Er zit verdraaid veel talent in het hoge noorden. Case and point Audrey Horne, een band die destijds verweten werd weinig meer te zijn dan een tijdverdrijf voor leden van onder meer Enslaved, maar die ondertussen gelukkig bewezen hebben veel meer te zijn dan een project. Integendeel, de smeuïge rock van deze jongens is dankzij het album 'Youngblood' volledig tot wasdom gekomen en dat smeekt natuurlijk om meer uitleg. Die mag gegeven worden door gitarist Arve Isdal, een bijzonder bezige muzikale bij.
'Youngblood' is jullie eerste echt vrolijk klinkende album. Waait er een nieuwe wind door de band?
Jawel, volledig! Niet dat we nu plots allemaal vrolijke Fransen zijn en er voor kozen om ineens speelse deuntjes te brengen. (lacht) Deze keer wijzigden we het schrijfproces en werkten we de meeste arrangementen uit in het repetitiehok. Daardoor zaten we meer samen en werkte iedereen ook meer mee aan het uitwerken van alles. Dat was niet zo simpel in het begin en er zijn een pak ruzies mee gepaard gegaan maar eens de puzzelstukjes op hun plaats vallen is dat geweldig. Naar mijn gevoel heeft iedereen deze keer meer van zichzelf, zijn invloeden en eigen sound in de nummers gestopt. We benaderden alles alsof we opnieuw zestien jaar oud waren. Toendertijd was het enige dat van tel was muziek spelen en in een groep zitten. We amuseerden ons meer met schrijven en we houden er nu ook meer van om alles live te brengen, dus naar mijn gevoel komt daar de vrolijker kant naar boven.
In combinatie met dat relatief optimisme, klinken jullie steviger dan ooit tevoren. Was de tijd rijp om eens meer gas te geven?
Er zitten een pak heavy invloeden in deze schijf. We dachten er niet al te veel bij na, het gebeurde en evolueerde gewoon zo. Toen we opgroeiden, luisterden we allemaal naar oude heavy metalbands dus deze keer voelde het beter aan om terug naar de basis te keren en de voet op de gaspedaal te zetten. Er wordt ook meer gespeeld op dit album, vind ik. Ik bedoel daarmee meer solo's, meer dubbele gitaarlijnen, meer drumfills en baslijnen... Gewoon zwaardere grooves. We klinken nog steeds als Audrey Horne maar er zit een tikkeltje meer metal in het totaalpakket.
De nummers klinken ook vleziger dan voorheen.
Ja, dat komt door het nieuwe schrijfproces. We probeerden deze keer effectief ieders ideeën uit en we spendeerden bijzonder veel tijd aan gewoonweg jammen om zo aan de weet te komen wat we wilden doen. Het arrangeren nam ook een stuk meer tijd in beslag omdat we nu zeker wilden zijn dat alle bouwblokjes netjes op hun plaats vielen. Meestal was dat er voor zorgen dat elke gespeelde noot meetelde en tegelijkertijd zoveel mogelijk uit te drukken met zo weinig mogelijk noten. Dat typische “less is more”-idee, dus.
Foto: Tommy Naes (Arve Isdal tweede van rechts)
Jullie wisselden ook van label naar Napalm. Is er dan veel veranderd?
We tekenden bij Napalm kort voor de release van deze plaat. Op zich is er voor ons niet zo veel veranderd. We hopen enkel dat ze een betere job doen om ons te promoten. Tot dusver hebben ze zich enorm ingespannen dus alles ziet er goed uit. We zijn er zeker van dat we met hen een flink stuk kunnen groeien.
'Youngblood' is een titel die allerlei associaties oproept. Bedoelen jullie er ook mee dat jullie een tweede jeugd beleven?
Ja en nee. Er zat niet direct een diepe betekenis achter de titel, het was gewoon een van de verschillende ideeën die we hadden. Maar ik ben het er wel mee eens dat het goed bij de muziek past aangezien onze inspiratie deze keer teruggreep naar onze basis, toen we muziek voor het eerst ontdekten en de rock 'n' roll zijn intrede deed in ons leven. Dat en we voelen ons ook best jeugdig als we deze muziek spelen.
