2005 was een jaar met heel wat verrassingen, waaronder het magnum opus van het Zweedse Burst, 'Origo'. Toch stelt een mens zich vragen bij het hoe en het wat van de plaat. Drummer Patrik stond ons te woord.
'Origo' is echt een meesterwerk. Hoe ervaarden jullie het om het hele album te creëren en op te nemen?
De ervaring om 'Origo' op te nemen was allesbehalve gemakkelijk; we hadden zoveel problemen bij het opnemen dat ik niet weet waar te beginnen. Ten eerste moesten we al een week voor de gewone datum beginnen opnemen, dus waren we wat gestresseerd. Ten tweede moest ik ook weg omdat m'n vriendin verjaarde, dus hebben we alleen alles klaargezet en gesoundcheckt. Toen ik zondag terugkwam, probeerden we wat nummers op te nemen, maar dat lukte niet, dus probeerden we de dag nadien opnieuw, met succes. De drums en ook wat gitaar- en baspartijen namen we op in drie dagen. Woensdag werden er wat persfoto's gemaakt en ik verzeker je dat dat tijd inneemt. Terug in de studio waren we nogal verrast door de staat van de studio: ze moesten die tijdens onze opnames namelijk heropbouwen, dus het was een puinhoop. Bovendien duurde onze studiosessie nog maar één dag. In afwachting dat de heropbouw afliep en we konden herbeginnen, hebben we Linus' zang, wat percussie en bijkomende gitaren opgenomen in onze repetitieruimte. Robert [gitaar en zang, PD] moest alles inspelen thuis bij Fredrik Reinedahl [producer, PD] in één nacht. Je kan dus stellen dat we niet de beste tijd van ons leven hebben gehad, maar uiteindelijk zijn we tevreden met 'Origo'. En dat is wat telt, nietwaar?
Nummers zoals 'Sever' of 'Where the Wave Broke' zijn volgens mij het bewijs dat jullie muziek echt een expressie is van heel diepe gevoelens.
Ja, het is een ware expressie en ik denk dat alle muziek zo is. En ik heb het niet over het type 'maak me superrijk'-muziek zoals Britney Spears. Welke soort muziek je ook speelt, punkrock of pop of wat dan ook, zolang het uit je ziel komt en je het doet omdat het iets toevoegt aan je leven, gaat het over expressie. Ik kan alleen voor mezelf spreken, want muziek heeft mij door veel problemen geholpen in het verleden. Maar vergis je niet want we zijn geen tieners die donker en somber proberen te zijn. Vaak weerspiegelt onze muziek een positieve denkwijze, zelfs als het moeilijk is om die te zien.
Er zijn veel verschillende vocalen op 'Origo': Linus schreeuwt meestal, maar de grom van Jesper en de heldere zang van Robert krijgen ook hun deel. Gaan jullie dat zo houden?
Ja, ik denk dat we op de plaat een goede dynamiek hebben gevonden tussen de vocalen. Ik vind Roberts zang echt hemels. Linus heeft een hele prestatie geleverd en hij heeft zijn zangstijl enorm ontwikkeld. Maar Roberts zangprestatie verschilt het meeste met de brute vocalen: voor mij verlegt die onze muzikale grenzen. Ik hou ervan het brutale én het zachte in muziek te horen en we zijn er ook in geslaagd die twee te combineren op 'Origo'. Er zijn teveel groepen die dit proberen, maar uiteindelijk klinkt het onorigineel en ondoordacht. Ik wil niet bluffen, maar ik heb het moeilijk met die trends in de undergroundmuziek. Teveel groepen worden opgemerkt, zelfs als ze niet zo goed klinken. De underground heeft zijn regels net zoals andere dingen in de maatschappij, zelfs als we ontvankelijk proberen te zijn.
Veel postrockinvloeden lijken de kop op te steken op 'Origo'. Zijn groepen als Mogwai of Mono een invloed of is het slechts toeval?
