers afgeleverd hebben. We hebben ons bewust beperkt om ons zo te verplichten te werken met nieuwe elementen. Zo staat er op deze plaat geen enkele blastbeat en verplichtte ik mezelf van heel ‘downsized’ te spelen: minder snelle leads en beter 1 super pakkende noot dan 10. Met gebonden handen word je wel gedwongen om anders creatief te zijn. In die zin is deze plaat misschien meer de missing link tussen ‘Comatose’ en ‘Made Out Of Negative Matter’; een omschrijving die onze klankmaker liet vallen bij het horen van de opnames.

Tegenwoordig lijken veel bands te vergeten dat techniek niet voldoende is, er moet ook nog een pakkend nummer geschreven worden. Waar ligt voor jou de grens? Een catchy en groovy nummer zoals ‘Warpath’ staat wel heel haaks op het ultrasnelle en onnavolgbare ‘Mind Over Matter’.

Ik denk niet dat we ooit uitgepakt hebben met de term ‘technical’ en dat is ook nooit onze ambitie geweest. De vorige plaat was voor ons veeleer een statement qua razernij en compositie dan technische krachtpatserij. We zien onszelf veel meer als een band à la Strapping Young Lad dan bijvoorbeeld The Faceless. De tegenstelling waar jij naar verwijst is volgens mij meer een kwestie van dynamiek in een plaat of liveset brengen. De spanning en intensiteit verdelen, voor jezelf en ook voor de luisteraar. Op de vorige plaat stond bijvoorbeeld ‘The Walk Of A Million Mouths’, een nummer dat toch dicht aansluit bij ‘Warpath’.
Wij hebben in feite altijd vrij logische songstructuren gehad, een beetje zoals Death het vroeger bracht. Oké, we hebben wel vreemde timings en bizarre toonsoorten maar het komt meestal mooi achter elkaar terug met de brug en een bijhorende solo er netjes tussen. Over de grens is voor mij denk ik het willekeurig aaneenbreien van riffs en van de hak op de tak springen zoals sommige US deathcore bands dat bijvoorbeeld doen.

‘Made Out of Negative Matter’ ging over complexe, futuristische materie. Kan je al iets vertellen over het onderwerp van de nieuwe schijf?

Dit keer werken we vooral rond de eeuwigheid als concept; de oneindigheid en daar tegenover de eindigheid van dingen, ons eigen bestaan als limited timeframe in een massiever, groter geheel. Het futuristische element is nog wel aanwezig maar opnieuw als metafoor, net zoals op de vorige plaat. Mike weet eigenlijk heel goed in te prikken op hoe wij muzikaal evolueren; hij voelt steeds erg goed aan waar we naartoe willen en welk gevoel we daarbij willen overbrengen. Vaak krijgen wij het zelf enkel uitgesproken in muziek en hij slaat dan de nagel op de kop qua tekst. En dan ervaar je gewoon dat alles klopt.

 In 2010 brachten jullie de EP ‘The Liquidation Files’ uit, met een heropname van het lijflied ‘Stahlmacht’. Wat was de motivatie achter deze heropname? Misschien om de stabiliteit van de huidige line-up te weerspiegelen?

Tijdens de drumopnames voor ‘Made Out of Negative Matter’, hadden we gewoon tijd over deels door een goeie voorbereiding en deels omdat Gert heel precies is. Ik herinner me dat we toen aan de telefoon gewoon snel beslist hebben van toch iets met die tijd te doen. Stahlmacht was een nummer dat dateerde uit de periode voor we met clicktrack speelden, dus was het het geknipte moment om er eens een ultrastrakke, moderne versie van te maken. En live deden we toen die Meshuggah cover al een tijdje dus namen we die ook maar ineens mee op. Uiteindelijk pasten ze naar ons gevoel niet in het creatieve kader van de vorige plaat, maar beide nummers waren gewoon te goed om ze te laten liggen. Zo ontstond ‘The Liquidation Files’. Dat de huidige lineup stabiel draait, staat volgens mij los daarvan al wel enige tijd buiten kijf.