Het Californische hiphopduo Zion-I is alweer aan zijn zevende release toe. En het gaat dit onafscheidelijke tweetal goed af. De warme flows van producer Amp Live (ofte Amp Fiddler) en de nasale, lyrisch scherpe hooks van MC Zumbi hebben reeds eerder voor populaire tunes gezorgd in Amerika, niet in het minst dankzij samenwerking met Talib Kweli of Del Tha Funky Homosapien. Met ‘Atomic Clock’ gooien de heren hun naam als partymeesters echter even te grabbel. Opzet is een meer gevoelsgeladen plaat die muzikaal wat grondiger is uitgewerkt dan de oude producties.
Het lyrische duo pakt de zaken anno 2010 even anders aan. ‘Atomic Clock’ gaat om de unieke chemie die ontstaat wanneer verschillende muzikanten in de studio hun ding met uiterste precisie naar voren brengen. Dat vertolkt zich in organische hiphopmuziek met een groot aantal live ingespeelde partijen. Gedaan met het over en weer mailen van beats en samples dus. Op drumstel vormgegeven ritmes, flarden van strijkers en blazers en extra vocale verrijking (zoals de koorzang in het soulvolle, relaxte ‘4U’) geven deze songs aardig wat emotionele diepgang.
Het meest opvallend is de prominent aanwezige bas. Zumbi en AmpLive hebben zich naar eigen zeggen laten inspireren door de rootsreggae van Max Romeo en het werk van Britse dubproducers als On U Sound-labelbaas Adrian Sherwood. ‘Many Styles’ is dan ook een zomerse reggaetrack, ingespeeld door de band Rebelution, die met vibrerende keytunes en lichte echo’s tot heerlijk wegdromen dwingt. Ook ‘Signs of Light’ bevat verheven dubecho’s, deze keer zelfs verrijkt met vurige trompetjes.
Het Jamaicaanse virus slaat echter niet op heel dit album toe. Funk, soul of zelfs gladde r&b manifesteren zich doorheen deze avontuurlijke, diverse hiphopplaat. Het is die weelde die ‘Atomic Clock’ juist zo meesterlijk maakt. Het autobiografische ‘The History’ houdt het even sober met een diep tamtamritme, bewerkte trompetsamples en fonkelende belletjes, maar meestal vormen een berg ingrediënten een sfeervol totaalgeheel vol samples, hoorns, synthesizergeluidjes en vanzelfsprekend ook af en toe wat sensuele vrouwenzang (‘The Sun Came Out’). De truc om droge, strakke ritmen en neutrale rhymes in een vol, warm geluidsbed te steken werpt dertien erg leuke vruchten af.
