---

Sinds de release van zijn recalcitrante debuutplaat ‘Lux’ (2010) is Disappears een vaste waarde in de levendige alternatieve rockscene van de Amerikaanse grootstad Chicago. Het kwartet boetseert hartstochtelijke vocalen, tegendraadse gitaarmelodieën en repetitieve ritmes tot hypnotiserende klanktapijten waar echo’s van drone-, noise- en krautrock weerklinken. Sfeerschepping en gezonde experimenteerdrift primeren daarbij op afgelijnde songstructuren en voor de hand liggende composities. Kwadratuur sprak met frontman en gitarist Brian Case naar aanleiding van ‘Era’, de vierde langspeler in evenveel jaar.

Je ontwerpt alle albumhoezen van Disappears volledig zelf. Ben je een fervente aanhanger van de DIY-ethiek?

Zeer zeker. Toen ik jong was, leerde ik punk kennen dankzij Dischord, Touch and Go (twee onafhankelijke platenlabels met een sterke “do it yourself”-attitude, JR) en leeftijdsgenoten die zelf muziek maakten. Het leek gewoon de meest natuurlijke manier om iets te doen. Dus begonnen we te spelen, maakten we tapes, ontwierpen flyers en gaven optredens in kelders. Het creëerde een gemeenschap waar we ideeën en muziek konden uitwisselen. Ik doe dit al sinds ik 14 jaar oud was en kan me moeilijk voorstellen dat ik het ooit anders zou doen.

Het artwork van jullie debuutplaat ‘Lux’ en diens opvolger ‘Guider’ bestaat uit eenvoudige letters op een monochrome achtergrond. Latere albums gebruiken foto’s, maar verraden desondanks een voorliefde voor soberheid. Heb je een achterliggende visie voor je ontwerpen?

Ik ben een grote fan van minimalisme in al zijn vormen en gebruik het graag als leidraad. De inspiratie komt uit allerlei verschillende hoeken – indrukken uit het straatbeeld, graffiti,… Ik probeer steeds in contact te komen met nieuwe artiesten en invloeden. Het is sterk vergelijkbaar met de manier waarop ik muziek benader: steeds zoekend naar nieuwe dingen, concepten of ideeën.

De muziek van Disappears wordt vaak gelabeld als krautrock en frequent vergeleken met NEU! Beschouw je hen als een belangrijke invloed?

Ik beschouw NEU! zeker als een invloed, maar eerder op een conceptueel niveau. Begrijp me niet verkeerd, ik heb veel tijd doorgebracht luisterend naar hun albums en die van hun nevenprojecten. Maar wat ik voornamelijk van NEU! heb opgestoken is de manier waarop zij muziek maken, niet zozeer de muziek op zich. Klinkt dat plausibel? Hoewel de term krautrock volgens mij niet helemaal van toepassing is op Disappears, storen die vergelijkingen mij hoegenaamd niet.

In 2011 tourden jullie met oprichter Michael Rother van NEU! Hoe zijn jullie bij hem terecht gekomen?

We waren al geruime tijd bevriend met Steve Shelley en hij drumde voor Michael op die bewuste tournee (onder de naam Hallogallo brachten ze muziek van NEU! en ook nieuwe stukken, JR). Op dat moment wisten we al dat Steve bij Disappears zou komen spelen, dus hij suggereerde dat we meegingen voor een aantal shows. Steve wist dat we enthousiast zouden zijn, dus hij hielp ons een handje.

Bijna elke track op jullie tweede album ‘Guider’ werd opgenomen in slechts één take. Is dit een gangbare praktijk voor Disappears of pakken jullie het doorgaans anders aan?

We proberen eerst zoveel mogelijk instinctief te werken en pas later te verfijnen. We doen zeker overdubs als we dat nodig achten, maar meestal draait het opnameproces rond het strippen van bepaalde dingen om zo tot de essentie te komen. Zo vinden we de beste stukken. Elk album dat we totnogtoe gemaakt hebben, bevat evenwel songs waarvan de eerste take meteen de juiste was – op ‘Era’ zijn dat ‘Ultra’ en ‘New House’. We boetseren wel wat tijdens het mixen maar dat waren first takes.

Hoe ontstaat een song bij Disappears?

Het is een combinatie van gelukkig toeval en een bepaalde zang- of gitaarlijn die gaandeweg evolueert. Er ligt heel weinig vast van begin tot einde, we proberen eerder een bepaalde stemming te capteren en laten dat gevoel het nummer leiden.

Steve Shelley van Sonic Youth verving stichtend lid en producer Graeme Gibson op drums kort na de release van ‘Guider’. Voor een rabiate Sonic Youth-liefhebber zoals jij moet dat behoorlijk opwindend geweest zijn?

