---

Dat Nederland flink wat kwaliteit herbergt op zwaarmetalen vlak is een publiek geheim. Maar niet alles wat onze Noorderburen voortbrengen valt te plaatsen in hetzelfde vakje waar bands als After Forever, Within Temptation of Epica zich ophouden. In Nederland bestaat immers ook een behoorlijk sterke hardcorescene. 37 Stabwoundz mag ontegensprekelijk tot die groep gerekend worden en kan dankzij een uiterst sterk album als 'A Heart Gone Black' rekenen op de nodige erkenning. Op een gure donderdag rinkelt de telefoon ten huize Servé Olieslagers, gitarist en bezieler van dit dekselse viertal.

Hoe gaat het ermee?

Best wel oké. Er staan immers veel shows op til, onder andere in België waar we een package doen met een aantal Belgische bands. Eigenlijk zijn er lekker veel shows aan het binnenkomen, dus optreden wordt onze voornaamste bezigheid de volgende twee maanden.

Heb je daar eigenlijk zelf veel keuze in, bij het samenstellen van zo'n package? Of is dat eerder iets waar het label zich mee bezighoudt?

Nee, da's niet van het label uit, we hebben een Belgisch boekingsagentschap. Die hadden samen met iemand van een andere band het ideetje opgevat om een samenwerkingsverband te vormen. De derde februari spelen we dan ons eerste optreden in België van deze reeks, in Luik, als ik me niet vergis. Ik denk dat het de enige 'Walloonse' show is, de rest is denk ik allemaal eerder in Vlaanderen. We hebben nu zodanig veel op til staan dat het wat verwarrend wordt zonder agenda.

Een goede mixer vind je niet zomaar in de winkel

Het album is nu al even uit. Wat heb je zoal opgevangen?

Nou, het is allemaal erg positief. Zo'n acht op de tien besprekingen zijn lovend, dus daar kunnen we best tevreden mee zijn. Het lijkt dat de plaat goed in de smaak valt. We hebben er veel tijd ingestoken, maar dat komt vooral omdat er een aantal zaken behoorlijk fout zijn gelopen.

Echt?

Ja! (lacht) Er zijn wel wat dingen scheefgelopen. Dat heeft dan ook onze releasedatum iets verzet. We hebben de hele zwik opgenomen in een aantal weken en in feite zijn er een regulier aantal uren in gekropen. De opnames op zich liepen wel behoorlijk lekker, maar de studio waar we zaten kon niets aanvangen met de mix van het album. We hebben het uiteindelijk twee keer laten mixen, maar dat was allebei onvoldoende. Daar is dan weer een hele tijd overheen gegaan. Na heel wat geharrewar heeft een vriend van ons de mix op zich genomen. Dat is trouwens de gitarist van Blindside. Het is hem dan gelukt om het resultaat neer te poten dat nu uitgebracht is.

Is het dan toch nog geworden wat je wou?

Nou... Ik ben blij met wat hij er uit heeft kunnen halen. Als je moest weten hoe het daarvoor klonk, zou je hetzelfde zeggen. We hebben gitaargewijs met wat geluk een clean signaal opgenomen. De originele tracks daar konden we niets mee. Dat cleane geluid hebben we dan weer door een Marshall-versterkertje gestuurd en dat opnieuw opgenomen. Heel de klank is dus gewoon uit een piepklein ding gehaald. Wel vreemd dat dit wel lukte, terwijl ik even daarvoor door een knoert van een versterker stond te spelen. Aan het eind van de rit ben ik wel blij dat het nog goed is gekomen.

Is dat dan een probleem van studio's die niet weten hoe ze een metalband onder handen moeten nemen?

Tja, vaak duiken bands nogal makkelijk in een low budgetstudio. Er zijn best een aantal goede studio's in Europa, maar mixen is en blijft gewoon zeer moeilijk. Om een goeie sound te krijgen moet je echt wel weten waar je mee bezig bent. In ons geval wist die man er absoluut niks vanaf. Hij was hartstikke goed voor het opnemen, dat wel. Volgens mij zijn er maar weinig mensen die echt goed kunnen mixen.

