---

Het is erg makkelijk om de goedlachse Britten van Cradle of Filth af te schilderen als fake metalmietjes die niet weten wat de essentie van hun genre is. De waarheid is dat COF's stijl verschillende muzikale grenzen overstijgt en dat de heren niet onder stoelen of banken steken dat hun unieke mengeling van high- en low-brow-entertainment niet meer is dan een imago. Toen het metalpubliek een dikke tien jaar geleden dacht dat er een zoveelste black metal-combo was opgestaan, maakte Cradle er een kunst van om alle zogenaamde regeltjes royaal aan zijn leren laars te lappen en op die manier zonder boe of ba de concurrentie in vliegende vaart voorbij te steken. Vampirisme, erotiek en zowel tekstuele als muzikale bombast namen steeds meer de bovenhand, waardoor het uitdagende zestal met 'Dusk and Her Embrace' (1996), 'Cruelty and the Beast' (1998) en 'Midian' (2000) drie klassiekers op rij afleverde. Op de erg sterke nieuweling 'Thornography' experimenteert Cradle duidelijker dan ooit tevoren, terwijl de heerschappen er evenmin voor terugschrikken om olijk dreigend naar hun verleden te knipogen. Hoog tijd dus voor een gesprek met een ontspannen leadgitarist en een duidelijk vermoeide frontman: tip your hats for Mr. Paul Allender and Mr. Dani Filth.

"Fleeing grief for foreign maps , I still played vampire aristocrat"

Zoals steeds gaat Cradle of Filth op 'Thornography' weer nieuwe kanten uit door middel van melodische, rock-gerichte nummers als 'Tonight in Flames', maar beeld ik me slechts in dat 'Libertina Grimm' en 'Under Huntress Moon' daarentegen als old-school Cradle klinken?

PAUL: Nee, dat klopt. We wilden voor dit album hier en daar enkele minder voor de hand liggende ideeën uitwerken, maar tegelijkertijd leek het ons een leuk idee om ook gedeeltelijk terug te grijpen naar de muziek waarmee we zelf zijn opgegroeid: Iron Maiden, Judas Priest, Motörhead... Daarom klinken sommige nummers erg thrashy, hoewel we ze uiteraard in een modern jasje hebben gestoken. Wat de twee nummers die je vernoemde betreft, die kan je zien als een bescheiden experimentje voor onszelf. We vroegen ons af of we nog eens nummers konden schrijven die zonder problemen op bijvoorbeeld 'Dusk and Her Embrace' hadden kunnen staan. 'Under Huntress Moon' klinkt inderdaad als ons allervroegste werk en 'Libertina Grimm' of zelfs 'I Am the Thorn' zijn dan weer zeer 'Midian'-achtige nummers.

Voor de Lord Byron-stukjes in 'The Byronic Man' deden jullie een beroep op Ville Valo van HIM aangezien hij volgens jullie daarvoor de geknipte persoon was. Wat is er nu eigenlijk zo Byronesk aan die rekel?

DANI: Hij is zo'n beetje Lord Byrons moderne tegenhanger in de rockmuziek: Ville is een echte romanticus, hij houdt van dure drank, talloze vrouwen verafgoden hem en he's very foppish. Een echte rockster, met andere woorden. Hij had trouwens ook de ideale stem voor die melodische zangpartijen.

'The Rise of the Pentagram' staat ondertussen al geboekstaafd als jullie eerste instrumentale nummer. Is dat steeds de oorspronkelijke bedoeling geweest of was er gewoon geen degelijke zanglijn voorhanden?

PAUL: Ik begon aan dit nummer te werken en I just went completely overboard: er waren zoveel ideeën die ik goed vond klinken! Ik zei dus tegen Dani dat hij me moest laten weten waar hij eventueel op wilde zingen, want dan moest ik er een songstructuur in steken in plaats van gewoon riffs te blijven bedenken. Hij zei me dat ik het als een instrumental mocht beschouwen, dus ik dacht: "Yes! Come on!" (lacht)

De intro deed me spontaan denken aan 'Orion' van Metallica.

PAUL: Dan is mijn opzet geslaagd. Ik wilde het laten klinken als een mengeling van oude thrash en moderne gothic.

Heb je ook de keyboard- en vioolpartijen zelf geschreven?

