---

Het zijn niet altijd jonge honden die opvallende of goede platen moeten uitbrengen: het vuur zit ook bij een iets oudere generatie nog steeds fiks te branden. Een mooi voorbeeld hiervan is het Amerikaanse Argus, een doomband die echter buiten de lijntjes durft kleuren en geregeld heerlijke melodieën doorheen het zwerk gooit. Dankzij een degelijk album als 'Boldly Stride the Doomed' zaten de heren rond de virtuele tafel met Kwadratuur.

Jullie muziek doet me vaak denken aan klassiekers als Thin Lizzy of Trouble. Is dat toeval, of halen jullie daar ook werkelijk inspiratie?

Butch Balich (zang): Beide, denk ik. Thin Lizzy is zeker een invloed op ons allemaal. Iron Maiden en Slough Feg ook, bands die bekend staan omwille van hun dubbele gitaarlijnen. We gaan niet bewust andere acts na-apen, maar het valt niet te ontkennen dat onze invloedssferen een enorme impact hebben op hetgeen we schrijven. We schrijven muziek die we zelf willen horen.

In welk opzicht verschilt 'Boldly Stride the Doomed' van de voorganger?

Butch: Het songschrijven ging veel beter. Niet dat ik problemen heb met onze eerste plaat, maar in vergelijking heeft deze geen zwakke momenten. We schreven meer als geheel deze keer en we hadden nu ook geen angst om mindere ideeën in de vuilbak te kieperen. We hebben onszelf ook meer uitgedaagd om beter te spelen, of in mijn geval om beter te zingen. In stilistisch opzicht vind ik deze meer een geheel. Het debuut was een iets grotere rommelpot, nu zit er meer een lijn in.

Erik Johnson (gitaar): Ik geloof dat de productie van ons nieuwe album superieur is tegenover het eerste. Het klinkt donkerder en de noten voelen organischer aan. Ons debuut had veel scherpere middentonen. Vooral dat de bas van Andy meer vooraan in de mix staat doet me deugd: je hoort alles beter en het klinkt voller. Op onze eerste schijf zat hij wat begraven achter de rest.

De hoezen van beide albums werden gemaakt door dezelfde artiest. Is dit iets dat jullie willen verderzetten, een beetje zoals Iron Maiden en Derek Riggs?

Butch: Tot we materiaal hebben voor een derde plaat en een concept voor de hoes weten we niet wat dat allemaal zal inhouden. We houden alleszins allemaal van Brad's werk en als we nog eens een schilderij zouden gebruiken staat hij alvast hoog in de short list. Of we daadwerkelijk het thema met het wezen gaan verderzetten, staat nog ter discussie. We willen onszelf ook niet laten vastpinnen op een enkel item of onszelf herhalen gewoon omdat we denken dat het zo hoort.

Hoewel de titel van de plaat onheilspellend klinkt, zit er een positieve vibe in de nummers. Komt dat omdat jullie willen focussen op de positieve kanten?

Butch: Ik neig veelal naar donkere en sombere teksten, maar ik ben zeker geen overdreven negatief ingesteld persoon. Aan het eind van de rit zou ik graag zien dat er hoop vervat zit in alle miserie waarover ik schrijf.

Erik: Voor mij zit er een goede balans in duisternis en hoop op de plaat. Nou ja, meer sombere en donkere onderwerpen naar mijn gevoel. Er zit alleszins een positief gevoel verwerkt in sommige gitaarpartijen. Zo is het begin van 'Durendal' erg verheffend en triomfantelijk. Ik denk dat dit een wederkerend thema is in hoe Argus-nummers ontstaan en dat zit waarschijnlijk meer op een onbewust vlak. Ik ben er van overtuigd dat Butch zijn teksten diezelfde eb en vloed weerspiegelen dankzij duale thematiek. Je weet wel: licht en duisternis enzoverder.

De muziek klinkt erg Europees. Maakt dit het moeilijker voor jullie om in de Verenigde Staten aandacht te trekken?

Butch: De grootte van de VS en de moeilijkheden die we hebben om op toer te gaan is vooral wat ons tegenhoudt. We hebben ontdekt dat mensen aan beide kanten van de Atlantische Oceaan enorm steunend zijn als ze ons hebben gehoord of gezien.

Erik: Ik volg Butch volledig. Tot dusver hebben we al geweldig veel steun gehad en fantastische feedback wanneer we optreden. Als we de middelen hadden om consistent te toeren, dan zou volgens mij onze fanbasis enorm groeien. We doen ondertussen wat we kunnen en we proberen zo vaak mogelijk te spelen. Helaas zijn we op dit moment gebonden aan spelen tijdens het weekend. Realistisch gesproken, betekent dat dan ook dat we enkel publiek aanspreken dat ongeveer een vijf tot zes uur verwijderd van ons zijn, aangezien we alles met de wagen moeten doen.

Het lijkt alsof er een rode draad in de teksten zit. Is dat ook zo?

