Eind 2006 rommelt er wat in het dancewereldje wanneer ZerodB met zijn erg spontane jazzbreaks volgens grootmeester Trevor Jackson voor "de beste Ninja Tune release ooit" zorgen. Een warme en gevoelsgeladen cocktail van voor de hand liggende ingrediënten (beats, samples, raps, live instrumenten) vermengt zich tot een weergaloos debuut, 'Bongo's, Bleeps and Basslines', dat dit hippe label nog een trapje hoger op de ladder der erkenning brengt. Vreemd genoeg blijft het dan twee jaar relatief stil rond ZerodB. In 2008 pakt dit producersproject rond Chris Vogado echter plots uit met een heuse remixplaat. Wanneer artiesten als Dibaba (Dadalife), Nwachukwu (wijlen Attica Blues), Goetz (Coldcut) of Toshio Matsuura (UFO) met muzikaal werk aan de slag gaan, mag niet enkel uitgegaan worden van een erg hoge kwaliteit, maar ook van een wijd uiteenlopende diversiteit.
De term 'zero dB' betekent voor producers zoveel als de perfecte omstandigheden voor een opname; de meest zuivere en geïsoleerde situatie voor geluidscaptatie. Wie met zo'n projectterm uitpakt, moet bijgevolg klankpuritein en geluidsperfectionist zijn. Het zijn juist deze eigenschappen die ZerodB zoveel bijval in het circuit hebben opgeleverd. Als er al een lijn zit in de diverse dancesongs op 'Heavyweight Gringos', dan is het wel dat een erg hoge kwaliteit primeert. Het merendeel van de veertien tracks leent zich zowel voor de dansvloer als voor een betere hifi installatie in de huiskamer. Verder keert een nummer als 'Bongo's, Bleeps and Basslines' in drie totaal verschillende, knallende versies terug: een verknipte bossanova van Raymond in Space, een diepe, speelse elektro-mix van Dibaba en met opklimmende, industriële beats van Goetz. Verder te onthouden zijn een goddelijke minimal-versie van 'Te Quiero' door Peter Kruder (Kruder & Dorfmeister) waarbij werkelijk elk geluidje op zijn plaats zit en droge clicks en beats met het geschraap van gitaarfrets aangevuld worden. Daarnaast neemt Daedelus de luisteraar mee in een dolle draaimolen waarbij de duizelingwekkende, maar toch speelse rit langer duurt dan goed is voor het volle verstand. Combineer dit met sexy salsadubs in de openingstrack, een vette elektro-hiphop mix in Nery Bauers 'I Know What I'm Saying'-bewerking of heerlijk gelaagde minimal dansknallers van ATC en het is duidelijk dat deze plaat blijft verwennen gedurende een dikke zeventig minuten.
Net als bij zijn debuut weet ZerodB ook nu weer exact waar de klepel hangt. Op een vrij goedkope en lelijke hoes na, schittert 'Heavyweight Gringos' immers op alle fronten. Wie houdt van diverse, goede en doordachte dansmuziek hoeft dan ook geen seconde te aarzelen enige luistertijd aan deze plaat te spenderen.
Meer over ZerodB
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