PAUL: Ik had wel enkele basisideeën, maar Daniel Presley - de man die onze orkestraties verzorgt - heeft die partijen vooral uitgewerkt op de stukken die ik hem aanduidde. Toen hij ons zijn keyboardmelodieën voorlegde, hebben we in de studio met de hele groep beslist welke dingen we eventueel nog wilden aanpassen.

Dani, jij neemt zelfs enkele semi-cleane zangstukken voor je rekening. Is dat omdat je stem zoiets nu pas aankan, of omdat je er gewoon nooit eerder aan gedacht had?

DANI: Het is een spontane evolutie: we zijn als band steeds volwassener geworden en dit was eigenlijk een logische volgende stap. Het was alleszins niet makkelijk, maar sommige nummers eisten simpelweg wat meer melodisch potentieel.

Denk je in de toekomst nog meer met cleane zang te werken?

DANI: Dat is goed mogelijk, ja. We hebben onlangs 'Halloween' van Samhain gecoverd voor de 'Underworld II'-soundtrack en in het refrein zing ik volledig clean, dus het is een weg die open ligt, zal ik maar zeggen.

Cradle-fans staan er niet altijd meer bij stil, maar hoe hou jij in 's hemels naam je stem in conditie als je constant moet wisselen tussen grunts, screams en theatraal gesproken passages?

DANI: Ik volg technieklessen en stemtraining, en voor de rest probeer ik gewoon mijn stem niet overbodig te belasten. I get husky sometimes, maar het is een kwestie van je stem te kunnen controleren.

Paul, over de vrij technische gitaarsolo's op 'Thornography' zei je dat die tot voor kort onontgonnen muzikaal terrein waren voor jou.

PAUL: Die solo's zijn alleszins verdomd ingewikkeld! (lacht) We hebben dat vroeger al wel eens gedaan, maar toen was het vooral een aanvulling op de achtergrond. This album was actually cryin' out for solos aangezien ik bewust simpele riffs had geschreven waar een leadgitaar op moest. Deze solo's wérken ook echt, vind ik: het is niet zomaar for the heck of it, y' know?

Op een ouder nummer als 'Amor E Morte' staat anders toch een duidelijke solo van jou? Of is die ingespeeld door je toenmalige collega Gian Pyres?

PAUL: Oei, dat weet ik zelfs niet meer! Ik luister thuis echt nooit naar Cradle-cd's, dus ik heb dat lied al jaren niet meer gehoord. Volgens mij is de eerste solo van hem en de tweede van mij. Soit, de solo's op 'Thornography' zijn in elk geval zeker bewuster in elkaar gestoken.

Het gitaarintermezzo op 'The Foetus of a New Day Kicking' is dan weer net Iron Maiden.

PAUL: Absoluut! Weet je, ik heb dat nummer geschreven op het ogenblik dat het hele album eigenlijk al klaar was. Toen we in de studio de laatste details afwerkten, zat ik boven in mijn kamer wat te jammen en plots had ik een heel nummer. Nadat ik het aan de anderen liet horen, waren ze allemaal erg enthousiast, dus hebben we de drums terug opgesteld en heeft Dani er een tekst op uitgewerkt. Het was echt op een-twee-drie klaar. Het wordt trouwens onze tweede single; in januari gaan we in Londen de videoclip opnemen. DANI: Die clip zal overigens geregisseerd worden door Bam Margera. Momenteel zijn we samen aan het beslissen hoe het geheel er zal uitzien.

Nu je er zelf over begint: hoe ben je eigenlijk aan je rol in de TV-serie 'Viva la Bam' geraakt?

DANI: Nou, enkele jaren geleden zijn Bam en ik vrienden geworden. We zien elkaar jammer genoeg erg weinig omdat we allebei steeds tegelijkertijd met verschillende dingen bezig zijn, dus ik mis hem eigenlijk wel, vooral op feestjes... De kans is groot dat ik in het volgende seizoen van 'Viva la Bam' terug in een aflevering mag meespelen.

Ik las ergens dat jullie tijdens de cd-opnames zogezegd overal vreemde en ondefinieerbare geluiden in de studio konden horen: is dat een slap promotieverhaaltje?

