Zoroaster, voor de vrienden en voor Nietzsche ook wel Zarathustra, was een Perzische filosoof die het leven van de mens zag als een strijd tussen goed en kwaad. Het zogenaamde Zoroastrisme heeft vandaag de dag vooral in India een zekere aanhang, maar in Europa konden zijn ideeën nooit voet aan grond krijgen. Dit alles heeft echter niets met de Amerikaanse stonerformatie Zoroaster te maken, maar af en toe kan een beetje triviale kennis geen kwaad. Terwijl de filosoof zich bezig hield met de strijd tussen goed en kwaad, is de band vooral bezig met de strijd tussen heel luid en nog luider. Wat dit drietal op hun vierde langspeler uit de versterkers beukt is een muur van geluid waar bijvoorbeeld Tool een spreekwoordelijke punt aan zou kunnen zuigen.
'Matador' heeft een bezwerend effect. Het gaat van start met een didgeridoo-achtig gezoem en lijkt de luisteraar constant te willen meenemen naar een niet nader genoemd delirium. Nummers als 'D.N.R.', 'Old World' en 'Matador' worden gedragen door monotone, dreunende gitaarriffs die eindeloos blijven doorklinken. Haast rituele gezangen maken het hypnotiserende effect compleet. De nummers klinken alsof een gigantische stoomlocomotief zich telkens opnieuw op gang trekt met logge, pompende motoren. De muziek komt dan ook het best tot zijn recht wanneer de volumeknop helemaal open kan, anders gaat het monumentale van de klank verloren. Voor subtiliteit is geen plaats in het totaalgeluid, alles moet eraan geloven. Regelmatig worden ook messcherpe, fluitende en dromerige gitaarsolo's toegevoegd die voor een flinke scheut psychedelica zorgen.
Toch zijn niet alle nummers ellenlange mushroom-trips. 'Ancient Ones', 'Trident' en 'Black Hole' zijn veel korter en snediger dan de rest van de plaat. Ze zorgen voor een stevige injectie van adrenaline om de luisteraar telkens weer wakker te schudden. 'Trident' is vrij normaal opgebouwd, maar krijgt door de groezelige, stoffige klank van de gitaren toch een typisch geluid mee waardoor het nummer perfect in het geheel past. Ook hier gaat Zoroaster als een sloophamer tekeer en blijft er na drie en een halve minuut maar weinig over van de zintuigen.
Dit Amerikaanse gezelschap begint in het doom/sludge/psychedelische genre enige faam te verwerven en dat is niet ten onrechte. 'Matador' is een loeihard album waarbij de verbeelding de vrije loop krijgt en de instrumenten bijna organisch hun weg lijken te zoeken door een immense jungle van geluid. Voor metalfans die graag lang naar hun schoenen staren of voor mensen die zich even willen losmaken van de aardse realiteit is deze plaat een absolute aanrader.
