Het kan soms verkeren: Chirtian Hector bespeelt de gitaar bij Midnattsol, een band rond zangeres Carmen Espenaes. De uptempo deuntjes die deze band produceert zijn overwegend vrolijk en opzwepend te noemen. Plots blijkt dat Christian een wel heel duistere kant heeft en die kant heet Ahab. De loodzware funeral doom die dit trio voortbrengt is alvast genoeg om kinderen huilend te doen wegrennen en zelfs de meest opgewekte persoon in enkele tellen tot een lusteloos wrak te herleiden. Hun nieuwe cd 'The Call of the Wretched Sea' is met andere woorden een uitmuntend werkje vol tragiek en zwartgalligheid geworden net zoals het boek 'Moby Dick' van Herman Melville, waarop dit album helemaal is gebaseerd. Christian is geen echte spraakvaar, zoals snel zal blijken, maar hij is wel een uiterst nuchtere persoonlijkheid met een klare kijk op zijn wereld.
Geen muziek maar meditatie
De laatste tijd duikt de term 'funeral doom' alsmaar vaker op, maar wat betekent die term nu precies voor jou?
Funeral doom is voor mij alleszins veel meer dan zomaar muziek. Dat doet de term overigens onrecht aan. Ik bekijk het hele concept eerder als een vorm van meditatie. Het klinkt cru, maar in wezen is dit soort muziek niet bedoeld om mensen te entertainen. Dat wordt behoorlijk moeilijk met de donkere kant. In essentie is funeral doom perfect gepast om voor een welbepaalde tijd te kunnen ontsnappen aan het zogeheten echte leven. Artistiek gezien vind ik het een van de beste genres om atmosfeer en emotie over te brengen. Het maakt dan niet uit of dat nu gaat om goede emoties dan wel slechte. De extra toets is dat je het meeste effect bereikt wanneer je landschappen of 'zeeschappen' transformeert in melodieën, noten en tonen.
Wat zijn dan jouw muzikale invloeden voor dit project?
Als ik er dan toch een aantal moet uitpikken, dan zou ik opteren voor bands als Shape Of Despair en Tyranny. Er zit waarschijnlijk ook een tikje Esoteric in de mix, maar ik denk dat onze muziek zo verschilt van deze drie dat het gewoonweg moeilijk is om namen te noemen. Hoe het ook zij, dit zijn bands die ik ten zeerste kan smaken, dus vind ik het goed om ze te noemen.
Waar komt je fascinatie voor het verhaal van Herman Melville vandaan?
Toen ik voor het eerst het boek las, dacht ik hoegenaamd niet aan een band. Het kwam pas opduiken toen ik begon aan dit funeral doomproject en ik toch een naam nodig had. De naam 'Ahab' dook verschillende keren op en ik was me er nog geeneens van bewust. Plots kreeg ik het inzicht dat deze naam perfect zou passen. Dat was natuurlijk niet het enige. De achtergrond van dit enorme duistere verhaal over deze vreemde en bijzonder gedreven kapitein speelde zeker mee. Er was in elk geval niet veel nodig om te besluiten het verhaal als inspiratiebron te nemen. Daniel (Droste, zang/gitaar) had in de tussentijd een volledige song afgewerkt voor zijn eigen naamloze funeral doomband en ik hield wel van de aanpak en sound. Op die manier hadden we plots een nummer en een concept. We hielden immers allebei van dezelfde muziekstijl en van het concept, waardoor we heel snel besloten om de handen in elkaar te slaan. Zo werd Ahab geboren. Na verloop van tijd kwam onze producer Stephan erbij. Ik denk in elk geval dat het de enorme grootte van de verschillende verhalen uit het boek was die me vooral fascineerde.
Houden van Ishmael
Is er dan een figuur in het boek waar je het meeste affiniteit mee voelt?
Je hebt die 'greenhorn' Ishmael, die meer wil zien in de wereld dan zijn dagdagelijkse leventje als leraar. Hij volgt gewoon zijn hart zonder zich iets aan te trekken van de gevolgen voor zichzelf. Hij is simpelweg enorm nieuwsgierig en verzot op nieuwe dingen om te ontdekken. Ik hou vooral van zijn onschuld en zijn haast kinderlijke verwondering voor alles.
Er zijn ondertussen al een aantal verfilmingen geweest van 'Moby Dick'. Heb je een voorkeur voor eentje?
De oude film met Gregory Peck heeft een pak meer flair en charisma dan die laatste versie met Patrick Stewart. Aan de andere kant is Patrick wel een enorm goede acteur, al krijg ik het gevoel dat hij soms te sterk in zijn rol opgaat en overdrijft. Maar aan het eind van de dag blijf ik nog altijd het boek verkiezen, omdat het veel meer verhalen vertelt dan enkel de wraak van Ahab. Het gaat veel dieper!
Ahab ligt muzikaal flink verwijderd van Midnattsol. Waar kwam ineens de drang vandaan om met deze band te beginnen?
Het was eigenlijk geen drang of plotse nood. De wil was er. In wezen was de situatie net dezelfde als toen ik Midnattsol opstartte: ik wilde muziek maken. Het enige wat van belang is, is mijn wil en drang om mezelf uit te drukken. Ik vermoed dat het bij Daniel en Carmen net hetzelfde is. We ontmoetten elkaar en wisten precies wat we wilden maken.
Zijn er trouwens plannen om met Ahab op de planken te gaan staan?
We hebben ondertussen al live gespeeld op het bekende Doom Shall Rise festival in Duitsland samen met bands als Solitude Aeternus, Bunkur enzoverder... Met al die groepen was het een verpletterend doomconcert. Maar we zijn niet van plan om veel te gaan optreden met Ahab. Er zijn te weinig fans van deze muziek en ik heb geen zin om mensen die doom niet begrijpen te vervelen.
Het wordt nergens vermeld, maar wie speelde drums op dit album?
Dat was Corny Althammer van de technische death metalband Legacy. Dat zijn goeie vrienden van ons, al van de tijd dat Daniel en ikzelf nog bij Penetralia speelden en Stephan bij Eindzeit.
Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?
We gaan eerst en vooral samen zitten om een nieuw Midnattsol-album te schrijven en daarna de zomerfestivals te gaan doen volgend jaar. Als ik tussendoor dan nog wat vrije tijd heb, begin ik alvast aan nieuwe nummers voor Ahab.
