---

Ze spraken er al langer over, maar het is er nu pas van gekomen: percussionist Mark Guiliana en pianist Brad Mehldau storten zich samen op een improvisatieproject. Eerstgenoemde brengt daarbij een arsenaal aan digitale effecten mee, terwijl de laatste zich een uitzonderlijke keer uitslooft op Fender Rhodes én synthesizers. Het resultaat van hun ontmoeting laat zich op woensdag 6 maart bewonderen in De Roma en op 7 maart in de AB. Mehldau zelf lijkt in ieder geval te spreken over het resultaat…

In dit nieuwe project speelt u op synthesizer en Rhodes, met een sound als gevolg die ver weg lijkt te liggen van wat u tot op heden voornamelijk heeft gedaan. Is dit project inderdaad een totaal nieuwe ervaring voor u?

Het is inderdaad nieuw voor mij. Op Rhodes was ik op cd al te horen als sideman, maar synthesizers heb ik nooit gespeeld, en precies dat zal de kern vormen van wat ik met Mark Guiliana in dit project zal doen. In bepaald opzicht gaat deze samenwerking echter ver terug voor mij, naar de muziek waar ik naar luisterde voor ik de jazz ontdekte – progressive rock van bands zoals Rush.

Uw geïmproviseerde muziek heeft altijd heel spontaan geklonken. Toch werden uw jazz-albums op een gegeven moment bekritiseerd als zijnde "te intellectueel". Zou het huidige project een verlate respons kunnen zijn op dergelijke valse beschuldigingen?

Ik heb eigenlijk nooit iemand ontmoet die een project uit de grond stampte als reactie op de mening van critici. Daarnaast heb ik geen idee hoe "te intellectueel zijn" zou klinken of er uit zien. In de realiteit bestaat het onderscheid niet tussen intellect, emotie en lichaam. Intellectueel kan vol zitten van rauwe passie, en passie kan gecalculeerd en intellectueel zijn – het samengaan van deze mentale toestanden (alles is geest; het is per slot van rekening de geest die alle emoties genereert) is precies wanneer muziek interessant wordt, althans voor mij. Denk bijvoorbeeld aan Bach of Coltrane.

Welke toekomst ziet u voor uw huidige trio? Hebben jullie nog een authentiek verhaal te brengen?

Een aantal maanden geleden zaten we nog in de studio met allemaal nieuw materiaal. Wij drie spelen enorm graag met elkaar, ik voel dat het een erg sterke vorm van communiceren is voor ons allen en ik ben daar enorm dankbaar voor.

Jazzmuzikanten, zoals u, die enorm gefascineerd zijn door klassieke muziek, hebben soms het repertoire opgenomen dat hen na aan het hart lag. Bestaat de kans dat u ooit hetzelfde zult doen?

Eigenlijk is dat niet zo vaak gebeurd, denk ik. Ik zou het gevoel moeten hebben dat ik de muziek op een unieke manier benader; dat zou een opname rechtvaardigen. Laat ik zeggen dat mij dat nog niet overkomen is.

In de liner notes bij uw 'Elegiac Cycle' verwijst u naar de grote invloed van Europese literatuur op uw muziek. Is lezen nog altijd een belangrijk aspect voor uw artistieke persoonlijkheid?

Ik lees niet meer zo frequent als ik ooit deed – "novels are a young man's pursuit", zie iemand ooit – maar ik ben nog altijd sterk geïnspireerd door wat ik lees.

Mensen die u zien, getuigen er vaak van hoe nederig en "zen" uw benadering van muziek is. Hoe komt dat, denkt u? Is dat omdat de muziek u de mogelijkheid biedt om uzelf er in te verliezen, of omdat u het geluk heeft gehad dat de muzikale Goden u schijnbaar gunstig gezind waren de voorbije jaren?

(lacht) Goed geraden! Ik sluit me meest aan bij de eerste uitspraak. Daar waar creativiteit plaatsgrijpt, wil ik er niet de eer voor opstrijken. Schoonheid komt voor uit ons collectief bewustzijn, net zoals lelijkheid. Mensen hebben de neiging om erkenning op te eisen wanneer ze iets moois creëren, omdat het hen als het ware "staat". Maar alles dat uit een muzikant ontspruit, behoort hem nooit werkelijk toe: het is zijn ouders, zijn leraars, zijn eerste kus, alle boeken die hij gelezen heeft, de maatschappij waarin hij werd grootgebracht, dat en nog veel meer.

Laatst componeerde u nog het prachtige project getiteld 'Highway Rider', waarvoor u een heel aantal andere muzikanten engageerde. Kwam de muziek voornamelijk van u, of werd u erg geïnspireerd door uw collega-improvisatoren?

Ik heb al de muziek geschreven, maar dan speciaal voor die muzikanten, in het bijzonder Joshua Redman, die als het ware de protagonist van het verhaal was.

Brengt de toekomst meer van Mehldau de componist of Mehldau de improvisator?

Dat kan ik voorlopig niet zeggen. Als ik zou moeten raden, denk ik beide, zoals het tot nog toe geweest is. Of misschien doe ik iets helemaal anders, zoals boer of leraar worden!