PAUL: (lachend) Ik zweer je dat het niet verzonnen is! We hebben in de Chapel Studios in Lincolnshire gewerkt, een studio die omringd is door huizen waar de artiesten slapen. Het begon allemaal toen Dani regelmatig een muziekdoosmelodietje hoorde in zijn kamer, iets waar wij uiteraard allemaal eens goed mee moesten lachen. Enkele dagen later kwam dat melodietje ook vanuit mijn badkamer, maar er was niks te zien. Toen onze engineer Dan Turner het daarentegen ook in de studio begon te horen, werd het nogal vreemd. De laatste dag, toen we met z'n achten aan tafel zaten, hoorden we het allemaal: het draaide rond de tafel en zweefde langs iedereen z'n hoofd! De dag dat ik naar huis vertrok, speelde het zelfs harmonieën en variaties, it was goin' absolutely mental. Na een tijdje waren we het zelfs gewend, kan je 't geloven? De eigenares van de Chapel Studios zei dat het geluid steeds met haar de trap opgaat als ze de ramen wil wassen! (lacht) DANI: Aanvankelijk dacht iedereen dat die vreemde geluiden het werk waren van onze producer Rob Caggiano, aangezien hij vreemde geluidsopnames had verstopt in laden waar enkel hij de sleutel van had en dergelijke meer. Erg slim gedaan, dat wel. Rob en ik sliepen in een apart huis en toen ik de eerste keer die muziekdoos 's nachts vlak naast m'n hoofd hoorde, dacht ik dat hij er weer mee aan het rammelen was. Ik ben toen razend kwaad naar de kamer gerend waar hij de drums aan het afmixen was en ik riep: You fuckin' bastard, what are you doin'?! Hij was compleet in shock, onder andere omdat ik niets aanhad. Vervolgens zijn we beide naar mijn kamer gegaan en hebben we alles buiten gezet, het bed ondersteboven gekeerd... en niets gevonden. Really fuckin' bizarre.

Ik durf het bijna niet vragen, maar... is dat niet een tikkeltje angstaanjagend?

DANI: Allesbehalve. Ik vond het na een tijdje eerder geruststellend. "Fantasy and candy stores, Snow white and the seven straws"

Dani, voor Cradle echt bekend werd had jij journalistieke ambities. Heb je ooit voor iets degelijks geschreven en hoe serieus waren die plannen?

DANI: Vroeger heb ik er nooit echt iets groots mee gedaan, maar tegenwoordig schrijf ik regelmatig stukjes voor Hustler Magazine, Kerrang! en heb ik m'n eigen column in Metal Hammer. Ik nam het vroeger ook wel serieus, maar ik heb mezelf toen een jaar tijd gegeven om te zien of de groep in die tijd een zekere bekendheid kon boeken and obviously I haven't looked back since.

Toch blijkt de schrijversmicrobe aan je te blijven knagen, aangezien je nu met Gavin Baddeley 'The Gospel of Filth' aan het schrijven bent, een boek dat per hoofdstuk een Cradle-album behandelt?

DANI: Het gaat gedeeltelijk over de ideeën en concepten achter de albums, maar eigenlijk heb ik vooral onze albumtitels gebruikt voor hoofdstukken die heel wat meer inhouden. Het openingshoofdstuk is bijvoorbeeld genoemd naar onze eerste demo 'Invoking the Unclean' en gaat over het ontstaan van het Britse Rijk, terwijl het laatste hoofdstuk 'Damnation and a Day' handelt over Lucifer en satanische concepten. Daarnaast staan er ook stukjes van anderen in, dus het geheel heeft een zeer uitgebreide invalshoek: a table top book, als het ware.

Heb je er ooit aan gedacht om zelf een roman te schrijven?

DANI: Toch wel. Bij de lederen luxe-uitgave van 'The Gospel of Filth' zal bijvoorbeeld een klein boekje zitten waar verschillende gedichten van mij instaan. Waarschijnlijk zullen er wel slechts 15000 exemplaren van gedrukt worden, dus het verschijnt in een beperkte oplage. Verder ben ik ook een gedicht begonnen over The Dower House - het huis waar ik logeerde toen we de nieuwe cd opnamen - dus dat zou wel eens tot een boek kunnen uitdraaien.

Je bent niet echt de gemiddelde songtekstschrijver: jouw technische teksten zijn bijna maniëristisch qua rijmschema's en taalgebruik. Denk je dat sommige mensen in jouw teksten een opstapje zien om meer met Engelse literatuur bezig te zijn?

DANI: Weet je, in het begin vroegen mensen me zelfs of ik niet bang was dat ik mijn fans zou perverteren! Nee dus. Integendeel: we hebben inderdaad al vaker van ouders gehoord dat hun kinderen na het lezen van onze teksten meer met Engelse literatuur bezig waren. Een tijdje geleden reikte iemand me backstage de telefoon aan met de boodschap dat Nicholas Cage me wilde spreken. Bleek dat die kerel me speciaal gebeld had om me te bedanken voor het feit dat zijn zoon nu eindelijk geboeid was geraakt door literatuur en poëzie!

