---

Ondanks dat Nederland veelal in de kijker staat met hun “female fronted” bands, zit er in de ondergrond een legioen aan doodsmetalen acts die veel van de internationale concurrentie het nakijken geven. Eén zo'n band is Asphyx, die jarenlang stug bleef volhouden aan ongecompliceerde en rauwe death metal en daardoor een van de weinige groepen was die de oude stijl trouw bleef. Dit jaar bestaat de groep zowaar twintig jaar en dat wordt gevierd met een heerlijke DVD. Natuurlijk mocht ook een gesprek met de welgemutste en spraakzame brulboei van dienst, Martin Van Drunen, niet ontbreken.

Martin, we zitten hier uiteraard naar aanleiding van de DVD van Asphyx. Had je zelf verwacht dat de band het zo lang zou volhouden?

Toen we begonnen niet. Eigenlijk was ook de hele reünie niet echt gepland. Normaal gesproken ging het om een enkele show (op het Party San-festival – GVC). Daarna is echter de bal aan het rollen gegaan, op een manier die we zelf niet konden voorspellen. We hebben er ook ontzettend veel pret in en dat is nou hetgeen dat alles aan de gang houdt.

Was die ene show dan de katalysator om alles weer op gang te krijgen?

Niet echt. Asphyx was al jaren niet meer. Maar de mensen van Party San bleven maar elk jaar proberen om ons op de affiche te krijgen, al was het maar voor een enkele show. Na verloop van tijd dachten we dan ook dat het wel een leuk idee zou zijn om die ene show te spelen, met in ons achterhoofd de vaste veronderstelling dat we het daarbij gingen houden. We waren er absoluut niet over aan het nadenken wat er daarna zou gebeuren. Toen barstte de hel los. (lacht) We kregen plots een hele resem aanbiedingen, mensen bleven maar zeggen hoe geweldig het was dat we terug waren, ... Voor we goed beseften hoe alles op zijn plooien viel, waren er zelfs al nieuwe nummers. Het is allemaal zo spontaan gelopen, maar dat is vrij typisch voor Asphyx. We waren nooit een band die zaken plande. Ofwel ging het door, ofwel niet, maar we lagen er ook nooit wakker van.

Het is wel opvallend dat Asphyx, ondanks alle tegenslagen uit het verleden, steevast blijft terugkomen. Waar komt die kracht vandaan?

Toch de liefde voor de metal. Al zeker voor de stijl die Asphyx speelt: rechttoe, rechtaan death metal, zonder pretenties. Dat is waar we allemaal een voorliefde voor hebben. Als we daar niet de lol in hadden die we nu hebben, dan zouden we er gewoon mee stoppen. Simpel dus: eenzelfde liefde voor een bepaald soort muziek, en het feit dat we ons erg goed amuseren bij optredens. Het gewone contact in de oefenruimte is ook erg aangenaam, dus ik kan zonder twijfel zeggen dat het ligt aan hoe leuk we het wel niet vinden. Daar ligt volgens mij ook de kracht van Asphyx: we nemen onszelf niet te serieus. Sommige mensen praten enkel over hoe goed ze gitaar kunnen spelen, maar zo zijn we helemaal niet. Wij hebben het liever over andere zaken.

Waarom kozen jullie ervoor om een optreden in Duitsland te filmen?

Dat was niet vooraf gepland, net zoals de dvd eigenlijk ook niet gepland was. Wat we wilden doen, was een show eens een keertje filmen met wat camera's. Een simpele registratie, en we zouden wel zien wat ermee te doen viel achteraf. We hadden ook niet verwacht dat heel die zaal uitverkocht zou zijn, of dat ze zo verschrikkelijk tekeer zouden gaan. We wisten al helemaal niet dat we bijna twee uur zouden spelen. Alles liep zo vlotjes die avond en toen we de beelden daarna terugzagen, vonden we allemaal dat dit Asphyx ten voeten uit was. Dit was waar we voor staan en wat we doen, punt. Toen besloten we om te kijken wat we hiermee konden doen. Uiteraard is dan het maken van een dvd met alle betrokkenen erbij een goed idee, zowel de mensen van nu, het label en mensen uit het verleden. We vonden het geheel zo tof dat de knoop snel was doorgehakt.

