---

Wie death metal uit Nederland zegt, kan niet om Asphyx heen. Deze legende heeft in wezen de blauwdruk voor logge death metal met zware doominvloeden gemaakt en is sinds een paar jaar terug volop actief, met heerlijke albums tot gevolg. Aangezien hun laatste schijf 'Deathhammer' meer is dan een intentieverklaring, mocht drummer en lid van het eerste uur Bob Bagchus het woord voeren.

'Deathhammer' verschijnt vrij snel na 'Death... The Brutal Way'. Heeft de komst van Paul jullie dan zo'n sterke stimulans gegeven?

'Death…The Brutal Way' is inmiddels alweer een aantal jaren oud, uit 2009 om precies te zijn. Dit is dus alweer zo’n 3 jaar terug. De komst van Paul heeft Asphyx zeker een boost gegeven. In 2007 was het reünieconcert op Party San, maar daar werden enkel de klassiekers gespeeld. Toen waren er nog geen plannen voor een nieuw album. Na deze show begon Paul echter nummers te schrijven met als gevolg de komst van zowel de EP als het album 'Death…The Brutal Way'. Ook na dit album bleef hij doorschrijven, en hebben we in 2010 de song 'We Doom You To Death' en de cover 'Bestial Vomit' van Majesty opgenomen. Dit zijn de eerste opnames waar ook bassist Alwin  Zuur te horen is. Deze zijn beiden op split singles uitgebracht. Tijdens dit proces zijn er ook al meer nummers geschreven die nu te horen zijn op ons nieuwe album 'Deathhammer'.

Het valt alweer op dat het aloude Asphyx-geluid perfect bewaard is. Letten jullie daar nog steeds nauwgezet op?

Zeker hebben we heel doelbewust het aloude Asphyx-geluid gekozen. We werken nauw samen met Dan Swanö die ook deze plaat weer heeft gemixt en gemasterd. Voor die tijd geven we al aan wat en hoe we het ongeveer willen hebben. Iedereen is bij het proces betrokken. Asphyx is geen band voor een perfect gelikte productie. Dat zou ook een mate van bruutheid weghalen. We houden het liever zo rauw en bruut mogelijk, dat is het geluid wat bij Asphyx past. In onze ogen is het lompe scheurende gitaargeluid, de smerig ronkende bas, de allesverwoestende drums en de unieke stem van Martin op het 'Deathhammer'-album een meer dan goede mix. De sound past gewoon bij de nummers.

'Deathhammer' klinkt – naar mijn gevoel – een stukje trager en nog “ziekelijker” dan 'Death... The Brutal Way'. Waren de doomvibes deze keer sterker aanwezig dan de vorige maal?

Er staan inderdaad wat meer doom stukken op in vergelijking met 'Death...'. Asphyx heeft altijd al doomstukken op zijn platen gehad, maar op 'Deathhammer' lijkt dit perfect in balans. Er staan een aantal snellere songs op zoals de titeltrack en 'Vespa Crabro', maar nummers als 'Minefield', 'Der Landser' en ook het afsluitende 'As The Magma Mammoth Rises' zijn heerlijke nummers met veel doominvloeden. Het is niet zo dat we bewust zoveel dergelijke nummers op de plaat willen maar dit is gewoon een proces wat bij het componeren gebeurd. Deze doomvibe  maakt o.a. het grote onderscheid tussen 'Death…The Brutal Way' en 'Deathhammer'.

Met 'Der Landser' hebben jullie een Duits getitelde song, de dvd is opgenomen in Duitsland... Hebben jullie een bepaalde affiniteit met dat land?

Duitsland is altijd een erg goed land geweest voor Asphyx. We hebben daar een zeer grote aanhang  die ook werkelijk compleet uit hun dak gaan als we er spelen. We spelen er dan ook erg graag. In Turock in Essen is de DVD 'Live, Death, Doom' opgenomen, dat was de releaseparty van 'Death… The Brutal Way'. Het was werkelijk een gekkenhuis, en helaas heeft niet iedereen erbij kunnen zijn omdat de zaal bomvol was. Al met al zijn overal waar we spelen de shows altijd erg mooi om te doen, maar Duitsland heeft vaak net dat beetje extra.

Het afsluitende nummer is zo'n heerlijke kraker in de trand van bv 'The Rack'. Is het niet lastig om een dergelijke, relatief lange song te maken?

Eigenlijk bestaat 'As the Magma Mammoth Rises' maar uit een paar riffs. De hele opbouw van dit nummer lijkt op de opbouw van 'The Rack'. Het rustige begin met een hele lap tekst, vervolgens komt het stampende midtempo stuk, en vervolgens sluiten we weer af met de beginriff.
Het is een song van bijna acht minuten, maar wanneer je enkele krachtige riffs hebt dan kun je deze rustig wat langer doorspelen, en dan zit je voordat je het weet aan die acht minuten. Ook Martin is altijd erg creatief met zijn teksten en heeft soms zoveel keer een riff nodig om te kunnen zingen wat hij op papier heeft gezet. Er wordt dus degelijk rekening met elkaar gehouden wat muziek en teksten betreft. Al met al is dit een sfeervolle song geworden en is er bewust voor gekozen om met dit nummer af te sluiten.

Jullie werkten opnieuw samen met Axel Hermann voor de hoes, als ik het goed heb. Hebben jullie in hem een ideale partner gevonden?