Ik denk niet dat groepen zoals Mogwai of Mono zulke grote invloeden zijn voor Burst. Ik hou van wat ze doen en ze doen het goed. We hebben getourd met Mono in het Verenigd Koninkrijk en die mannen zijn fantastisch live. Dillinger Escape Plan en Bloodvalley waren toen ook mee, dus je kan wel zeggen dat de tour veel muzikaal diverse bands aanbood. Voor mij is dat alleen maar een goede zaak: wanneer ik naar een optreden ga, ben ik niet tevreden met zes Morbid Angel-klonen. Maar terug naar je vraag: ik kan zeggen dat we wel wat elementen van Godspeed You Black Emperor! hebben in onze muziek, maar die vormen slechts een beetje van al de invloeden die we gebruiken bij het componeren. Natuurlijk kan je postrockinvloeden horen op 'Origo', maar het is moeilijk voor mij om groepen te noemen, dat is aan de luisteraar.
Is 'Origo' een conceptalbum? Waar gaan de teksten over?
Nee, 'Origo' is geen conceptalbum zoals 'Prey On Life'. Ditmaal wilden we gewoon goede nummers hebben en ons zoveel mogelijk daarop concentreren. Aangezien we geen deadline hadden voor 'Origo' konden we dit doen. Maar een woordje over de teksten ga ik overlaten aan Jesper [basgitaar en backing vocals, PD], één van de schrijvers. Jesper: Ik voel me altijd tegenstrijdig als ik over teksten praat: iets proberen uit te leggen dat niet alleen heel persoonlijk is, maar ook vaak geschreven is in metaforen, gaat negen kansen op tien resulteren in pretentieus lastig geschetter over de contrasten in het leven. Ik denk ook dat het arrogant van me zou zijn alles uit te leggen in zwart-wit. Ik haat het als mijn interpretatie van de teksten van een artiest verpest wordt, omdat de auteur ze totaal anders uitlegt dan wat ik dacht dat ze betekenden. Een deel van de magie van de luisterervaring is je eigen gevoel te ontwikkelen. Normaal gezien schrijven ik en Jonas [gitaar en percussie, PD] de teksten maar met de groepsgedachte in het achterhoofd. We vinden dat we de teksten hebben proberen aan te passen aan de algemene stemming van 'Origo' en Burst, maar natuurlijk met onze persoonlijke onderwerpsstof. Stemming is het sleutelwoord: het gaat erom een sfeer te creëren in een nummer dat ermee overeenkomt. Bij mij behandelen de teksten vooral reflecties over afkomst, scheiding en dingen achterlaten. Maar we zijn evenzeer geneigd om te schrijven over wraak, menselijke relaties of iets totaal anders. Ik weet bijvoorbeeld dat een van Jonas' teksten zeer beïnvloed werd door surrealistische literatuur met psychedelische illustraties. Het komt erop neer dat verschillende stemmingen verschillende teksten produceren en dat verschillende nummers verschillende teksten nodig hebben. Maar ik besef dat ze vaak de zelfweerspiegeling van de dingen weergeven... de zelfmoorden in Scandinavië, zoals je weet...
Hoe is het touren voor een band zoals Burst? Komen jullie binnenkort eens naar België?
Het tourleven voor Burst is het gekste geweest dat je je kan inbeelden. We hebben niet zo lang getourd als we wilden, maar lang genoeg om te leren van onze fouten. En er zijn er een aantal geweest. Maar we zullen met deze release meer kunnen touren dan in het verleden. We gaan starten met de Opeth-tour deze week en we zijn zeer enthousiast om te tonen hoe we live zijn, omdat het wat anders is dan op plaat: intenser, veel intenser. Het komt er trouwens op neer dat Burst begonnen is als een hardcore/punk/metalgroep en dat zullen we ook live laten zien. Maar natuurlijk doen we er ook een progressieve vibe bij dus je kan het beste van beide werelden verwachten. We hebben in Gent op Frontline gespeeld een paar jaar geleden en dat was een van onze slechtste shows ooit: de kerel die ons geboekt had, gaf niet om ons: we moesten ter plaatse slapen en we wisten niet of we met onze slaapplaatsen moesten lachen of huilen. We konden gelukkig bij een van de 'Reply'-mensen slapen en uiteindelijk was er een wijds publiek van 4 mensen. Dus als jij een van die vier was: ik hoop dat je ervan genoten hebt. In ieder geval, de volgende keer dat we naar België komen (zonder Opeth, spijtig genoeg) kunnen we wel een groter publiek trekken, dus kom gerust allemaal, we zijn er klaar voor.