Wat zijn eigenlijk jouw grootste literaire invloeden, als je er enkele moet noemen?

DANI: Te veel om op te sommen, om eerlijk te zijn. Ik hou vooral van negentiende-eeuwse gothic horrorverhalen, maar mijn grootste inspiratie is eigenlijk steeds de omgeving waarin ik me bevind. Dat klinkt misschien belachelijk, maar soms kunnen bijvoorbeeld bomen, kleuren, periodes van de dag of zelfs de lucht me inspireren om een hele tekst te schrijven. Het heeft veel te maken met ideologie, een duidelijk idee hebben en daar dan spontaan dingen aan toevoegen. We hebben het nieuwe album bijvoorbeeld opgenomen op het platteland, de zanglijnen vervolgens in een privaat bos in het centrum van New York en alles is uiteindelijk gemixt op Andy Sneaps boerderij, die zich in een afgelegen vallei bevindt. Wisselende locaties vind ik zeer inspirerend. Nog niet zo lang geleden heb ik een gedicht van ruim honderd versregels geschreven toen ik mijn moeder in India bezocht. En ik heb er zelfs nog geen titel voor! (lacht)

Schrijf je ooit aparte teksten omdat je de ideeën niet kan tegenhouden, of wacht je steeds tot de muziek helemaal af is?

DANI: Als ik een songtekst schrijf, wacht ik tot de structuur van de nummers af is, om daarna een melodie en een ritmische tekst op te stellen. Dat maakt het dus nog een stuk moeilijker, zeker als je conceptueel wil werken. 'Damnation and a Day' was bijvoorbeeld a real labour of love aangezien het een verhaal met een begin- en een eindpunt is. Ik vind teksten aan de muziek opdringen nogal egoïstisch. Een gedicht heeft geen vooraf opgelegde cadans of ritme nodig, maar een songtekst is een heel ander iets. Hoewel, ik probeer mijn teksten wel zo te schrijven dat ik ze ook apart als gedichten kan lezen.

Je sprak zelf reeds over India: het enige Cradle-nummer met een duidelijke oosterse en zelfs Egyptische invloed dat ik me voor de geest kan halen is 'Doberman Pharaoh'. Is de kans groot dat jullie in de toekomst nog meer met oosters erfgoed gaan werken?

DANI: 'Doberman Paharaoh' is tot hier toe inderdaad het enige nummer waarin je die sporen kan terugvinden: ik wilde er toen kost wat kost voor gaan. Oosterse culturen boeien me nog steeds heel erg - ik heb onder andere twee sarcofagen in mijn huis staan - maar ik denk dat Nile er op muzikaal vlak al ver genoeg mee is gegaan. Als wij daar nu ook een album aan zouden wijden, zou ik me een natrapper voelen. Imitatie is in elk geval niet aan ons besteed. "I Fausted all reason, hook in mouth like Saint Peter Pan"

Paul, jij bent de primaire songschrijver in de band. Als je riffs en nummers schrijft, doe je dat dan met de andere groepsleden in het achterhoofd?

PAUL: Ja en nee. In mijn homestudio schrijf ik eerst een immense hoop riffs, dan neem ik de beste eruit, vervolgens werk ik de songstructuren uit en uiteindelijk bedenk ik nog enkele simpele drumpatronen. Daarna mail ik wel alles naar de rest van de groep, zodat zij hun bedenkingen kunnen geven, harmonieën en extra partijen kunnen schrijven enzovoort.

Schrijft Cradle of Filth nooit muziek door gewoon te jammen?

PAUL: Nee. We hebben dat ooit geprobeerd, maar dan verspillen we gewoon te veel kostbare tijd. Als onze ideeën op zijn tijdens een repetitie, dan geraken we niet ver meer. Tegen de tijd dat we de nummers in elkaar steken, kent iedereen de algemene werkstructuur al en hebben we allemaal concrete partijen die we dan samen verder uitwerken. We herwerken ook heel wat stukken individueel, thuis.

Daarom dat jullie steevast vermelden dat de groep alle muziek samen schrijft?

PAUL: Zeker. Ik bedenk de structuren en de riffs wel, maar ik wil niet dat een cd klinkt als één persoon, want dat vind ik meestal gewoon saai en eentonig. Cradle of Filth is een groep, iedereen kan zijn stempel doordrukken.