Je zegt net dat jullie niet hadden gepland om twee uur te spelen. Was een groot deel dan gewoon geïmproviseerd?

We vinden het zelf prettig om een enorm scala aan nummers te hebben. Heel veel bands hebben een vrij strakke set en als ze dan de mogelijkheid hebben om wat meer te doen, gaan ze soms zelfs gewoon een nummer opnieuw spelen. Als je dan zoals wij zo'n enorm oeuvre hebt, dan zijn er zeker nummers die je gewoon kan bovenhalen, ook al speel je ze anders niet zo vaak. Wij keken elkaar gewoon aan halverwege met een blik van “Wat doen we nou?”. Dan was het vaak snel beslissen welke song we ertussen gooiden. Dat kwam ook omdat de mensen zo tekeer gingen, die hielden maar niet op met schreeuwen. Dan zijn wij de band die zegt: “Oké, jullie willen nog meer, we geven jullie meer!”. Tot we niets meer hebben, zelfs. Na de show was ik dan ook zo verschrikkelijk kapot. (lacht) Normaal gesproken drink ik na een show steevast nog een biertje onder de mensen, maar deze keer heb ik gewoon twee uur nodig gehad om weer even bij te komen.

Maar om nou even terug te komen op Duitsland: ik denk dat de meest fanatieke aanhang van Asphyx in Duitsland zit. Het was dan ook nog eens in het midden van het Ruhr-gebied, wat toch wel het hart is van de hele Duitse metalscene. Dan heb je al meteen twee redenen.

Het was anders wel een aardige verrassing om te ontdekken dat Asphyx terug was, want jullie zijn toch echt een van de weinige bands die old school blijven ademen.

Dat ben ik met je eens. Wat typisch is aan Asphyx, is dat er ook nooit echt een kwaliteitsverlies is geweest. Ondanks alle bandwisselingen zijn het wel steevast goeie platen, met een erg herkenbare stijl. In mijn ogen heeft Asphyx ook nooit een zwak product uitgebracht. Er zijn natuurlijk wel albums die iets minder zijn dan anderen, maar niet in de zin van echt slecht. Er zit ook zo veel passie en liefde achter het maken van de muziek. Dat is onze stijl en dat is altijd zo gebleven. Ook in de tijd dat ik er zelfs niet bij was, is Asphyx niet van het pad afgeweken.

Is dat ook de reden dat jullie weinig hebben laten bijschaven aan de opnames? Om de rauwheid te bewaren?

Dat beschouw ik dan als een compliment! Wij schaven zo min mogelijk. Ik vind het zo jammer wanneer veel bands live-opnames laten bijwerken in een studio, tot zelfs helemaal opnieuw inspelen. Dan heeft dat toch niets meer met een live-registratie te maken? Het is zoals je bent, of niet. Toen we zelf de beelden zagen, wisten we meteen dat dit was hoe we zijn. We gaan daar verder niet in lopen rommelen. De man die het filmde met zijn ploeg is zelf ook een old school death metalfanaat. Die vond ook dat het moest gefilmd worden zoals in de oude tijd en niet met al dat zware technische digitale gedoe van tegenwoordig. Dan krijg je al snel een te vlakke of gemaakte sfeer.

Eigenlijk gewoon een verderzetting van jullie ingesteldheid om te doen waar je zin in hebt, zonder na te denken over waar je uitkomt.

Zo is het ook! Wat je ziet, krijg je, punt.

Was het voor jou makkelijk om de Asphyx-geest opnieuw te krijgen, aangezien je er een tijdje van tussen bent geweest?