Geen fan van nieuwe Amerikaanse hardcore

Hoe staat het trouwens met speelmogelijkheden?

Ik weet niet hoe het er in België aan toe gaat, maar ik moet wel zeggen dat wij daar voornamelijk in jeugdcentra spelen. In Nederland zijn er dan weer veel poppodia die niet te beroerd zijn om ook metal en hardcore te programmeren. Het is volgens mij dan ook een stuk eenvoudiger om ook bands van een minder kaliber in leuke zalen te krijgen. Het is niet zozeer dat je een betere feel krijgt, maar vaak kiezen die zalen voor een kleine band als ze wat geld over hebben.

Het leek even alsof de –core wat weggedeemsterd was, maar nu is die terug aan een opmars bezig blijkbaar. Hoe ervaar jij dat?

Het hardcoregebeuren staat de laatste tijd wel flink in the picture. Als ik het vergelijk met voorheen kan ik niet echt spreken van een dip. Nou ja, misschien in de nu-metalperiode wel, maar ik heb hardcore altijd als iets underground-achtigs gezien. Het lijkt er vooral op dat hardcore de laatste twee jaar pas echt commercieel is geworden, ondermeer met bands als Killswitch Engage. Blijkbaar maken veel bands nu dat soort muziek. Vervolgens springt de commercie daarop en dit soort muziek ligt nu eenmaal dichter bij hardcore. Aan de ene kant vind ik dat best een goede zaak, maar aan de andere kant komen er dan zoveel bands bij en krijg ik het gevoel dat 'overkill' nadert.

Wat denk jij over een band als Killswitch Engage?

Ik kan het alvast waarderen. Het is best een goeie band, ondanks het feit dat die laatste plaat niets meer is dan een doorslagje van de vorige. Zo zijn er natuurlijk heel veel, zoals Shadows Fall of God Forbid. Ik kan er moeilijk echt fan van worden. Ik neig altijd naar het oudere werk. Waarschijnlijk maken we precies dezelfde muziek, maar toch kan ik het huidige Amerikaanse werk niet trekken.

Een kennis was behoorlijk benieuwd waarom jullie bandnaam met een 'z' eindigt.

Da's altijd een onderwerp van discussie geweest. Vooral Amerikanen struikelen daarover. Het is puur een woordspeling omdat we een logo hadden in de beginperiode waarvan de 's' op het einde omgekeerd stond. Dat leek dan veel op een 'z'. De volgende stap was nogal logisch en er effectief een 'z' van maken. Op dat moment was dat leuk, maar we hebben het gewoon gehouden. Dat is onze naam, punt. Eerlijk gezegd vind ik een naam niet zo belangrijk. (lacht)

Wel grappig dat Amerikanen er moeilijk over doen, als je de foute hiphop-spelling even bekijkt...

Ja, maar het zijn de metalheads daar die dan denken: "Wat is dat voor een foute rap/Limp Bizkit-achtige band." De diehard metalheads kunnen dat gewoon niet waarderen. Maar ja, er zijn zoveel belachelijke bandnamen. Zolang het beestje maar een naam heeft. Dat mensen het kut vinden, so be it. We houden het lekker wel. (lacht)

Gitaartje links, gitaartje rechts

't Is blijkbaar wel een behoorlijk donkere wereld, als je op het album afgaat.

Dat klopt. 't Is ook niet echt vrolijke muziek. (lacht) De teksten zijn allemaal van onze zanger Mike Scheijen. Daar zitten heel persoonlijke dingen bij. Ze zijn wel opgesteld zodat iedereen er iets uit kan halen, maar het gaat in wezen over bepaalde mindere periodes en gebeurtenissen uit zijn leven.

Jullie zijn een viertal. Lukt het om live de kracht van een album weer te geven?

Daar hebben we altijd al positieve commentaar op gekregen. Wij nemen sowieso nooit meer dan twee gitaren op, eentje links en eentje rechts. Dat zijn dan dingen die ik live heel makkelijk kan evenaren en spelen. Live vang ik dat ook op door met twee versterkers aan de slag te gaan. Op die manier zit er weinig verschil tussen het album en live.

