Hoewel Duitsland op metalgebied vooral bekend staat voor Rammstein of behoorlijk belegen heavy metal, zijn er toch nog steeds bands die een mens weten te verrassen. Domain is er nu net zo ééntje. Dankzij het uitstekende album 'Last Days of Utopia' wist de groep zich in de kijker te spelen en de kans is behoorlijk groot dat met hun nieuwste boreling 'Stardawn' het hek helemaal van de dam is. Deze plaat is immers een zeer genietbaar album dat bijzonder divers klinkt zonder de draad te verliezen. Domain is het kindje van gitarist en duivel-doet-al Axel 'Ironfinger' Ritt, een heel vriendelijke man die perfect weet waar hij naartoe wil.
Een drie-eenheid
Het album opent behoorlijk heftig met het razende nummer 'All in the Name of Fire'. Had je schrik dat er iemand in slaap zou vallen?
(lacht) Ze moeten meteen wakker zijn, verdorie! Daarom trouwens dat ik de playlist van het album zo heb opgesteld. Er zit wel degelijk een strategie achter. We beginnen met een lekkere slag in het gezicht, dan gaan we voor de grote epische en symfonische dingen, wat we doen met 'Temple of the Earth'. Daarna gaan we dan lustig verder met onze hitsingle (grinnikt) 'Don't Pay the Ferryman'. Geloof niemand die beweert niet bezig te zijn met de volgorde van songs op een album, da's flauwekul. Ik ben daar heel bewust mee bezig en ik vind dan ook dat deze volgorde de beste manier is om ons album te introduceren.
Je hebt een pak variatie in het album gelegd. In sommige gevallen is het haast een musical, zoals in 'Temple of the Earth'. Is het de bedoeling dat 'Stardawn' overkomt als een soort rockopera?
Niet direct, nee. Goh, er zijn wel passages van het album die je met wat goede wil zou kunnen opvatten als een vorm van een rockopera, maar we hadden alleszins gepland om een gewone rockplaat te maken. Domain heeft wel altijd al die grootsheid, die epische sfeer in de nummers gehad. Dat kan er natuurlijk voor zorgen dat je soms in het vaarwater van een musical komt. Maar als dit album iets wegheeft van een musical, dan kunnen we dat maar best zien als een klein ongelukje. (lacht)
Jullie vorige album, 'Last Days of Utopia', had een uitgekiende verhaallijn. Zit er deze keer ook een scenario achter?
Ditmaal hebben we het conceptverhaal achter ons gelaten. In ieder geval, we hebben het deze keer niet opgevat als een écht conceptalbum. Ik kan je wel vertellen dat we na het succes van 'Last Days of Utopia' flink wat discussies hebben gevoerd in de groep over de koers die we moesten varen. Nogal logisch, je wil graag dat je fans bij wint en als die nu eenmaal graag conceptuele toestanden hebben... Ik wou in ieder geval onze nieuwe richting niet verlaten. Ik voelde me nu eenmaal heel erg comfortabel bij dat epische gedoe. Andere bandleden wilden echter meer teruggrijpen naar de melodische metalachtergrond die we uitgebreid verkenden op onze vroegere platen. We kwamen er niet zo makkelijk uit, dat kan ik je wel zeggen. Daarom hebben we besloten om het album ongeveer in twee delen op te splitsen. Een stuk zou hopelijk onze oude fans op hun wenken bedienen, terwijl het andere onze nieuwe fans zou moeten aanspreken. Voor het eerste deel bracht iedereen zijn eigen hooks, arrangementen en ideeën aan en die hebben we dan samen tot nieuwe songs gesmeed in onze repetitieruimte. Daarna liet de band mij los. (lacht) Ik kreeg carte blanche om een volledige symfonie te schrijven van zo'n vijfentwintig minuten. Ik hakte dat in ongeveer zeven stukken. Het hele ding is gebaseerd op een verhaal dat onze zanger Carsten schreef. Goed spelen = hard zweten!
'Shadowhall', het epos in kwestie, is een enorme uitdaging. Waarom ging je zo ver om dit te maken?
Het was een gezonde uitdaging. Enkel de grootte van dit nummer al vereiste dat ik me zo'n dikke drie maanden bezig hield met preproductie en arrangementen vooraleer de daadwerkelijke opnames konden beginnen. Alles bij elkaar duurde het daarom een goed jaar voor het album helemaal klaar was. We hebben nog nooit zoveel verschillende tracks opgenomen, zoveel uitgebreide orkestrale arrangementen gehad of even hard gezweet om zo goed mogelijk te spelen! (lacht) Het eindresultaat mag er volgens mij best wezen. We hebben mijns inziens een mooi evenwicht gevonden tussen vroeger en nu, hoewel we nog steeds uitkijken naar nieuwe muzikale grenzen. We staan niet stil.
(foto: Limb Music)
De cover toont twee dingen die vaak met elkaar in verband worden gebracht, namelijk Egypte en ruimteschepen. Wat denk jij over die link?
Wel, er zijn gissingen dat het Egyptische rijk en de technologie die ze hadden zo snel groeiden omdat ze enig contact hadden met buitenaardse wezens. Je kan het niet meteen bewijzen, maar het is en blijft een heel handig uitgangspunt voor verhalen en giswerk.
Op 'Last Days of Utopia' vernietigt een buitenstaander haast onomkeerbaar de perfecte samenleving. Is dit je manier om te zeggen dat perfectie niet kan bestaan?
In dat soort samenlevingen toch niet, nee. Het menselijk ras kan nu eenmaal niet in vrede of harmonie leven, ook al wil iedereen dat net wel. Ik geloof dat de volledige wereld op een dag zal vernietigd worden door misplaatste ideologieën en ongeëvenaarde hebzucht. Maar wanneer dat allemaal achter de rug is, zullen de overlevenden wel perfect doorhebben wat belangrijk is in het leven. Het zal alleszins nog een tijd duren voor het zover is. Ik denk niet dat wij het nog zullen meemaken.
'Stardawn' klinkt zowel dreigend als hoopvol, maar naar welke kant neigt de plaat het meeste?
Het is moeilijk om daar een sluitend antwoord op te geven. Volgens mij zit het er allebei evenveel in. Als ik eerlijk mag zijn: I prefer the ominous side of the street. (knipoogt)
Zou je overwegen om een toneelstuk in elkaar te boksen op basis van 'Stardawn'? De muziek leent er zich wel toe.
Da's een feit, maar de weg om dat te realiseren is verdraaid lang en bezaaid met financiële mijnen. Ik zou niets liever doen, maar ik zit al een behoorlijk lange tijd in deze business en ik heb ondertussen snel door wat realiseerbaar is en wat een droom zal blijven.
Waar haal je trouwens je inspiratie vandaan?
Voor een gitarist misschien van een vreemde plaats, maar ik ben verzot op klassiekers als Tschaikowsky, Bach of Mozart. Al blijf ik wel heel geïnteresseerd in de hedendaagse groten van de filmmuziek, zoals John Williams.
De grootste verrassing van het album moet 'Headfirst Into Desaster' zijn, dat enorm bluesy klinkt. Wie is de bluesfan binnen Domain?
(grinnikt) Ik ben opgegroeid met 12-bar stijlen en ik heb al veel opgetreden met bluesbands, maar de grootste fan van ons moet echt onze zanger Carsten zijn. Hij zingt niets liever en als hij kan stopt hij wel overal bluesnoten in. (lacht)