Het grote probleem waarom Asphyx er jaren niet was, was simpelweg dat Erik (Daniels, gitarist – GVC) niet meer in staat was om het te doen. Dat was ook de reden dat Bob (Bagchus, drums – GVC) en ik altijd hebben gezegd dat het niet doorging. Erik is altijd de man van de riffs geweest en de gitaar en het geluid van Asphyx, dus zonder hem ging het niet en begonnen we er ook niet aan. Tot ik heel toevallig Paul Baayens trof en na een paar biertjes hij durfde opperen dat hij het misschien wel kon. Een paar dagen later schrok hij van zichzelf dat hij dat had gezegd. (lacht) Toen besloten we gewoon eens te proberen in de oefenruimte. Het klikte gewoon zo goed, ik denk dat de enige die Erik ooit kon vervangen gewoon Paul was. Hij heeft er alles aan gedaan om de sound zo te krijgen, de stijl van Erik te benaderen, ... Dat was wel belangrijk, want anders is Asphyx voor je het weet een andere band. Ik zag Bob zitten grijnzen achter zijn drumstel en we wisten gewoon: dit heeft toekomst.

Het valt dan ook heel hard op dat Paul goed geluisterd heeft naar Erik, zoals te zien in de interviews. Was het bewaren van de oude sound een absolute voorwaarde?

Ja! Dat was ook de reden dat we altijd hebben afgesproken dat het zonder Erik niet kon. We moesten iemand hebben die ervoor kon zorgen dat de bandidentiteit behouden bleef. Dat is ook Paul's grote verdienste, dat hij zo hard heeft gewerkt om het geluid goed te krijgen, dat hij bij wijze van spreken doet vergeten dat het niet Erik is die daar staat. Niemand had na Party San gevraagd waar Erik was, en dat is alweer een verdienste van Paul, dat de muziek netjes op de eerste plaats komt en dat niemand zit te zeuren over de bezetting. Erik is natuurlijk nog steeds een heel goede vriend van de band, hoor. Paul vult de plaats in, bijna alsof hij er voor geboren was.

Hoe nostalgisch werd je bij het samenstellen van de bandgeschiedenis voor de DVD?

Het was leuk om te doen. Er kwamen verhalen boven die ik zelf helemaal niet wist. Achteraf was het geweldig grappig om te zien en te horen. Je kan ook wel zien dat het erg vriendschappelijk en zonder poespas is opgenomen. Biertje erbij, wat kletsen, ... Op een bepaald moment sta ik vrolijk een sigaret te rollen zonder dat ik erbij nadacht. Het was ook vrij veel werk. Niet alleen om af te spreken voor de opnames elke keer, want de mensen die alles filmden wonen in Zuid-Duitsland, maar vooral het vergaren van oud materiaal zoals foto's. Voor dingen die op het internet staan, moet je iedereen contacteren om toestemming te vragen en zo blijf je wel even bezig. Daarom heeft het ook behoorlijk lang geduurd na de show vooraleer de DVD uitkwam.

Het is dan ook een erg gedetailleerd overzicht.

Toch kwam het er zo'n beetje bij. We hadden de show al, maar we wilden toch iets meer doen. Een speciaal iets uitbrengen, want we zijn er nu al zo lang. De band heeft een nogal turbulente geschiedenis, vooral wat betreft personeelswissels, dus leek het wel aardig om eens te overlopen hoe alles gegaan is. Ik denk dat het ook aangenaam is om eens te zien hoe de jongens zelf alles beleefden. Ik kijk nooit naar mijn eigen spul, maar als ik dit laat zien aan mensen, dan zit ik vaak zelf te grinniken. (lacht)

Had Asphyx niet groter kunnen zijn? Soms lijkt het alsof jullie de band zijn van de gemiste kansen...

