Het is weer een tijd geleden dat µ-ziq nog eens wat van zich liet horen. De hoogdagen van de Brit Mike Paradinas in de jaren ’90 werden aangevuld met een aantal voortreffelijke releases op zijn eigen Planet Mu label van ondermeer Venetian Snares of Marie Anne Hobbs, waarna alter ego µ-ziq een beetje een creatief dal in ging. Het geknutsel met hyperkinetische ritmes en beats werd niet langer gesust met mooi gelaagde melodieën en originele geluiden, maar leek met uitstappen richting drill and bass en breakcore met een hoger BPM-gehalte volledig los geslagen. Zes jaar na de laatste langspeler keert de man met ‘Chewed Corners’ echter terug naar het rijk van gesofisticeerde IDM en ambient, maar meet dat wel een mooi hedendaags jasje aan.
De eerste klanken van deze plaat verraden het opnieuw: Paradinas weet met geluiden te goochelen als een peuter met een blokkendoos. De Brit zijn blokken zijn echter niet geometrisch gevormd, maar vertonen originele krullen, afgevlakte hoeken en golvende zijkanten. Een berg frisse ideeën, klanken en constructies vormen de veertien tracks op dit album, dat even opgewekt en divers klinkt als het kleurenpalet van lichtblauwe en roze vlekken op zijn hoes. In ‘Twangle Melkas’ sust de producer stuiterende hiphopbeats met analoge, haast archaïsche synthesizerklanken en digitale strijkers. ‘Houzz 10’ verraadt een invalshoek van dromerige deephouseritmes, een catchy clubtune en aanvurende elektronische percussie.
Vergeet echter niet dat het hier om µ-ziq gaat. Ideetjes worden dus voortdurend vernieuwd, verrijkt en overhoop gegooid binnen elke song, zonder afbraak te doen aan de globale teneur ervan. Het dominante twostepritme van ‘Christ Dust’ krijgt fladderbeats mee, trancepulsen en vintage synthesizerklanken die een wilde hutsepot vormen. De man houdt er vooral van om diverse tempo’s en ritmes samen te gooien tot een doldraaiend geheel waarbij de luisteraar dreigt het overzicht te verliezen. Zo ontmoeten in het funky ‘Wipe’ een hiphopbeat, een tragere schuifeldrum en een eigenzinnig hakkende percussietoetsen elkaar in een totaal verschillend tempo.
Maar Paradinas kalmeert ook en zorgt voor gemoedsrust. Nooit wordt deze plaat hyperkinetisch of al te druk. Alles verzachtende, glijdende klanken en harmonische synthesizergeluiden of blitse toetsenthema’s klinken zowel warm als vertrouwd. Dat zorgt voor een heleboel inventieve hoogtepunten, waarvan de bewerking van Alan Parsons’ ‘Mountain Island Boner’ tot een zwaar gelaagde track met behoud van het oorspronkelijke pianothema er zeker eentje is.
Op ‘Chewed Corners’ keert µ-ziq terug naar zijn oude en vertrouwde stal, zonder zijn zoektocht naar nieuwe, eigenzinnige geluiden en structuren te verzaken. Dat zorgt voor een ontzettend leuke elektronicaplaat voor wie wel houdt van enig avontuur.
