Waar komt dit nu plots vandaan? De broertjes Adam en Johnny Blake ofte Zoot Woman kenden dankzij het hippe Wall of Soundlabel begin jaren ’90 een blitse carrièrestart, mede dankzij hulp van derde bandlid Stuart ‘Les Rhythmes Digitales’ Price. Elektropopsingle ‘It’s Automatic’ zindert tot vandaag nog na. Maar dan werd het muisstil, ondanks het uitbrengen van een nauwelijks opgemerkte plaat vijf jaar geleden. Voor het trio lijkt de tijd echter weinig verandering te brengen. Met ‘Star Climbing’ duiken de Britten opnieuw helemaal de eighties in om het precaire middenveld tussen kunst en kitsch te bewandelen.
Anno 2014 betekent Zoot Woman meer dan ooit gesuikerde dancepop die bestaat uit een combinatie van fonkelbeats, discotunes en een wat frêle falsetzang. De band komt vaak gevaarlijk dicht in de buurt van het beatcarnaval van The Pet Shop Boys, maar waagt zich gelukkig aan een wat meer uitgediept, zelfs soms licht psychedelisch geluid. Verder zondigt Zoot Woman zich niet aan het willen scoren van hits met eindeloos herhaalde oneliners, maar gaat het voor volwaardige songs met uitgewerkte tekstuele verhalen, die weliswaar wat oppervlakkig blijven hikken. Dat neemt niet weg dat de formule vaak wankelt.
Toch zijn er ook enkele echte lichtpunten aan de neon-sterrenhemel van dit trio. ‘Coming up for Air’ (een ode aan de Franse discopopvrienden?) biedt een mooi, opgewekt moment door zijn liefdevolle melodie, hoopvolle tekst en hartverwarmende beats. Verder groeit de plaat gelukkig wat in sterkte en overtuigingskracht doordat de erg voorzichtige, ijle sopraanzang van Adam Blake en de dartele, hoge synthesizers een wat meer solidere ondergrond krijgen. Beats durven in ‘Rock & Roll Symphony’ of ‘Lifetime’ wat harder pompen en hier en daar verschijnen wat meer donkere, vullende klanktapijten die eens niet uit een Casiotoestel lijken ontsnapt te zijn.
‘Star Climbing’ blijft echter een erg dun album. Probeer maar eens om bij deze muziek niet aan foute, voornamelijk mannelijk bezochte discofeestjes te denken. Dat is geen verwijt, maar wel een vaststelling die toch wel wat vreet aan de overtuigingskracht van deze plaat. Het is in elk geval geen ramp dat de promo-exemplaren ervan het moeten stellen zonder het afsluitende nummer ‘Have We Lost that Loving Feeling’.