Leuk dat je het zo zegt. (lacht) Volgens mij heeft een band met zo veel wissels in de bezetting ook problemen om stabiel te zijn voor de fans. Met Asphyx ging het op een bepaald moment zo verschrikkelijk omhoog, zeker met 'The Rack' en 'Last One on Earth', maar toen gingen we al bijna uit elkaar. Als we toen hadden doorgezet, was Asphyx misschien bij de top van de wereld in deze stijl. Aan de andere kant hebben we nu een heel prettige cult-status. We hebben heel toegewijde en fanatieke fans. Je ziet trouwens bij onze shows buiten de oudere generatie ook jongeren van vijf-, zestien jaar. Dat betekent dat je als band toekomst hebt. Ik denk dat we nu ongeveer zijn op de status die we hadden ten tijde van 'The Rack'. Het wordt in elk geval steeds gekker qua optredens. We horen misschien niet bij de top, maar het blijft een moeilijke markt.

Dat geeft jullie uiteraard ook de vrijheid om te doen waar jullie zin in hebben, net zoals jullie altijd al deden.

Wij leggen onszelf geen druk op. We zien wel waar we uitkomen. Onlangs waren we weer in de oefenruimte, wat riffs uit te proberen met wat biertjes en zakjes chips. We hebben nu een sterke song klaar, maar we liggen niet te plannen hoeveel songs we hebben voor een nieuwe cd, die op een welbepaald moment moeten klaarhebben. Als wij klaar zijn, brengen we het uit, niet eerder. Bob heeft het bijvoorbeeld ook zo druk met zijn gezin, dus die wil ook niet te vaak onderweg zijn. Die houdt te veel van zijn kids en zijn vrouw om lang te toeren. Na drie dagen zit hij al te springen om weer thuis te zijn. Dus we gaan ook geen honderd dagen de hort op. We doen het in ons eigen tempo en dat is het lekkerste.

Maakt dit het dan ook niet makkelijker om te zeggen: “Hier willen we naartoe met Asphyx, punt.”?

Precies! Asphyx is en blijft Asphyx, en ook met 'Death – The Brutal Way' hebben we geprobeerd om zelf er volledig achter te staan. De reacties van de fans waren ook geweldig. Die zeiden ons geregeld dat dit precies hetgene was wat ze verwacht hadden. Geen toegeving aan een gelikte sound, lekker bruut. Mensen hoeven ook geen schrik te hebben dat we ooit gaan veranderen. We zijn geen technische band en zullen dat ook nooit zijn. We luisteren zelfs niet naar dat spul.

Het is ook wel zo: telkens het lang geleden leek dat jullie nog iets hadden gedaan, waren jullie er plots.

(lacht) Misschien was het gewoon goeie timing, ik weet het niet. Het heeft gewoon zo moeten zijn en ik ben blij dat we de schoen hebben aangetrokken. Hij zit als gegoten en het gaat heel erg lekker. Het is gewoon leuk om terug met de jongens lawaai te maken.

Zijn jullie al voorzichtig bezig met nieuw materiaal?

Vorige week waren we in de oefenruimte wat aan het jammen. We spelen de oude nummers ook niet: die kennen we al. We keken eens wat Paul uit zijn hoed kan toveren. Hij heeft dan ook een berg riffs en we zijn heel langzaam wat aan het arrangeren. Een nummer is zo goed als klaar, en lekker heftig in de oude Asphyx-traditie. Het komt er wel, maar wanneer dat weet ik niet. Het kan heel snel zijn. Voor hetzelfde geld is het december van dit jaar, of mei volgend jaar, wie weet? Maar er komt wel wat, dat is zeker.

Zou deze bezetting het dan lang uithouden?

Elke band zal wel zeggen na de laatste wissel dat dit de beste bezetting is, je kent die standaardzaken wel. Het voelt nu echt wel erg goed aan. We hebben ook afgesproken dat als er nu wat misgaat, we er gewoon mee stoppen. Dan heeft het geen zin meer. De sfeer zit nu zo goed. Het is niet enkel het muziek maken, ook al wat erbij komt. De hele sfeer en vriendschap zit goed, iedereen is bereid om wat voor een ander te doen. Als dat verandert, voel ik zelf ook aan dat het geen zin meer heeft.