Word jij het trouwens nooit beu dat iedereen het steeds maar heeft over je verleden bij Born From Pain?

Ik kan er nu eenmaal niets aan doen. Dat verleden is er. Born From Pain is een grote band geworden en dat vinden mensen interessant. Het is wel zo dat ik niet graag heb dat dit in interviews de overhand gaat nemen. Het is een andere band. Ik kan niet ontkennen dat het ons in het begin wat heeft geholpen, zo krijg je makkelijker shows. Maar we varen niet op hun roem!

Wat kan je inspireren bij het schrijven?

Pfoe... Een goeie Long Island Ice Tea? (lacht) Of een pintje. Ik heb best wel bands die ik graag hoor, maar ik heb een hekel aan het woord idool of fan. Pantera is wel een van m'n favorieten en een van de betere bands die er zijn/waren. Op dit moment haal ik alles gewoon uit mijn eigen spel. Ik bouw nummers met wat ik in m'n hoofd heb zitten. De laatste paar jaar heb ik zelfs geen metalalbum meer gekocht. Eerlijk gezegd: ik luister er ook nog weinig naar, al vind ik het heel leuk om zelf te maken.

Je hebt een hekel aan het begrip idool, wat denk jij dan van die wedstrijden?

Die commerciële programma's? Daar heb ik absoluut geen mening over. (lacht) Vanuit een musicologisch oogpunt vind ik het leuk om ernaar te kijken, maar het blijft allemaal zo gemaakt. Het blijft belachelijk. Het is leuk dat iedereen een kans kan krijgen, maar het is zo voorgekauwd en opgezet... En van de winnaars hoor je na een jaar niks meer.

Het beste werk doe je nog altijd zelf

Schrijf jij steeds nummers of neem je al eens een pauze?

Wel grappig, omdat ik een beetje met een dilemma zit. We hebben altijd doorgeschreven. In totaal zitten we nu aan zo'n 45 nummers en tot hiertoe 19 uitgebracht. We zijn wel heel kritisch, dus er valt een pak af. Maar mijn bron is een tikje leeg, dus we gaan het wat rustiger aan doen en ons focussen op shows. Tot maart staan er alvast genoeg op het programma. Als het goed is gaan we ook dit jaar nog naar Brazilië en Japan. Oost-Europa, Scandinavië en Groot-Brittannië gaan we doen voor de zomer. Ik doe zelf ook de boekingen, dus ik ben daar constant mee bezig. We willen dit jaar vooral spelen en misschien tegen eind dit jaar beginnen aan nieuwe songs te schrijven en op te nemen.

Hoe lukt dat toeren met een voltijdse baan?

We hebben altijd onze verlofdagen aan de band gegeven. De show gaat altijd voor. Als iemand een verjaardag heeft of zo, dan is dat zijn probleem. Gelukkig hebben we allemaal een echte spelersmentaliteit. Daarom zoeken we ook elke weg om zoveel mogelijk shows te spelen. Da's ook wel nodig om je album te promoten. Ik snap bands niet die een album uitbrengen en dan niet de baan op gaan om reclame te maken. Je moet er keihard voor werken. We hebben wel boekingskantoren die shows voor ons vergaren, maar wij willen daar niet afhankelijk van zijn.

Heb je geen droomtournee?

Er zijn op zich genoeg bands waar ik mee op tournee zou willen. Machine Head zou geweldig zijn en mocht het nog mogelijk geweest zijn Pantera. Op zich maakt het niet uit, ik vind heel veel bands goed. Mijn droomtour is een jaar lang de wereld rondtrekken en ons promoten.

Sta je, door de moord op Dimebag Darrell (Pantera) niet stil bij het feit dat er zoiets kan gebeuren?

Bij ons in ieder geval niet. (lacht) Er zijn wel gekken om ons heen, maar dan in positieve zin. Ik maak me daar alleszins geen zorgen over. Als er een gek me wil neersteken, dan moet die dat wel 37 keer doen. (lacht)