Hebben jullie nooit nummers geschreven waarvan je dacht: waarom hebben we ons ooit met die brol beziggehouden?

DANI: Nou, tijdens de laatste opnamesessies hadden we een pastichenummer dat erg stevig begon, daarna onwaarschijnlijk complex en bombastisch werd en zelfs bijna tropische oorden opzocht. Aanvankelijk was ik een fan van dat nummer, maar uiteindelijk hebben we toch besloten het op een later tijdstip nog eens te herbekijken. Ik ben de titel ondertussen vergeten... Het was zoiets als 'Corpses' Paradise'.

Euh... 'Corpses' Paradise'?

DANI: (lacht) Belachelijk, niet? Het ging trouwens over Abdul Alhazred, H.P. Lovecrafts ficitionele karakter uit 'Necronomicon'. Ik las mijn tekst onlangs nog en ik dacht: Oh my God, what the fuck were you thinkin', you mad gear? Weet wel: het was slechts een werktitel en wij hebben altijd de meest idiote werktitels.

Als je er eentje moet uitnemen, wat is dan voor jou het meest complete Cradle-nummer?

DANI: De 'Bathory Aria' vanop 'Cruelty and the Beast', just because it's about four days long anyway! Het nummer dat daarentegen het meest complete beeld geeft van de essentie, de sfeer en de evolutie van Cradle, is in mijn ogen 'Under Huntress Moon'.

En wat vind je daarentegen het minst geslaagde idee uit jullie carrière?

DANI: Ik ben sowieso geen fan van onze ep's, omdat die steeds tussenstapjes zijn tussen verschillende groepsbezettingen of twee volledige albums. 'Bitter Suites to Succubi' was bijvoorbeeld een stop gap release om geld in het laatje te brengen, hoewel ik de nieuwe nummers die er op staan nog steeds erg sterk vind. Op dat moment moesten we gewoon een nieuw label vinden en brachten we dus enkele nieuwe nummers al uit op ons eigen AbraCadaver-label. Daarna gaf Sony ons een deal en we let everybody merry-dance door ze te doen denken dat we een popalbum gingen maken. Dat is dan het zwaar georkestreerde 'Damnation and a Day' geworden, een droom die we al lang hadden. We staan trouwens nog voor 200 000 pond in het krijt bij Sony, maar kom...

'Bitter Suites to Succubi' werd indertijd nochtans gepromoot als een volledig album.

DANI: Het is in elk geval een ep, net als 'From the Cradle to Enslave'. Dat was nog zo'n tussenstapje tijdens een veranderende line-up: kijk maar naar de rottende gezichten op de achterkant! (lacht)

Over ep's gesproken: Paul, hoe pijnlijk was het voor jou om middenin de sessies van het geweldige 'Vempire, or Dark Faerytales in Phallustein' op te stappen?

PAUL: Erg jammer, maar ik voelde me toen echt niet meer op m'n gemak in de groep. Eigenlijk was 'Vempire' trouwens een deel van 'Dusk and Her Embrace': die moesten beiden oorspronkelijk één superalbum vormen. Omwille van contractuele verplichten bij Cacophonous hebben ze het opgesplitst in twee delen, maar toen ik de groep verliet waren zowel 'Vempire' als 'Dusk' al volledig geschreven en opgenomen, weet je. DANI: Er gaan naar het schijnt zelfs demo's rond waar de originele opnames van 'Dusk' opstaan, maar ik heb er jammer genoeg geen exemplaar van. De groep was echt in twee delen uiteengevallen toen we aan 'Dusk' wilden beginnen, dus hebben we 'Vempire' gemaakt om van Cacophonous af te geraken. En hoewel 'Vempire' ook een ep is, beschouw ik het wel als een echt album, want dat is echt een belangrijke carrièrezet voor ons geweest.

Hoe zag het origineel geplande 'Dusk'-album er dan juist uit?

DANI: Grotendeels zoals het uiteindelijk is geworden, maar met 'Queen of Winter, Throned' en 'Nocturnal Supremacy' in de plaats van 'Malice Through the Looking Glass'. Dat nummer was één van de laatste die we toen hebben geschreven, net als 'The Rape and Ruin of Angels (Hosannas in Extremis)'. En geloof het of niet: op die originele versie zouden er zelfs vier keyboardintermezzo's hebben gestaan! (lacht) Die waren van Benjamin Ryan, dus we hebben er achteraf ook nooit meer iets mee gedaan.

