---

Dark Tranquillity behoort samen met At the Gates en In Flames tot de grondleggers van de zogeheten Gothenburgsound: melodische death metal van hoge kwaliteit. Nu At the Gates al jaren gestopt is (ondanks een reünietoernee) en In Flames meer opschuift naar de mainstream, blijken deze heren nog steeds vast te houden aan hun eigenzinnige principes. Aan het woord is Niklas Sundin, gitarist en verantwoordelijk voor het artwork. Een man van weinig woorden, maar met een visie.

 

"Fiction" was eigenlijk jullie doorbraakalbum. Hoe kijk je terug naar die schijf?

Het album opende in elk geval heel wat deuren voor ons, dat is waar. We konden spelen op plaatsen waar we voorheen nog nooit geweest waren, zoals Chili, Argentinië, Taiwan, China, Rusland en nog een paar die ik nu even vergeet. Ik maak er geen gewoonte van om naar onze platen te luisteren. Ik heb daardoor 'Fiction' al een tijd niet meer gehoord en kan dus ook geen nabeschouwing daarover maken. Het is gewoon een goede plaat met nummers die live uitstekend werken.

Jullie hebben blijkbaar wel uitgebreider getoerd dan vroeger.

Zeker en vast. In vergelijking met de vorige albums waren we veel meer de hort op.

Hebben jullie de lijn van 'Fiction' doorgetrokken op de nieuwe schijf?

Het is altijd lastig voor een muzikant om een echte, gefundeerde mening te hebben over een album zo kort na de opnames, maar volgens mij is 'We Are the Void' behoorlijk anders. Onze kenmerkende sound is nog steeds aanwezig en de productie is ook niet erg gewijzigd sinds 'Fiction', maar de muziek is meer gevarieerd en het algemene gevoel is donkerder en veel serieuzer.

 

 

Jullie hebben voor YouTube wat webisodes opgenomen tijdens jullie studiotijd. Wie kwam op dat idee?

Weet je, tegenwoordig is het maken van een studiodagboek behoorlijk doorsnee geworden. Ik denk dat zowel wij als ons label op dat idee kwamen.

Was het leuk om te doen?

'Leuk' is niet het juiste woord, maar het opnemen zelf ging heel vlot. Anders Björler (The Haunted – GVC), die alles opnam en monteerde, is een oude vriend dus vonden we het ook niet zo vreemd dat hij steeds rondhing. Meestal is er in de studio veel stress en veel hard werken, dus je bent niet altijd op je meest sociale. Aan het eind van de rit zag het er althans beter uit dan verwacht.

Jullie doen ook bijna alles zelf bij opnames. Waarom precies?

We houden graag zelf de touwtjes in handen. Meer moet je daar niet achter zoeken. De eerste vijftien jaar van onze carrière gebruikten we steeds andere studio's en dat betekende altijd een hoop stress en tijdsdruk. Nu we de studio's gebruiken van Martin B. en Daniel hebben we de vrijheid om zoveel tijd te gebruiken als nodig is om een zo goed mogelijk resultaat te krijgen. We zijn eigenlijk ook wel behoorlijk pedant en we hebben genoeg studio-ervaring om te weten hoe alles werkt.

Geeft dit jullie ook meer vrijheid in componeren?

Niet echt. Meestal is alle muziek al geschreven voor we in de studio duiken. Dus die twee staan volledig los van elkaar.

Gaan er opnieuw verschillende uitgaven zijn van het album?

Ja: een limited edition digibox ding en een LP.

Jullie brachten onlangs ook de dvd 'Where Death Is Most Alive' uit. Was de tijd rijp om het verhaal achter de band te vertellen?

We dachten dat het wel tijd was om iets speciaal uit te brengen naar aanleiding van het wtintigjarig bestaan van de band. Het is nogal vreemd om een live-dvd uit te brengen zonder een soort documentaire, dus dit is wat we bedachten.

Hoe voelde dat, door het verleden van de band graven?

Door de live-archieven gaan en al die oude VHS-banden vinden met heel oude shows was echt wel tof. Die documentaire en interviews afwerken was vooral vervelend. We houden er echt niet van om gefilmd te worden en we deden dit echt enkel voor de mensen die erom vroegen.

 

 

Waarom kozen jullie voor Italië om die liveshow te filmen?

Italië is altijd goed voor ons geweest en Milaan paste perfect in ons schema.

Jullie hadden een behoorlijk uitgebreide setlist. Hoe beslis je in 's hemelsnaam wat je wel of niet gaat spelen?

Gewoonlijk is dat vrij moeilijk. Er zijn een aantal nummers die we 'moeten' spelen, maar meestal proberen we allerlei zaken uit tijdens een repetitie en we zien wel wat werkt. Gewoonlijk passen we de setlist tijdens een toer nog aan, zeker omdat we voor onszelf wat variatie moeten inbouwen. Van tijd tot tijd spelen we een nummer twee jaar niet meer en dan denken we dat het moment gekomen is om dat nummer opnieuw van onder het stof te halen.

Jullie gaan de baan op met Killswitch Engage. Hoe bereid je jezelf voor op een grote toer?

Oefenen, oefenen, oefenen... Meer is er niet aan.

Is er een verschil met spelen in de Verenigde Staten of hier in Europa?

Een beetje, voornamelijk aangezien de situatie in de VS meestal een pak slechter is. Sommige van de clubs daar zijn echt shitholes die in Europa nog geen week zouden overleven. Maar voor de rest is het zowat gelijk. Je leeft in een bus, doet een soundcheck, speelt en daarna bezat je jezelf. (lacht)