Voor de composities op 'Ink' heeft Zelienople, een viertal uit Chicago, zich niet beperkt tot hun gebruikelijke instrumentarium van akoestische en elektrische gitaren, keyboards en zang. Deze zijn wel nog prominent aanwezig maar daarnaast is de groep aan het experimenteren gegaan met zelf in elkaar geknutselde instrumenten. Door het gebruik van gestemde spanningskabels, dikke bedrading en zelfs artilleriegranaten wordt de anders nogal melancholische slowcore van de groep meegesleurd in het experiment. En dat experiment kan bijzonder geslaagd worden genoemd.
In acht naadloos aan elkaar gemixte tracks meandert de muziek van de ene stemming in de andere. Door een gitaarriff gedragen songs met zachte vocalen worden afgewisseld met instrumentale sfeerstukken. De eerste track, 'It's Still Hard to Steal Cars', is een parel die al in een ander gedaante op Zelienoples full-length debuut 'Pajama Avenue' stond. Een meeslepende, donkere riff op akoestische gitaar en haast gefluisterde zang worden ondergedompeld in een bad van reverb en galm alsof deze track in een immense kerk is opgenomen. Mooi en tegelijkertijd donker en desolaat. Daarna neemt de zin voor experiment het over. De gecontroleerde gitaarfeedback en het geschuur en gepluk op snaar- en zelfgebouwde instrumenten op 'Ink' klinken ronduit bevreemdend. Als deze track uitmondt in 'The Nod Squad' duiken ijle keyboardlijnen en sober, mijmerend gitaargepluk op en gaat de sfeer wat opklaren. Een ver in de achtergrond opduikende zachte puls waarvan niet is te achterhalen door wat die wordt veroorzaakt (gitaardelay? percussie? ritmisch geschraap?) demonstreert Zelienoples aandacht voor detail en klankkleur. Uitdijende gitaardelayklanken en melodieus, elegant gitaarspel bezorgen 'Pace Car' een sterk filmisch karakter. 'Rahabilitation' is een knap staaltje van onderkoeld minimalisme waarbij het ijzige geluid van harmoniumdrones occasioneel wordt bijgetreden door een galm, een pluk aan een snaar of een behoedzame tik op een niet te identificeren instrument. 'Life is Simple' is een rustige, elegante ballad die deint op een simpele maar mooie akoestische gitaarriff en warme, zachte zang. Helaas wordt de grandeur van deze song enigszins verstoord door de wat valsklinkende tweede gitaar. Op 'Seroquel' laat Zelienople hun ingehouden sound voor een keer varen en worden alle registers opengetrokken en effectenpedalen ingetrapt. Ruwe brokken gitaarfuzz en rauwe feedback breken nietsontziend door. Deze imposante gitaarstorm gaat in de volgende track weer liggen en melancholisch gitaargepingel, gong- en shakergeluidjes en flarden dromerige zang sluiten dit werk passend af.
Ink' kwam in 2005 al uit op het Finse '267 Lattajjaa'-label maar op slechts 100 exemplaren. Het is dan ook geen slecht idee om dit album een tweede kans en meer luisteraars te gunnen. Een absolute aanrader voor fans van verstilde gitaarmuziek die zich ergens situeert op de grens van ambient, drones en ijle rock zoals Labradford, Main, Stars of The Lid en Windy & Carl.
Meer over Zelienople
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