Nu je het zegt: 'Thornography' is daarentegen het eerste Cradle-album waarop nergens een instrumentaal keyboardintermezzo is terug te vinden. Heb je dat bewust weggelaten of lag het gewoon aan jullie gebrek aan een vaste keyboardspeler?

PAUL: De reden daarvoor is simpel: op letterlijk àl onze vorige albums staat er wel eentje, dus nu waren we dat gewoon even kotsbeu. (lacht) Dit album moest stevig zijn van begin tot eind; ik denk dat een keyboardintermezzo de vaart er compleet had uitgehaald.

"The hammer of the gods in the prophet's teeth, Saint Disgustus, President Evil"

Paul, is het inspirerend om met zo'n jonge nieuwe gitarist als Charles Hedger samen te werken?

PAUL: De gemiddelde leeftijd in Cradle is met deze tournee inderdaad zwaar gedaald! (lacht) Zowel Charles als onze keyboardspeelster Rosie Smith en de gloednieuwe drummer Martin Skaroupka zijn allemaal twintigers. Weet je, ik ken Charles al sinds zijn twaalfde aangezien ik een vriend van zijn broer was. Toen we met Cradle ons debuut uitbrachten in 1994, kwam hij me thuis steeds om coole gitaartips vragen. Nadat James Mcilroy de groep vorig jaar verliet, dacht ik meteen aan Charles, want hij is ondertussen een verdomd goeie gitarist.

Sprong hij geen gat in de lucht toen je hem in de band vroeg?

PAUL:(gortdroog) Ja.

Is de nieuwe drummer Martin daarentegen een tijdelijke vervanger of gaat ook hij een permanente plaats in de band krijgen?

DANI: Hij gaat mee voor de Amerikaanse tournee, dus de kans is zeer groot dat hij ook ons volgende album mee gaat opnemen. Dat hoop ik toch, want hij is een geweldige muzikant.

Het gerucht doet de ronde dat jullie reeds wisten dat Adrian Erlandsson de groep ging verlaten voor jullie aan 'Thornography' begonnen en dat jullie hem daarom gewoon hebben betaald als een sessielid?

DANI: Tja, de Britse pers bedenkt dat soort verhaaltjes graag. Kijk, Adrian had steeds meer werk met zijn zijprojecten, waardoor zijn tijd en motivatie voor Cradle zichtbaar verminderden. Toen we het nieuwe album opnamen, had hij één oog op zijn drumstel en het andere op zijn gsm gericht... We hebben hem een jaar tijd gegeven om te beslissen aangezien hij ook één van onze beste vrienden is, maar uiteindelijk hebben beide partijen beslist dat het beter was om elk onze eigen weg te gaan.

Denk je met het steeds van groepsleden veranderende Cradle ooit nog een vaste line-up te kunnen vinden?

PAUL: Nou, als groepsleden hun interesse verliezen en uit de groep stappen, wat kan je daar tegen doen? Veel mensen geloven ook nog steeds in het fabeltje dat Dani en ik de baas willen zijn. Ik verzeker je: dat is onzin. Wij willen een echte groepssfeer, maar blijkbaar vinden sommigen dat we de lat te hoog leggen. Op zich brengen veranderingen in de bezetting echter ook steeds frisse ideeën met zich mee, waardoor je minder snel stagneert als groep, denk ik.

Maar als groepsleden plots interesse verliezen, hoe gemotiveerd zijn ze dan eigenlijk ooit geweest?

PAUL: Voila, je zegt het. Ik ben in 1996 uit de groep gestapt omdat ik me er niet meer gelukkig bij voelde, maar toen ik in 2000 besloot terug te komen, was ik ziekelijk gemotiveerd. I was like: come on, just get this fuckin' thing workin', y' know? Ik keek er naar uit om de nummers terug in te studeren en ik heb me sindsdien ook constant met de merchandising, onze advertenties en de website beziggehouden.

Hoewel Cradle steeds al van humor heeft gehouden, komt jullie tongue-in-cheek-gehalte steeds prominenter naar voren. Is dat een soort reactie tegenover metalbands die zichzelf en hun imago veel te serieus nemen?

