Tien jaar na het ontstaan van het kwartet Zs is met saxofonist Sam Hillmer, percussionist Ian Antonio en gitarist Ben Greenberg drie kwart van de originele bezetting nog steeds te horen op het nieuwe album ‘New Slaves’. Alleen gitarist Amnon Freidlin heeft de hele geschiedenis van de band niet meegemaakt.
Op ‘New Slaves’ vervlechten de klanken van gitaren, elektronica, slagwerk en zwaar vervormde en fladderende sax zich tot een knappe noiseconstructie, waarbij de band op zich heel homogeen klinkt, maar de contrasten tussen de verschillende nummers erg groot zijn.
Een constante door het hele album is de muzikaliteit. De vier van Zs zijn duidelijk niet zomaar geweldenaars, maar hebben een goed oor voor klank en evolutie. Meer zelfs: bij momenten krijgt de muziek warempel een “toegankelijk” aspect. Repetitieve structuren en metrische houvast zorgen voor overzicht en leveren hier en daar zelfs dankbare kapstokken. Aan de andere kant kunnen de tracks soms ook vrij meanderen, zoals in de subtiele soundscape ‘Black Crown Ceremony II: Six Realms’ waarmee de plaat eindigt. Het getingel van het begin suggereert een digitale stationshal en wordt knap uitgewerkt tot een klankdecor dat leeft en beweegt en zo tot luisteren dwingt. Van een andere orde, maar met dezelfde kwaliteiten is ‘Gentlemen Amateur’. De gelaagde, versplinterde noise krijgt hier een inwendige draaiing mee die niet parallel loopt met de vage beat op de achtergrond, waardoor de luisteraar uitgedaagd wordt om extra op de nuances en veranderingen in het geluid te letten.
Op andere momenten klinkt de groep afgelijnd en zelfs strak, waardoor de muziek mechanisch gaat roteren. Deze ritmische duidelijkheid kan haar werk doen in ‘Acres of Skin’ waar percussieve kling-klanggitaren een walsritmiek in elkaar boksen. Het resultaat klinkt dan als de industriële Neubauten die hun gang mogen gaan in het kader van het Nieuwjaarsconcert.
Eender welk concept Zs ook hanteert, steeds valt op dat de groep de tijd neemt om muzikale processen te ontwikkelen. Dit vraagt luisterbereidheid van het publiek, maar geeft het tegelijkertijd ook de kans de hele ontplooiing op de voet te volgen. Zo is in ‘Black Crown Ceremony I: Diamond Terrifier’ te horen hoe de onherkenbaar vervormde saxklank van Hillmer geleidelijk aan uit zijn vervormingcocon breekt en zich herkenbaar toont aan het publiek om later weer wat weg te kruipen. In de ruim twintig minuten durende titeltrack domineert een hoempaparitmiek die geleidelijk aan meer onder druk gezet en aangevochten wordt en zo beetje bij beetje haar dominante plaats verliest, maar af en toe nog even de neus aan het venster steekt. Het slot van deze track laat Zs horen in haar meest dissonante en chaotische gedaante, waarbij de band verzuipt in haar eigen sound.
Het mag duidelijk zijn dat ‘New Slaves’ geen eendimensionale brok noise is, maar een plaatje dat heel wat details, verrassingen en variatie in petto heeft. De manier waarop Zs hier minder evidente muziek fascinerend, mooi en bij momenten zelfs toegankelijk kan laten klinken is knap om te horen en maakt van ‘New Slaves’ een opmerkelijke plaat.
Meer over Zs
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