De hoes doet me denken aan de psychedelische jaren zeventig, maar was dat ook de bedoeling?
We wilden vooreerst dat de schilderijen van Toschie een groter deel zouden uitmaken van het imago van de band. Ik vroeg hem om ons te schilderen zodat we eens iets anders hadden dan de obligate persfoto's. Eentje van ons hele lichaam en eentje net als de gezichten op de hoes van Kiss' 'Rock 'n' Roll'-album. Hij deed dat laatste en zei toen dat het een erg coole hoes kon worden. Ik vind het heel geslaagd en ik hou wel van die referenties naar de jaren zeventig. Er zijn wel een pak mensen die er een rothekel aan hebben. (lacht) Voor mij is dat een goed teken: ofwel hou je ervan, ofwel gruw je ervan. Weet je, iedereen die er iets over zegt, in positieve of negatieve zin, heeft er een duidelijk beeld over en dat betekent dat het tenminste opvalt.
Foto: Tommy Naes
Het is al langer duidelijk dat Audrey Horne niet zomaar een projectje is, maar is het niet lastig om verschillende band te combineren? Jij zit immers ook nog bij Enslaved...
Dankjewel! Ik krijg nog steeds te vaak vragen waarbij iedereen naar Audrey Horne verwijst als een of ander zijstapje. Maar komaan, we doen dit al zo'n elf jaar en hebben ondertussen vier platen en een EP op ons conto staan. Dus ja, we zijn absoluut een echte band en iets waar we hard aan werken en erg serieus nemen.
Het is niet zo moeilijk om verschillende bands te combineren, hoor. Het komt er gewoon op neer om goed op voorhand te plannen. Ik hou ervan om erg veel te spelen en op te treden, dus het kon een pak erger zijn, geloof me! Nu het er naar uit ziet dat beide groepen steeds beter in de markt liggen, lijkt het erop dat ik de rest van het jaar op toer zal zijn, en ik zou het niet anders willen.
Jullie kozen nu voor een Noorse producer. Was dat makkelijker?
Vooral handig aangezien die mens vrij dicht bij ons woonde en aanwezig kon zijn op onze repetities. Hij had een paar erg goede ideeën en hielp ons een pak met de arrangementen, vooral bij die songs waar we vonden dat die iets extra's konden gebruiken. Hij was meer een motiverende factor dan een producer in de studio. Wij hadden tegen dan al zo lang aan de songs gewerkt dat we goed wisten wat we wilden en wat we gingen spelen. We werkten enkel met mensen die we kenden deze keer omdat we aanvoelden dat dit het juiste was om te doen om een nieuwe en meer old school plaat te maken in combinatie met een frisse klank. We zijn er alvast erg tevreden over, dus ik denk dat we de juiste keuzes hebben gemaakt.
Jullie hebben wel al wat optredens op de teller, maar springt er eentje uit?
We speelden het voorprogramma van AC/DC in Oslo voor 45.000 mensen, dus dat moet dé uitschieter wel zijn! Het was in elk geval niet onze beste show ooit want het was nogal ongewoon en raar om in zo'n situatie te staan, maar het gevoel zat volledig goed en het is alvast iets wat ik voor de rest van mijn leven zal onthouden. Een paar van de beste shows die we al gespeeld hebben, waren op kleinere podia in een intieme setting. Toschie is verzot op dat soort optredens waar hij gewoon tussen de mensen kan springen en gek doen en uit volle borst zingen.
Hoe hou je jezelf fris op tournee? Er zal vast een pak wachten bij zijn...
Ja, het wachten is met voorsprong het ergste. Je komt vroeg aan bij de zaal en dan ga je eten, soundcheck, een paar interviews, nog eens eten en dan wachten op de show. Daarbuiten houden we onszelf vooral kalm, kijken we mails na, filmpjes zien, als we kunnen afspreken met vrienden en dat soort dingen. Aangezien we allemaal behoorlijk geschift zijn denk ik niet dat we zo'n goede job doen om op mentaal vlak fris te blijven. (lacht)
