Zonaria. Ook al zegt deze bandnaam absoluut niets is de muziek zeker niet te ontzien. De vier heren van dit Zweeds collectief spelen een mix van een donkere, atmosferische soort melodieuze death metal en brutale death metal. De naam Hypocrisy (een van dé Zweedse death metalbands) zal meer dan geregeld als invloed in Zonaria's muziek opduiken, maar eerst komt het belangrijkste aan bod, namelijk de muziek zelf, onder de vorm van een debuut genaamd 'Infamy And The Breed'. De hilarische dank- en haatlijst (tegen George Bush en emo's) in het boekje doet al een band vermoeden die het gelukkig niet hoog op heeft met zichzelf.
Dat het tekstueel allemaal pessimistisch en donker zit bij Zonaria, blijkt al uit titels als 'Attending Annihilation' en 'Rendered in Vain' en kan voor de doorsnee luisteraar misschien bijzaak zijn, maar muzikaal zit het allemaal retestrak en vol gevoel. Ook de opname van Per Nilsson en het mixen en masteren door Jonas Kjellgren (beiden zijn gitaristen bij Scar Symmetry) zijn onberispelijk vol, zwaar en natuurlijk. Opener 'Infamy' zet in met open gitaren, ritmische drums en tragisch klinkende keyboards. De gesproken, zware vocalen vullen de donkere sfeer perfect aan, die overgaat in het agressieve 'The Last Endeavour'. Snelle gitaren en polkadrums wisselen af met melodieuze, sfeervolle passages en brutale death metalpartijen. 'Pandemic Assault' zet in met open gitaarakkoorden en snelle dubbele basdrums en blijft gewoonweg gas geven met de zalige gitaarharmonieën in het refrein. 'The Armageddon Anthem' heeft ongetwijfeld de beste intro van de plaat, om niet te zeggen in jaren de meeslependste van de metalscène. Zanger Christian Älvestam (Scar Symmetry) verleent zijn fantastische stem aan het refrein (en ook aan dat van 'Attending Annihilation'), tegelijk met de grunts van zanger/gitarist Simon Berglund. Deze is tevens de hoofdschrijver van de muziek en tekst. De prijs voor het beste nummer op 'Infamy And The Breed' gaat dan weer naar 'Rendered in Vain': de tragische gitaarmelodieën en keyboards gaan perfect gepaard met de brutale akkoorden en dubbele basdrums. De eerst snelle en dan trage solo weet dit melodiegevoel mooi te bewaren en het prachtige, donderende eindrefrein gaat over wat brutale passages met keyboards om volledig weg te banen voor de koorkeyboardoutro. Muzikaal zit het dus allemaal goed, maar het enige nadeel aan 'Infamy And The Breed' is dat de melodieën bij momenten net teveel lijken op de andere en dat is soms wel jammer. Dat, zoals eerder gezegd, Zonaria's muziek op die van Hypocrisy lijkt is geen nadeel, maar net een voordeel omdat er in feite weinig bands zijn die het tragische gevoel en de natuurlijke brutaliteit van zo'n band weten te vatten en daar vervolgens een eigen draai aan kunnen geven.
Soms repetitief, grotendeels majestueus: Zonaria heeft met andere woorden een sterk debuut afgeleverd, iets wat tegenwoordig nog maar weinig gedaan wordt. Puik werk van deze Zweden die ons in de toekomst nog wel zullen overvallen met hun tragische death metal.
Meer over Zonaria
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