Jullie amuseren je ook overduidelijk live, waar andere bands soms iets te ingestudeerd overkomen.

Als band mag je gewoon uitstralen dat je plezier hebt in wat je doet. Er is niets mooier. Voor mij is dit nu ook mijn werk, maar dan nog. Ik heb van mijn passie mijn werk gemaakt, een privilege dat veel mensen zouden willen maar niet aan toe komen. Ik vind het niet meer dan normaal dat je laat zien dat je pret hebt in wat je doet. Onze fans weten dat ook van ons. Instuderen is echt ons ding niet. Als je pasjes moet instuderen, kan je beter naar een dansschool gaan. Bij sommige bands is het wel aardig, maar ik moet er niet aan denken! (lacht) Ik zie me al naar Paul toestappen: “Hey, zullen we eens wat instuderen met ons tweetjes?”.

Kiezen jullie dan ook eerder voor losse shows in plaats van een tour?

Echt tourplannen hebben we inderdaad niet, maar we zijn wel bezig met shows voor volgend jaar. We hebben best wel veel aanbiedingen. We doen wel vaak weekendshows. Ik denk dat we in totaliteit een vijftien tot twintig shows spelen op jaarbasis en dat is voor ons genoeg. Je laat toch je koppie aan de mensen zien. Een toer heeft geen zin, dan stopt Bob meteen en zonder Bob heb je geen Asphyx natuurlijk. We gaan weer naar Portugal, we hebben aanbiedingen van Spanje, dus je komt weer overal.

Het moet dan ook wel hartverwarmend zijn om te weten dat jullie nog zo geliefd zijn.

Dat is gewoon ongelofelijk. Je maakt zo'n leuke dingen mee. Soms vragen mensen wat de beste show was, maar ik kan enkel zeggen dat alles geweldig was. De mensen zijn ook altijd zo vriendelijk en doen alles voor je. Wij staan daar maar als een stelletje nuchtere boeren-Hollanders. Nou, Nederlanders dan eigenlijk, aangezien we in het Oosten zitten. Je hebt zelfs fans die naar je toe komen en je kost wat kost een biertje willen betalen. Ik vind dat zo sterk: ze hebben dan al geld gegeven om je show te zien. Dan vind ik het niet meer dan normaal dat ik hen een biertje betaal. Dan zijn ze bijna beledigd ook! (lacht)

Het is dan ook mooi hoe jullie blijven terugkomen.

Dat heeft vast ook te maken met hoe we zijn. Wij laten ons ook niet gek maken. Denk maar aan Party San, waar er plots negenduizend mensen zijn die compleet loos gaan op je muziek. Wij gaan niet het podium af met het idee dat we de grote mannen zijn. De show is voorbij: tijd voor bier! Dat is de inslag die we hebben. Op het moment dat er iemand bij ons zou komen die het hoog in zijn bol zou krijgen, dan geven we die een schop onder zijn kont.

Weet je of jullie ook naar België komen?

De laatste keer was Kuurne, en daarvoor het Sandstorm-gebeuren, waar we niet zo blij mee waren. Die rotzak wou ons gewoon niet betalen.

Grave heeft ook nooit geld gezien van die show.

Klopt. Dat was dan ook negatief. Maar aan de andere kant, afgezien van die negatieve zaak was het wel een tof optreden. De mensen waren enthousiast en we hadden een leuke show neergezet. Daarna hadden we er nog eentje, maar die man had twaalf bands voor ons gezet. Ik dacht: waarom niet gewoon twee of drie? Ook wel een toffe show, trouwens. Maar op het moment heb ik geen zicht op Belgische shows. In Nederland spelen we ook niet zo veel, hoor. Het is net alsof Nederlanders helemaal niet trots zijn op hun eigen bands. Hier in de buurt wel, maar dat is natuurlijk onze thuisbasis. De zalen willen eerder een band waar USA achter staat, want dat klinkt toch exotischer. In België hebben we het wel steevast uitstekend naar onze zin. Plus, jullie hebben geweldig bier. (lacht)