Wie klassieke Teutoonse heavy metal zegt, denkt aan Grave Digger. Deze band met als vaste spil vocalist Chris Boltendahl draait immers al zolang mee en draagt de principes van klassieke metal zodanig uit, dat de naam zelf bijna synoniem is geworden voor de stijl. Nochtans weet Grave Digger beter te worden met ouderdom, wat hun laatste album 'Clash of the Gods' bewijst. Aan het woord is gitarist Axel Ritt, een toonbeeld van Duitse efficiëntie: weinig van zeggen, maar wel to the point.
Met zowel 'Ballad of a Hangman' en 'The Clans Will Rise Again' opteerden jullie voor een historisch thema. Waarom waren deze keer Griekse mythes aan de beurt?
Dat was een ideetje van Chris, die al jaren geleden aan dat concept aan het werken was. Het erge was dat de vorige bezettingen nooit ten volle achter zijn idee stonden. Ik daarentegen was zeer enthousiast over het hele gebeuren en ik deed dus ook mijn best om het verhaal en idee te steunen.
Bepaalde oude verhalen lenen zich beter tot bewerking dan anderen, maar hoe kiezen jullie uit het grote aanbod?
Dat hangt vooral af van de basiselementen van het verhaal in kwestie en op welke manier je het geheel kan omzetten naar noten en klanken. Als je een idee voor een concept hebt, dan spring je er meteen op en ga je loos.
De laatste albums zijn jullie directer geworden en daardoor een pak harder. Is dat een bewuste keuze?
Goh, ik denk dat het een mengeling is van bedoeling en toeval. De groep als geheel wilde meer teruggrijpen naar hun oorspronkelijke stijl en hun meest succesvolle kenmerken, maar het hangt ook af van de bezetting, natuurlijk.
Axel Ritt - tweede van links (foto: Jens Howorka)
Jullie vermeden netjes de clichéverwijzing als 'Clash of the Titans'. Maar waar komt die fascinatie met mythes en geschiedenis vandaan?
Grave Digger stond altijd al garant voor grote verhalen over epische momenten in de geschiedenis. Naar mijn gevoel vloeit dat voort uit het feit dat alle bandleden geïnteresseerd zijn in geschiedkundige gebeurtenissen uit de menselijke geschiedenis. Andere artiesten zingen enkel over een hele nacht drinken of over hoe ze hun lul het best gebruiken, maar geef ons maar geschiedenis en mythes.
'Charon' is een vrij rustige opener, waarna 'God of Terror' iedereen van de sokken blaast. Laten jullie mensen graag schrikken?
We zijn allemaal grote fan van atmosferische introducties bij albums, die meteen daarna gevolgd worden door lekker stampende songs. Wij dachten gewoon dat 'God of Terror' het meest geschikt was om eenieder die luistert wakker te krijgen. (lacht)
Is het juist te veronderstellen dat enkel 'Death Angel and the Grave Digger' niet past in het rijtje en een eerbetoon is aan jullie mascotte?
Juist!
Da's duidelijk. Een tijd terug hadden jullie een speciaal optreden op Wacken, compleet met gastoptredens. Was dat het voorlopige hoogtepunt van een behoorlijk lange carrière?
Jazeker, de show op Wacken 2010 was veruit het grootste optreden ooit uit onze geschiedenis. Ik ben er erg trots op dat ik deel heb mogen uitmaken van die gebeurtenis. Maar je weet nooit, misschien komt er wel eens iets groters uit de bus...
Jullie zijn nooit van het pad afgeweken dat jullie zelf mee hebben uitgezet. Is dat de reden dat jullie er nog steeds zijn, in tegenstelling tot vele anderen?
Ik denk het wel. We zijn nooit trendy of hip geweest, maar je kan wel steeds op ons vertrouwen. Als je naar een show van Grave Digger komt, krijg je elke keer zoveel mogelijk kracht van het podium en als je een plaat koopt, krijg je telkenmale honderd procent Grave Digger. Nooit een goed draaiend concept veranderen!
Jullie hebben natuurlijk een uitgebreide loopbaan achter de rug, maar wat was voor jou het voorlopige hoogtepunt?
Dat moet dan wel het optreden op Wacken 2010 zijn. Die show was fantastisch, voor 100.000 fans spelen, die allemaal meezongen, riepen en feestten. Dat was pas ongelofelijk...