Butch: Dat is meer toeval dan iets anders. De muziek riep me op om donkere teksten te schrijven en zo gebeurde. Er is echter geen overeenkomst tussen de songs onderling en ze zijn gebaseerd op verschillende zaken, sommige werkelijk gebeurd, andere literair, en een paar op nog andere manieren. Als iemand teksten pent zoals ik deed voor dit album, dan krijg je automatisch iets dat zich verderzet maar er zit alvast geen overkoepelend thema in.

Als je een favoriete track van deze plaat mocht kiezen, welke zou dat dan zijn?

Butch: Het is moeilijk om een favoriet te kiezen. Het is een huizenhoog cliché om te zeggen dat het allemaal onze kindjes zijn en dat ik geen enkele kan verkiezen. Op dit moment ga ik waarschijnlijk voor 'Wolves of Dusk'. Tekstueel gesproken is het dan weer '42-7-29'.

Jason Mucio (gitaar): Ik hou van verschillende stukken van elk nummer omwille van verschillende redenen, of dat nu een solo is of het gevoel van een bepaalde riff. Het is een beetje kantje boord tussen het titelnummer en 'Your Smile', twee songs die haast diametraal tegenover elkaar staan. Maar de rechtdoorzee gitaar van 'Boldly Stride the Doomed' vind ik gewoon zo leuk. De manier waarop dat nummer tot stand kwam, was ook anders. 'Pieces' was dan weer eentje waar ik lang aan heb gezwoegd tijdens het schrijfproces en het heeft allerlei zaken gaande. Op een bepaalde manier omvat dat nummer het meeste van wat we doen: trage melodieën, snellere en zwaardere passages, uitgebreide solo's, harmonieën, doordachte teksten en pakkende zang.

Kevin Latchaw (drums): Ik volg Jason. De titeltrack en 'Pieces' zijn mijn huidige favorieten. Ik hou van dat titelnummer omdat het een slag in je gezicht is, en het is met voorsprong de kortste track die we ooit schreven. Daar valt wat voor te zeggen! De slepende voortgang van 'Pieces' werkt ook zo goed. Daar komt nog bij dat de teksten donker en dementerend zijn. Maar ach, ik wissel vaak af van favoriet.

Erik: 'Wolves of Dusk' schiet er voor mij dan weer uit. Ik vind die progressie van galopperen naar tergend traag zo pakkend. De solo die er dan bijkomt is waarschijnlijk mijn favoriet van de plaat en Butch zijn zang en tekst maakt het af!

Voor een relatief jonge band, klinkt het alsof jullie al jaren samenspelen. Hoe komt dat?

Butch: De band zelf is ongeveer een zevental jaar samen, maar er waren weinig wijzigingen in de bezetting. Ik denk dat ons kunnen, een duidelijk idee waar we naartoe willen en het feit dat we goede vrienden zijn, allemaal bijdragen tot een band en een gevoel dat je terugvindt in onze muziek.

Jason: Andy, Kevin en ikzelf spelen in bands sinds de middelbare school. Daar krijg je al een band door en genoeg vrijheid en wederzijds begrip waardoor muziek schrijven een pak eenvoudiger wordt. Butch schrijft heel breed en ik ken Erik ook al zeer lang. Al die kleine connecties hebben zo hun gevolgen.

Kevin: Ik zat in mijn eerste band samen met Erik, dus eigenlijk komt alles al bij elkaar sinds de vroege jaren negentig.

De muziek van Argus klinkt geknipt om live te brengen, maar is dat niet de moeilijkheid? Ik kan me voorstellen dat jullie allemaal werk en gezin hebben.

Butch: Drie van ons hebben kinderen. We hebben allemaal een dagtaak en aangezien we halverwege dertig tot veertig jaar oud zijn, zijn we al lang voorbij het punt waarop we dachten rocksterren te worden. Onze doelen zijn realistisch: zo veel mogelijk goede shows spelen binnen de grens van wat haalbaar is in onze situatie. Een korte toer, festivaloptredens, losse shows zijn allemaal mogelijk.

Het lijkt alsof er de laatste tijd steeds vaker Amerikaanse bands opduiken met een gevoel voor melancholische muziek in een klassieke toon, zoals jullie of While Heaven Wept. Is de wereld klaar om dit type opnieuw te ontdekken?

Butch: Ik denk dat het zelfs nooit is weg geweest. Zware muziek leunt altijd op donkere onderwerpen omdat dat gewoon past. Het is verdraaid moeilijk iets luchtigs te zingen boven op een trage pompriff.

Jason: Ik had altijd een zwak voor melancholische akkoordenprogressies. Het is dat dramatische gevoel dat je kan oproepen met die notencombinaties en dat klinkt gewoon goed voor me. Ik kan perfect luisteren naar vrolijker klinkende muziek, maar zelf ben ik daar niet tevreden mee als ik zoiets schrijf. Er moet contrast in zitten.