PAUL: Uiteraard. Begrijp me niet verkeerd: wij nemen onze muziek serieuzer dan eender wat en we schrijven ze enkel en alleen voor onszelf. We nemen onszelf echter niet té serieus. Je zal geen van ons bijvoorbeeld ooit met een lange mantel en corpse paint naar de winkel zien gaan tijdens het weekend! DANI: Onze muziek op zich is in elk geval allesbehalve grappig. We houden gewoon van een regelmatige dosis humor, it's a British thing. Natuurlijk vinden we het leuk om mensen te jennen door onverwachte of eigenaardige muzikale keuzes te maken, maar het grootste deel van die humor gebeurt echt bijna per ongeluk. PAUL: Wat wij trouwens op het podium doen, laat het duidelijk zijn: dat is een imago. Ik vind het heerlijk om mezelf klaar te maken voor een optreden en het helpt zelfs voor de groepssfeer en de concentratie, maar naast de planken zijn wij uiteraard gewoon allemaal aparte individuen. Neem nu Maiden of Priest: geweldige metaliconen, maar zij nemen zichzelf ook toch niet te serieus?

Maar dat zijn Britten, net als jullie, en geen Noren.

PAUL: Dat heeft er inderdaad ongetwijfeld mee te maken. Het merendeel van die Noorse groepen, they take themselves far too seriously. Je speelt de muziek, akkoord, maar hoe kan je daarvoor je persoonlijkheid opgeven? Dat is gewoon... nou ja, ik kan dat echt niet vatten.

Is het echter niet zo dat Dani Filth nu je officiële naam is geworden, Dani?

DANI: No. Crap. Ik hou enorm van mijn Filth-ego, maar het is enkel wie ik ben als het op mijn carrière aankomt. Ik amuseer me er gewoon graag mee: mijn nummerplaat leest '666COF' en ik heb mijn huis ondertussen 'Midian' gedoopt, maar als ik naar de bank ga zullen ze me alleszins niet met "Mister Filth" aanspreken. (lacht)

Het feit dat jullie uitgerekend de Heaven 17-cover 'Temptation' als single uitbrengen, is een duidelijke middenvinger naar het hokjesdenken binnen het metalen milieu, maar je zei zelf al dat je het nummer alleen als single wilde uitbrengen. De platenmaatschappij besliste dat het toch op het album moest komen, waar het mijns inziens erg ongepast overkomt. Konden jullie dat als artiesten echt niet tegengaan?

PAUL: Jammer genoeg niet, blijkbaar. Tja, draai of keer het zoals je wil: zij zijn en blijven de baas... Ik ga volledig akkoord, hoor: het past absoluut niet op de cd, die had moeten eindigen na de mantra van 'Under Huntress Moon', really.

Dani, jij zei dat 'Temptation' een leuke cover was omdat de tekst ambigu genoeg is en dat je bijvoorbeeld een nummer als 'Thriller' nooit geloofwaardig zou kunnen spelen. Toen je dat zei, dacht ik: waarom hebben ze dàt nummer niet opgenomen? Ik zou er geld voor geven om "the funk of forty thousand years" uit jouw mond te horen rollen.

DANI: (lachend) De reden dat ik aan 'Thriller' dacht, is gewoon omdat onze geluidsman dat nummer letterlijk élke dag door zijn boxen laat knallen. Ik ben gek van de Vincent Price-stukken en ik zou het op zich ook wel eens graag spelen, maar om het echt serieus uit te brengen? Dat lijkt me toch wat twijfelachtig... We hebben wel 'Devil Woman' van Cliff Richard gecoverd, mét King Diamond als gastzanger.

Toen jullie een maand geleden in de AB speelden, zei je tegen het publiek "We have a new album called 'Thornography' of which we will perform more later - much to your disappointment - but here's an older song." Was dat een cynisch grapje tegenover zogenaamde old-school "fans" die beweren dat jullie sinds 2000 de commerciële kant zijn opgegaan?

DANI: Nou, ik zeg vanalles en nog wat op het podium, dat is net het leuke aan frontman zijn. Ik heb niet vaak de bedoeling specifieke mensen aan te spreken, maar mensen die beweren dat we vroeger zoveel beter waren dan nu, die hebben de essentie van Cradle niet begrepen: wij willen niet blijven stilstaan. Tijdens de 'Thornography'-sessies hebben we zelfs besloten enkele volledig afgewerkte nummers niet te gebruiken, aangezien ze toch net iets te voorspelbaar waren. 'The Snake-eyed and the Venomous' was bijvoorbeeld een commentaar op criticasters en 'Devil to the Metal' was één van de snelste nummers die we ooit hebben geschreven, maar ze waren niet uitdagend genoeg. Je kan jezelf toch niet zomaar blijven herhalen? Waarom blijven metalfans bijvoorbeeld toch aan Slayer vragen waarom ze geen 'Reign in Blood Part II' willen maken?

