Een soloalbum van Zeena Parkins is nooit een hapklare brok. De Amerikaanse staat niet voor niets bekend als een, zo niet dé pionier van de elektrische harp en heeft de mogelijkheden van het instrument aanzienlijk uitgebreid dankzij haar niet aflatende experimenteerdrift. Ook nu ze de kaap van de vijftig al even gepasseerd is blijft ze de grenzen van de harp duchtig verkennen met ‘Between the Whiles’ als meest recente resultaat.
De muziek op dit album laat zich met enige moeite beluisteren. Het experimentele karakter ligt er namelijk af en toe erg dik op en Parkins stelt de oren van de luisteraar stevig op de proef met geluidsfrequenties die balanceren op het randje van irritant. Ook momenten van pure, onversneden noise passeren de revue. Ze bedient zich daarvoor niet alleen van de elektrische harp, maar ook van een akoestisch model naast talloze andere instrumenten en voorwerpen zoals bouten, plastic flessen en folie. Daarnaast zijn er ook bijdragen van andere musici, al blijft dat met uitzondering van een zeldzame vioolnoot beperkt tot dingen als ”fingertips and jumping”, ”pots and pans” en ”breath”.
De stukken op ‘Between the Whiles’ vertonen onderling weinig tot geen samenhang. Het lijken vaak zelfs probeersels die toevallig een interessant resultaat hebben opgeleverd. Mysterieuze drones alsof iemand over de rand van een wijnglas wrijft, een kletsende harpsnaar en iemand die luidruchtig hijgt, het krijgt allemaal een prominente plaats op dit album. Ondertussen is Parkins een zeldzame keer te horen als harpiste, maar meestal wordt er simpelweg een hele hoop onduidelijk geluid geproduceerd. Het samenkomen van al deze klanken leidt hier en daar tot erg originele muziek, zoals in ‘Jumping Juggling’ en het indrukwekkende ‘Vibratory’, dat eerst de nieuwsgierigheid wekt om vervolgens onverwacht open te spatten in een orgie van feedback. Jammer genoeg zijn er ook te veel momenten van verveling omdat Parkins regelmatig blijft hangen bij een weinig interessant idee, zoals het elektronisch manipuleren van de toonhoogte van de harpsnaren.
Meestal is het voor de luisteraar totaal onduidelijk welke handeling verantwoordelijk is voor een bepaald geluid. Waarschijnlijk komt deze muziek dan ook veel beter tot zijn recht in een live-context, waar het visuele aspect een houvast kan vormen. Als cd is deze ‘Between the Whiles’ echter, ondanks enkele sterke momenten, geen aanrader.
Meer over Zeena Parkins
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
