Hoe fris en luchtig het clichébeeld van de Zuid-Europeanen ook mag zijn, dit Italiaanse trio is het duidelijk niet om de kleurtjes te doen. Met enkel een knorrende, hoekige of doorrollende bas, een vrij of los groovende drum en een vaak jankende sax zijn opvullingen als gitaar- of keyboardakkoorden afwezig. Het resultaat is een droge, lege en holle klank die alle goede dingen van dampende rock en nerveuze freejazz in zich verenigt en die daarbij sporadisch ook ruimte laat voor psychedelische stukken, pure horrorscènes en een lichte beneveling in de verstilde momenten. Wanneer gastmuzikanten Ken Vandermark en Jeb Bishop op het afsluitende 'Mar Glaciale Artico' even mee komen janken, wordt de muziek dan weer even lekker ranzig en primitief.
Het zal dan de liefhebbers van de Amerikaanse opperstijlmenger John Zorn niet verbazen dat hun idool tot de fanclub van Zu behoort. Al valt de muziek van de Italianen misschien nog het gemakkelijkst te typeren door te zeggen waarin ze verschilt van Zorns bands als 'Naked City'. Mogelijk zal Zu's muziek sneller zowel de doorsnee rocker als de gemiddelde jazzfan kunnen aanspreken, want in een Zucompositie mogen de verschillende delen toch iets langer dan drie seconden duren. Ze bevatten ook minder expliciete stijlverwijzingen waardoor het muzikale materiaal van ritme en melodie centraal komt te staan. De stukken worden zo constructies met af en toe terugkerende delen, waardoor de luisteraar overzicht kan bewaren als hij of zij recht blijft staan in de storm die Zu toch wel is. Dat dit muzikaal gevaar ook z'n grappige kantjes heeft valt te horen in 'Untitled Samba for Kat Ex'. De over elkaar heen tuimelende ritmes respecteren abrupte stopplaatsen waardoor het nummer zo bij een cartoon van Tom en Jerry kan: alsof die achter elkaar aanrennen, stoppen, omkijken, naar elkaar toe sluipen en terug weg razen. De kleine hoempapa referentie op het einde is daarbij een leuke knipoog.
Wie op basis hiervan denkt een gemakkelijke route te gaan bewandelen zit er echter naast. Zowel wanneer de band gelijkritmisch doordreunt als wanneer ieder zijn eigen lijn boven die van de anderen stapelt is het oren openhouden geblazen. Zeker wanneer de verschillende partijen ritmisch en quasi wiskundig exact uitgevoerd worden, ontstaan er voor de muzikanten puzzels die mooi op hun plaats vallen en voor de luisteraar doolhofjes om hopeloos in te verdwalen. Vooral het hikkerige en springerige ritme van 'Arbol de la Esperanza Mantente Firme' getuigt zo van een ritmische scherpte waar het publiek zich serieus aan kan blesseren. Wanneer het ritme dan wat meer slepend of losser gespeeld wordt, ontstaat er een lo-fi versie van deze ritmische hi-tech muziek. Gelukkig wordt dit binnen de perken gehouden waardoor de kleine onvolkomenheden de cd alleen maar een sympathiek randje geven.
Meer over Zu
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