Omdat ze dat al hebben gedaan, misschien?

DANI: Voila. Wij willen geen karikatuur van onszelf worden. Trouwens, als we een nieuwe plaat schrijven, it's not music by numbers, it's music from the heart and soul. Je kan toch nooit iedereen tevreden stellen en er is altijd wel een bepaalde partij die commentaar heeft, maar daar trekken we ons ondertussen niets meer van aan.

Daarom ook dat velen jullie gemakshalve graag als een verwijfde metal-boysband afschilderen?

PAUL: Daar kunnen we steeds eens goed mee lachen. Al dat overbodig gezwam over wat nu wel of niet "true" is, jongenslief. Kan het mij wat schelen dat zo'n sad little individual van twaalf jaar met een onzeker necro-imago ons op een forum vanachter zijn computer ligt uit te schelden? Toen ons debuut uitkwam, waren die zogenaamde kenners nog niet eens geboren! (lacht) Als ik zoiets lees, denk ik: I'm not even gonna bother tryin' to respond, d'ye know what I mean?

Schrijf het gerust eens op hun rapport.

Vooraleer Cradle of Filth op de avond van 16 December in Hof ter Lo van start ging, mocht het Duitse Deathstars eerst nog even bewijzen dat je met platte gothic pop (ridicule groepsaerobica incluis) een pijnlijk perfecte parodie van jezelf kan vormen. Plaatsvervangende schaamte: ahoi. Dit puberale kwaad werd echter snel gecompenseerd toen Cradle's intro 'Under Pregnant Skies She Comes Alive Like Miss Leviathan' de zaal vulde met een bitterzoete sfeer. 'Dirge Inferno' en 'Tonight in Flames' waren niet alleen de volstrekt logische aftrappers, ze kwamen ook aan als een vuist in een oogkas, aangezien het geluid (dat Cradleshows steeds maakt of kraakt) na enkele minuten bijzonder goed zat. Frontman Dani Filth sprong als een bezeten duiveltje over alle kanten van het fraaie, met bomen (!) ingerichte podium, terwijl hij zijn stemmenarchief met een lugubere glimlach opdiepte om naar goede gewoonte de meest angstaanjagende geluiden de wereld in te sturen. De man liet de hele zaal brullen op zijn commando ("Come on, Antwerp, this is ridiculous! Make some noise!"), waarna het steeds even overtuigende 'Dusk and Her Embrace' de zaal op zijn duchtig headbangende kop zwierde. Ook het oudje 'Ebony Dressed for Sunset' en de nieuwe stormram (lees: Storm! Ram!) 'I Am the Thorn' kwamen opvallend sterk naar voren, al blijft het jammer dat 'The Forest Whispers My Name' nogal slordig werd afgehandeld en dat drummer Martin Skaroupka 'Her Ghost in the Fog' storend snel door de set joeg. Dani's micro begaf het trouwens tijdens een wat twijfelachtige uitvoering van 'Nymphetamine Fix', iets waar de zanger duidelijk niet mee gediend was. Hun nieuwe single 'Temptation' zal alvast evenmin een waarlijke livefavoriet worden en het instrumentale 'The Rise of the Pentagram' heeft – ondanks alvast bewezen kwaliteiten – de neiging om op het podium een (te?) zware brok te zijn. Hét Cradle-anthem 'Cruelty Brought Thee Orchids' en splinternieuwe klassieker 'Under Huntress Moon' waren daarentegen de kers op de taart. Toen na een misschien ietwat overbodig 'Gilded Cunt' ook de apocalyptische vlammer 'Cthulhu Dawn' en de meebruller 'From the Cradle to Enslave' als bisnummers mochten passeren, was het feest compleet. Hoewel Cradle of Filth zowel simpelere als complexe nummers speelde en daarmee iedereen op de wenken bediende, was de podiumprestatie misschien niet van een constant niveau, maar bewees de groep wel nogmaals zich probleemloos te kunnen plooien naar de wensen van metalfans. Dit alles zonder aan creativiteit in te boeten, terwijl ze er op de juiste momenten nog eens duchtig mee kunnen lachen ook. Moet kunnen.