We hadden een gemeenschappelijke vriend die Steve meebracht naar een van onze optredens. Hij vond het zeer goed en we bleven in contact, wat resulteerde in een samenwerking voor een opnameproject dat hopelijk volgend jaar nog uitkomt. Toen we wisten dat Graeme de band zou verlaten, polsten we Steve om bij Disappears te komen spelen. We waren verbaasd dat hij toehapte! Oorspronkelijk zou hij slechts een paar shows meespelen, maar van het één kwam het ander. Uiteindelijk ging Steve een aantal keer mee op tournee en maakten we zelfs samen een plaat (Disappears’ derde langspeler ‘Pre Language’ uit 2012, JR). Het was een zeer leuke ervaring en ik ben heel blij dat het zo gegaan is. Sedert mijn vijftiende is Sonic Youth een van mijn favoriete groepen. Mijn beeld van wat een band hoort te zijn is gebaseerd op hen, dus het was een eer.

Welke invloed had Steve op het geluid van Disappears?

Hmm, ik weet niet zeker of hij veel invloed heeft gehad op onze sound. De songs waar we samen met Steve aan gewerkt hebben, zouden er hoe dan ook gekomen zijn. Hij gaf ons zelfvertrouwen wel een bepaalde boost. Als een invloedrijke muzikant zoals hij naar onze muziek luistert en onze ideeën respecteert, dan betekent dat heel wat.

Na de hypnotiserende klanksculpturen en repetitieve gitaarriffs van zijn voorganger, waren de songs op ‘Pre Language’ haast “conventioneel” te noemen. Hoe bekijk je de balans tussen melodie en noise die het werk van Disappears karakteriseert?

Voor ons is het belangrijk dat elke nieuwe release verschillend is van de vorige. Steve is een echte rockdrummer dus dat duwde de songs meer richting conventionele structuren. Met Graeme zou dat misschien anders geweest zijn, maar dat is moeilijk te zeggen. Hoewel ‘Pre Language’ een aantal open en experimentele momenten bevat, zijn de songs minder breedvoerig dan de tracks op ‘Guider’ of zelfs ‘Era’.

Sinds ‘Pre Language’ werken jullie met John Congleton als producer. Welke invloed heeft dit op de sound van Disappears?

Werken met hem is in elk geval zeer makkelijk en comfortabel. We kunnen de opnames relaxed aanvatten en focussen op de muziek. We sluiten ons af van de wereld en leven in onze eigen hoofden. John heeft ook geholpen om de toon van ‘Era’ te definiëren. Hij deed een aantal uitstekende suggesties die ons in een nieuwe, opwindende richting geduwd hebben. John is een goede vriend – ik ben eerlijk gezegd niet meteen van plan om albums te gaan opnemen met iemand anders.

Met Noah Ledger introduceert ‘Era’ alweer een nieuwe drummer. Was het moeilijk om Noah te integreren in de band?

Muzikaal heeft het voor mij persoonlijk nog nooit zo makkelijk met iemand geklikt als met Noah. Hij kende al ons materiaal van bij de eerste repetitie. Hij stond ook open voor onze ideeën en werkwijze. Die goede verstandhouding heeft zijn weerspiegeling gehad op ‘Era’: de plaat is zeer snel tot stand gekomen en herbergt een zeer goede vibe. Ik ben er trots op.

Wat is het verschil tussen Noah en Steve?

Het zijn allebei zeer goede drummers maar ze hebben een uiteenlopende stijl. Steve is zeer solide en een perfecte steunpilaar. Ik denk niet dat Sonic Youth geworden zou zijn wat ze zijn zonder hem – hij houdt de teugels strak in de hand maar laat de groep toch vrij experimenteren. Dat is een vrijwel onmogelijke taak. Noah is even indrukwekkend maar op een andere manier. Ook hij zorgt voor de nodige houvast, maar zijn drumpartijen hebben iets vloeibaar. Hoewel ik er moeilijk de vinger kan opleggen, lijken ze wel constant te muteren. In elk geval is zowel Noah als Steve zeer gepassioneerd met muziek en zijn instrument bezig.

Disappears heeft de gewoonte om elk jaar een nieuwe langspeler uit te brengen. Zit de opvolger van ‘Era’ al in de pijplijn?

We zijn al begonnen aan nieuwe songs, hopelijk kunnen we ten minste een nummer afwerken vooraleer we op Europese tournee vertrekken (op 21 november, JR). Ik weet al min of meer waar de nieuwe plaat rond zal draaien, conceptueel en visueel. Nu enkel de songs nog! Ik zou graag volgend jaar weer een album uitbrengen, maar ik wil het ook niet forceren. We hebben dit jaar immers al 5 releases gedaan.

Het je een idee welke muzikale richting je uit wil?

Op dit moment spelen we met het idee van camouflage, waarbij een song niet altijd is wat hij lijkt. We moeten nog zien uit te vinden hoe dat precies in zijn werk zal gaan, maar het is alvast een interessant startpunt. We willen sowieso blijven focussen op de symbiose van dub, minimalisme en herhaling. Ik denk dat we op die manier al geweldige muziek gemaakt hebben en ben benieuwd hoe ver we dat nog op de spits kunnen drijven.