De samenwerking met Axel is er al heel lang, zelfs ten tijde van 'The Rack'. Echter, met 'Death...'  hebben we een vriend van ons (Mick Koopman) gevraagd wat voor ons te ontwerpen. De hoes van deze plaat is inmiddels bekend, en dat was overigens een prima cover. Toen Century Media met het idee kwam om een live DVD te maken, is Axel gevraagd om hier de hoes voor te ontwerpen, en hij heeft hier een geweldige cover voor gemaakt. Voor ons was het toen duidelijk dat ook de volgende hoes weer door Axel gemaakt zou worden, en wederom vinden we dat hij geweldig werk heeft geleverd. Het is natuurlijk te vroeg om te zeggen, want 'Deathhammer' ligt net vers in de schappen, maar de kans is zeer groot dat ook een volgende release door Axel gedaan zal worden.

Het boek op de hoes deed me denken aan de 'Necronomicon' zoals die verschijnt in de 'Evil Dead' triogie van Sam Raimi. Is dat de bedoeling?

Het hele idee achter de nieuwe plaat is dat we een schijf wilden maken waarvan wij vinden hoe death/doom metal hoort te klinken, en hoe het in de boeken omschreven zou moeten staan als er een handleiding voor death metal zou zijn. Het uiteindelijke ontwerp illustreert Jezus Christus die als het ware dit boek vasthoudt.

De titel van het album zou eigenlijk perfect voor Asphyx kunnen staan: to the point, geen franjes en beuken. Een aantal collega's hebben in de loop van de jaren hun stijl veranderd. Waarom blijven jullie dan wel sterk in de schoenen staan wat betreft jullie muzikale identiteit?

Wat we op dit moment doen, is ook gewoon wie en wat we zijn. We zijn Asphyx, al ruim 25 jaar. Dit heeft niks met sterk in de schoenen staan te maken, maar heeft te maken met wat we willen. We staan 100% achter het nieuwe album en de line up en de sfeer binnen de band is nog nooit zo goed en sterk geweest. Het moet gewoon lomp zijn en beuken. Meer willen we niet.
Helaas hebben veel bands hun stijl veranderd, maar gelukkig zijn er ook bands die altijd trouw aan hun roots geweest zijn en zich niet gek laten maken door commercie of waar het ook door komt dat er andere stijlen gespeeld worden. Kijk naar o.a. Bolt Thrower, Dismember of Obituary.

Is het ondertussen geen nachtmerrie om een setlist op te stellen? Jullie hebben immers al een behoorlijk aantal albums op het conto staan?

Het is niet altijd een makkelijke keuze om te bepalen wat je gaat spelen. Het zal nu met het nieuwe album alleen nog maar moeilijker worden. Sommige klassiekers zoals 'The Rack' of 'Forgotten War' kun je gewoon niet weglaten in de set. Je wil zo graag je fans tegemoet komen met wat ze willen horen. Met name op festivals waar je maar een beperkte speeltijd hebt en alleen 'The Rack' al negen minuten duurt is het altijd erg lastig. Dan heb je vaak nog maar 35 minuten over om andere nummers te spelen.  De clubshows hebben we echter wat meer tijd en dan is het makkelijker een setlist op te stellen.

Hadden jullie eigenlijk verwacht dat de respons op de terugkeer van Asphyx zo groot ging zijn?

Dit hadden we niet verwacht, nee. We wisten wel dat we van vroeger een aanzienlijke aanhang hadden. Tijdens de live shows kom je er dan achter hoeveel mensen nog steeds al die jaren zo trouw gebleven zijn aan Asphyx. Dit is natuurlijk geweldig en geeft je nog meer motivatie door te gaan.
Inmiddels hebben we de eerste reviews van 'Deathhammer' gelezen en die liegen er tot nu toe niet om. Die zijn meer dan gewoon goed, en we zijn erg benieuwd hoe dit zich zal ontwikkelen.

Jullie hebben nog nooit een mindere schijf uitgebracht, maar toch blijven veel mensen vasthangen aan 'The Rack' als jullie ultiem album. Vind je dat niet jammer? (ongeacht de kwaliteit die de plaat heeft)

Vaak geldt dat het debuutalbum van een band voor velen een favoriet is. Ook zelf heb ik dat als ik bijvoorbeeld kijk naar een Entombed of Obituary. Ik denk dat dit ook veel te maken heeft met herinneringen uit het verleden. Toch hebben we afgelopen jaren met de live shows ook gemerkt dat veel fans om de nieuwere nummers schreeuwen en vervolgens bijvoorbeeld de song 'Death The Brutal Way' uit volle borst meezingen. We hebben toch in de loop der jaren ook vele jongere fans erbij gekregen die het oude werk van Asphyx helemaal niet kennen. Persoonlijk vinden we dat we nu de beste Asphyx-plaat ooit hebben gemaakt met 'Deathhammer'. Maar eens afwachten wat de oude garde daarvan vind…

Mogen we jullie verwachten op een zomerfestival, of houden jullie het liever bij een clubshow met zijn intieme sfeer?

Aankomend jaar doen we zowel zomerfestivals als clubshows. Zo spelen we op o.a. Summerbreeze en Obscene Extreme. Maar er zijn ook clubshows. We hebben de cd-presentatie in Willemeen en Turock op 9 en 10 maart. Een week daarvoor spelen we op Neurotic Deathfest in Tilburg. Verder komen er nog wat clubshows in Europa.
Persoonlijk vinden we de clubshows altijd wat persoonlijker en directer. Er is gewoon meer interactie met je publiek, om vervolgens na de show eens een biertje met je fans te pakken.