Eind vorig jaar al aangekondigd als the next big thing met het heerlijke 'Holidaze' en die verwachting volledig waargemaakt. Los Angeles bruist en deze plaat is een culminatiepunt van die bruistablet. Flying Lotus en The Gaslamp Killer zetten zich achter de productietafel en Gonja Sufi zong de tracks steeds in na drie uur yogales gegeven te hebben...zonder microfoon. Sublieme beats, stevig gerock, intiem geneuzel en een betoverende stem maken deze plaat klaar voor vele herbeluisteringen.

Sierra en Bianca zingen eindelijk (?) door en laten de mist optrekken rond hun producties. Heldere, afzonderlijke songs zijn het resultaat met hier en daar zowaar een vette beat en zelfs een occasionele dubstepgrom. Prachtig.

In de bak en bijna volledig in de prak vond XL labelbaas vier jaar geleden dit poëzie-icoon van de jaren zeventig (The Revolution Will Not Be Televised) in Rikers Island. Verleden jaar kwam er al het onvergetelijke 'Where Did the Night Go' als voorproefje. Dit jaar - veertig jaar na zijn eerste plaat - meer van dat aangrijpends met een op z'n zachtst gezegd doorleefde basstem. Nas en Mos Def haastten zich om een remix te maken en Chris Cunningham (bekend van de legendarische Aphex Twin videoclips) kwam al met een clip op de proppen. Legendarisch, nog steeds.

Goedkope MIDIgeluidjes en een tempo van meer dan 180 bpm beloven meestal niet veel goeds, maar in Zuid-Afrika weten ze er blijkbaar wel weg mee. De Shangaan zijn één van de vier Bantoestammen van Zuid-Afrika en blijkbaar al jaar en dag verknocht aan snelle ritmes. De invoering van goedkope keyboards deed de rest. Waanzinnige danspansjes en kostuums maken het spektakel compleet.